Γαλλία: Προς μια κοινωνική ανάφλεξη πρωτοφανούς διάρκειας και ριζοσπαστισμού! (Του Γιώργου Μητραλιά)

Γαλλία: Προς μια κοινωνική ανάφλεξη πρωτοφανούς διάρκειας και ριζοσπαστισμού!

–

Του Γιώργου Μητραλιά

–

Όταν το βράδυ της πρώτης μέρας των γαλλικών απεργιακών κινητοποιήσεωνπροειδοποιούσαμε ότι “Η αναμέτρηση της κυβέρνησης Μακρόν με τη γαλλική κοινωνία, που άρχισε την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019, δεν είναι παίξε γέλασε”. Ότι “Μυρίζει μπαρούτι και είναι ξεχωριστή, σαν εκείνες τις σπάνιες που έγραψαν ιστορία στη Γαλλία και στην οικουμένη”. Και ότι “ θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί τις επόμενες μέρες, και πιθανότατα τις επόμενες βδομάδες”, σίγουρα δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αυτές οι κινητοποιήσεις θα σπάσουν κάθε ρεκόρ διάρκειας μπαίνοντας σε λίγο στον τρίτο μήνα τους! Να λοιπόν γιατί αυτό που στις 5 Δεκεμβρίου ήταν μια παρακινδυνευμένη πρόβλεψη, είναι σήμερα η κοινότυπη διαπίστωση εχθρών και φίλων: “Δεν πρόκειται πια για μια “απλή”, έστω και πολύ μεγάλη, απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στην κυβερνητική (αντι)μεταρρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Ούτε καν για ένα παλλαϊκό ξέσπασμα χωρίς αύριο. Κατά κοινή -πλέον- ομολογία, πρόκειται για μια όλο και πιο καθαρόαιμη πολιτική κινητοποίηση ιστορικών διαστάσεων με μια δυναμική που, σε συνδυασμό με την άκαμπτη μακρονική νεοφιλελεύθερη αλαζονεία, δημιουργεί το πιο εκρηκτικό από τα κοινωνικά κοκτέηλ! Ναι, χωρίς αμφιβολία η Γαλλία μοιάζει σήμερα με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί!…” (1)

Επειδή λοιπόν όλα αυτά δεν είναι πια μια απλή πρόβλεψη αλλά ένα αναμφισβήτητο γεγονός, για αυτό και βλέπουμε σήμερα την αρχική απεργία στα μέσα μεταφοράς (σιδηρόδρομοι, μετρό,…) να “αναστέλλεται” μεν “προσωρινά” χωρίς όμως να ηττάται καθώς διευρύνεται σε άλλους κλάδους και κυρίως, δίνει τη θέση της σε άλλες εντελώς πρωτόγνωρες μορφές λαϊκής κινητοποίησης και πάλης! Πράγμα που μας κάνει να διαπιστώνουμε ότι οδεύουμε προς μια νέου τύπου κοινωνική αλλά και πολιτική αναμέτρηση πολύ μεγάλης διάρκειας καθώς καμιά από τις δυο αντίπαλες παρατάξεις δεν μοιάζει ικανή να επικρατήσει καθαρά της άλλης, ενώ ταυτόχρονα αρνούνται και οι δυό κάθε συμβιβασμό και επιστροφή στην προτέρα κατάσταση.

Πράγματι, από τη μια είναι ο Μακρόν, ως άλλη Μάργκαρετ Θάτσερ, και η κυβέρνησή του που δείχνουν αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν όλα τα κατασταλτικά μέσα, ακόμα και τα πιο βάρβαρα, για να περάσουν την αντιμεταρρύθμισή τους και να τσακίσουν τα εργατικά συνδικάτα, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι μόνον έτσι μπορούν να συσπειρώσουν την δεξιά, να κρατηθούν στην εξουσία και κυρίως, να αποτρέψουν μια γενικευμένη λαϊκή εξέγερση.(2) Και από την άλλη, οι απεργοί που ναι μεν δεν μπορούν να συνεχίσουν επ’άπειρον την απεργία τους στις μεταφορές, επειδή πεινάνε και έχουν εξαντληθεί, αλλά συνεχίζουν να απεργούν εκ περιτροπής και τις μέρες των μεγάλων διαδηλώσεων καθώς μάλιστα διαθέτουν πάντα ακμαίο ηθικό και αποφασιστικότητα εξαιτίας της υποστήριξης που -σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις- εξακολουθεί να τους προσφέρει το 60%-65% των συμπατριωτών τους, που μισούν τον μοναρχικής νοοτροπίας Μακρόν και αποστρέφονται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του!

Φυσικά, οι πάντες γνωρίζουν ότι θα αρκούσαν λίγες μέρες γενίκευσης της απεργίας στον ιδιωτικό τομέα για να αποσυρθεί το νομοσχέδιο της αντιμεταρρύθμισης και -ίσως- για να ανατραπεί ο Μακρόν και η κυβέρνησή του. Όμως, αυτό δεν μπόρεσε -τουλάχιστον μέχρι τώρα- να γίνει τόσο επειδή δεν προετοιμάστηκε ποτέ κατάλληλα όσο και επειδή είναι πια εξαιρετικά δύσκολο μετά από τις βαθιές αλλαγές που έχουν επέλθει στη δομή του ιδιωτικού  τομέα στον τελευταίο μισό αιώνα (μετακομίσεις βιομηχανιών, εξαφάνιση των μεγάλων εργατικών συγκεντρώσεων του παρελθόντος, εξατομίκευση των μισθωτών, αποδυνάμωση των συνδικάτων,…). Με δεδομένα λοιπόν όλα αυτά αλλά και το γεγονός ότι δεν αρκεί πια μια απεργία, όσο μεγάλης διάρκειας και αν είναι αυτή, για να κάμψει την αδιαλλαξία της εξουσίας, οι απεργοί και οι υποστηρικτές τους είναι -εκ των πραγμάτων- αναγκασμένοι να διευρύνουν τα μέτωπα του διεκδικητικού τους αγώνα και να εφεύρουν νέες μορφές πάλης, τόσο για να κρατήσουν ζωντανή και ορατή την κινητοποίησή τους όσο και για να ενθαρρύνουν τη γενίκευση της απεργίας και του κινήματος σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους και ειδικά στον ιδιωτικό τομέα.

Να λοιπόν γιατί βλέπουμε τελευταία τους κάθε λογής απεργούς και λοιπούς διαμαρτυρόμενους, από τους δικηγόρους μέχρι τους εργαζόμενους στην Όπερα του Παρισιού και στα κρατικά θέατρα και από τους νοσοκομειακούς, τους εκπαιδευτικούς και τους εργαζόμενους στην ενέργεια μέχρι τους πυροσβέστες, τους ερευνητές και τους μισθωτούς στην τοπική αυτοδιοίκηση, να μην αρκούνται πια στις παραδοσιακές διαδηλώσεις και απεργίες και να εφευρίσκουν νέες μορφές πάλης. Όπως π.χ. τα μπλόκα των δρόμων, των λιμανιών και των διυλιστηρίων, το δημόσιο γιουχάισμα βουλευτών και υπουργών ή ακόμα και το θέαμα των πολιτών λαϊκής συνοικίας του Παρισιού που στρώνουν στο κυνήγι τον ίδιο τον Μακρόν! Και όλα αυτά ενώ οι δικηγόροι (100% η δική τους απεργία διαρκείας!) πετάνε κατά εκατοντάδες τις μαύρες επαγγελματικές τηβένους τους μπροστά στην υπουργό και στα δικαστήρια που παραλύουν, όταν βέβαια δεν χορεύουν και τραγουδούν κατά δεκάδες μιμούμενοι τον γνωστό πολεμικό χορό “Χάκα” των ιθαγενών της Νέας Ζηλανδίας. Ή οι χορωδοί της Όπερας του Παρισιού που σκεπάζουν την ομιλία της υπουργού Πολιτισμού με το χορωδιακό από το Ναμπούκο, τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που στοιβάζουν σε πυραμίδες τις λευκές μπλούζες τους και παραιτούνται κατά χιλιάδες από τα διοικητικά τους καθήκοντα ή τους καθαριστές των υπονόμων που καταθέτουν τα επαγγελματικά τους εργαλεία μπροστά στους εκπροσώπους της εξουσίας. Και όλα αυτά και πολλά άλλα, ενώ οι μικρές και μεγάλες εβδομαδιαίες διαδηλώσεις στο Παρίσι και σε εκατοντάδες άλλες πόλεις δεν υπακούουν πια στους παραδοσιακούς κανόνες και συνήθειες καθώς έχουν αποκτήσει το χρώμα και το ρυθμό, τον ενθουσιασμό και την φαντασία που τόσο λείπει από τις άνευρες διαδηλώσεις/κηδείες των τελευταίων δεκαετιών…

Την ώρα λοιπόν που η γαλλική αναμέτρηση βαθαίνει, διαιωνίζεται και ριζοσπαστικοποιείται όσο ποτέ άλλοτε στο μισό αιώνα που μας χωρίζει από το Μάη του 1968, το κύριο συμπέρασμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια πρωτόγνωρη κρίση και σύγκρουση που εγκαινιάζει μια νέα εποχή στις αναμετρήσεις της εξουσίας με την κοινωνία και τις στρατιές των μισθωτών και των καταπιεσμένων. Εδώ μάλιστα που έχουν φτάσει τα πράγματα μετά από απεργίες, διαδηλώσεις και λαϊκές κινητοποιήσεις 55 ολάκερων ημερών, τίποτα δεν αποκλείεται και όλα είναι πια δυνατά. Ακόμα και μια ιστορικών διαστάσεων έκρηξη του γαλλικού κοινωνικού ηφαιστείου!…

–

Σημειώσεις

1.https://www.contra-xreos.gr/arthra/1424-gallia-pros-mia-sotiria-koinoniki-ekriksi-istorikon-diastaseon.html

Βλέπε επίσης τα κατοπινά άρθρα μας για το ίδιο θέμα:

https://www.contra-xreos.gr/arthra/1429-gallia-to-megalytero-apergiako-tsounami.html

https://www.contra-xreos.gr/arthra/1432-gallia-i-megalyteri-taksiki-sygkroysi.html

2. Ενδεικτική των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει πια ο Μακρόν ακόμα και μέσα στο δικό του ταξικό στρατόπεδο εξαιτίας των αλλοπρόσαλων και αλλαζονικών επιλογών του είναι και η ιδιαίτερα αρνητική θέση που πήρε το γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας απέναντι στο διαβόητο συνταξιοδοτικό του νομοσχέδιο. Ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη γαλλική ιστορία δεν υπήρξε τόσο καταδικαστική γνωμάτευση του Συμβουλίου Επικρατείας για ένα νομοσχέδιο και για τους χειρισμούς μιας κυβέρνησης αυτής της χώρας…

–

ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr

–

–

Ακολουθεί άρθρο του Léon Crémieux

–

Γαλλία: Το κίνημα συνεχίζει, η απομόνωση του Μακρόν επίσης!

–

του Léon Crémieux

–

Από τις 20 Γενάρη 2020, το κίνημα για την απόσυρση του νομοσχεδίου Μακρόν-Φιλίπ για αντι-μεταρρύθμιση των συντάξεων εισήλθε σε μια δεύτερη πράξη. Παρά το σταμάτημα, τις τελευταίες ημέρες, της απεργίας διαρκείας στην SNCF (σιδηρόδρομοι) και στην RATP (συγκοινωνίες στο Παρίσι), η κινητοποίηση καθόλου δεν μειώνεται και οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές της Παρασκευής 24 Γενάρη επιβεβαίωσαν στους δρόμους την αποφασιστικότητά τους να αγωνιστούν για πολλές ακόμα εβδομάδες.

Και πράγματι, η κινητοποίηση της 24 Ιανουαρίου, που είχε καλεστεί από τη διασυνδικαλιστική, κατέγραψε για ακόμα μια φορά μια ισχυρή κινητοποίηση που, στις περισσότερες πόλεις, υπήρξε μεγαλύτερη, κατά μιάμιση φορά κατά μέσον όρο, σε αριθμό διαδηλωτών, από της 16 Ιανουαρίου. Ακόμα και αν η κινητοποίηση αυτή ήταν μικρότερη από τις δύο τεράστιες κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη 2019. Παρά το σταμάτημα της απεργίας διαρκείας στις συγκοινωνίες, το κλίμα ήταν σχεδόν παντού αγωνιστικό, εύθυμο και αποφασιστικό. Πολλοί εργαζόμενοι των συγκοινωνιών και πολλοί εκπαιδευτικοί στις διαδηλώσεις, αλλά και από την υπόλοιπη δημόσια διοίκηση, από την ενέργεια, τα λιμάνια, τον πολιτισμό, και… πολλοί δικηγόροι.

Η κυβέρνηση και τα μίντια, που είναι στρατευμένα στο πλευρό της, θα ήθελαν να παραστήσουν το επεισόδιο της αμφισβήτησης της αντιμεταρρύθμισης ως λήξαν. Η κυβέρνηση και η εργοδοσία καλλιεργούν τις τελευταίες μέρες την εργοδοτική και αστυνομική καταστολή ενάντια στους αγωνιστές του κινήματος και “εξεγείρονται” με τις ριζοσπαστικές πράξεις τους. Αλλά ούτε το πολιτικό κλίμα, ούτε και οι νέες πληροφορίες για το πραγματικό περιεχόμενο του νομοσχεδίου δεν συμβάλλουν καθόλου σε καταπράυνση.

Κανένας υπουργός, και ακόμα λιγότερο ο ίδιος ο Μακρόν, δεν μπορεί πλέον να συμμετάσχει ήρεμα σε δημόσια εκδήλωση, σε εγκαίνια, κλπ., χωρίς να προσκρούσει στη λαϊκή εχθρότητα. Ο ίδιος ο Εμανουέλ Μακρόν και η γυναίκα του αναγκάστηκαν να την κοπανήσουν ντροπιαστικά από ένα θέατρο στο Παρίσι όπου ήθελαν να παρακολουθήσουν ένα έργο στις 18 Ιανουαρίου. Δεκάδες αντιτιθέμενοι στη μεταρρύθμιση είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στο θέατρο. Επίσης σε πολλά γραφεία βουλευτών του κόμματός του, του En Marche (LREM), γράφτηκαν συνθήματα στις τελευταίες εβδομάδες, όπως είχε γίνει και πριν από ένα χρόνο, κατά τις κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων.

Η εχθρότητα απέναντι στην αντιμεταρρύθμιση δεν μειώνεται, αντίθετα αυξάνει, στην κοινή γνώμη. Πολλές δημοσκοπήσεις δείχνουν πως σχεδόν τα δύο τρίτα του πληθυσμού ζητάει απλώς την απόσυρση του νομοσχεδίου του Μακρόν και οι ανησυχίες αυξάνουν σε σχέση με τις επιπτώσεις της “μεταρρύθμισης”.

Καθώς αποκαλύπτονται και νέα στοιχεία του νέου συστήματος, η απόρριψη αυξάνει. Με καθαρούς όρους, ο Μακρόν και η κυβέρνησή του έχουν πλήρως χάσει την πολιτική αυτή μάχη. Το σχέδιό τους έχει γίνει πλέον απολύτως γνωστό και καταγράφεται ως πλήρως αντιλαϊκό.

Το πλήγμα αυτό αφορά προφανώς όλους όσους, με μη αναγνωρισμένο πλέον χαρακτήρα βαρέων και ανθυγιεινών, θα πρέπει να εργαστούν δύο ή τρία χρόνια περισσότερο για να πάρουν μια σύνταξη της οποίας δεν μπορούν να ξέρουν το ύψος. Η υπουργός εργασίας, Μυριέλ Πενικό, δήλωσε με σαφήνεια ότι αρνιέται να αποκαταστήσει τα κριτήρια εργασίας βαρέων και ανθυγιεινών που κατάργησε ο Μακρόν το 2017, με αίτημα της εργοδοσίας. Τα κριτήρια αυτά έδιναν, με επιλεκτικούς άλλωστε τρόπους, δικαιώματα πρόωρης συνταξιοδότησης σε χειρονακτικές θέσεις, με δύσκολες στάσεις, με έκθεση σε μηχανικά τραντάγματα ή σε επικίνδυνες χημικές ουσίες. Αυτό αφορά εργάτες και τεχνικούς της βιομηχανίας, προσωπικό υγείας, μισθωτούς στις οικοδομές, και άλλους. Τις τελευταίες ημέρες, ο υπουργός Δημόσιας Διοίκησης, Ζεράρ Νταμανέν, ανήγγειλε με σαφήνεια ότι, παρόλο που χορηγεί εξαιρέσεις στο προσωπικό των δυνάμεων καταστολής, στους τελωνειακούς και στους πυροσβέστες, καταργεί όλες τις σημερινές “ενεργητικές κατηγορίες” της δημόσιας διοίκησης (που έχουν ώς τώρα δικαίωμα πρόωρης συνταξιοδότησης), όπως τους εργάτες στις αποχετεύσεις, που έχουν πολύ υψηλό ποσοστό πρόωρης θνησιμότητας και 7 χρόνια μικρότερη ελπίδα ζωής από το μέσον όρο των εργατών (και 17 χρόνια από το μέσον όρο των στελεχών).

Όλοι έχουν κάτι να χάσουν. Η απόρριψη είναι μαζική στους δικηγόρους και μεταφράζεται σε δεκάδες πράξεις όπως πετώντας μαύρες τηβέννους, σε συμβολικές διαδηλώσεις που αναγκάστηκε να υποστεί η ίδια η υπουργός δικαιοσύνης, η Νικόλ Μπελουμπέ, στην Καν, στις αρχές του Γενάρη. Οι διαδηλώσεις αυτές με ρίψεις υλικών, λευκών ποδιών, εργαλείων εργασίας, πολλαπλασιάστηκαν από μέρους των εργαζομένων σε νοσοκομεία, σε επιθεωρήσεις εργασίας, σε εκπαιδευτικούς. Σε πολλές διαδηλώσεις, ομάδες γυναικών ντυμένες ως “Rosie the riveter” (εικόνα της αμερικανίδας εργάτριας στην παραγωγή όπλων κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο) οργάνωσαν flash mobs και τραγούδησαν ένα τραγούδι που έχει παραποιηθεί από την οργάνωση ATTAC, για να καταγγείλουν τις προγραμματισμένες μειώσεις των συντάξεων στις γυναίκες.

Σε άλλο επίπεδο, μια μετωπική κριτική του νομοσχεδίου ήρθε από κάπου που θα το περιμέναμε το λιγότερο, δηλαδή από το στρατό.

Το Ανώτερο Συμβούλιο Στρατιωτικών Λειτουργών, ένας οργανισμός τελείως επίσημος για συζητήσεις με το υπουργείο, δημοσίευσε μια κατηγορηματική επιστολή. Παρόλο που οι στρατιωτικοί και οι χωροφύλακες μοιάζουν να εξαιρούνται από το “καθολικό καθεστώς”, το Συμβούλιο αυτό δηλώνει απλώς ότι δεν μπορεί να δώσει ευνοϊκή άποψη για το νομοσχέδιο: “η εφαρμογή ενός κανόνα υπολογισμού που θα βασίζεται στο σύνολο της καριέρας και όχι πλέον στους έξι τελευταίους μήνες θα προκαλέσει αναπόφευκτα μια μείωση των συντάξεων” έως και κατά 20%, κατά τους υπολογισμούς τους.

Τελευταίο, το ίδιο το Συμβούλιο Επικρατείας, που είναι η ανώτερη βαθμίδα του διοικητικού δικαίου, η οποία δίνει γνωμοδότηση σε όλα τα νομοσχέδια, μόλις δημοσίευσε μια πολύ αρνητική γνωμοδότηση στο νομοσχέδιο για τις συντάξεις. Επικρίνει μετωπικά ένα νομοσχέδιο “που βασίζεται σε πολύ αμφίβολες χρηματοδοτικές προβολές”, με προσφυγή σε κατοπινές πολυπληθείς υπουργικές αποφάσεις που δεν έχουν ακόμα γραφτεί. Και, κυρίως, διαπιστώνει ότι το νέο σύστημα δεν μπορεί να υποστηριχτεί ως “καθολικότητας” και “ίσης μεταχείρισης”, καθώς προβλέπει ήδη πέντε διαφορετικά καθεστώτα (υπάλληλοι, δικαστικοί και στρατιωτικοί, ναυτικοί, μισθωτοί γεωργίας και γεωργοί) καθώς και πολλές εξαιρέσεις μέσα σε αυτά τα 5 καθεστώτα. Επιπλέον, πετάει και δύο βραδυφλεγείς βόμβες στον κήπο της κυβέρνησης. Το Συμβούλιο Επικρατείας θυμίζει πως ο νόμος δεν μπορεί να προβλέψει διευθετήσεις που θα υιοθετηθούν μεταγενέστερα, με άλλον νόμο, σε σχέση με την επανεξέταση των μισθών των εκπαιδευτικών. Όπως και επισημαίνει ότι το νομοσχέδιο δεν μπορεί να προβλέψει επιδότηση του επικουρικού ταμείου ναυτικών. Τα τελευταία δύο σημεία ήταν τα δύο κατασκευάσματα που έστησε η κυβέρνηση για να τα κουνάει φιλοδοξώντας να ηρεμήσει τους εκπαιδευτικούς και τους ναυτικούς.

Επιπλέον, οι διαχειριστές του σημερινού συλλογικού συστήματος συμπληρωματικής σύνταξης (ARRCO-AGIRC) υπολόγισαν πρόσφατα ότι το μελλοντικό καθεστώς, αν σταματήσουν να συνεισφέρουν οι υψηλοί μισθοί (οι άνω των 120.000 ευρώ ετησίως) θα προκαλέσει μια ανισορροπία 3,7 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως σε 15 χρόνια. Πράγματι, θα χρειαστεί να συνεχίσουν να παίρνουν τις υψηλές τους συντάξεις τα στελέχη που έχουν ήδη συνταξιοδοτηθεί, την ίδια ώρα που τα στελέχη που είναι ενεργά θα σταματήσουν να δίνουν εισφορές.

Επομένως, πολιτικά, η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να πάρει νέα πνοή, παρόλο που θέλησε να κλείσει γρήγορα ένα ζήτημα που ήθελε να εμφανιστεί ως κοινωνικός θρίαμβος.

Μια άλλη παγίδα, που έστησε εξάλλου μόνη της, φτάνει στην εκδήλωσή της: είναι η “Συνδιάσκεψη για τη χρηματοδότηση”, που ήταν μια μανούβρα που εφηύρε στις αρχές Γενάρη για να ξεπεράσει την απομόνωσή της και να πετύχει τη συμφωνία των 2 πιο πρόθυμων συνδικάτων, της CFDT και της UNSA.

Έτσι, βρισκόμαστε ήδη μπροστά στο παράδοξο, η κυβέρνηση να αντιμετωπίζει ένα πολύ διευρυμένο κίνημα και να αντιπροτείνει τη διάθεσή της να διαπραγματευτεί… με μόνο τα δύο συνδικάτα που δεν συμμετέχουν στην κινητοποίηση! Όμως, η παγίδα θα λειτουργήσει αναγκαστικά σύντομα, καθώς η “συνδιάσκεψη” δεν μπορεί παρά είτε να επιβεβαιώσει “την ηλικία συνταξιοδότησης των 64 ετών”, που σημαίνει μια συνταξιοδότηση δύο χρόνια αργότερα, είτε να επεκτείνει τον αριθμό των αναγκαίων ετών εργασίας για συνταξιοδότηση (43 χρόνια είναι σήμερα). Δύο ξίφη του Δαμοκλή στους μισθωτούς που συνταξιοδοτούνται μετά το 2022.

Με λίγα λόγια απέχουμε πολύ από τις ρητορείες της κυβερνητικής προπαγάνδας που εξαίρει ένα νομοσχέδιο κοινωνικής δικαιοσύνης που απλώς θα καταργούσε τα “42 ειδικά ταμεία”.

Ωστόσο, αυτή η πολιτική απομόνωση, αυτή η πλειοψηφική απόρριψη του νομοσχεδίου του Μακρόν, η κινητοποίηση αυτή των εκατοντάδων χιλιάδων μισθωτών και αγωνιστών του κοινωνικού κινήματος εξακολουθεί να μην μπορεί να δημιουργήσει ένα συσχετισμό δύναμης που να επιβάλει υποχώρηση στον Μακρόν.

Σήμερα πληρώνουμε την απουσία προετοιμασίας της μάχης, ήδη από τον Σεπτέμβρη, σε πολλούς επαγγελματικούς τομείς, αντίθετα απ’ό,τι είχε γίνει στην SNCF και στην RATP.

Ώς τώρα δεν υπήρξε μεγάλη συνειδητοποίηση των καταστροφικών επιπτώσεων της μεταρρύθμισης αυτής, ακόμα και στους τομείς του δημοσίου ή της ενέργειας, των μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών, της αεροναυπηγικής ή της χημείας, οι οποίοι θα μπορούσαν να είχαν βαρύνει στο συσχετισμό δύναμης.

Αρκετοί τομείς σε λιμάνια και ενέργεια μπήκαν σε κίνηση τις τελευταίες μέρες, αλλά με πραγματική χρονική απόκλιση από τους σιδηροδρομικούς.

Το διακύβευμα των ερχόμενων εβδομάδων είναι να διατηρηθεί και να βαθύνει η πολιτική απομόνωση της κυβέρνησης, με πολλές θεαματικές δράσεις, με μπλοκαρίσματα, με διαδηλώσεις, με κατάληψη του μέγιστου πολιτικού χώρου. Και να προωθηθούν με όσο γίνεται πιο ενωτικό τρόπο οι απαραίτητες λύσεις, για να τελειώνουμε με την επισφαλή ζωή και τους χαμηλούς μισθούς που καταλήγουν σε συντάξεις αθλιότητας. Η δουλειά αυτή είναι αυτό που κάνουν συστηματικά δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές, πραγματική πολιτική πρωτοπορία του κινήματος, που βρίσκονται μέσα στις διασυνδικαλιστικές και στις διακλαδικές μέσα στους διάφορους χώρους.

Και όλοι έχουν επίσης συνείδηση της ανάγκης να αναπτυχθούν απεργίες σε τομείς, ιδιαίτερα του δημοσίου, που δεν πήραν πάνω τους πολλές ημέρες απεργίας κατά το τελευταίο διάστημα.

Σε σχέση με την ενίσχυση της κινητοποίησης και του συσχετισμού δυνάμεων, ο Ολιβιέ Μπεζανσενό (του NPA) πρότεινε τις τελευταίες μέρες το σύνολο του εργατικού κινήματος να συμφωνήσει για τη διοργάνωση μιας εθνικής κινητοποίησης, με διαδήλωση στο Παρίσι διοργανωμένη ξεκινώντας από όλες τις πόλεις της χώρας, για να επιβληθεί η λαϊκή θέληση απόρριψης της αντιμεταρρύθμισης αυτής. Ίσως η πρόταση αυτή να πάρει το δρόμο της.

–

Léon Crémieux

25 Ιανουαρίου 2020