Ένας χρόνος κυβέρνησης ΝΔ

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 7^ης ΙΟΥΛΙΟΥ 2019

–

Από την Εργατική Πάλη Ιουλίου-Αυγούστου

–

Οι εκλογές της 7^ης Ιουλίου 2019 αποτέλεσαν ένα σημείο καμπής για το εργατικό κίνημα και τη συνείδηση των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η επάνοδος της ΝΔ με ένα πολύ υψηλό ποσοστό (39,85%) στα επίπεδα πριν από το 2010, η διατήρηση του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ με ένα ποσοστό 31,53%, η αποδυνάμωση της Αριστεράς (ποτέ στη Μεταπολίτευση δεν είχε πέσει κάτω από 6%) αποτέλεσαν μια ανατροπή στο συσχετισμό δυνάμεων σε βάρος των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Από τις εκλογές της 7^ης Ιουλίου 2019 προέκυψε ένας κοινοβουλευτικός συσχετισμός (80% μαζί με το ΚΙΝ.ΑΛ.) των μνημονιακών κομμάτων που είναι αρνητικότατος για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ο αρνητικός συσχετισμός δεν αφορά μόνο τους εκλογικούς συσχετισμούς, αλλά και τη συνείδηση των εργαζομένων, με τα στοιχεία ηττοπάθειας, υποταγής, μοιρολατρίας και ατομικοποίησης που εκφράστηκαν στο εκλογικό αποτέλεσμα. Μια πορεία συντηρητικοποίησης είναι υπαρκτή στους εργαζόμενους. Συντελέστηκε μια ήττα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, αν και όχι συντριπτική, καθώς αυτό διατηρεί την ικανότητά του να αντιδράσει, σημαντική όμως, ιδιαίτερα σε σύγκριση με το κύμα αγώνων της περιόδου 2010-12.

Η αιτία αυτής της ήττας είναι κυρίως η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αστική μνημονιακή δύναμη. Η διακυβέρνησή του για τέσσερα χρόνια, με την αποδοχή και εφαρμογή των μνημονίων, τη μετατροπή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα, τα νέα μνημόνια που υπέγραψε και εφάρμοσε, την αντικατάσταση της κοινωνικής πολιτικής από τις ελεημοσύνες των επιδομάτων, αποτέλεσαν το σημαντικότερο χτύπημα στη συνείδηση των εργαζομένων. Το γάντζωμά του στην εξουσία, η εξαπάτηση και τα ψέματά του για έξοδο από τα μνημόνια, την ώρα που τα εφάρμοζε, διέλυσαν κάθε ελπίδα, ανέδειξαν σε μονόδρομο τα μνημόνια, κατέστησαν μάταιη την πάλη για έξοδο από αυτά στα μάτια των μαζών.

Οι εκλογές της 7^ης Ιουλίου έδωσαν στη ΝΔ, εκτός από την εκλογική επιτυχία, και έναν αέρα πολιτικό, για να επιχειρήσει να επιβάλει μια καθοριστική ήττα στο εργατικό κίνημα. Με γοργούς ρυθμούς περνά στην ολοκλήρωση των μνημονίων και του Νέου Συστήματος Εκμετάλλευσης, εμφανίζεται ανώτερη με τα ιδεολογήματα για την αριστεία, την αγορά κ.ά. Διαχειρίστηκε με επιτυχημένη επικοινωνιακή πολιτική την πανδημία. Και όλα αυτά την ώρα που η νεοφιλελεύθερη πολιτική της και τα μνημόνια είναι αυτά που απέτυχαν παταγωδώς στο πρόσφατο παρελθόν να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση και αντίθετα τη χειροτέρεψαν. Πάτησε και πατάει ακόμη στην ήττα της 7^ης Ιουλίου και στην κρίση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος για να πετύχει τα παραπάνω.

Την αξιοποίηση από τη ΝΔ του δυσμενούς συσχετισμού δύναμης σε βάρος του εργατικού κινήματος διευκολύνει και η «αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αυτός προσπαθεί να μετεξελιχθεί και τυπικά σε δεύτερο πυλώνα της αστικής πολιτικής, σε δεύτερο αστικό μνημονιακό κόμμα, με διάρκεια και όχι μόνο ως ένα προσωρινό στήριγμα. Στη διάρκεια του ενός χρόνου που βρίσκεται στην αντιπολίτευση, περιορίζεται στο να αποδείξει ότι δήθεν έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια και ότι είναι «υπεύθυνη» αντιπολίτευση. Στη διάρκεια της πανδημίας, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ίδια με αυτή της ΝΔ, διαφοροποιούμενη σε ανούσια σημεία, χωρίς κριτική για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση διαχειρίστηκε την πανδημία.

Στον έναν χρόνο διακυβέρνησής τους, η ΝΔ και ο Μητσοτάκης παρουσιάζονται σαν πετυχημένοι και χρησιμοποιούν ως απόδειξη τη μεγάλη δημοσκοπική διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, προβάλλει τις απάτες της ΝΔ, που και ο ίδιος είχε κάνει, για τις φορολογικές ελαφρύνσεις, για τα δάνεια στις μικρές επιχειρήσεις, για αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων της ΝΔ, για επαναδιαπραγμάτευση των πλεονασμάτων ύψους 3,5%, για την κατάργηση της 13^ης σύνταξης, που υποτίθεται ότι έδωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για την ύφεση κ.ά.

Τσίπρας και Μητσοτάκης, εν μέσω σκανδαλολογίας, διαπληκτίζονται. Ο πρώτος, στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική του ομάδα, διατείνεται ότι έχει το ηθικό πλεονέκτημα: «Μαθήματα ήθους και εντιμότητας δεν θα κάνουν σε εμάς τα παπαγαλάκια των υπόδικων επιχειρηματιών». Ο δεύτερος, σε συνέντευξή του, δήλωσε ότι δεν θα προσφύγει σε εκλογές και κάλεσε τον Τσίπρα να δώσει εξηγήσεις και να αποπέμψει τον Παππά. Αλλά το μεγάλο σκάνδαλο της φτωχοποίησης, της δραματικής αύξησης της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων-αρπαγής της δημόσιας περιουσίας από τους αετονύχηδες επιχειρηματίες, δηλαδή η μνημονιακή πολιτική και των δύο, είναι το μόνο για το οποίο δεν μιλάνε και προσπαθούν να αποκρύψουν.

Μπροστά στο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλεται ως υπεύθυνη δύναμη που μπορεί να την αντιμετωπίσει! Η κρίση απαιτεί «εθνική ομοψυχία» για να σωθεί ο ελληνικός καπιταλισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να είναι υπεύθυνη πολιτική δύναμη διαχείρισής της. Με κάθε θυσία, επιδιώκει να παραμείνει χρήσιμος για το σύστημα ως δεύτερο στήριγμά του, επιχειρεί να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους στη δήθεν άλλη διαχείριση που αυτός θα κάνει. Είναι όμως πολύ πρόσφατη η προηγούμενη διακυβέρνησή του για να μπορέσει να εξαπατήσει.

Μπορεί μέχρι σήμερα να μην έχουν ανατραπεί οι επιπτώσεις στη συνείδηση των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης που σηματοδότησαν οι εκλογές της 7^ης Ιουλίου, ωστόσο η συνείδηση των εργαζομένων θα καθοριστεί σε τελική ανάλυση από αυτό που βιώνουν καθημερινά. Οι εργαζόμενοι όλο και περισσότερο κατανοούν ότι επιστροφή στην «κανονικότητα» ή στη «νέα κανονικότητα» δεν υπάρχει, ότι τα υποτιθέμενα έκτακτα μέτρα για την πανδημία ήρθαν για να μείνουν. Σιγά-σιγά θα σπάει η παράλυση των εργαζομένων και θα ξαναρχίσουν οι σκληροί αγώνες.