Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ για τον β’ γύρο των γαλλικών εκλογών και την εκλογή του Μακρόν

Ανακοίνωση της Ο.Κ.Δ.Ε. για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές και την εκλογή Μακρόν στον β΄ γύρο

Την Κυριακή 7/5 διεξήχθη ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία, όπου επικράτησε ο «ακομμάτιστος» ακραίος νεοφιλελεύθερος, αγαπημένο παιδί του κεφαλαίου και των Βρυξελλών Εμανουέλ Μακρόν με το 66,1 % των ψήφων, αφήνοντας πίσω του την αρχηγό του εθνικιστικού/ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λεπέν με 33,9%.

Για την νίκη του «ευρωπαϊστή» Μακρόν πάλεψαν με νύχια και δόντια σύσσωμες οι γαλλικές και ευρωπαϊκές ελίτ. Στο πρόσωπο του «νέου» και «άφθαρτου» νεοφιλελεύθερου Μακρόν οργάνωσαν μια προπαγανδιστική καμπάνια για δήθεν αναγέννηση της «ευρωπαϊκή ιδέας», για δήθεν «επανίδρυση της Ευρώπης». Την υποψηφιότητά του στήριξαν ανοιχτά από την Μέρκελ, τον Ραχόι, τον Ρέντσι, τον Ομπάμα, έως τον… Τσίπρα. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους ψάχνει μια σανίδα σωτηρίας μπροστά στις θυελλώδεις εξελίξεις που διαδραματίζονται και προετοιμάζονται σε όλη την Ε.Ε. – και η Γαλλία αποτελεί το κλειδί γι’ αυτές τις εξελίξεις.

Στην πραγματικότητα, ο Μακρόν ούτε «νέος» στην πολιτική είναι ούτε «άφθαρτος». Πρώην υπουργός της κυβέρνησης Ολάντ, είναι υπεύθυνος για σημαντικές επιθέσεις ενάντια στην γαλλική εργατική τάξη. Η εκλογή του όχι μόνο δεν σηματοδοτεί καμιά ανανέωση του πολιτικού συστήματος στην Γαλλία αλλά ακριβώς το αντίθετο. Είναι μια ακόμα πράξη στην πορεία αποσύνθεσης των κλασικών αστικών πολιτικών δυνάμεων, με πρώτο μεγάλο χαμένο το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Χαρακτηριστικό είναι πώς από την πρώτη μέρα της εκλογής του «εγκατέλειψαν το πλοίο» του Σ.Κ. πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης Ολάντ όπως ο πρώην πρωθυπουργός Εμανουέλ Βαλς, ο οποίος δηλώνοντας πως «το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι πια νεκρό» ανακοίνωσε πως θα κατέβει με τον Μακρόν στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές (Ιούνιος). Ενδεικτικό του βάθους της πολιτικής κρίσης, της ασυναρτησίας όπου παραδέρνουν όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, είναι ότι η επιτροπή του «κινήματος» του Μακρόν απέρριψε τον Βαλς επειδή «δεν πληροί για την ώρα τα απαραίτητα κριτήρια»!

Μπορεί λοιπόν η νίκη του Μακρόν να αποτελεί μια πρόχειρη ανάσα για τις ευρωπαϊκές ελίτ και ιδίως την Γερμανία, αλλά η συντριβή και η αποσάθρωση των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων δεν μπορεί να κρυφτεί! Ρεπουμπλικάνοι και Σοσιαλιστές, οι οποίοι μοιράζονται την εξουσία στην Γαλλία από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, βρίσκονται σε τρομακτική κρίση αντιμετωπίζοντας τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών που οι ίδιοι εφάρμοσαν (αποβιομηχάνιση, ανεργία, οικονομική υποβάθμιση της Γαλλίας, συμμετοχή σε πολέμους, γενικευμένη ανασφάλεια λόγω τρομοκρατικών επιθέσεων, κ.λπ.). Η μια μετά την άλλη οι δικές τους κυβερνήσεις (με τελευταίες των πολεμοκάπηλων Σαρκοζί-Ολάντ) επέφεραν σημαντικά πλήγματα στην εργατική τάξη (σειρά αντεργατικών νόμων όπως νόμος Μακρόν, Ελ Κομρί κ.α.), αύξησαν φοβερά τις κοινωνικές ανισότητες, γενίκευσαν τον φόβο και τον ρατσισμό (αντιμεταναστευτικοί νόμοι, η «ζούγκλα» του Καλαί κ.α.), εφάρμοσαν ένα σιδερένιο Κράτος Έκτακτης Ανάγκης (απαγόρευση συγκεντρώσεων, προληπτικές συλλήψεις αγωνιστών, άγρια καταστολή διαδηλώσεων κ.α.).

Ο ίδιος ο Μακρόν, στυγνός τεχνοκράτης, «χρυσό παιδί» (golden boy) του τραπεζικού συστήματος (πρώην στέλεχος των Ρότσιλντ), δημιούργημα του νεοφιλελεύθερου ταξικού μίσους ενάντια στους εργαζόμενους (που εκπροσωπούν συνολικά  οι ευρωπαϊκές ελίτ) είναι ο πιο αδύναμος (κοινωνικά και πολιτικά) πρόεδρος στην νεότερη ιστορία της Γαλλίας. Χωρίς καμία συγκροτημένη ιδεολογική και προγραμματική αναφορά, ούτε «αριστερή» ούτε «δεξιά», είναι ο ιδανικός εκπρόσωπου του λεγόμενου «ακραίου κέντρου» και του κενού του, που γεμίζει μόνο με λυσσασμένες ταξικές, αντεργατικές επιθέσεις. Χωρίς κόμμα ο ίδιος, αλλά με «κίνημα» στα πρότυπα Τραμπ, Γκρίλο κ.λπ., εκλέχτηκε κυρίως ως «το μικρότερο κακό» απέναντι στην Λεπέν από ετερόκλητες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις χωρίς συνοχή. Η επιρροή του είναι εντελώς δοτή, από τα αστικά και ιμπεριαλιστικά φιλοΕΕ επιτελεία και ΜΜΕ. Πρόκειται κυριολεκτικά για έναν «κύριο τίποτα», ειδικά μπροστά στον ογκόλιθο προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο γαλλικός ιμπεριαλισμός και στη διαλυτική κρίση της ΕΕ. Η νίκη του αποτελεί ενσάρκωση της τεράστιας κρίσης των αστικών ελίτ, που όσα «φτιασιδώματα» και αν κάνουν στα πρόσωπα, δεν μπορούν παρά να μεγαλώνουν τα αδιέξοδα που δημιουργεί η ίδια η καπιταλιστική κρίση. Τα χαμηλά ποσοστά του στους βιομηχανικούς εργάτες, τη νεολαία και στις περισσότερες εργατικές περιοχές δείχνουν πώς οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη σε αυτόν ή μάλλον τον βλέπουν εχθρικά. Η νίκη Μακρόν μπορεί (υπό κάποιες προϋποθέσεις) να αποτελέσει καταλύτη για μια παραπέρα αφύπνιση του εργατικού κινήματος και της νεολαίας στη Γαλλία, γεγονός με πανευρωπαϊκή σημασία. Ειδικά αν επιχειρήσει, όπως αναγγέλλει, να κυβερνήσει με διατάγματα, με επέκταση επ’ αόριστο της Κατάστασης Έκτακτης Ανάγκης και της ουσιαστικής κατάργησης του κοινοβουλίου (ουσιαστικά, όλων των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των μαζών) – και να προχωρήσει άμεσα σε ακόμα μεγαλύτερες αντεργατικές επιθέσεις. Ήδη από την πρώτη μέρα της εκλογής του σημαντικές διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι, στην Ναντ και σε άλλες μεγάλες πόλεις με συνθήματα όπως “Macron dégage, résistance et sabotage»” (Μακρόν άδειασέ μας τη γωνιά, αντίσταση και δολιοφθορά), “Macron démission! Insurrection!” (Να παραιτηθεί ο Μακρόν! Εξέγερση!).

Η άνοδος του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν στην δεύτερη θέση δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Η ρατσιστική και σοβινιστική της ρητορική βρήκε εύφορο έδαφος στα ερείπια που αφήνει η καπιταλιστική κρίση, η αποβιομηχάνιση, η οικονομική περιθωριοποίηση του γαλλικού ιμπεριαλισμού, οι αντιδραστικές πολιτικές της Ε.Ε. και του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Το Εθνικό Μέτωπο εκμεταλλεύτηκε σταθερά τα τελευταία χρόνια το αίσθημα αγανάκτησης ενάντια στην αποκρουστική Ε.Ε., την συνεχώς διογκούμενη απόρριψη από τα πλατιά λαϊκά στρώματα του «ιερατείου» των Βρυξελλών – και ακόμα την επιχείρηση νεοφιλελεύθερης πολτοποίησης της κοινωνίας κάτω από μια ελιτίστικη «πολυπολιτισμικότητα» (φαινόμενο με διεθνείς διαστάσεις). Πάτησε γερά πάνω στην συρρίκνωση και καταστροφή των μικροαστικών στρωμάτων κύρια της υπαίθρου (όπου πήρε τα μεγαλύτερα ποσοστά) λόγω των πολιτικών φτωχοποίησης και της περιθωριοποίησης του γαλλικού ιμπεριαλισμού μέσα στην Ε.Ε. Ελλείψει αριστερών επαναστατικών δυνάμεων με καθαρή τοποθέτηση ενάντια στο ευρώ και την Ε.Ε., την ίδια στιγμή που στην Ευρώπη μετακινούνται τεκτονικές πλάκες, η Λεπέν μπόρεσε να κερδίσει σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης φορώντας ένα ριζοσπαστικό και «αντισυστημικό» προσωπείο.

Είναι αυτονόητο ότι οι φωνές, ανοιχτές ή ντροπαλές, μέσα στην Αριστερά για μια ψήφο στον Μακρόν στον β΄ γύρο, στο όνομα του «φασιστικού κινδύνου», ήταν όχι μόνο λανθασμένες αλλά και εγκληματικές. Με αυτή τη λογική του «μικρότερου κακού» οι επαναστατικές δυνάμεις (ή και γενικά η Αριστερά) έχουν αδυνατίσει πάρα πολύ ή και εξαφανιστεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Πέρα από τους κούφιους πανηγυρισμούς των ευρωπαϊκών και όχι μόνο αστικών ελίτ (και βέβαια του πανάθλιου Τσίπρα, του Μητσοτάκη, της ντόπιας ελίτ, που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι το αποτέλεσμα φέρνει κάτι θετικό για τον ελληνικό λαό!), οι αριθμοί δείχνουν πώς πάνω από ένας στους τρεις Γάλλους αρνήθηκε να ψηφίσει ανάμεσα στους δύο υποψήφιους. Για πρώτη φορά μετά το 1969 ο αριθμός των ψηφοφόρων μειώθηκε μεταξύ του πρώτου και δεύτερου γύρου (74,56 % έναντι 77,77 %) και το σύνολο των λευκών και άκυρων έφτασε το ρεκόρ του 11,6%, δηλαδή περισσότεροι από 4 εκατ. ψήφους, δίνοντας στην συνολική απόρριψη του πολιτικού συστήματος στην Γαλλία (ιδιαίτερα ανάμεσα στους εργαζόμενους και την νεολαία) ιστορικές διαστάσεις. Το σημαντικό ποσοστό του Μελανσόν στον α΄ γύρο (παρότι είναι μια Αριστερά εντελώς ανεπαρκής, ικανή μόνο να οδηγήσει σε νέες ήττες την εργατική τάξη) δείχνει την αναζήτηση για «μια άλλη πορεία» μέσα και στη γαλλική εργατική τάξη και έτσι τις δυνατότητες για μια νέα άνοδο της ταξικής πάλης.

Η γαλλική εργατική τάξη έδωσε το προηγούμενο διάστημα παραδειγματικούς αγώνες ενάντια στην αντεργατική μεταρρύθμιση “Ελ Κομρί” της άθλιας κυβέρνησης του “σοσιαλιστή” Φρανσουά Ολάντ. Με δημοκρατικές διαδικασίες και μαχητικές μορφές πάλης (συνελεύσεις, απεργίες, καταλήψεις, μπλόκα) οι εργαζόμενοι και η νεολαία βγήκαν στους δρόμους και τις πλατείες (Nuit Debout) αψηφώντας το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης στοχεύοντας στην ανατροπή του νόμου. Δεν τα κατάφεραν μόνο χάρη στα παζάρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της CGT και την υπονόμευση της ενοποίησης όλων των αγωνιζόμενων. Ο Μακρόν έχει ήδη αναγγείλει  “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας” η τύχη των οποίων (και του ίδιου) θα εξαρτηθεί από την ικανότητα του εργατικού κινήματος να εφαρμόσει ένα σχέδιο για την επιβολή των δικών του λύσεων. Για αυτό είναι αναγκαίο όσο ποτέ η οικοδόμηση ενός επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, μακριά από τις εύκολες λύσεις των “πλατιών μετώπων” που έχουν οδηγήσει στην εξαφάνιση σημαντικών επαναστατικών πολιτικών δυνάμεων όπως η Κομουνιστική Επαναστατική Λίγκα (L.C.R. 4η Διεθνής), η συρρίκνωση της επιρροής της άκρας επαναστατικής αριστεράς και η ενίσχυση της ρεφορμιστικής αριστεράς. Ας αποτελέσουν οι μελλοντικοί αγώνες εφαλτήριο για την κάλυψη αυτού του κενού που έχει επιτακτική ανάγκη η γαλλική εργατική τάξη και μαζί της ολόκληρη η ευρωπαϊκή εργατική τάξη.