Μια επέτειος για τρεις μεγάλους επαναστάτες: Λίμπκνεχτ, Λούξεμπουργκ, Λένιν
Το ξεκίνημα της νέας χρονιάς μας φέρνει αντίκρυ στη ζωή και τον θάνατο τριών επαναστατών, που χάραξαν με το έργο τους φωτεινό μονοπάτι για το παγκόσμιο προλεταριάτο. Οι δολοφονίες των Ρόζα Λουξεμπουργκ και Καρλ Λημπενχτ στις 15 Ιανουαρίου 1919 και ο θάνατος του Λένιν στις 21 Ιανουαρίου του 1924, σηματοδοτούν αφενός την εποχή της μεγαλύτερης προδοσίας που υπέστη το προλεταριάτο αφετέρου την εποχή του πρώτου κύματος προλεταριακών επαναστάσεων που σάρωσαν την Ευρώπη μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, φέρνοντας στην εξουσία για πρώτη φορά το προλεταριάτο στην τσαρική Ρωσία.
Στο ξεκίνημα του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, η σοσιαλδημοκρατική Β’ Διεθνής, η ομνύουσα στο όνομα του διεθνισμού και της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης, στέλνει το ευρωπαϊκό προλεταριάτο να αλληλοσφαχτεί κάτω από τις εθνικές σημαίες των αστικών τάξεων της Γερμανίας, Γαλλίας και λοιπών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ψηφίζει τις πολεμικές πιστώσεις στα αστικά κοινοβούλια, δίνει πολιτική κάλυψη στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Το γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα έκανε το πατριωτικό του καθήκον, εκπαιδεύοντας με την ρεφορμιστική πολιτική του την εργατική τάξη στη σύγχρονη πειθαρχική και μαζική μορφή πολέμου. Στις φρικώδεις ρητορείες των ηγετών του Κάουτσκι και Σία, υψώθηκαν μοναδικές φωνές αντίστασης η άρνηση του Καρλ Λημπνεχτ να ψηφίσει τις πιστώσεις και της Ρόζας Λουξεμπουργκ να δεχτεί την κατρακύλα του σοβινισμού ξεκινώντας αντιπολεμική καμπάνια.
Ο πόλεμος, πλησιάζοντας στο τέλος του, βυθίζει τους γερμανούς εργάτες σε ανείπωτες συμφορές. Ο επαναστατικός πυρετός ανεβαίνει. Ταυτόχρονα, η προδοσία της Σοσιαλδημοκρατίας καθιστά όλο και πιο αναγκαία τη δημιουργία ενός νέου επαναστατικού κόμματος, που θα οδηγησει τους εργαζόμενους έξω από τα βάσανα του πολέμου και του καπιταλισμού. Τον Δεκέμβριο του 1918 ιδρυεται το KPD(S), οι Σπαρτακιστές, που αργότερα θα σχηματίσουν το ΚΚ Γερμανίας. Καθώς όμως είναι ένα κόμμα νιόβγαλτο, χωρίς έμπειρα στελέχη και ηγεσία, προχωρεί μόλις ένα μήνα μετά την ιδρυσή του σε μια αυτοκαταστροφική εξέγερση ενάντια στη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του καγκελαρίου Σάιντμαν, χωρίς να έχει κατακτήσει την πλατιά υποστήριξη των εργαζόμενων μαζών. Η Λούξεμπουργκ, αν και αντιτάχθηκε στην εξέγερση ως πρόωρη, δεν κατάφερε να την εμποδίσει. Τα ένοπλα αποσπάσματα της κυβέρνησης των Σάιντμαν και Έμπερτ συνέλαβαν τους δύο επαναστάτες στις 15 Ιανουαρίου και κατόπιν τους δολοφόνησαν.
Η Λούξεμπουργκ δεν υπήρξε απλώς μια αδιάλλακτη επαναστάτρια, αλλά και μια έξοχη μαρξίστρια, που εξόπλισε με το θεωρητικό της έργο τους εργαζόμενους ενάντια στην ρεφορμιστική κατρακύλα των Μπερνστάιν και Κάουτσκι, με έργα όπως τα «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» και «Μαζική απεργία, Κόμμα και Συνδικάτα», ενω έκανε αξιόλογες προσπάθειες να ερμηνεύσει την εξέλιση και την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας με το έργο της «Συσσώρευση του Κεφαλαίου».
Αν η γερμανική επανάσταση ηττήθηκε από την προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας και την ελλειπή προετοιμασία των επαναστατών, η ρώσικη επανάσταση θριάμβευσε υπό την ηγεσία των Μπολσεβίκων, των οποίων αρχιτέκτονας ήταν ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ (Λένιν).
Ο Λένιν ξεκίνησε τον βίο του στο επαναστατικό κίνημα από νεαρή ηλικία, υφιστάμενος πολλαπλές διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες από το τσαρικό καθεστώς, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάπτυξη και ενοποίηση των πρώτων μαρξιστικών ομάδων στη Ρωσία. Συνέβαλλε όσο λίγοι στην ανάπτυξη της μαρξιστικής σκέψης και πολιτικής. Μια εντελώς συνοπτική απαρίθμηση της συνεισφοράς του θα περιλάμβανε: Πρώτον, ότι έθεσε τις βάσεις για τον πρότυπο τρόπο πολιτικής οργάνωσης του προλεταριάτου με το εμβληματικό έργο του «Τι να κάνουμε», όπου εξήγησε το προτσές ανάπτυξης της σοσιαλιστικής συνείδησης των εργαζομένων. Το έργο αυτό προηγείται του ιστορικού δεύτερου συνεδρίου του RSDLP (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Ρωσίας), όπου κατέληξε στην επικράτηση των μπολσεβίκων κάτω από την ηγεσία του Λένιν. Δεύτερον, υπήρξε ο πρώτος μαρξιστής που μ’ έναν ολοκληρωμένο τρόπο κατανόησε το πέρασμα του καπιταλισμού στην εποχή της παρακμής του, στην εποχή του ιμπεριαλισμού, χαρακτηρίζοντας την ως «εποχή πολέμων, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων», καταδεικνύοντας έτσι τον ιστορικά επίκαιρο χαρακτηρα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Τρίτον, συνέδραμε καθοριστικά στη διαμόρφωση μιας ορθής στάσης απέναντι στο αστικό κράτος, ως όργανο καταστολής και κυριαρχίας της αστικής τάξης, ξεδιαλύνοντας τις ολέθριες αντιλήψεις της Β’ Διεθνούς. Με το έργο του «Κράτος και Επανάσταση» έριξε το σύνθημα του τσακίσματος του αστικού κράτους, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την εργατική εξουσία. Τέταρτον, υπήρξε συνιδρυτής της Τρίτης Διεθνούς, που έσωσε το ατιμασμένο από την σοσιαλδημοκρατία όνομα του Σοσιαλισμού, οδήγησε στην ίδρυση πολλών δεκάδων κομμουνιστικών κομμάτων σ’ όλο τον πλανήτη, εμπλούτισε με τα τέσσερα πρώτα συνέδριά της την επαναστατική θεωρία.
Πρότυπο αφοσίωσης και συστηματικής, ακούραστης δουλειάς για την υπόθεση των εργαζομένων, πέθανε σε ηλικία 54 ετών, με την υγεία του επιβαρυμένη και από μια παλαιότερη απόπειρα δολοφονίας.
Η ζωή και το έργο του Λένιν, της Ρόζας Λούξεμπουργκ (την οποία ο Λένιν είχε χαρακτηρίσει «αετό») και του Λημπνεχτ αποτελούν οδηγο για τους εργαζομένους και τους επαναστάτες και σήμερα.
