Aνταπόκριση συντρόφου από τις διαδηλώσεις στο Παρίσι το Σάββατο 8/12

Τελευταία ενημέρωση: 9/12, 20:35

Παρίσι: η Τέταρτη Πράξη

Σήμερα, από πολύ νωρίς το πρωί έλαβε χώρα η αποκαλούμενη “τέταρτη πράξη” του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων, δηλαδή το τέταρτο συνεχόμενο Σάββατο, μετά τις 17 και 24 Νοέμβρη και τις 1 Δεκέμβρη, με κινητοποιήσεις πανεθνικά και στο Παρίσι.  Συνολικά, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου εσωτερικών υπήρχαν περίπου 125 χιλιάδες διαδηλωτές σε όλη την Γαλλία, εκ των οποίων 10 χιλιάδες στο Παρίσι, τα οποία μάλλον, τουλάχιστον για το Παρίσι είναι υποτιμημένα, ενώ λίγο-πολύ σε όλες τις πόλεις υπήρχαν συγκρούσεις με την αστυνομία.

Το κέντρο του Παρισιού ήταν από νωρίς τα ξημερώματα οχυρωμένο. Οι βιτρίνες των καταστημάτων και των τραπεζών είχαν προστατευτεί με ξύλα και αλουμίνια, πολλά μουσεία είχαν ανακοινώσει ότι θα παραμείνουν κλειστά, οι καρέκλες και τα τραπέζια των καφετεριών και των εστιατορίων είχαν αφαιρεθεί από τα πεζοδρόμια, δεκάδες σταθμοί του μετρό είχαν κλείσει, σε διάφορες γειτονιές του κέντρου είχε διακοπεί η κυκλοφορία, ενώ όλες οι λεωφόροι γύρω από τα Ηλύσια Πεδία ήταν αποκλεισμένες.

Το κέντρο του Παρισιού (ή διαφορετικά ο δήμος του Παρισιού με τα είκοσι γνωστά του διαμερίσματα), το οποίο μαζί με τα γύρω προάστια συγκεντρώνει περίπου 12,5 εκατομμύρια κατοίκους, κατοικείται κυρίως και ειδικά τα τελευταία χρόνια από αστικά, μικροαστικά στρώματα και εργατική αριστοκρατία. Αυτό το Παρίσι γνώρισε τα τελευταία δύο Σάββατα, και ειδικά οι πλέον πλούσιες και αστικές γειτονιές του, την οργή των φτωχών εργαζόμενων, των φτωχών νεολαίων των προαστίων του. Η κυβέρνηση, αφού στην αρχή της εβδομάδας, μετά τα γεγονότα του προηγούμενου Σαββάτου, άφησε να πλανάται στον αέρα ότι είναι πιθανόν να κηρύξει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και να προσφύγει ακόμα και στον στρατό, αποφάσισε να γιγαντώσει την αστυνομική παρουσία, αφενός για να εκφοβίσει τους εν δυνάμει διαδηλωτές, αφετέρου για να καταφέρει να κυριαρχήσει μέσα στην πόλη, κυριαρχία η οποία τέθηκε υπό αμφισβήτηση (έστω και μερική) τα δύο προηγούμενα σαββατοκύριακα. Σε πάρα πολλά σημεία και κόμβους, τα CRS (τα αντίστοιχα ΜΑΤ) πραγματοποιούσαν ελέγχους στα σακίδια, προχωρούσαν σε κατασχέσεις των μασκών και των μαλόξ, στα στενά κυριολεκτικά άρπαζαν διαδηλωτές, για να τους κάνουν έλεγχο ρίχνοντάς τους στα γόνατα, ενώ προχώρησαν όπως το ίδιο το υπουργείο ανακοίνωσε νωρίς το βράδυ σε περίπου 1400 προσαγωγές σε όλην την Γαλλία, η πλειοψηφία εξ αυτών στο Παρίσι και με τις περισσότερες να μετατρέπονται σε προσωρινές κρατήσεις.

Εντούτοις, η κάθοδος των διαδηλωτών στο δρόμο δεν ανακόπηκε. Στο Παρίσι υπήρχαν τα διάφορα καλέσματα, από την πλευρά των κίτρινων γιλέκων, τα οποία είχαν γίνει μέσω του facebook και εκ των οποίων το σημαντικότερο, με κάποιους χιλιάδες διαδηλωτές, ήταν στα Ηλύσια Πεδία. Υπήρχε, επίσης, το κάλεσμα στο Δημαρχείο του Παρισιού του συνδικάτου της CGT (Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας) των δημοσίων υπηρεσιών του Παρισιού, που θα προσπαθούσε να ενωθεί με τα κίτρινα γιλέκα και αφετέρου η συγκέντρωση στον σταθμό του St Lazare, που καλούσαν επιτροπές εργαζομένων στους σιδηρόδρομους και στα ταχυδρομεία, αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές επιτροπές, διάφορες ομάδες φύλου κ.ά. Στην τελευταία συγκέντρωση, προστέθηκε, ακόμα, το κάλεσμα του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA). Σε γενικές γραμμές, σ’αυτή την συγκέντρωση πήγε η πλειοψηφία των οργανωμένων ή προσκείμενων στην άκρα αριστερά αγωνιστών της νεολαίας και των εργαζομένων, αριθμώντας μερικές χιλιάδες. Η σύνθεσή της ήταν σχετικά νεαρή ηλικιακά, από εργαζόμενους, συνδικαλιστές, φοιτητές και μαθητές.

Η παραπάνω συγκέντρωση που είχε καλεστεί στις 10 η ώρα, σχημάτισε σχετικά σύντομα διαδήλωση θέλοντας και προσπαθώντας να ενωθεί με την συγκέντρωση των κίτρινων γιλέκων στα Ηλύσια Πεδία. Όμως, όλοι οι δρόμοι ήταν φραγμένοι. Για πολλές ώρες, περιπλανιόταν στο κέντρο του Παρισιού προσπαθώντας να βρει μία δίοδο, χωρίς να το καταφέρει, αλλά μάλλον απομακρυνόμενη ολοένα και περισσότερο. Στην διαδρομή της, πολλές φορές αψιμάχησε με την αστυνομία, μπροστά στα οδοφράγματα που η τελευταία είχε στήσει. Πολλές φορές περιπλανιόταν σαν χαμένη, με πλήρη απουσία οποιουδήποτε σχεδίου, με διασκορπισμό των δυνάμεων της δεξιά και αριστερά, πολλές φορές κοβόταν σε δύο, τρία ή περισσότερα μέρη. Οι κεφαλές των υποτυπωδών μπλοκ δεν φαινόταν να έχουν το παραμικρό σχέδιο ή ιδέα πώς και που να κατευθύνουν τους διαδηλωτές. Το αποτέλεσμα ήταν η πορεία να κατευθύνεται περισσότερο από πρόχειρες ομάδες διαδηλωτών που υποδείκνυαν φωνάζοντας την κατεύθυνση, παρά από τις πιο “οργανωμένες” δυνάμεις.

Αναμφισβήτητα, σε αυτήν την χαοτική αναμπουμπούλα αναγνωρίζει κανείς αυθεντικές τάσεις κάθε ζωντανού κινήματος ή μίας κατάστασης που τείνει στην εξέγερση, δηλαδή την πρωτοβουλία των μαζών, την ενεργητικότητά τους και κυρίως την διάθεση να κυριαρχήσουν στην πόλη. Πράγματι, οι διαδηλωτές προσπαθούσαν να προσπεράσουν ή να ξεγελάσουν την αστυνομία και να βρεθούν στα κεντρικά και συμβολικά σημεία του κέντρου: είτε αυτά είναι τα Ηλύσια Πεδία, είτε η Republique είτε η Βαστίλλη είτε αλλού. Όσο για την σύγκρουση με τις μονάδες καταστολής, το πνεύμα που κυριαρχούσε ήταν αμφίσημο. Αφενός η συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών γνώριζαν ότι “Το Σάββατο θα γίνει πόλεμος” και μάλιστα μία σχετική πλειοψηφία είχε έρθει οργανωμένη, είτε με μαλόξ και μάσκες, είτε με φουλάρια και αθλητικά ρούχα. Σε διάφορα σημεία οι διαδηλωτές προκαλούσαν την αστυνομία, αλλά χωρίς επιμονή. Δυστυχώς, έλλειπε η απαραίτητη μαζικότητα και οι οργανωμένες δυνάμεις, που θα γενίκευε τις αψιμαχίες σε επίμονες συγκρούσεις και οδοφράγματα, συμπαρασύροντας εν ριπή οφθαλμού τα διστακτικά πνεύματα και μετατρέποντάς τα σε διατεθειμένα για μια μαχητική αυτοάμυνα. Δυστυχώς, τα παραπάνω έλειψαν.

Σημαντικές φαίνεται να είναι και οι ευθύνες των κύριων δυνάμεων της άκρας αριστεράς. Τόσο το NPA όσο και η Εργατική Πάλη (Lutte Ouvrière) επιμένουν στην προπαγάνδα τους σε μία αδιαμφισβήτητη αλήθεια: ότι το κύριο όπλο των εργαζομένων είναι η απεργία και ότι είναι η πραγματοποίηση εκτεταμένων απεργιών και ακόμα μίας γενικής απεργίας, που μπορεί να φέρει σοβαρές νίκες ενάντια στον Μακρόν, στην αστική πολιτική ελίτ και στους εργοδότες. Εντούτοις, όσον αφορά τη Lutte Ouvrière,  δεν φαίνεται να επεμβαίνει συστηματικά στις συγκεντρώσεις των κίτρινων γιλέκων στο Παρίσι (τα μέλη της ήταν μαζικά παρόντα, χωρίς να έχουν καλέσει επίσημα, στην διαδήλωση της CGT το προηγούμενο Σάββατο, που διεξήχθη παράλληλα και χωρίς να ενωθεί με την συγκέντρωση των κίτρινων γιλέκων), ενώ όσον αφορά το NPA, εξέδωσε ανακοίνωση μόλις χθες, μία μέρα πριν την διαδήλωση, με την οποία δήλωσε την συμμετοχή του. Στην διαδήλωση, βέβαια, δεν υπήρχε ούτε μία σημαία, μία προκήρυξη, ένα πανό, ούτε καν μπλοκ διαδηλωτών του NPA με την υπογραφή του. Eίτε από φόβο μην στοχοποιηθεί από την κυβέρνηση και τα μίντια ως “υποκινητής” των διαφόρων επεισοδίων (σε μία περίοδο, μάλιστα, που μία τέτοια στοχοποίηση θα ήταν τίτλος τιμής), είτε επειδή θεωρεί ότι οι διαδηλωτές και ειδικά αυτοί των κίτρινων γιλέκων δεν θα ανεχτούν ή καλοδεχτούν μία σαφή κομματική και πολιτική αναφορά και παρουσία, δεν παρενέβη ανοιχτά και οργανωμένα στην σημερινή διαδήλωση, με τα μέλη του να βρίσκονται, αν και παρόντα,  διασκορπισμένα. Η στάση αυτή κρύβει μία βαθιά υποτίμηση του ίδιου του κινήματος των κίτρινων γιλέκων, το οποίο από την θολή εκκίνησή του έως σήμερα έχει εξελιχτεί πολύ, αλλά και των δυνατοτήτων που θα είχαν ως οργάνωση (με μια κατάλληλη πολιτική) να επηρεάσουν την κατάσταση. Η απουσία, είτε πλήρης είτε έχοντας “διακριτή” παρουσία και ρόλο, και των δύο αυτών δυνάμεων από τις διαδηλώσεις, είναι πιθανόν να κοστίσει πολύ ακριβά και στην εξέλιξη του τρέχοντος κινήματος και στην παρακαταθήκη του.

Την ίδια στιγμή, βαραίνει εξαιρετικά αρνητικά, η στάση της ηγεσίας της CGT, η οποία, επί της ουσίας, μέχρι και σήμερα, κρατάει αποστάσεις από το κίνημα, ενώ από όσο φαίνεται η “ημέρα δράσης”, που έχει κηρύξει για τις 14 του μηνός, είναι απλώς για τα μάτια του κόσμου, αν και το όλο πολιτικό κλίμα ευνοεί την οργάνωση μίας γενικής απεργίας, την οποία έχει αποδείξει ότι έχει τις δυνάμεις να την οργανώσει τουλάχιστον σε αρκετούς κρίσιμους τομείς. Την ίδια στιγμή, η ίδια αυτή ηγεσία έρχεται αντιμέτωπη με την δράση πολλών συνδικαλιστικών μελών και στελεχών της βάσης, που, νιώθοντας την λαϊκή κινητοποίηση, συμμετέχουν ατομικά στις κινητοποιήσεις είτε στην περιφέρεια είτε στο Παρίσι.

Σε κάθε περίπτωση, το κίνημα των κίτρινων γιλέκων πρέπει να συνεχίσει και, ειδικά εάν καταφέρει να εξελιχτεί σε γενικευμένες απεργίες, μπορεί να είναι  νικηφόρο, να επιβάλλει δηλαδή μία ανακατανομή ενός μέρους από τα πλούτη της γαλλικής αστικής τάξης, το ξήλωμα της “μακρονίας” ή ακόμα και την παραίτηση του ίδιου του Μακρόν.

Παρίσι, Σάββατο 8 Δεκεμβρίου