ΝΔ και μνημονιακοί για την 28η Οκτωβρίου: «Επέτειος» σκοταδισμού και υποκρισίας

ΝΔ και μνημονιακοί για την 28η Οκτωβρίου: «Επέτειος» σκοταδισμού και υποκρισίας

–

Ο σκοταδισμός, η πατριδοκαπηλεία και η υποκρισία της κυβέρνησης της ΝΔ και όλου του αστικού πολιτικού κόσμου ξεχείλισαν με αφορμή τη φετινή επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου.

Τραμπουκίζοντας την ιστορία, τη συλλογική μνήμη, τις παραδόσεις και τους αγώνες του ελληνικού λαού, η υπουργός παιδείας Ν. Κεραμέως –ενώ ετοιμάζει έναν υπεραντιδραστικό νόμο πλαίσιο στα πανεπιστήμια, όταν δεν κάνει τεμενάδες στο παπαδαριό– ανακάλυψε ένα νέο νόημα του 1940 στην πάλη ενάντια στον λαϊκισμό (έτσι έχουν πλέον βαφτίσει όλες τις κατακτήσεις, τους αγώνες, τις οργανώσεις και την ιστορία του εργατικού και επαναστατικού κινήματος), που μάλιστα βρίσκεται στα ελληνικά γονίδια. Η αχαρακτήριστη υφυπουργός εργασίας Δ. Μιχαηλίδου –αφού είχε χαρακτηρίσει όσους αντιστάθηκαν στη χούντα ψυχικά νοσούντες– αναφώνησε υπέρ του εθελοντισμού (η ελεημοσύνη της αστικής φιλανθρωπίας) μαζί με ένα ταρατατζούμ «Ζήτω η Ελλάς!». Ο βουλευτής Θεσσαλονίκης της ΝΔ Σ. Σιμόπουλος ζήτησε «ανασχεδιασμό των εκδηλώσεων» για την απελευθέρωση της πόλης από τα ναζιστικά στρατεύματα, επειδή στην αναμνηστική πλάκα «αναφέρεται μόνο το ΕΑΜ–ΕΛΑΣ» (θα ήθελε φαίνεται να μνημονεύονται δωσίλογοι και ταγματασφαλίτες, που κούρνιασαν στο μετεμφυλιακό κράτος). Ο υπουργός αγροτικής ανάπτυξης Μ. Βορίδης δεν μπόρεσε να μην υπενθυμίσει το ακροδεξιό ιστορικό του, μιλώντας για αναπηρία ή πάθηση των 10 νεαρών ηθοποιών που παρενέβησαν στην παρέλαση της Ν. Φιλαδέλφειας.

Ο «Νόμος και Τάξη» του Μητσοτάκη φέρνει στην επιφάνεια όλο και πιο αντιδημοκρατικές πρακτικές, ακόμα και ανοιχτά αντικομμουνιστικές, από ένα σινάφι «αρίστων» που ξεχειλίζουν μίσος ενάντια σε όλους τους «από κάτω». Μεγαλώνουν τον κίνδυνο ενός ακόμα πιο σκληρού Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, μιας ακόμα πιο ζοφερής αντιδημοκρατικής αναδίπλωσης, με χτυπήματα και πογκρόμ ενάντια στους πρόσφυγες, στο άσυλο, στους αγώνες, στο εργατικό κίνημα. Με τα μηνύματα λαϊκής αντίστασης και ξεσηκωμού να καταφτάνουν απ’ όλο τον κόσμο (Χιλή, Καταλονία, Λίβανος, Ισημερινός κ.ά.), η αστική τάξη και τα επιτελεία της ξέρουν ότι οι μηχανισμοί καταστολής θα είναι το ύστατο καταφύγιό τους, όταν το νέο ξέσπασμα της κρίσης και ένα νέο κύμα αγώνων χτυπήσουν μοιραία και τη δική τους πόρτα – και σπεύδουν να τους θωρακίσουν πρακτικά, πολιτικά και ιδεολογικά.

«Πέτρα του σκανδάλου» για όλο αυτό τον αντιδραστικό εσμό, η ενέργεια των 10 νεαρών ηθοποιών στην παρέλαση στη Ν. Φιλαδέλφεια (παραθέτουμε στη συνέχεια το κείμενό τους), που ο γνωστός πασόκος–δήμαρχος Γ. Βούρος αποκάλεσε «γελοία υποκείμενα». Αυτή η κουστουμαρισμένη και ευηπόληπτη ελίτ, εκτός από τον κανιβαλισμό του ανταγωνισμού και της «αριστείας», με αφορμή τις παρελάσεις θρέφει διαρκώς και τα περιστατικά μίσους και βίας –που και φέτος εκδηλώθηκαν–, με τα οποία κάθε ρατσιστικό, εθνικιστικό και ακροδεξιό σκουπίδι δοκιμάζει να βρει έδαφος και επιρροή.

Για την ιστορία του “silly walk” των 10 μαθητριών, εμπνευσμένου από ταινία των Monty Python, αντιγράφουμε από κείμενο του Σταμάτη Κυριάκη: «Το αστείο βάδισμα στη σάτιρα των Μόντυ Πάιθον Silly walk αναφερόταν στο σύνδρομο των στρατιωτών του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου που ονομάστηκε Shell shock. Ο πόλεμος αυτός, εκτός από νεκρούς και ακρωτηριασμένους δημιούργησε και χιλιάδες πάσχοντες από το περίεργο αυτό σύνδρομο. Επρόκειτο για μια πρωτοφανή ψυχική ασθένεια, που προσέβαλε ανθρώπους που έμεναν για καιρό ακινητοποιημένοι στα χαρακώματα σε συνθήκες καθημερινών βομβαρδισμών και θανατηφόρων αερίων. Οι στρατιώτες (που επέστρεψαν αρτιμελείς) περπατούσαν παράξενα. Οι Αρχές στην αρχή θεώρησαν ότι κορόιδευαν. Αρκετούς τους πέρασαν στρατοδικείο και τους εκτέλεσαν. Όταν είδαν ότι φαινόμενο γενικευόταν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι έπασχαν από κάποια ανεξήγητη ψυχική νόσο αλλά αρνούνταν να παραδεχτούν ότι η αιτία ήταν ο πόλεμος προκειμένου να αποφύγουν αποζημιώσεις και συντάξεις. Έτσι το αποτέλεσμα του Δυτικού Μετώπου ήταν, εκτός από τους αμέτρητους νεκρούς και ακρωτηριασμένους να δημιουργήσει και μια στρατιά ‘Ανοήτως βαδιζόντων’».

Οι Φαρισαίοι του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να εμφανιστούν ως εργολάβοι της «προοδευτικής» αντίστασης στο ξεχείλισμα αυτής της αντιδραστικής ρητορικής. Κανείς εργαζόμενος και νέος δεν πρέπει να χαρίσει αυτό τον ρόλο, σ’ αυτούς που συγκυβέρνησαν με τους εθνικιστές των ΑΝΕΛ. Που με Μνημόνια–τέρατα και εγκληματικές πολιτικές άνοιξαν και έστρωσαν τον δρόμο στη ΝΔ. Που θέλουν, ξανά, καπηλευόμενοι την ιστορία και τους εργατικούς/λαϊκούς αγώνες, να στυλωθούν ως «προοδευτικοί» αλλά και «υπεύθυνοι» στο αστικό μνημονιακό πολιτικό σκηνικό.

Εργαζόμενοι, νέοι, φτωχά λαϊκά στρώματα, με τους αγώνες και την οργάνωσή μας παντού, πρέπει να φράξουμε τον δρόμο σ’ αυτούς τους σκοταδιστές κανίβαλους, τις καταστροφικές πολιτικές τους, τις απανωτές αντεργατικές και αντιλαϊκές επιθέσεις τους. Επιβάλλοντας και γράφοντας τη μόνη αυθεντική και πραγματική Ιστορία, αυτή των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, εξεγέρσεων και επαναστάσεων.

–

Το κείμενο όπου τα 10 κορίτσια εκθέτουν το σκεπτικό της παρέμβασής τους:

Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;
Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;

Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;
Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.

Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας.
Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.

Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.

Τι κοινό μπορεί να’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να’χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.

Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.

Γι’ αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι… Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό.

Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για «προβληματικά παιδιά». Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.

Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.

Υ.Γ.
Επιλέξαμε να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες, τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.

10 «στρατιωτάκια» της υπο-κριτικής τέχνης