ΕΞΟΡΙΣΤΗ ΣΤΗ ΣΙΒΗΡΙΑ, Μαργαρέτε Νοϋμαν

Χρονολογία: Νοέμβριος  2006

Σελίδες: 281

Τιμή: 12 ευρώ

Το 1928, οι γερ­μα­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις της εργα­τι­κής τά­ξης ή­ταν οι με­γα­λύ­τε­ρες και ι­σχυ­ρό­τε­ρες στον κό­σμο. Τα ε­λεύ­θερα συν­δι­κά­τα εί­χα 5 ε­κα­τομ­μύ­ρια μέ­λη, έ­να­ντι μό­λις 690.000 μέ­λη που εί­χαν τα καθο­λι­κά συν­δι­κά­τα το 1931, και ε­λέγ­χο­νταν σε συ­ντρι­πτι­κό βαθ­μό α­πό το σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμ­μα (SPD). Το σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα εί­χε 1.021.000 μέ­λη, ε­φη­με­ρί­δες με μα­ζι­κή κυ­κλο­φο­ρί­α, 9.000 το­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις, πα­ρα­στρα­τιω­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις και έ­λεγ­χε α­πό­λυ­τα την Πρω­σί­α (κυ­βέρ­νη­ση και κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό). Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Γερ­μα­νί­ας (KPD) εί­χε 130.000 μέλη. Την ί­δια πε­ρί­ο­δο ο Χί­τλερ και οι φα­σί­στες εί­χαν ε­λά­χι­στες δυ­νά­μεις κυρί­ως στη Βαυα­ρί­α. Αυ­τή η κα­τά­στα­ση εί­χε την α­ντα­νά­κλα­σή της και στις ε­κλογές. Το 1928 το ΚΚΓ πή­ρε 3.300.000 ψή­φους, η Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­α 9.150.000 ψή­φους (έ­νας α­πό τους η­γέ­τες της, ο Μύλ­λερ, σχη­μά­τι­σε κυ­βέρ­νη­ση συ­να­σπι­σμού και ε­πι­πλέ­ον εί­χε τον έ­λεγ­χο της το­πι­κής κυ­βέρ­νη­σης της Πρω­σί­ας), ε­νώ οι φα­σί­στες πή­ραν μόλις 800.000.

Ό­μως, το κραχ του 1929 και η ύ­φε­ση που α­κο­λού­θη­σε άλ­λα­ξε δρα­μα­τι­κά την κα­τά­στα­ση. Χι­λιά­δες ερ­γο­στά­σια έ­κλει­σαν με α­πο­τέ­λε­σμα ο α­ριθ­μός των α­νέρ­γων να ε­κτι­να­χτεί στα ύ­ψη: το 1929 οι ά­νερ­γοι ή­ταν 1,3 ε­κα­τομ­μύ­ρια, το 1930 3 ε­κα­τομ­μύ­ρια, τον ε­πό­με­νο χρό­νο 4,3 ε­κα­τομ­μύ­ρια, το 1932 5,1 ε­κα­τομ­μύ­ρια για να φτά­σουν στις αρ­χές του 1933-λί­γο πριν ο Χί­τλερ κα­τα­λά­βει την ε­ξου­σί­α-πά­νω α­πό 6.000.000 ε­κα­τομ­μύ­ρια. Ο­λό­κλη­ρα τμή­μα­τα  με­σαί­ων και μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των χρε­ο­κό­πη­σαν και ρί­χτη­καν στη φτώ­χεια. Η κα­τα­στρο­φή των α­γρο­τών ή­ταν α­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρη, λόγω ρα­γδαί­ας πτώ­σης των τι­μών των α­γρο­τι­κών προ­ϊ­ό­ντων. Και ε­πί­σης ζη­τή­μα­τα που άλ­λο­τε θε­ω­ρού­νταν δευ­τε­ρεύ­ο­ντα, ό­πως η Συν­θή­κη των Βερ­σα­λιών (η τα­πει­νω­τι­κή συν­θή­κη που α­να­γκά­στη­κε να υ­πο­γρά­ψει στις 28 Ιου­νί­ου 1919 η Γερ­μα­νί­α με­τά την ήτ­τα της στον Α Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο), ήρ­θαν στο ε­πί­κε­ντρο της πο­λι­τικής ζω­ής.

Α­πο­τέ­λε­σμα της νέ­ας κα­τά­στα­σης ή­ταν η πτώ­ση (Μάρ­της του 1930) της κυ­βέρ­νη­σης Μύλ­λερ, λό­γω της α­νι­κα­νό­τη­τάς της να α­ντι­με­τω­πί­σει την κρί­ση. Στις ε­κλο­γές που α­κο­λού­θη­σαν οι φα­σί­στες αύ­ξη­σαν τη δύ­να­μή τους κα­τά 800%! φτά­νο­ντας τις 6.400.000 ψή­φους, το ΚΚΓ αύ­ξη­σε την ε­κλο­γι­κή ε­πιρ­ρο­ή του μό­λις κα­τά 40% φτά­νο­ντας τις 4.600.000 ψή­φους, ε­νώ οι σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες συ­γκέ­ντρω­σαν 7.000.000 ψή­φους ση­μειώ­νο­νταν ση­μα­ντι­κή πτώ­ση σε σχέ­ση με τις ε­κλο­γές του 1928. Α­πό δω και πέ­ρα η ά­νο­δος των να­ζί ή­ταν ρα­γδαί­α σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα. Στις ε­κλο­γές της 31 Ιου­λί­ου 1932 οι φα­σί­στες πή­ραν 13,7 ε­κα­τομ­μύ­ρια ψή­φους! (το ΚΚΓ αύ­ξη­σε κα­τά με­ρικές χι­λιά­δες ψή­φους τη δύ­να­μή του φτά­νο­ντας τα 5,3 ε­κα­τομ­μύ­ρια, ε­νώ οι σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες ση­μεί­ω­σαν νέ­α μι­κρή πτώ­ση. Το ση­μα­ντι­κό ό­μως ή­ταν η στα­διακή ε­πι­κρά­τη­ση των να­ζί­δων στη «μά­χη των δρό­μων», δη­λα­δή στις κα­θη­με­ρι­νές συ­γκρού­σεις-συ­νή­θως αι­μα­τη­ρές-των SA και SS με τους κομ­μου­νι­στές και σο­σια­λι­στές ερ­γά­τες ό­πως και με τα συν­δι­κάτα και διά­φο­ρες μειο­νό­τη­τες (Ε­βραί­ους, α­θίγ­γα­νους κλπ). Ε­πι­πλέ­ον η ε­νί­σχυση και η δρά­ση των φα­σι­στών έ­στρε­ψε σι­γά-σι­γά προς αυ­τούς, τμή­μα­τα της α­στικής τά­ξης και του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού που τους πα­ρεί­χαν υ­πο­στή­ρι­ξη, χρήμα­τα και ο­πλι­σμό.

Ε­νώ ο Χί­τλερ ή­ταν, τώ­ρα, έ­τοι­μος για το με­γά­λο χει­ρουρ­γεί­ο, οι η­γέ­τες των εργα­τι­κών κομ­μά­των και των συν­δι­κά­των βρί­σκο­νταν σ’ άλ­λο κό­σμο, σκορ­πούσαν τη σύγ­χυ­ση στους ο­πα­δούς τους και πα­ρέ­λυαν το γερ­μα­νι­κό προ­λε­τα­ριάτο που δια­τη­ρού­σε α­κό­μη τε­ρά­στιες δυ­νά­μεις. Ο Ρού­ντολ­φ Χίλ­φερ­ντι­γκ (πρώ­ην μαρ­ξι­στής) η­γέ­της των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών δή­λω­νε «Η νο­μι­μό­τη­τα εί­ναι η κατα­στρο­φή (του Χί­τλερ) …Η ει­κό­να της α­νί­κη­της δύ­να­μης έ­χει σπά­σει, η πα­ρακ­μή του έ­χει αρ­χί­σει…», και ο Κά­ου­τσκι χα­ρα­κτή­ρι­ζε την υ­πο­στή­ρι­ξη στους φα­σίστες «μια προ­σω­ρι­νή μό­δα». Ο Τέλ­μαν, η­γέ­της του ΚΚΓ, α­μέ­σως με­τά τις ε­κλο­γές της 31 Ιου­λί­ου δή­λω­νε, «Το ΚΚΓ ή­ταν ο μό­νος νι­κη­τής των ε­κλο­γών της 31 Ιου­λίου» και ο Ρέμ­μελ­λε κό­μπα­ζε «Δεν φο­βό­μα­στε τους φα­σί­στες κυ­ρί­ους». Τον επί­λο­γο της τρα­γω­δί­ας και της προ­δο­σί­ας τον έ­γρα­ψαν οι η­γέ­τες των συν­δι­κάτων, τον Α­πρί­λιο του 1933, (ο Χί­τλερ ή­ταν ή­δη Κα­γκε­λά­ριος), με δή­λω­σή τους στην επί­ση­μη ε­φη­με­ρί­δα των συν­δι­κά­των «…η νί­κη του Ε­θνι­κο­σο­σια­λι­σμού, αν και κερδί­θη­κε ε­νά­ντια σ’ έ­να κόμ­μα που συ­νη­θί­σα­με να θε­ω­ρού­με σαν την εν­σάρ­κωση του σο­σια­λι­σμού, εί­ναι και δι­κή μας νί­κη για­τί σή­με­ρα το σο­σια­λι­στι­κό κα­θή­κον εί­ναι κα­θή­κον για ό­λο το έ­θνος».

Στις 30 Ια­νουα­ρί­ου 1933 ο Χί­τλερ ο­ρί­στη­κε πρω­θυ­πουρ­γός. Μέ­χρι το τέ­λος του ί­διου έ­τους, το Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα, το ΚΚΓ και τα συν­δι­κά­τα εί­χαν τε­θεί ε­κτός νό­μου, οι η­γέ­τες τους κα­θώς και δε­κά­δες χι­λιά­δες σο­σια­λι­στές, κομ­μου­νι­στές και μέ­λη των συν­δι­κά­των δο­λο­φο­νή­θη­καν, συ­νε­λή­φθη­καν και ρί­χτηκαν στις φυ­λα­κές και στα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης.

Ό­λα αυ­τά ή­ταν μια τρα­γι­κή επα­λή­θευ­ση των α­να­λύ­σε­ων και της κρι­τι­κής στην ο­λέ­θρια στα­λι­νι­κή γραμ­μή στη Γερ­μα­νί­α του Τρό­τσκι (σ’ ο­λό­κλη­ρη την πε­ρί­ο­δο 1930 – 1933) με μια σει­ρά έρ­γα του: «Η στρο­φή της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς και η κα­τά­στα­ση στη Γερ­μα­νία», «Ε­νά­ντια στον ε­θνι­κο­σο­σια­λι­σμό», «Το κλει­δί της διε­θνούς κα­τά­στα­σης εί­ναι στη Γερ­μα­νί­α», «Ε­νιαί­ο ερ­γα­τι­κό μέ­τω­πο κα­τά του φα­σι­σμού», «Και τώρα;», «Ο μό­νος δρό­μος» κ.α. Ποια ή­ταν η γραμ­μή του Στά­λιν και της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς που ο­δη­γού­σε το ΚΚΓ στις 12 Μα­ΐ­ου 1933, ό­ταν οι φα­σί­στες εί­χαν κατα­λά­βει ό­λα τα κτί­ρια των συν­δι­κά­των, κα­τα­σχέ­σει την πε­ριου­σί­α τους και συλ­λά­βει τους η­γέ­τες τους (τον ε­πό­με­νο μή­να έ­θε­σαν ε­κτός νό­μου το Σο­σιαλδη­μο­κρα­τι­κό Κόμ­μα και το ί­διο), να δη­λώ­νει: «Ο πλή­ρης ε­ξο­βε­λι­σμός των σο­σιαλ­φα­σι­στών α­πό τον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό και η βί­αι­η κα­τα­στο­λή των ε­ντύ­πων τους δεν αλ­λά­ζει το γε­γο­νός ό­τι α­ντι­προ­σω­πεύ­ουν τώ­ρα ό­πως και πριν το κύριο κοι­νω­νι­κό στή­ριγ­μα της δι­κτα­το­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου». Ή προ­η­γού­με­να, το ΚΚΓ να  ψη­φί­ζει μα­ζί με τους φα­σί­στες στο λε­γό­με­νο «κόκ­κι­νο δη­μο­ψή­φι­σμα της Πρω­σί­ας» το 1931 ε­νά­ντια στη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Ή ο η­γέ­της του Τέλ­μαν να συ­κο­φα­ντεί τον Τρό­τσκι «σαν πρά­κτο­ρα της Γκε­στά­πο και του Χίτλερ» ε­πει­δή κα­λού­σε για ε­νιαί­ο ερ­γα­τι­κό μέ­τω­πο για να ε­ξο­ντω­θεί ο κίν­δυνος του φα­σι­σμού.

Το κα­λο­καί­ρι του 1928, στο 6ο Συ­νέ­δριο της Διε­θνούς ο Στά­λιν (μα­ζί με τον Μπουχά­ριν) άλ­λα­ξε α­πό­το­μα γραμ­μή-ό­πως το συ­νή­θι­ζε άλ­λω­στε-και δια­κή­ρυ­ξε την λε­γό­με­νη «τρί­τη πε­ρί­ο­δο» της «ρα­γδαί­ας α­νά­πτυ­ξης των α­ντι­θέ­σε­ων στην παγκό­σμια οι­κο­νο­μί­α», της «με­γί­στης ό­ξυν­σης της γε­νι­κής της γε­νι­κής κα­πιτα­λι­στι­κής κρί­σης» που θα ο­δη­γού­σε «αυ­το­μά­τως» σε πο­λέ­μους και ε­πα­να­στάσεις (δες το βι­βλί­ο του Τρό­τσκι, Η Τρί­τη Διε­θνή με­τά τον Λέ­νιν). ( Η περί­ο­δος με­τα­ξύ 1917-1925 θε­ω­ρού­νταν «πρώ­τη πε­ρί­ο­δος» της κα­πι­τα­λι­στι­κής α­στά­θειας, η πε­ρί­ο­δος 1925-1928 «δεύ­τε­ρη πε­ρί­ο­δος» της κα­πι­τα­λι­στι­κής στα­θε­ρο­ποί­η­σης που πε­ρι­λάμ­βα­νε κοι­νή δρά­ση με μη ε­πα­να­στα­τι­κές δυ­νά­μεις σε βά­ρος της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας των κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των). Σύμ­φω­να μ’ αυ­τή την α­νά­λυ­ση η τα­κτι­κή άλ­λα­ξε πλή­ρως και γύ­ρι­σε στο α­ντί­θε­τό της. Ό­χι μό­νο ε­γκα­τα­λείφθη­κε η πο­λι­τι­κή της ά­κρι­της υ­πο­στή­ρι­ξης σε μη ε­πα­να­στα­τι­κές δυ­νά­μεις και «α­ρι­στε­ρούς» Σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες, αλ­λά και η ο­ποια­δή­πο­τε συ­νερ­γα­σί­α μαζί τους. Για­τί «α­να­κα­λύ­φθη­κε» ό­τι τα Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα ή­ταν α­ντιδρα­στι­κά, ό­τι ε­λά­χι­στα διέ­φε­ραν α­πό τους φα­σί­στες ή ό­πως έ­γρα­φε ο Στά­λιν σ΄ έ­να κεί­με­νό του «η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­α και ο φα­σι­σμός εί­ναι δί­δυ­μα α­δέλ­φια»! Αυ­τό το πε­ρι­σπού­δα­στο τσι­τά­το του Στά­λιν η Κο­μι­ντέρ­ν το ε­πε­ξερ­γά­στηκε  πα­ρα­πέ­ρα: «Σε χώ­ρες που υ­πάρ­χουν ι­σχυ­ρά Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα, ο φα­σι­σμός παίρ­νει την ι­διαί­τε­ρη μορ­φή του σο­σιαλ­φα­σι­σμού…)! και πα­ρα­κά­τω «Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι αυ­τή (η «α­ρι­στε­ρή» πτέ­ρυ­γα της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας) υ­ποστη­ρί­ζει με εν­θου­σια­σμό την πο­λι­τι­κή του σο­σιαλ­φα­σι­σμού»!

Μ΄ αυ­τές τις α­νο­η­σί­ες και την κα­τα­στρο­φι­κή και προ­δο­τι­κή πο­λι­τι­κή ο­δη­γήθη­κε το γερ­μα­νι­κό προ­λε­τα­ριά­το στη σφα­γή για να ε­πα­κο­λου­θή­σει λί­γα χρόνια αρ­γό­τε­ρα ο­λό­κλη­ρη η αν­θρω­πό­τη­τα. Το στα­λι­νι­κό κα­θε­στώς της ΕΣ­ΣΔ δεν υπάρ­χει πια. Κα­τάρ­ρευ­σε κά­τω α­πό τις ί­διες τους τις α­ντι­φά­σεις και την πολι­τι­κή των στα­λι­νι­κών η­γε­τών. Παρ΄ ό­λα αυ­τά υ­πάρ­χουν α­κό­μη άν­θρω­ποι-ευ­τυχώς ό­λο και λι­γό­τε­ροι-που υ­πο­στη­ρί­ζουν αυ­τές της πο­λι­τι­κές και γε­νι­κό­τερα το Στά­λιν και την πο­λι­τι­κή του. Και γ΄ αυ­τό το λό­γο το βι­βλί­ο της Νό­υ­μαν εί­ναι ε­πί­και­ρο, ι­διαί­τε­ρα για τις νε­ό­τε­ρες γε­νιές. Κι­νη­τή­ρας για την αν­θρώ­πι­νη πρό­ο­δο δεν εί­ναι οι προ­πα­γαν­δι­στι­κοί μύ­θοι ο­ποιασ­δή­πο­τε κρα­τι­κής ε­ξου­σί­ας, αλ­λά η α­λή­θεια και μό­νο η α­λή­θεια.

Εργατική Πάλη