Το με­τα­να­στευ­τι­κό κύμα, που ακο­λού­θη­σε την κα­τάρ­ρευ­ση των χωρών της Ανα­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης, του λε­γό­με­νου «υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού», δη­μιούρ­γη­σε νέα δε­δο­μέ­να  τόσο για τις χώρες αυτές όσο και για τις χώρες υπο­δο­χής της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης. Με­τα­ξύ αυτών και η Ελ­λά­δα, η οποία από χώρα απο­στο­λής με­τα­να­στών με­τα­τρά­πη­κε σε χώρα υπο­δο­χής από τις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 1990. Εδώ να υπεν­θυ­μί­σου­με τη με­γά­λη με­τα­να­στευ­τι­κή αι­μορ­ρα­γία, που είχε η Ελ­λά­δα, στις αρχές του 20ού αιώνα, καθώς επί­σης και τη μα­ζι­κή με­τα­νά­στευ­ση τη δε­κα­ε­τία του 1960, με εκα­τομ­μύ­ρια Έλ­λη­νες με­τα­νά­στες..

Το εν λόγω με­τα­να­στευ­τι­κό κύμα από τις χώρες της Ανα­το­λι­κής προς τη Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη έδωσε με­γά­λη ώθηση στις οι­κο­νο­μί­ες των χωρών υπο­δο­χής. Σε ό,τι αφορά την Ελ­λά­δα, η εισ­ροή με­τα­να­στών απο­τέ­λε­σε θε­τι­κό πα­ρά­γο­ντα στην ανα­πτυ­ξια­κή δια­δι­κα­σία της χώρας, συμ­βάλ­λο­ντας πα­ράλ­λη­λα στην αύ­ξη­ση της πα­ρα­γω­γής και της απα­σχό­λη­σης. Σε πολ­λούς δε το­μείς της οι­κο­νο­μί­ας οι με­τα­νά­στες κά­λυ­ψαν πραγ­μα­τι­κές ανά­γκες της πα­ρα­γω­γής, επει­δή ακρι­βώς οι Έλ­λη­νες απέ­φευ­γαν να ερ­γα­σθούν σε ερ­γα­σί­ες που θε­ω­ρού­νταν αν­θυ­γιει­νές, χει­ρω­να­κτι­κές, επι­κίν­δυ­νες ή κα­κο­πλη­ρω­μέ­νες.

Πα­ράλ­λη­λα, με τις θε­τι­κές οι­κο­νο­μι­κές επι­δρά­σεις, η με­τα­νά­στευ­ση συ­νε­τέ­λε­σε στη βελ­τί­ω­ση και ανα­νέ­ω­ση της σύν­θε­σης του πλη­θυ­σμού των κοι­νω­νιών που εντά­χθη­καν, δη­μιούρ­γη­σε πο­λυ-πο­λι­τι­σμι­κές κοι­νω­νί­ες και με­τέ­τρε­ψε τις χώρες υπο­δο­χής σε «και­νούρ­γιες πα­τρί­δες». Όμως, ταυ­τό­χρο­να, όξυνε και προ­κα­τα­λή­ψεις για τον «ξένο», τον «άλλο», «τον δια­φο­ρε­τι­κό», που αντι­με­τω­πί­ζε­ται σαν «απει­λή». Συν τοις άλ­λοις, η με­τα­νά­στευ­ση είχε επι­πτώ­σεις και για τους ίδιους τους με­τα­νά­στες και για τα παι­διά τους, επει­δή σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις δια­τά­ρα­ξε την οι­κο­γε­νεια­κή συ­νο­χή.

Η εν λόγω έκ­θε­ση στρέ­φει το εν­δια­φέ­ρον σε αυτή τη διά­στα­ση της με­τα­νά­στευ­σης: τον χω­ρι­σμό της οι­κο­γέ­νειας, τη διά­σπα­ση και ίσως την επα­νέ­νω­ση. Η έκ­θε­ση δο­μεί­ται πάνω στις ιστο­ρί­ες αυτών των αν­θρώ­πων, εκ των οποί­ων κά­ποιες από τις προ­σω­πι­κές μαρ­τυ­ρί­ες αναρ­τού­νται και συ­μπλη­ρώ­νο­νται με ει­κα­στι­κά έργα ή με συμ­βο­λι­σμούς (π.χ. το τα­ξί­δι και η βα­λί­τσα). Ακόμη, πα­ρου­σιά­ζο­νται αντι­κεί­με­να από την κα­θη­με­ρι­νή ζωή των με­τα­να­στών (θρη­σκευ­τι­κά σύμ­βο­λα, φω­το­γρα­φί­ες κλπ).

Η Έκ­θε­ση πε­ρι­λαμ­βά­νει τρεις Ενό­τη­τες που ακο­λου­θούν την «πο­ρεία» της με­τα­νά­στευ­σης: Η πρώτη ενό­τη­τα είναι η από­φα­ση για με­τα­νά­στευ­ση και ο απο­χω­ρι­σμός. Η δεύ­τε­ρη, πε­ρι­λαμ­βά­νει τις δυ­σκο­λί­ες της με­τά­βα­σης, συχνά μη νό­μι­μες, καθώς επί­σης την τραυ­μα­τι­κή εμπει­ρία και τις αμ­φι­βο­λί­ες για την επι­λο­γή. Η τρίτη δεί­χνει την προ­σαρ­μο­γή και έντα­ξη των με­τα­να­στών ή αντί­θε­τα την άρ­νη­ση απο­δο­χής στη «και­νούρ­για πα­τρί­δα».

Τέλος, να πούμε ότι στην εν λόγω έκ­θε­ση συμ­με­τέ­χει μια πλειά­δα καλ­λι­τε­χνών, όπου τα έργα τους εμπνέ­ο­νται από τη με­τα­να­στευ­τι­κή κί­νη­ση. Τα έργα ανα­φέ­ρο­νται στις μνή­μες και στη νο­σταλ­γία, στο συ­ναί­σθη­μα του απο­χω­ρι­σμού και της απου­σί­ας, στον συ­ναι­σθη­μα­τι­κό κόσμο των παι­διών των με­τα­να­στών, ιδιαί­τε­ρα αν οι γο­νείς τους είναι από­ντες, στον δι­σταγ­μό με­τα­ξύ «θάρ­ρους και φόβου», στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά τους, στις πα­ρα­δό­σεις τους, στα εν­θυ­μή­μα­τά τους, στην ελ­πί­δα για ένα κα­λύ­τε­ρο αύριο. Εν­δια­φέ­ρον πα­ρου­σιά­ζει ένα υπερ­μέ­γε­θες δα­χτυ­λί­δι, το οποίο ου­σια­στι­κά συμ­βο­λί­ζει τον συν­δε­τι­κό κρίκο, με τον οποίο συν­δέ­ο­νται με­τα­ξύ τους οι άν­θρω­ποι, ασχέ­του φυλής, χρώ­μα­τος, εθνι­κό­τη­τας, θρη­σκεί­ας και φύλου.