Έκθεση Πισσαρίδη: Σχέδιο καταστροφής για την κοινωνία και την οικονομία

ΤΕΛΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΠΙΣΣΑΡΙΔΗ: ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ, ΦΤΩΧΑ ΛΑΪΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Από την Εργατική Πάλη Δεκεμβρίου

Στις 14 Νοεμβρίου 2020, η περιβόητη επιτροπή Πισσαρίδη έδωσε στην δημοσιότητα την τελική της έκθεση, με τίτλο «Σχέδιο Ανάπτυξης για την Ελληνική Οικονομία». Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε εξαγγείλει εδώ και μήνες, τόσο την σύσταση της «επιτροπής σοφών» υπό τον Χ. Πισσαρίδη, όσο και το έργο της, σαν κάτι εξαιρετικά σημαντικό, σαν τον οδικό χάρτη της ανάπτυξης της χώρας. Όμως, για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους υποαπασχολούμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους και όλους τους «από κάτω», που τους χτύπησε ή θα τους χτυπήσει η κρίση, αυτή η έκθεση και η εφαρμογή της, είναι η απόλυτη καταστροφή. Γιατί:

1) Στοχεύει στην ενίσχυση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων (ιδίως των μεγάλων), που υποτίθεται θα φέρουν επενδύσεις, ανάπτυξη, καλές δουλειές και ευημερία για τους εργαζόμενους. Αυτά τα νεοφιλελεύθερα δόγματα έχουν ξανακουστεί στην χώρα μας τα τελευταία 30 χρόνια, και, κυρίως, έχουν αποτύχει. Την 3ετία 1990-93, επί της πρώτης νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης ΝΔ. Στα τέλη της ίδιας δεκαετίας και στις αρχές της δεκαετίας 2000-10, επί κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και την μνημονιακή δεκαετία 2010-2019, με τα 3 Μνημόνια και τα άγρια νεοφιλελεύθερα πειράματα, σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.

2) Για την επίτευξη των παραπάνω προτείνονται άμεσες προτεραιότητες και δράσεις που: α) καθιστούν την αγορά εργασίας πιο ευέλικτη (βλέπε νέα χτυπήματα ή καταργήσεις δικαιωμάτων), β) μειώνουν τα εμπόδια εισόδου στις αγορές προϊόντων, αγαθών και υπηρεσιών (βλέπε είσοδο και παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο, τομέων ή κομματιών της εκπαίδευσης, της υγείας, κοινωνικών υπηρεσιών) και γ) βελτιώνουν τη λειτουργία των αγορών κεφαλαίου και την προστασία των επενδυτών (βλέπε ενίσχυση και ασυδοσία, ιδίως του παρασιτικού κεφαλαίου, των αρπακτικών του χρηματοπιστωτικού και χρηματιστικού τομέα, των τραπεζιτών κ.α.). Δηλαδή, υποτάσσουν την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, τις ανάγκες και τα δικαιώματά της, την ίδια της την ζωή, στον βωμό του κέρδους.

3) Είναι αδύνατο να καταγράψουμε όλα τα μέτρα που περιέχονται στην έκθεση Πισσαρίδη, όμως, έχει σημασία να σημειωθεί ότι περιέχει μέτρα και κατευθύνσεις για σχεδόν όλους τους τομείς της κοινωνίας, όπως: Δημόσια Διοίκηση, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Δικαιοσύνη, Εκπαίδευση, Υγεία, Φορολογία, Ασφαλιστικό σύστημα (επικουρική σύνταξη, κύρια σύνταξη, αλλά και επαγγελματική, και ιδιωτική σύνταξη), κοινωνική πρόνοια, Δημοσιονομικά, Αγορές (επενδύσεις, χρηματοδότηση, δανεισμός, τράπεζες, κεφαλαιαγορές, χρηματιστήριο, πτωχευτικό δίκαιο, κρατική χρηματοδότηση), επιχειρήσεις και ανταγωνισμός (ρυθμιστικό πλαίσιο, ιδιωτικοποιήσεις, ΔΕΚΟ), Εργασία (παραγωγικότητα, δεξιότητες, αύξηση συμμετοχής γυναικών, νέων, ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας, άτυπη αγορά εργασίας, άνεργοι, ΟΑΕΔ, κατάρτιση, αλλαγή επιδότησης ανεργίας, ενεργητικές πολιτικές αντιμετώπισης της ανεργίας, φροντίδα για παιδιά προσχολικής ηλικίας και φροντίδα ηλικιωμένων, εκσυγχρονισμός αγοράς εργασίας και κατώτατος μισθός) και πολλούς ακόμη.

4) Σε όλους αυτούς τους τομείς, η έκθεση Πισσαρίδη πρώτα από όλα σημειώνει τις «αγκυλώσεις», που «εμποδίζουν την αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας» και μετά προτείνει «προτάσεις πολιτικής». Οι λεγόμενες «αγκυλώσεις» στοχεύουν στον περιορισμό/κατάργηση όλων εκείνων των Δικαιωμάτων και των Κατακτήσεων των εργατών, εργαζομένων, άνεργων, συνταξιούχων, ελεύθερων επαγγελματιών, αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, που προστατεύουν: α) την εργασία/απασχόληση και το εισόδημα, β) τα κοινωνικά αγαθά/υπηρεσίες και γ) το κράτος πρόνοιας, την όποια κοινωνική προστασία των πιο αδύναμων κομματιών και στρωμάτων της κοινωνίας.

Επιπλέον οι λεγόμενες προτάσεις της στοχεύουν: α) αφενός στο άνοιγμα αγορών, στην είσοδο ή διεύρυνση του μεριδίου του μεγάλου ιδίως κεφαλαίου, σε τομείς όπως στην Εκπαίδευση, στην Υγεία, στην Ασφάλιση, Σύνταξη, Πρόνοια, στις Υποδομές-Μεταφορές (συγκοινωνίες, ταξί, φορτηγά κ.λπ.) και, αφετέρου, στην επικράτησή του παντού, με την εξαφάνιση ή υποταγή μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, β) στην πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, δηλαδή την πλήρη κατάργηση της όποιας προστασίας έχει κατακτηθεί εδώ και 100 ή 120 χρόνια.

5) Χρόνια τώρα, οι νεοφιλελεύθερες/μνημονιακές λογικές και πολιτικές και τα μέτρα τους, πέρα από τα παραπάνω, στοχεύουν και σε κάτι πολύ βαθύτερο, στο ξερίζωμα της όποιας δυνατότητας συλλογικότητας και αλληλεγγύης «όλων των από κάτω», που αποτελεί την βάση για την ενοποίησή τους, άρα και για κοινή δράση και διεκδίκηση. Σε αυτή την κατεύθυνση, η έκθεση εισάγει/προτείνει, μια τομή. Στις προτάσεις για τον Κατώτατο Μισθό, όπου συμφωνεί με την μνημονιακή επιβολή του νομοθετικά κατοχυρωμένου κατώτατου μισθού και μάλιστα με απλή υπουργική απόφαση, προτείνει ότι: «Δεν θα πρέπει να υπάρχει τυπική διασύνδεση μεταξύ του επιπέδου του κατώτατου μισθού και οποιονδήποτε μεταβιβάσεων από το κράτος, επιδομάτων, συντάξεων κ.λπ. Με άλλα λόγια, κανένα άλλο μέγεθος δεν θα πρέπει να συνδέεται με το επίπεδο του κατώτατου μισθού». Για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, ο κατώτατος μισθός (που «ανέβαινε» μετά από αγώνες, απεργίες κ.λπ.), δεν αποτελούσε μόνο την ελάχιστη προστασία του βιοτικού επιπέδου, αλλά τον κύριο μηχανισμό ενιαίας κινητοποίησης/διεκδίκησης εργαζομένων, ανέργων κ.λπ., μια που διάφορα επιδόματα, συντάξεις κ.α., συνδέονταν με τον κατώτατο μισθό.

Αν η έκθεση Πισσαρίδη εφαρμοστεί, θα αποδιοργανώσει/αποδιαρθρώσει σε τέτοιο βαθμό την εργατική δύναμη και επίσης θα καταστρέψει τεράστια κομμάτια των λεγόμενων μικρών και μεσαίων λαϊκών στρωμάτων, και τελικά θα οδηγήσει σε μια τεράστια καταστροφή τις ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις, της οικονομίας και της κοινωνίας.

Τα τελευταία 35 χρόνια, οι εκάστοτε κυβερνήσεις, είχαν φτιάξει δεκάδες επιτροπές σοφών ή επιτροπές τεχνοκρατών και ειδικών, με τις οποίες είτε «παρέπεμπαν τα προβλήματα στις καλένδες» είτε προσπαθούσαν να «ωραιοποιήσουν» και να επιβάλλουν τα αντεργατικά και αντιλαϊκά σχέδιά τους είτε, ακόμη, αν έβλεπαν ότι δεν περνάνε τα σχέδιά τους, να κρύβονται πίσω από τις επιτροπές σοφών και να αποσύρουν αυτά τα σχέδια που οι ίδιοι είχαν παραγγείλει. Είναι καθαρά θέμα της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας να σταματήσει αυτά τα σχέδια.