Για την έκθεση Ζωγραφικής (Κολάζ με γραμματόσημα) με έργα του Μίμη Φωτόπουλου

Έκθεση Ζωγραφικής (Κολάζ με γραμματόσημα) του Μίμη Φωτόπουλου

Τον Μίμη Φωτόπουλο τον γνωρίζουμε ως ένα εξαιρετικό καλλιτέχνη ηθοποιό. Δεν είναι, όμως, ιδιαίτερα γνωστή η άλλη του πλευρά ως εικαστικού καλλιτέχνη.

Βέ­βαια, οι ει­κα­στι­κές τέ­χνες έχουν πολ­λές τε­χνι­κές. Μία από αυτές είναι το «κολάζ με γραμ­μα­τό­ση­μα». Είναι μία πολύ πρω­τό­τυ­πη τε­χνι­κή, την οποία μά­λι­στα ξε­κί­νη­σε ο Μίμης Φω­τό­που­λος, την δε­κα­ε­τία του 1960. Έχει τόσο ζω­ντα­νές ανα­πα­ρα­στά­σεις, που αν κά­ποιος/-α δεν ξέρει, θα νο­μί­σει ότι είναι πί­να­κες ζω­γρα­φι­κής σε καμβά με χρώ­μα­τα. Η δια­φο­ρά είναι ότι το χρώμα στην τε­χνι­κή του κολάζ γί­νε­ται με την χρήση γραμ­μα­το­σή­μων, ενώ στη ζω­γρα­φι­κή γί­νε­ται με τη χρήση συ­γκε­κρι­μέ­νου χρώ­μα­τος.

Η δυ­σκο­λία με το κολάζ έγκει­ται αφε­νός ότι χρειά­ζε­ται με­γά­λη συ­γκέ­ντρω­ση γραμ­μα­το­σή­μων, αφε­τέ­ρου ότι απαι­τεί­ται πολύς χρό­νος για τον τε­μα­χι­σμό, τη σύν­θε­ση και την το­πο­θέ­τη­ση των γραμ­μα­το­σή­μων στον καμβά. Βέ­βαια, το απο­τέ­λε­σμα είναι εντυ­πω­σια­κό ακρι­βώς λόγω της λε­πτο­δου­λειάς, της μι­κρο­λε­πτο­μέ­ρειας και της υπο­μο­νής που χρειά­ζε­ται, εξαι­τί­ας της τε­χνι­κής δυ­σκο­λί­ας που έχει, προ­κει­μέ­νου να πα­ρα­χθεί ένα έργο από εκα­το­ντά­δες μι­κρο­σκο­πι­κά κομ­μά­τια γραμ­μα­το­σή­μων. Τε­λι­κά, ο συν­δυα­σμός των χρω­μά­των των γραμ­μα­το­σή­μων για την από­δο­ση ενός έργου είναι εξαι­ρε­τι­κός.

Για πρώτη φορά μετά το θά­να­το, του Μίμη Φω­τό­που­λου, εκτέ­θη­καν 44 πί­να­κες–κολάζ με γραμ­μα­τό­ση­μα, στη γκα­λε­ρί «24γράμ­μα­τα», στο Χα­λάν­δρι (από τις 13/5 έως 20/5/2018). Συ­νο­λι­κά, τα έργα που δη­μιούρ­γη­σε ήταν περί τα 150 μέσα σε εί­κο­σι χρό­νια.

Ο Μίμης Φω­τό­που­λος, γνω­ρί­ζο­ντας από ζω­γρα­φι­κή, ενώ ταυ­τό­χρο­να ήταν και συλ­λέ­κτης γραμ­μα­τό­ση­μων, απο­φά­σι­σε να συν­δυά­σει τα δύο αυτά χόμπι και να πα­ρά­ξει μια νέα τε­χνι­κή, δη­μιουρ­γώ­ντας μο­να­δι­κά έργα. Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα από αυτά δη­μιουρ­γή­θη­καν από το 1967 κι έπει­τα, όταν η δι­κτα­το­ρία των συ­νταγ­μα­ταρ­χών τον είχε σε κατ’ οίκον πε­ριο­ρι­σμό, λόγω των αρι­στε­ρών πο­λι­τι­κών του φρο­νη­μά­των. Η θε­μα­το­γρα­φία των έργων πε­ρι­λαμ­βά­νει πρό­σω­πα, τοπία, πα­λιές κα­τοι­κί­ες, ιστο­ρι­κά γε­γο­νό­τα κλπ. Ξε­χω­ρί­ζω μια προ­σω­πο­γρα­φία του Μάο Τσε­τούνγκ, άλλη μία η οποία ανα­πα­ρι­στά την εξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου το 1973 και ένα πί­να­κα, ο οποί­ος είναι η Ελ Ντά­μπα.

Να θυ­μί­σου­με ότι κατά τη διάρ­κεια της να­ζι­στι­κής Κα­το­χής, ο Μ. Φω­τό­που­λος είχε πάρει μέρος στην ΕΑ­Μι­κή Αντί­στα­ση. Στα Δε­κεμ­βρια­νά, του 1944, συλ­λαμ­βά­νε­ται και εξο­ρί­ζε­ται στο στρα­τό­πε­δο της Ελ Ντά­μπα στην Αφρι­κή. Επι­στρέ­φει από εκεί στα τέλη Μαρ­τί­ου 1945. Μά­λι­στα έχει γρά­ψει, με­τα­ξύ άλλων βι­βλί­ων, και ένα για την εμπει­ρία του ως κρα­τού­με­νου εκεί, με τίτλο: «Ελ Ντά­μπα – Όμη­ρος των Εγ­γλέ­ζων».

Γεν­νή­θη­κε στη Ζά­του­να της Γορ­τυ­νί­ας στις 20 Απρι­λί­ου 1913 και πέ­θα­νε στις 29 Οκτω­βρί­ου 1986. Κα­θιε­ρώ­νε­ται στον κι­νη­μα­το­γρά­φο τη δε­κα­ε­τία του 1950 και έκτο­τε συμ­με­τεί­χε σε 101 ται­νί­ες. Όσο ζούσε ορ­γά­νω­σε πέντε εκ­θέ­σεις αυτής της ιδιό­τυ­πης τε­χνι­κής κολάζ με γραμ­μα­τό­ση­μα.