Μισό εκατομμύριο νοτιοκορεάτες εργάτες σε γενική απεργία (των Jia Hong και Ju-Hyun Park)

°Ç¼³³ëÁ¶ ÃÑÆľ÷ °áÀÇ´ëȸ (°úõ=¿¬ÇÕ´º½º) ÃÖÀ籸 ±âÀÚ = 27ÀÏ Á¤ºÎ °úõû»ç ¾Õ¿¡¼­ ¿­¸° '³ëÁ¶Åº¾Ð ºÐ¼â! »ýÁ¸±Ç ÀïÃë! °Ç¼³³ëµ¿ÀÚ ÃÑÆľ÷ ÅõÀï ½Â¸® °áÀÇ´ëȸ'¿¡¼­ Âü¼®ÀÚµéÀÌ ±¸È£¸¦ ¿ÜÄ¡°í ÀÖ´Ù. 2009.5.27 [email protected]/2009-05-27 16:02:01/

Μισό εκατομμύριο νοτιοκορεάτες εργάτες σε γενική απεργία

των Jia Hong και Ju-Hyun Park

 

20 Οκτωβρίου 2021 – μετάφραση από το internationalviewpoint.org

 

Στις 20 Οκτωβρίου, τουλάχιστον μισό εκατομμύριο εργαζόμενοι στη Νότια Κορέα –από τους τομείς των κατασκευών, μεταφορών, υπηρεσιών κ.ά.– εγκατέλειψαν τις εργασίες τους και έλαβαν μέρος σε μια μονοήμερη γενική απεργία. Την απεργία θα ακολουθήσουν μαζικές διαδηλώσεις στα αστικά κέντρα και στις αγροτικές περιοχές, με αποκορύφωμα την πανεθνική παλλαϊκή κινητοποίηση τον Ιανουάριο του 2022. Η Κορεατική Συνομοσπονδία Συνδικάτων (KCTU), η μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας με 1,1 εκ. μέλη, οργανώνει αυτές τις κινητοποιήσεις σε ένα μέτωπο ευρείας βάσης με τους αγρότες και τους φτωχούς των αστικών κέντρων της Νότιας Κορέας.

Τα 15 λεπτομερή αιτήματα της απεργίας μπορούν να συνοψιστούν σε τρεις βασικούς άξονες:

– Κατάργηση της «παράτυπης εργασίας» (εργασία μερικής απασχόλησης, προσωρινή εργασία ή εργασία με σύμβαση εργασίας με ελάχιστες ή καθόλου παροχές) και επέκταση της προστασίας της εργασίας σε όλους τους εργαζόμενους ·

– Να δοθεί στους εργαζόμενους εξουσία στις αποφάσεις οικονομικής αναδιάρθρωσης σε περιόδους κρίσης.

– Εθνικοποίηση βιομηχανικών-κλειδιά και κοινωνικοποίηση βασικών υπηρεσιών όπως η εκπαίδευση και η στέγαση.

Η Νότια Κορέα σήμερα: Καταπονημένη και ανασφαλής εργασία

Σήμερα, η Νότια Κορέα κατατάσσεται τρίτη στις υψηλότερες ετήσιες ώρες εργασίας και από το 2015 ήταν τρίτη σε θανάτους στους χώρους εργασίας μεταξύ των χωρών- μελών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Πάνω από το 40% όλων των εργαζομένων θεωρούνται «παράτυποι εργαζόμενοι». Όπως και στις ΗΠΑ, πολλοί από αυτούς, δουλεύουν στην gig οικονομία (σ.σ. εργασία μέσω διαδικτυακών πλατφορμών), δηλαδή στις εφαρμογές των τεχνολογικών κολοσσών.

Με μια οικονομία και μια κοινωνία που κυριαρχείται από εταιρικούς ομίλους, γνωστούς ως chaebol, ο λαός της Νότιας Κορέας αντιμετωπίζει ολοένα και πιο ζοφερές προοπτικές. Το 10% των μεγαλύτερων εισοδημάτων κατείχε το 45% του συνολικού εισοδήματος το 2016, η κερδοσκοπία στα ακίνητα οδήγησε σε στεγαστική κρίση και οι ιδιωτικοποιήσεις στην εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη διευρύνουν τις ανισότητες. Δεδομένου ότι η Νότια Κορέα υφίσταται αναζωπύρωση των επιπτώσεων της COVID-19 στην παγκόσμια οικονομία, αυτές οι κρίσεις έχουν μόνο οξυνθεί.

Πίσω από τα γυαλιστερά ηλεκτρονικά και τα αυτοκίνητα των chaebol, όπως η Samsung, η Hyundai ή η LG υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες εκμετάλλευσης. Νωρίτερα φέτος, το προσωπικό καθαριότητας της LG Twin Towers (τα κεντρικά του ουρανοξύστη της εταιρείας) έστησε σκηνές έξω από το κτίριο της εταιρείας για 136 ημέρες τους πιο κρύους χειμερινούς μήνες για να διαμαρτυρηθεί για τις απολύσεις και τις εκμεταλλευτικές συνθήκες εργασίας. Η LG προσέλαβε μπράβους για να χύνουν νερό στις σκηνές των εργαζομένων την ώρα που κοιμόντουσαν. Ένας εργαζόμενος αναφώνησε: «Τι κάναμε λάθος; Φανταστείτε αυτό το γιγάντιο όμιλο να έρχεται και να πλημμυρίζει την κρεβατοκάμαρά σας. Θα μπορούσατε να κοιμηθείτε;»

Η εκμετάλλευση και μη ασφαλείς συνθήκες υπάρχουν σε όλους τους κλάδους της νοτιοκορεάτικης οικονομίας. Οι ανθρακωρύχοι στην Korea Coal, μια κυβερνητική επιχείρηση εξόρυξης άνθρακα, υποφέρουν από προβλήματα υγείας από την αναπνοή σκόνης άνθρακα και τις υπερβολικές ώρες εργασίας. Ένας ανθρακωρύχος μίλησε για τον γολγοθά των «παράτυπων εργαζομένων»: «Η κυβέρνηση μείωσε το εργατικό δυναμικό κατά το ήμισυ, οπότε η μονάδα μας πρέπει τώρα να κάνει τη δουλειά δύο μονάδων. Όλοι λοιπόν είναι άρρωστοι. Δεν υπάρχει κανένας εδώ που να μην είναι άρρωστος. Οι μισθοί μας έπρεπε να αυξηθούν αλλά παρέμειναν οι ίδιοι. Δουλεύουμε το ίδιο με τους κανονικούς εργαζόμενους, αλλά δεν παίρνουμε ούτε τα μισά από το μισθό».

Πώς φτάσαμε ως εδώ: Απομυθοποιώντας την άνοδο της Νότιας Κορέας

Συχνά αποκαλούμενη ως το «θαύμα στον ποταμό Χαν», η ιστορία της οικονομικής ανάπτυξης στη Νότια Κορέα είχε πάντα τους νικητές και τους ηττημένους της. Τα σαράντα χρόνια δεξιών δικτατοριών που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ θέτουν τις πολιτικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της βιομηχανίας της Νότιας Κορέας. Η συμμετοχή στον πόλεμο του Βιετνάμ, ο διαχωρισμός οικογενειών και η πώληση παιδιών μέσω του διακρατικού συστήματος υιοθεσίας, η κρατική διαχείριση μιας βιομηχανίας του σεξ για τα αμερικάνικα στρατεύματα, και δεκαετίες στρατιωτικού νόμου και αντικομμουνιστικού κρατικού τρόμου, όλα έπαιξαν το ρόλο τους για να ανέβουν τα chaebol. Η σύγκρουση μεταξύ εργατών και κεφαλαίου στη Νότια Κορέα σήμερα είναι ένα ακόμα κεφάλαιο σε αυτή την αιματηρή ιστορία.

Από τη δικτατορία Τσουν Ντου-Χούαν στη δεκαετία του 1980, οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις έχουν σταδιακά απογυμνώσει τις προστατευτικές πολιτικές της Νότιας Κορέας, ανοίγοντας τις αγορές και τους πόρους της σε ξένους επενδυτές σε βάρος των εργαζομένων. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η Νότια Κορέα έλαβε υπέρογκα ξένα δάνεια ύψους 100 δισ. δολαρίων. Όταν χτύπησε η ασιατική χρηματοπιστωτική κρίση το 1997, η οικονομία ξεφούσκωσε γρήγορα καθώς το ξένο κεφάλαιο αποσύρθηκε. Με την εθνική χρεοκοπία να πλησιάζει, η Νότια Κορέα αναγκάστηκε να απευθυνθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για βοήθεια.

Αλλά το δάνειο του ΔΝΤ ήρθε μαζί με τα υπόλοιπα: πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής που διέλυσαν την σκληρά κατακτημένη προστασία των εργαζομένων, εταιρείες ιδιωτικοποιήθηκαν και οι εγχώριες αγορές άνοιξαν για ξένα κεφάλαια, τα οποία επέστρεψαν για να κατασπαράξουν φθηνά κορεάτικα περιουσιακά στοιχεία. Μέχρι το 2004, έως και το 44% της συνολικής χρηματιστηριακής κεφαλαιοποίησης της Νότιας Κορέας ανήκε σε ξένους, κυρίως από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την Ιαπωνία.

Η κρίση του 1997 και οι συνέπειές της οδήγησαν τελικά σε μαζικές απολύσεις, στη μαύρη εργασία και στο διπλασιασμό των ποσοστών φτώχειας σε μία μόνο δεκαετία. Παρά μια φαινομενική δημοκρατική μετάβαση στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο λαός της Νότιας Κορέας δεν έχει καμία ιδιοκτησία πάνω στην οικονομία της Νότιας Κορέας. Τα χρέη του μέσου νοικοκυριού ανέρχονται σχεδόν στο διπλάσιο του ετήσιου εισοδήματός τους. Εξήντα τέσσερα chaebol κατέχουν το 84% του ΑΕΠ, ωστόσο παρέχουν μόνο το 10% των θέσεων εργασίας. Στην πραγματικότητα, ο μέσος Νοτιοκορεάτης έχει λιγότερο λόγο στην κυβέρνηση από τις αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες έχουν τη δύναμη βάσει της Συμφωνίας Ελευθέρων Συναλλαγών με τις ΗΠΑ (2007) να αμφισβητήσουν νομικά τους νόμους που θεωρούν δυσμενείς.

 

Παίρνοντας πίσω το μέλλον: Νοτιοκορεάτες σε απεργία

Όταν μισό εκατομμύριο νοτιοκορεάτες εργαζόμενοι εγκατέλειψαν τις δουλειές τους, στην γενική απεργία στις 20 Οκτώβρη, απαίτησαν την κατάργηση κάθε μορφής «παράτυπης» εργασίας. Απαίτησαν επίσης να δοθεί τέλος στα κενά στην εργατική νομοθεσία, που επιτρέπουν στους εργοδότες να εξαπατούν τους υπαλλήλους τους και να τους στερούν βασικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα οργάνωσης, η πρόσβαση σε επιδόματα και η αποζημίωση σε περίπτωση εργατικών ατυχημάτων.

Μπροστά στην πανδημία της COVID-19, την κλιματική κρίση και τη νέα προσπάθεια της κυβέρνησης να οικοδομήσει μια gig οικονομία, οι εργαζόμενοι απαιτούν επίσης οι μελλοντικές αποφάσεις αναδιάρθρωσης της οικονομίας να καθορίζονται από κοινού από τους εργαζόμενους και τη διοίκηση. Οι εργαζόμενοι δεν απαιτούν απλώς από την κυβέρνηση να κάνει αλλαγές. Παλεύουν για περισσότερη εξουσία, ώστε να καθορίζουν οι ίδιοι αυτές τις αλλαγές.

Διεκδικούν επίσης το δίκαιο μερίδιό τους. Μετά από δεκαετίες λιτότητας, η KCTU προκαλεί το κράτος να αναλάβει την ευθύνη και να εγγυηθεί την στέγαση, την υγειονομική περίθαλψη, την φροντίδα των ηλικιωμένων και των παιδιών και την εκπαίδευση για όλους. Τα αιτήματά της για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνουν την αύξηση των δημόσιων στεγαστικών μονάδων από 5% σε 50% του συνόλου των διαθέσιμων κατοικιών, δωρεάν προπαρασκευαστικά μαθήματα για όλους και το κράτος να προσλάβει τουλάχιστον 1 εκ. εργαζόμενους στον τομέα της πρόνοιας για να εξασφαλίσει δωρεάν φροντίδα ηλικιωμένων και παιδιών για όλες τις οικογένειες. «Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί χρήματα των φορολογουμένων για να διασώσει προβληματικές εταιρείες», λέει ο Lee Jeong-hee, υπεύθυνος πολιτικής γραμμής της KCTU.

Οι εργαζόμενοι στη Νότια Κορέα βλέπουν την COVID-19 ως σημείο καμπής. Αυτή η συνεχιζόμενη πανδημία σχεδόν σταμάτησε την κυκλοφορία των ανθρώπων και δημιούργησε σημεία συμφόρησης στην παγκόσμια αλυσίδα εφοδιασμού – και οι εργαζόμενοι ανησυχούν πώς οι οικονομικές επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης και ο ψηφιακός μετασχηματισμός των βιομηχανιών θα μπορούσαν να τους αφήσουν στο χαμένο τέλος μιας νέας οικονομίας.

«Σε περιόδους κρίσης, οι δυνάμεις που ανταποκρίνονται επιτυχώς στις απαιτήσεις της εποχής θα οδηγήσουν στη νέα εποχή», λέει ο Lee. Τα αιτήματα της KCTU υπερβαίνουν τη βελτίωση των συνθηκών των εργαζομένων – παλεύουν για την εξουσία των εργαζομένων ως τάξης και απαιτούν το μερίδιό τους στον πλούτο που παράγουν. Και γι’ αυτό, οι εργαζόμενοι περιμένουν να πληρώσουν βαρύ τίμημα. Το νοτιοκορεατικό κράτος έχει ήδη απαντήσει με προληπτική καταστολή, φυλακίζοντας τον πρόεδρο της KCTU, Yang Kyung-soo, και τουλάχιστον 30 άλλους οργανωμένους στο συνδικάτο, σύμφωνα με τον Lee. Καθώς οι απεργοί αποχωρούν από τις δουλειές τους, ο Lee αναμένει από την κυβέρνηση και τις εταιρείες να απαντήσουν, όπως έκαναν στο παρελθόν, φυλακίζοντας άλλους ηγέτες συνδικάτων και επιβάλλοντας πρόστιμα και μηνύσεις στους εργαζομένους για την δράση τους.

Οι Νοτιοκορεάτες εργαζόμενοι έριξαν το γάντι και θα πρέπει όλοι να δώσουμε μεγάλη προσοχή. Ενώ η δυναμική της απεργίας της KCTU είναι ιδιαίτερη για την Κορέα, τα δεινά των εργαζομένων υπό το βάρος του νεοφιλελευθερισμού είναι ένας διεθνής αγώνας. Καθώς οι εργατικοί αγώνες ταρακουνούν την Κορέα και όλο τον κόσμο αυτόν τον «Striketober» [απεργιακός Οκτώβρης], δημιουργούνται ευκαιρίες για οικοδόμηση προς έναν διεθνή ταξικό αγώνα για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Παντού, οι εργατικές μάζες γράφουν ιστορία, απαιτώντας ένα διαφορετικό μέλλον.

Οι αμερικάνοι παρατηρητές δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν τον αγώνα στη Νότια Κορέα με ένα απομακρυσμένο ενδιαφέρον. Οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Νοτιοκορεάτες εργαζόμενοι είναι η συνέπεια της καπιταλιστικής ανάπτυξης για περισσότερα από 70 χρόνια στην σκιά της στρατιωτικής και οικονομικής ηγεμονίας των ΗΠΑ. Δεδομένης της ιμπεριαλιστικής θέσης των ΗΠΑ στην παγκόσμια οικονομία και της μακράς και βίαιης ιστορίας της στην Κορέα, η αλληλεγγύη από τους εργαζόμενους των ΗΠΑ είναι ιδιαίτερα σημαντική.