«Μια Αγάπη Ανέφικτη»

–

Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 1950, σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας.

Εκεί, μια νεαρή όμορ­φη γυ­ναί­κα, η  Ρασέλ, που ζει μαζί με τη μη­τέ­ρα και την αδερ­φή της, και ερ­γά­ζε­ται ως υπάλ­λη­λος γρα­φεί­ου, ερω­τεύ­ε­ται ένα κο­σμο­γυ­ρι­σμέ­νο, καλ­λιερ­γη­μέ­νο, γοη­τευ­τι­κό, αλλά σκο­τει­νό άνδρα, τον Φιλίπ, γόνο εύ­πο­ρης οι­κο­γέ­νειας του Πα­ρι­σιού. Ένας πα­θια­σμέ­νος έρω­τας ανα­πτύσ­σε­ται. «Υπάρ­χουν τρία είδη αγά­πης», θα της πει. «Η ρο­μα­ντι­κή, η πα­θια­σμέ­νη, και η ανα­πό­φευ­κτη συ­νά­ντη­ση, που αψηφά κάθε κοι­νω­νι­κό κα­νό­να».

Όταν η Ρασέλ μένει έγκυος, αρ­νεί­ται να την πα­ντρευ­τεί, με το πρό­σχη­μα ότι δεν θέλει δε­σμεύ­σεις, αλλά και επει­δή δεν είναι πλού­σια. Και δεν φτά­νει μόνο αυτό, αλλά επί πολλά χρό­νια δεν θέλει να ανα­γνω­ρί­σει την κόρη του, την Σα­ντάλ, ενώ ο ίδιος πα­ντρεύ­ε­ται άλλη γυ­ναί­κα και απο­κτά άλλα δύο παι­διά. Έτσι, ο Φιλίπ κάνει σαφές σε ποιο είδος «αγά­πης» εντάσ­σε­ται. Και ενώ η Ρασέλ ανα­λαμ­βά­νει απο­φα­σι­στι­κά την πλήρη ευ­θύ­νη να με­γα­λώ­σει μόνη την κόρη της, σε μια εποχή πολύ συ­ντη­ρη­τι­κή, δεί­χνο­ντας μια χει­ρα­φε­τη­μέ­νη και τολ­μη­ρή γυ­ναί­κα, εντού­τοις, από την άλλη, περ­νά­ει σχε­δόν δε­κα­έ­ξι χρό­νια της ζωής της, προ­σπα­θώ­ντας να πεί­σει τον Φιλίπ να ανα­γνω­ρί­σει το παιδί.

Όμως, επί της ου­σί­ας, πίσω από αυτό υπο­κρύ­πτε­ται η άρ­νη­σή της να ξε­κολ­λή­σει από τον Φιλίπ, αφού όποτε αυτός, πε­ρι­στα­σια­κά, εμ­φα­νί­ζε­ται εκεί­νη τον δέ­χε­ται. Έχο­ντας μια αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κή εμ­μο­νή μαζί του, αρ­νεί­ται να τον βγά­λει από τη ζωή της, όσο και να λέει ότι τον έχει ξε­πε­ρά­σει. Έτσι, αφή­νει έναν άν­θρω­πο παρ­τά­κια, συ­ναι­σθη­μα­τι­κά ανά­πη­ρο, χει­ρι­στι­κό και εξου­σια­στι­κό, να την ανα­στα­τώ­νει συ­νε­χώς και να την τα­λαι­πω­ρεί ψυ­χο­λο­γι­κά. «Μια μέρα θα ανα­ρω­τη­θείς γιατί είχες τέ­τοια συ­ναι­σθή­μα­τα για μένα και θα απο­γοη­τευ­τείς», της λέει με κυ­νι­κό τρόπο.

Τε­λι­κά, όταν ο Φιλίπ προ­βαί­νει στην ανα­γνώ­ρι­ση του παι­διού και συν­δέ­ε­ται πιο ενερ­γά με την ανα­τρο­φή της έφη­βης πλέον κόρης του, η οποία τον έχει εξι­δα­νι­κεύ­σει, αμ­φι­σβη­τώ­ντας τη μη­τέ­ρα της, τα απο­τε­λέ­σμα­τα θα εξε­λι­χθούν με τρα­γι­κό τρόπο για το παιδί, δη­μιουρ­γώ­ντας νέα τραύ­μα­τα και πλη­γές. Η απο­κά­λυ­ψη είναι συ­γκλο­νι­στι­κή, δεί­χνο­ντας ότι τε­λι­κά, ο βα­σι­κός του σκο­πός ήταν να τα­πει­νώ­σει και να απορ­ρί­ψει την Ρασέλ. 

Αλή­θεια, τι επί της ου­σί­ας ζητά με τη στάση της η Ρασέλ; Γιατί απο­δέ­χε­ται, όχι μόνο μια αγάπη ανέ­φι­κτη, αλλά μια αγάπη βά­ναυ­ση; Εν­δια­φέ­ρον έχει ένας διά­λο­γος όταν η κόρη λέει στην μάνα πως ο λόγος που πα­ρά­τη­σε ένα καλό και εξαι­ρε­τι­κό άν­θρω­πο πριν τον Φιλίπ ήταν γιατί η ίδια, κατά βάθος, ήθελε να γνω­ρί­σει έναν κακό.

Η σχέση μη­τέ­ρας και κόρης είναι στην καρ­διά της ται­νί­ας, και παρά τις δια­κυ­μάν­σεις, την αμ­φι­σβή­τη­ση και την απο­μά­κρυν­ση της Σα­ντάλ από τη μη­τέ­ρα της, η συμ­φι­λί­ω­ση στο τέλος με τους δια­λό­γους και την ψυ­χο­λο­γι­κή ερ­μη­νεία, είναι εξαι­ρε­τι­κή.

Επί της ου­σί­ας, η ται­νία (πα­ρα­γω­γής 2018) είναι μια ιστο­ρία αγά­πης, η οποία, όπως κάπου διά­βα­σα, κρύ­βει μέσα της μια ανέ­φι­κτη αγάπη μιας γυ­ναί­κας για έναν άνδρα που την απορ­ρί­πτει, την αγάπη μιας κόρης για ένα πα­τέ­ρα που ήταν πάντα απών, και την αδια­πραγ­μά­τευ­τη αγάπη μιας μη­τέ­ρας για την κόρη της. Ένα ψέμα, ένα τραύ­μα και η ανι­διο­τέ­λεια.