Η άποψη μας: Όλα στους καπιταλιστές και στους ιμπεριαλιστές

Όλα στους καπιταλιστές και στους ιμπεριαλιστές

–

Από τη στήλη “Η άποψη μας” της Εργατικής Πάλης Οκτώβρη

–

Από την ώρα που κατέλαβαν την εξουσία ο Μητσοτάκης και η ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνησή του, δεν έχουν κρύ­ψει την πρό­θε­σή τους για τρία πράγματα: α) Για την φι­λι­κή διάθεση προς τις επιχει­ρή­σεις και ιδιαίτερα προς το μεγάλο κεφάλαιο, β) για την απροκάλυπτη εχθρότητα προς τους εργαζόμενους, τα συμφέροντα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις τους και γ) για την εξυπηρέτηση -σε βαθμό δουλικότητας- των συμφερόντων και των φιλοπόλεμων σχεδίων των ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα των Αμερικάνων. Όσο και αν ο δρόμος είχε χαραχτεί στα παραπάνω θέματα από την άθλια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο Μητσοτάκης και η παρέα του σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα εφαρμόζουν μια ακόμη χειρότερη πολιτική.

Οι «μεταρρυθμίσεις» και η πολιτική τους

Μόλις τρεις μήνες στην εξουσία και κατέθεσαν προς ψήφιση το «ανα­πτυ­ξια­κό» πο­λυ­νο­μο­σχέ­διο, πυρήνας του οποίου είναι τα αντεργατικά μέτρα. Το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο λειτουργεί και συμβολικά, μια που η κυβέρνηση, κλείνοντας το μάτι στους καπιταλιστές, συνδέει την «ανάπτυξη» με τις σκληρές αντεργατικές διατάξεις που περιλαμβάνει. Αυτά τα αντεργατικά μέτρα με­τα­τρέ­πουν τις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις σε κου­ρε­λό­χαρ­τα, θε­σμο­θε­τώ­ντας τη δυ­να­τό­τη­τα των ερ­γο­δο­τών σε κλά­δους ή πε­ριο­χές να τις πα­ρα­βιά­ζουν «νό­μι­μα», με την απλή επί­κλη­ση οι­κο­νο­μι­κών δυ­σκο­λιών της επι­χεί­ρη­σης ή ανεργίας στον κλάδο ή στην πε­ριο­χή, υψη­λό­τε­ρου από τον εθνι­κό μέσο όρο. Δεν είναι δύσκολο να υποθέσει κάποιος ότι οι εργοδότες δε θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα παράθυρα που τους ανοίγει η κυβέρνηση.

Για να λειτουργήσει το παραπάνω με «σιδηρά» λογική, καθίσταται δυσκολότερη, έως αδύνατη, η κήρυξη απεργίας και η λειτουργία των συνδικάτων.

Σ’ αυτά τα αντεργατικά μέτρα έσπευσε να συμφωνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να συμβουλεύσει την κυβέρνηση να είναι πιο «προσεκτική»: «θα μπο­ρού­σε να συ­ζη­τη­θεί η ει­σα­γω­γή ρή­τρας εξαίρεσης από τις κλα­δι­κές συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις, με εξαι­ρε­τι­κή φειδώ πά­ντως και μόνο για επι­χει­ρή­σεις που αντι­με­τω­πί­ζουν πράγ­μα­τι προ­βλή­μα­τα βιω­σι­μό­τη­τας» (Αυγή, 16.9.2019).

Το καθημερινό «λάιτ-μοτίφ» όλων των μνημονιακών, είναι οι «επενδύσεις» και οι κάθε είδους διευκολύνσεις προς τους «επενδυτές». Αυτές οι «επενδύσεις», που ουσιαστικά καταστρέφουν την οικονομία, είναι σχεδόν στο σύνολό τους ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων, οργανισμών και κάθε είδους περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Έτσι, ο Γεωργιάδης τρέχει μέρα-νύχτα να ξεπουλήσει το πρώην αεροδρόμιο στο Ελληνικό στον Λάτση, οι Σταϊκούρας-Χατζηδάκης ανακοίνωσαν ότι είναι έτοιμοι για την ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης των ΕΛΠΕ μαζί με τα συμβόλαια που αυτά κατέχουν και αφορούν στις εξορύξεις σε συνεργασία με την Exxon Mobil, την Total και την Repsol. Ετοιμάζεται και το μεγάλο πλιάτσικο της ΔΕΗ, της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ, του αεροδρόμιου Αθηνών, του νερού κ.λπ.

Οι Χατζηδάκης-Σταϊκούρας απάντησαν σε ερώτηση του Ν. Παππά σχετικά με τα ΕΛΠΕ: «η ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης των ΕΛΠΕ έχει προαποφασιστεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και έχει εγγραφεί στις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας». Αυτή η λύσσα των νεοφιλελεύθερων, όχι μόνο των ανοικτά δηλωμένων της ΝΔ αλλά και των «κρυφών» του ΣΥΡΙΖΑ να ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα, μας φέρνει στην μνήμη το απόσπασμα από τον Ζοζέ Σαραμάγκου: «Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την μέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ίδιων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του Κόσμου. Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε».

Το ταξίδι του Μητσοτάκη στις ΗΠΑ αλλά κυρίως η επίσκεψη του Υπ. Εξωτερικών Μάικ Πομπέο ανοίγουν επικίνδυνη προοπτική για τον ελληνικό λαό, μια που προσδένουν την χώρα στα συμφέροντα και στα φιλοπόλεμα σχέδια των ιμπεριαλιστών, σε μια περιοχή που μοιάζει με καμίνι. Τα σχέδια αυτά περιλαμβάνουν α) το κλείσιμο της Συμφωνίας Αμοι­βαί­ας Αμυ­ντι­κής Συ­νερ­γα­σί­ας (MDCA), β) την αναβάθμιση και επέ­κτα­ση της αμε­ρι­κα­νι­κής βάσης στη Σούδα, αλλά και τη δημιουρ­γία αμε­ρι­κα­νι­κών βά­σε­ων στη Λά­ρι­σα, στο Στε­φα­νο­βί­κι Μα­γνη­σί­ας, στο λι­μά­νι της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης κ.ά.

Όλα αυτά συνδυάζονται με ένα φιλόδοξο και πολυδάπανο πρόγραμμα εξοπλισμών, που περιλαμβάνει τη διάθεση μεταχειρισμένων αμερικανικών οπλικών συστημάτων, την αγορά υπερσύγχρονων F35, ενδεχόμενα την αγορά 1-2 αμε­ρι­κα­νι­κών φρε­γα­τών, μέ­χρις ότου η Γαλ­λία ολο­κλη­ρώ­σει τη ναυ­πή­γη­ση των υπολοίπων φρε­γα­τών. Υποτίθεται ότι όλα αυτά θα δια­σφα­λ­ίσουν την υπε­ρο­πλία της Ελλάδας στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Το δόγμα «να γί­νου­με αστα­κοί» και ο «εξ ανατολών κίνδυνος» πάει χέ­ρι-χέ­ρι με τον σκλη­ρό και άκαμ­πτο αντιδραστικό πρόγραμμα στα οικονο­μι­κά και κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα.

Τίποτα για τους εργαζόμενους

Αν για τους καπιταλιστές και τους εξοπλισμούς δεν υπάρχει για την κυβέρνηση το «δεν υπάρχουν λεφτά», δεν ισχύει το ίδιο για τους εργαζόμενους. Η νεοφιλελεύθερη κυ­βέρ­νη­ση ήταν απόλυτη: κάθε σκέψη για πραγ­μα­τι­κές αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς θα πρέ­πει να ανα­βλη­θεί για μετά την «ανά­πτυ­ξη», πρώτα πρέπει να «μεγαλώσει η πίτα». Αλλά ακόμη και αν υπάρξει ανάπτυξη, που δεν θα υπάρξει, οι καπιταλιστές δεν είναι και τόσο γαλαντόμοι να δίνουν αυξήσεις και να παραχωρούν δικαιώματα. Οι εργαζόμενοι και όλοι μας το γνωρίζουμε πολύ καλά. Αυξήσεις και δικαιώματα κερδίζονται μόνο με τους αγώνες. Και αυτούς πρέπει να προετοιμάσουμε, με σχέδιο και αποφασιστικότητα.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τις προδοσίες και τη μετάλλαξή του, να σκόρπισε σύγχυση, να απογοήτευσε και να εμπέδωσε το αίσθημα της ματαιότητας στους εργαζόμενους, αλλά αυτό δεν θα είναι παντοτινό. Ήδη, με αφορμή τις δυο απεργίες, οι πιο προ­σε­κτι­κοί πο­λι­τι­κο­ί ανα­λυ­τές προειδοποί­η­σαν τον Μη­τσο­τά­κη να είναι προσεκτικός και να μη ξεγελαστεί βλέποντας μόνο τους αριθμούς των απερ­γών στη δια­δή­λω­ση, αλλά να «δει» μέσα από αυτή την ει­κό­να το μέλ­λον, τις πλημμυρίδες που έρχονται. Η οργή και η αγανάκτηση των εργαζομένων μεγαλώνουν μαζί με το μεγάλωμα της φτώχειας, της υπερεκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της αθλιότητας μιας κυβέρνησης που χαίρεται όταν πρέπει να θλίβεται και το αντίθετο. Μπορεί σήμερα μια μικρή πρωτοπορία να σηκώνει στις πλάτες της το βαρύ φορτίο καθηκόντων μιας ολόκληρης τάξης, αύριο όμως δεν θα είναι έτσι. Όποιος γνωρίζει την ιστορία του εργατικού κινήματος, όποιος έχει μάθει να ακούει τους ξέπνοους ψιθύρους των εργαζομένων στα κάτεργα των εργοδοτών, μπορεί να «διαβάσει» τις μεγάλες αντάρες που έρχονται. Μπορεί να λοιδορούν και να συκοφαντούν οι διάφοροι αργυρώνητοι σφουγγοκωλάριοι, αλλά σύντομα θα τους φτύνουν όλοι, ακόμη και τ’ αφεντικά τους.