Η άποψή μας: Κάλεσμα του ΚΚΕ για συμπόρευση;
Κάλεσμα του ΚΚΕ για συμπόρευση;
Από την στήλη “Η άποψή μας” της Εργατικής Πάλης Οκτώβρη
Ο Ριζοσπάστης του Σαββατοκύριακου 2-3 Οκτωβρίου δημοσίευσε «Κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ» που απευθύνεται στην ευρεία λαϊκή πλειοψηφία που αγανακτεί και δεν συμβιβάζεται με τη σημερινή κατάσταση. Το «Κάλεσμα…» το απευθύνει συγκεκριμένα: στους μισθωτούς εργαζόμενους, στους αυτοαπασχολούμενους, στους νέους και τις νέες, στις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, στους μαχόμενους επιστήμονες και καλλιτέχνες. Το «Κάλεσμα…», είναι ένα μεγάλο πολιτικό άνοιγμα του ΚΚΕ, που θα συνδυαστεί με ένα πλούσιο και πολύμορφο πρόγραμμα παρεμβάσεών του, με περιοδείες και συσκέψεις, συγκεντρώσεις, εξορμήσεις του ΓΓ, Δημήτρη Κουτσούμπα. Οι παρεμβάσεις αυτές θα γίνουν πάνω στις μεγάλες δυσκολίες και τα προβλήματα της εργατικής – λαϊκής οικογένειας και του εργαζόμενου λαού, που συνεχίζουν να βιώνουν την τραγική κατάσταση στις δημόσιες δομές Υγείας από την πλήρη ανυπαρξία όλων των αναγκαίων μέτρων για την προστασία τους και μετράνε καθημερινά τους νεκρούς τους, που τα σχολεία άνοιξαν με ακόμα χειρότερους όρους από τους οποίους έκλεισαν. Την ίδια ώρα η ακρίβεια γονατίζει το ήδη πενιχρό οικογενειακό εισόδημα, μεγαλώνει η ανησυχία από τους οξυμένους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, δυναμώνει η οργή από τα θύματα και τις καταστροφές από τα «ακραία φυσικά φαινόμενα» κάθε καλοκαίρι και χειμώνα. Το «Κάλεσμα…» χρειάζεται να συζητηθεί με όλους, με όσους περισσότερους είναι δυνατόν στους χώρους δουλειάς, τις πόλεις και τα χωριά, τα σχολεία και τις σχολές.
Πρέπει, και έχει μεγάλη σημασία, να φτάσει σε όσους υποφέρουν από την αντιλαϊκή πολιτική του Μαξίμου (και όλες οι εκδοχές της αστικής διακυβέρνησης: κεντροδεξιές και κεντροαριστερές, δεξιές και «αριστερές»). Να συζητηθεί με όλον αυτόν τον κόσμο που συναντηθήκαμε και δώσαμε τη μεγάλη απεργιακή μάχη ενάντια στο αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη, που πορευτήκαμε μαζί στο μεγάλο συλλαλητήριο των σωματείων στην ΔΕΘ, στον κόσμο που δώσαμε μάχες από κοινού στους χώρους δουλειάς όπως στους εργαζόμενους της e-food αυτές τις μέρες, στους χιλιάδες που συναντηθήκαμε στις αρχαιρεσίες των σωματείων, των εμπορικών συλλόγων, των αγροτών που δώσαμε μαζί τη μάχη στα μπλόκα, των χιλιάδων φοιτητών που παλέψαμε μαζί ενάντια στο νομοσχέδιο Κεραμέως και να καλέσουμε να οργανώσουμε μαζί την πάλη στα κρίσιμα μέτωπα και για την κοινωνική αλλαγή.
Το «Κάλεσμα…» σε εφαρμογή
Δυο μέρες αργότερα, την Τρίτη 5 Οκτωβρίου, το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ κάλεσε μεγάλη σύσκεψη Συνδικάτων, Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, στις 6:30 μ.μ. στο γήπεδο Σπόρτιγκ στην Αθήνα και θα κάνει τέτοιες συσκέψεις και σε άλλες πόλεις. Το πλαίσιο της σύσκεψης περιλάμβανε αίτημα όπως: «Κατάργηση του Νόμου Χατζηδάκη, Αυξήσεις στους μισθούς. Κανείς εργαζόμενος χωρίς ΣΣΕ, Επαναφορά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, Επαναφορά της υποχρεωτικότητας των κλαδικών ΣΣΕ, της αρχής της ευνοϊκότερης Σύμβασης, των τριετιών, Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που περιορίζουν και καταργούν εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, Σταθερή δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα, 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, κ.ά.». Και ακόμη, «καθολική καταδίκη και απειθαρχία στις αντεργατικές διατάξεις», όπως: «Κανένα Σωματείο να μην καταθέσει μητρώα, καταστατικό, οικονομικές καταστάσεις, στο κρατικό μητρώο, Όχι στο ηλεκτρονικό φακέλωμα και στην ηλεκτρονική ψηφοφορία, κ.ά.» (αναλυτικά βλ.: Ριζοσπάστης 2-3/10/21).
Χωρίς αμφιβολία, τα αιτήματα αυτά είναι σωστά και θα μπορούσαν να αποτελέσουν τους άξονες πάλης ενός προγράμματος για έναν ενωτικό αγώνα διαρκείας για την ανατροπή τους. Ωστόσο, η ανατροπή όλων αυτών των αντεργατικών νόμων και διατάξεων που επέβαλλαν όλες οι μνημονιακές αστικές δυνάμεις τα τελευταία 10 – 15 χρόνια δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό πράγμα. Ουσιαστικά σημαίνει σύγκρουση, όχι μόνο με την κυβερνητική πολιτική αλλά συνολικά με το αστικό καθεστώς.
Μπορεί το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ;
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι το ΚΚΕ μπορεί να διεξάγει ένα τέτοιο αγώνα, που ουσιαστικά θα το φέρει σε σύγκρουση με το αστικό καθεστώς. Μάλλον αυτό που επιδιώκει το ΚΚΕ είναι να σταθεροποιήσει τη θέση του στα στρώματα στα οποία απευθύνει το «Κάλεσμα…», και αν είναι δυνατό να συγκεντρώσει γύρω του κάποια από αυτά, μια που οι συνθήκες, γενικά, είναι ευνοϊκές για κάτι τέτοιο. Ο μεγάλος αγώνας του ΚΚΕ είναι η ενίσχυσή του στις επερχόμενες εκλογές (τα σενάρια για την άνοιξη του 2022 πληθαίνουν), και ένα «δυνατό ΚΚΕ» όπως είπε ο ΓΓ, Δ. Κουτσούμπας στο 47ο φεστιβάλ της ΚΝΕ, χρειάζεται απαραίτητα για να το επιτύχει.
Στη σύσκεψη του Σπόρτιγκ συμμετείχαν και κάποιες δυνάμεις του χώρου της ριζοσπαστικής ή και της άκρας αριστεράς και μάλιστα σε κάποιες δόθηκε και ο λόγος (όπως γράφτηκε στο Ριζοσπάστη 6/10/21, μίλησαν οι «Μιχάλης Ρίζος, Κώστας Τουλγαρίδης, Δέσποινα Τοσουνίδου, Δημήτρης Μαριόλης»). Το σημειώνουμε, γιατί το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι τάσεις ακολουθητισμού προς το ΚΚΕ από όλο και περισσότερους, και μάλιστα με χαρακτηριστικά συμπόρευσης ή και «συγχώνευσης». Το δρόμο της ΑΡΙΣ φαίνεται να τον ακολουθούν με κάποια απόσταση (προς το παρόν;) και άλλοι. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που χαρακτηρίζουν το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ «αριστερό ρεφορμιστικό», που καταλογίζουν την ευθύνη της κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος στη αστικοποιημένη γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, και αποσιωπούν την διαχρονική ευθύνη της σταλινικής γραφειοκρατίας. Τώρα τελευταία, για να δικαιολογήσουν τον ακολουθητισμό – συμπόρευσή τους, κάνουν λόγο για «αλλαγή ΚΚΕ» και φέρνουν σαν παράδειγμα την κοινή ανακοίνωση του ΠΑΜΕ και του ΣΒΕΟΔ στο επισιτισμό, στις κινητοποιήσεις ενάντια στους φασίστες στην Σταυρούπολη, στην τελευταία πορεία για τον Παύλο Φύσσα στο Κερατσίνι κ.ά. Πράγματι, υπάρχει μια αλλαγή σε ορισμένα ζητήματα, όπως και στην αναθεώρηση της ιστορίας του. Όλα αυτά είναι θετικά αλλά δε σημαίνει ότι το ΚΚΕ έπαψε να είναι ένα σταλινικό ρεφορμιστικό κόμμα. Ακόμη οι όποιες «ενωτικές» κινήσεις του το τελευταίο διάστημα οφείλονται περισσότερο στην αδυναμία του και την πλήρη αποτυχία της προηγούμενης πολιτικής του, όπως γνωρίζουν όλοι (δημιουργίας άλλης ΓΣΕΕ μέσω του ΠΑΜΕ), και, γιατί όχι στην επιδίωξή του να δορυφοροποιήσει κάποιες δυνάμεις για δικούς του σκοπούς – βασικά εκλογικούς…
Φαίνεται ότι τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα και αυτές οι δυνάμεις που ακολουθούν ή «συμπορεύονται» με το ΚΚΕ, «ξεχνούν» τον παρόμοιο δρόμο (και μάλλον υπό καλύτερες συνθήκες) που ακολούθησαν και κάποιες άλλες ριζοσπαστικές – ακροαριστερές δυνάμεις με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και οι οποίες, δυστυχώς, χάθηκαν. Η ενότητα μέσα στους αγώνες όλων των δυνάμεων είναι αναγκαία όσο ποτέ σήμερα, ιδιαίτερα εκείνων που πιστεύουν σ’ ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και έχουν αποδείξει τον σεβασμό τους στις αρχές της εργατικής δημοκρατίας. Από έναν ενωτικό αγώνα δεν μπορεί να εξαιρεθεί και το ΚΚΕ, όπου αυτό είναι εφικτό και αναγκαίο, αλλά μέσα σε μορφές αυτοοργάνωσης (επιτροπές, συντονιστικά όργανα κ.λπ.) και όχι σε ακολουθητισμούς, «συμπορεύσεις – συγχωνεύσεις» όπου ο συσχετισμός είναι καταθλιπτικός υπέρ του σταλινικού κόμματος, πράγμα που μεταφράζεται ότι οι «ακολουθητές» θα γίνουν ουρά του, με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν πολιτικά στην αρχή, και κατόπιν πραγματικά, όπως έγινε με όσους ακολούθησαν – συγχωνεύτηκαν με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
