Φάκελος: Εκλογές 20/9 (Άρθρα από την Εργατική Πάλη Σεπτεμβρίου)

Μόνο ο Τσίπρας φταίει;

Όταν περίπου πριν 15 χρόνια ιδρύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, αρχικά σαν εκλογικός συνασπισμός (τον αποτέλεσαν ο ΣΥΝ, η ΑΚΟΑ, η ΚΕΔΑ, η ΔΕΑ, η ΚΟΕ, η Ρόζα, οι Ενεργοί Πολίτες και ανένταχτες προσωπικότητες και αργότερα από το 2012 σαν κόμμα, 1ο Συνέδριο Ιούλιος 2013), μερικοί, κυρίως προερχόμενοι από την άκρα αριστερά, έβλεπαν σ’ αυτό το μόρφωμα το πολιτικό αποκρυστάλλωμα του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος εκείνης της εποχής. Μάλιστα, ορισμένοι προχωρούσαν ακόμη περισσότερο και έβλεπαν την οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος μέσα από την όσμωση ή και τη συγχώνευση με τον αριστερό ρεφορμισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, ήταν τόσο βέβαιοι για το εγχείρημά τους, που «έβριζαν» τις οργανώνεις της άκρας και επαναστατικής αριστερά που συνέχιζαν τον αγώνα τους και δεν τους ακολούθησαν, σαν σεχταριστές, αριστεριστές και πολλά άλλα, πολύ χειρότερα.

Η εκλογή επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάη και Ιούνη του 2012 και ιδιαίτερα η εκλογική νίκη του στις 25 Γενάρη του 2015 αποδόθηκαν στην αίγλη του, στο πρόγραμμά του, στη συμμετοχή του και ακόμη στον κυρίαρχο ρόλο του στα κινήματα και στους αγώνες εκείνης της περιόδου, δηλαδή της διετίας 2010–12. Και ακόμη στη «σαφή απόρριψη της κεντροαριστερής στρατηγικής του ‘ανοίγματος’ προς το ΠΑΣΟΚ και τις ιδέες του»! Όμως όλα αυτά πολύ λίγη σχέση έχουν με την πραγματικότητα, είναι τα προσχήματα και μυθεύματα για τους δικούς του συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ

Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό–νεοφιλελεύθερο κόμμα δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, και δεν έγινε με την κατάπτυστη συμφωνία της 12ης Ιουλίου και την υπογραφή του Μνημονίου–Τέρας, όσο και αν αυτά τα δυο γεγονότα ήταν καθοριστικής σημασίας. Από την ώρα που ανέλαβε την εξουσία, όλες οι πράξεις του (σχηματισμός κυβέρνησης, επιλογή του Παυλόπουλου, συμφωνία 20ης Φλεβάρη, αθέτηση όλων των υποσχέσεων και διακηρύξεων, πληρωμή των δανειακών δόσεων στους τοκογλύφους του ΔΝΤ κ.ά., πάση θυσία στο Ευρώ, καταπάτηση του τεράστιου και ταξικού ΟΧΙ και σχεδόν ταυτόχρονα συνεργασία με τους αντιδραστικούς του «Μένουμε Ευρώπη» κ.λπ.), οδηγούσαν σ’ αυτό το αποτέλεσμα. Κάνουν τεράστιο «λάθος», στο οποίο επιμένουν και σήμερα όταν ισχυρίζονταιι: «Αυτό το άδοξο τέλος δεν ήταν ασφαλώς, αναπόφευκτο»! Η ατιμωτική κατάληξη της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ –όσο και αν το μέγεθός της «ξαφνιάζει και εκπλήττει»– δεν οφείλεται σε «τραγικό λάθος», στον «κακό» και Βοναπάρτη Τσίπρα, στη «νέκρωση/παραμερισμό του κόμματος» από την ομάδα Τσίπρα κ.ά. Είναι η κατάληξη και το αποκορύφωμα μια σειράς εγκληματικών λαθών και κυρίως το ολοκληρωτικό ναυάγιο της στρατηγικής και τακτική ενός κλασικού ρεφορμιστικού σχεδίου. Γι’ αυτή την κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν και οι ίδιοι ένα μερίδιο ευθύνης, όσο και αν ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν αναπόφευκτη», προφανώς α) για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους, β) γιατί δεν κατάλαβαν τίποτα για τη φύση του ρεφορμισμού, ιδιαίτερα σε περιόδους θανάσιμης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, γ) γιατί δεν κατάλαβαν ποτέ την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και το ανάλογο πρόγραμμα που χρειάζεται (και όχι απλώς οι προτάσεις του προγράμματος της ΔΕΘ), δ) την φύση της ΕΕ/Ευρωζώνης, που οικοδομείται με διαρκή αντεργατικά μέτρα και με μνημόνια.

Η διεθνής εμπειρία

Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε ούτε στη θεωρία ούτε στη ιστορία και στα κλασικά παραδείγματα του μεσοπολέμου (Γαλλία, Ισπανία κ.λπ.), ούτε μετά τον Β΄ΠΠ, ούτε ακόμη στα σχετικά σύγχρονα παραδείγματα της Χιλής, της πληθυντικής αριστερά στη Γαλλία, της κυβέρνησης Τζανετάκη και Οικουμενικής κ.λπ, για να αντλήσουμε διδάγματα. Αρκεί να θυμηθούμε την περίπτωση της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, που αν και ήταν πολύ πιο αριστερά και πολύ πιο συγκροτημένη από τον ΣΥΡΙΖΑ, έφτασε να συμμαχήσει με τη Δημοκρατική Αριστερά, με αποτέλεσμα να υπάρξει μια πλήρη καταστροφή του εργατικού κινήματος της Ιταλίας. Τα ίδια ισχύουν για το Μπλόκο της Αριστεράς στην Πορτογαλία, που αφού εγκατέλειψε την Ευρωπαϊκή Αντικαπιταλιστική Αριστερά και εντάχθηκε στο ρεφορμιστικό Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ανήκει και ο ΣΥΡΙΖΑ), έφτασε μέχρι του σημείου να ψηφίσει στη Βουλή την έγκριση που χρειάζεται για τη δανειακή συνθήκη και τα μνημόνια για την Ελλάδα. Τέλος, υπάρχει και η πιο κραυγαλέα περίπτωση μετάλλαξης της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας (LCR) σε Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, δηλαδή σε ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα, με ολέθρια αποτελέσματα για το εργατικό κίνημα της Γαλλίας και τον επαναστατικό μαρξισμό και την άκρα αριστερά στη Ευρώπη και όχι μόνο.

Η νέα «σημαία ευκαιρίας» της Λαϊκής Eνότητας

Είναι πολλοί αυτοί (ένα μέρος από εκείνους που ήταν προηγούμενα στο ΣΥΡΙΖΑ και ένα άλλο από την άκρα αριστερά που βρίσκονταν μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή συνεργάζονταν στενά μ’ αυτήν, επιπλέον μερικοί τροτσκίζοντες που είναι λάτρεις των «συμμαχιών») που είδαν στη Λαϊκή Ενότητα (ΛΑΕ, μια μεγάλη ελπίδα για το εργατικό κίνημα, ένα «αριστερό ρεφορμισμό». Η Λαϊκή Ενότητα (Λαφαζάνης) δεν ψήφισε το 3ο Μνημόνιο και διασπάστηκε απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, πράγματα που σίγουρα γράφονται στα θετικά της, αλλά έχει μεγάλες ευθύνες για την τραγική κατάσταση που βρίσκεται και θα βρεθεί στο άμεσο μέλλον ο ελληνικός λαός. Ήταν οργανικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής του (που οδήγησε στην μνημονιακή μετάλλαξη), αποδεχόταν και ψήφιζε διαδοχικούς συμβιβασμούς/υποχωρήσεις, καθησυχάζοντας τους εργαζόμενους και το κίνημα μέχρι το οδυνηρό τέλος. Πήρε σημαντικές υπουργικές θέσεις, χωρίς να εφαρμόσει ούτε τις μετριοπαθείς δεσμεύσεις του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Σήμερα, επιχειρεί ουσιαστικά μια επιστροφή στο παρελθόν, ενός «καλού ΣΥΡΙΖΑ», χωρίς πραγματικά διαφορετική στρατηγική/πολιτική, καλλιεργώντας τις ίδιες εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Η θέση της για Ευρωζώνη/ΕΕ είναι θολή και συγχυσμένη, σχεδόν ίδια μ’ αυτή που οδήγησε σε ναυάγιο και επαίσχυντη προδοσία τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξίσου αδιέξοδα είναι τα μέτωπα, από τα οποία λείπουν οι αναφορές στην εργατική τάξη και τα οποία απλά ονομάζει «δημοκρατικά/πατριωτικά/προοδευτικά». Με αυτόν τον «γνήσιο ΣΥΡΙΖΑ» –όπως και οι ίδιοι οι ηγέτες της ΛΑΕ τον προσδιορίζουν– σπεύδουν να συμμαχήσουν πολλοί που αυτοχαρακτηρίζονται ακροαριστεροί, εγκαταλείποντας τις «αρχές» τους και τα προηγούμενα μετωπικά σχήματά τους, προφανώς –δεν το κρύβουν άλλωστε– για εκλογικούς λόγους. Όλα αυτά οδηγούν σε μια μεγάλη κρίση της άκρας αριστεράς, που δεν αποκλείεται να πάρει τις διαστάσεις της Ιταλίας.

Από την νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στο εργατικό κίνημα, η οικοδόμηση μιας Επαναστατικής Αριστεράς, είναι επιτακτική ανάγκη. Και γι’ αυτό τον λόγο η Ο.Κ.Δ.Ε. είναι μια χρήσιμη επιλογή.

 

___________________________________________

Διάσπαση και κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ

Κανένα συγχωροχάρτι στους νεομνημονιακούς Εφιάλτες

Τo ίδιο βράδυ της μεγαλειώδους νίκης του ΟΧΙ, το απίστευτα χυδαίο «δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι» του Τσίπρα ήταν η δήλωση–μνημείο της συριζαϊκής Βάρκιζας. Εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, φτωχοί ένιωθαν πολύ καλά ότι αυτοί ήταν οι νικητές, ότι οι ΝΔ–ΠΑΣΟΚ–Ποτάμι, το λυσσασμένο μπλοκ του ΝΑΙ και των αντιδραστικών του «Μένουμε Ευρώπη» ήταν ριγμένοι στο καναβάτσο. Σ’ αυτούς δεσμευόταν ο Τσίπρας ότι θα υποταχτεί πλήρως για να μείνουμε «πάση θυσία στο Ευρώ». Η προδοσία ολοκληρώθηκε στο 3ο Μνημόνιο–Τέρας, αποκορύφωμα των εγκληματικών επιλογών και του ολοκληρωτικού ναυαγίου της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ διαγράφεται από την Αριστερά, προσχωρεί πλήρως στην στρατηγική και πολιτική των μνημονιακών. Πρόκειται για μια εκφυλιστική μετάλλαξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ομάδα Τσίπρα είναι ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ, αναπαράγοντας και τα ασυνάρτητα ψέμματα των ΝΔ–ΠΑΣΟΚ–Ποτάμι και προηγούμενων κυβερνήσεων («μεταρρυθμίσεις», «αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας», «δεν υπάρχει εναλλακτική», «συμφωνία δύσκολη αλλά με προοπτική», «ψηφίζω τη συμφωνία για να μην πέσει η πρώτη αριστερή κυβέρνηση», «το νέο πρόγραμμα είναι αναδιάρθρωση/διευθέτηση του χρέους» κ.λπ.).

Έτσι αρχίζει και η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς στρατηγική και τακτική, όσο «ντοπάρισμα» κι αν δεχτεί από μηχανισμούς. «Κατάρρευση» σημαίνει πρώτα απ’ όλα οριστικό διαζύγιο του ΣΥΡΙΖΑ με τις εργαζόμενες/φτωχές λαϊκές μάζες και τη νεολαία, καθώς γι’ αυτές ένα νεομνημονιακό κόμμα, που συνεχίζει την ίδια και τρισχειρότερη πολιτική εκεί όπου γκρεμίστηκαν τα προηγούμενα, δεν έχει καμία χρησιμότητα. Η κατάρρευση θα είναι μάλλον ακόμα πιο γοργή απ’ ό,τι του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και της ΝΔ του Σαμαρά, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τα ερείσματα και αντοχές των αστικών δυνάμεων στην εφαρμογή αντεργατικών/αντιλαϊκών επιθέσεων, μάλιστα τόσο βάρβαρων.

Αν απομένει «δύναμη» στην ομάδα Τσίπρα, την αντλεί από την αποσύνθεση των αστικών μνημονιακών δυνάμεων, την αμήχανη ή μεσοβέζικη στάση ενός δυναμικού στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, την καιροσκοπική υποστήριξη των ιμπεριαλιστών και μνημονιακών μηχανισμών (όπως τα ΜΜΕ) – και βέβαια τις αδυναμίες του εργατικού κινήματος και την ψυχρολουσία κομματιών των μαζών από την προδοσία. Αυτά όμως έχουν έναν πρόσκαιρο χαρακτήρα. Με τέτοια φτηνά δάνεια δεν ντύνεται η γύμνια του ΣΥΡΙΖΑ, δεν σταματάει η πορεία του άρματος όπου έχει δεθεί προς την αναπόφευκτη συντριβή, όπως όλων των πολιτικών υπηρετών των Μνημονίων.

Κανένας τακτικισμός ή προπαγανδιστικό τέχνασμα δεν μπορεί να σώσει τον ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρα, όπως δεν είχε σώσει και τα αστικά μνημονιακά κόμματα. Οι μεγαλοστομίες π.χ. ότι «ο Τσίπρας είναι κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού», έχουν λιγότερη αξία κι από τις αντίστοιχες παλιότερες περί πολιτικού κεφαλαίου των ΓΑΠ και Σαμαρά. Η επένδυση τέτοιων κατασκευών με «αριστερή» φρασεολογία από την ομάδα Τσίπρα, μεγαλώνει και ξεγυμνώνει την αντίφαση με την τοποθέτησή τους στην υπηρεσία των Μνημονίων. Π.χ. όταν μας λένε «η παρουσία της Αριστεράς στην κυβέρνηση είναι οχυρό μάχης για τα συμφέροντα του λαού» – ή τα αμίμητα, ότι ανατράπηκε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση, ότι δεν υπέγραψαν Μνημόνιο αλλά… συμφωνία!!, ότι θα το… μετριάσουν εφαρμόζοντάς το!!

Οι νεομνημονιακοί υποτακτικοί του Τσίπρα, όσο μπλέκονται σ’ αυτό το κουβάρι, θα φανερώνουν την αποκρουστική αλλαζονεία του γαντζώματός στην εξουσία, θα γίνονται κι αυτοί μισητοί στις μάζες. Η φθορά του ΣΥΡΙΖΑϊκού πολιτικού προσωπικού ξεδιπλώνεται ταχύτατα. Ό,τι απομένει κάτω απ’ την ταμπέλα ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύπτεται ως νεομνημονιακό κόμμα χωρίς φτιασίδια.

«Εθνική Ενότητα» και κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ

Οι εκλογές–εξπρές φέρουν τη σφραγίδα των ιμπεριαλιστών της Ευρωζώνης/ΕΕ. Μέχρι χθες, έβλεπαν στις εκλογές διατάραξη της «σταθερότητας» και της «υλοποίησης του προγράμματος». Αφού ο Τσίπρας έγινε το «καλό παιδί» τους, οι Σόιμπλε, Μοσκοβισί κ.λπ. ανακαλύψαν ότι οι εκλογές μπορούν να διευρύνουν τη βάση στήριξης της συμφωνίας! Δηλαδή, κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ή ένα «ισχυρό» κυβερνητικό σχήμα («ομαλό» για τα μνημονιακά δεδομένα), με ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ–ΠΑΣΟΚ–Ποτάμι ή άλλους «πρόθυμους», που θα αντέξει στην υψικάμινο εφαρμογής του 3ου Μνημονίου. Ο υπολογισμός είναι διπλός: 1) Να ξαναμπούν στην κυβέρνηση οι παλιοί γνώριμοι, πειθήνιοι «δικοί τους» (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), που το θέλουν κι οι ίδιοι, γιατί δεν μπορεί ο Τσίπρας, με τους νέους συσχετισμούς, να νέμεται μόνος του την εξουσία. 2) Να προλάβουν να διασωθεί ένα ποσοστό του Τσίπρα, πριν ο ίδιος κι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεφτιλιστούν πλήρως από την εφαρμογή των νέων μέτρων, γίνουν σκιές που πάνω τους δεν μπορεί να ποντάρει κανείς τίποτα.

Σ’ αυτό το σχέδιο, ο Τσίπρας είναι χρήσιμος μόνο για να επιχειρήσει να υποτάξει το εργατικό κίνημα και τον ελληνικό λαό στη μοιρολατρική αποδοχή των Μνημονίων, επιβάλλοντας μια καταλυτική ήττα. Το αν θα τα καταφέρουν ή αντίθετα θα έχουμε ένα νέο κύμα αγώνων και πεισματικής αντίστασης (το ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου έχει βάλει γερή παρακαταθήκη γι’ αυτό), είναι το βασικό πολιτικό ερώτημα και εξαρτάται από την αντίδραση του εργατικού κινήματος. Σε κάθε περίπτωση, μόνο γι’ αυτό κρατάνε τον ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρα – μόλις αυτός ο ρόλος εξαντληθεί ή αν αποτύχουν, θα τους ανασκολοπίσουν πολιτικά, πετώντας τους στα σκουπίδια, όπως τους αξίζει.

Ξηλώνεται το κόμμα Τσίπρα

Το σχέδιο, όπου έχει καβαλήσει κι ο Τσίπρας, δείχνει να μπάζει με το καλημέρα. Ίσως υπολόγιζαν ότι ο Τσίπρας θα διατηρούσε γύρω του κάποιες δυνάμεις, όπου θα μπορούσαν να στηριχτούν. Μάλλον έκαναν λάθος. Οι αποχωρήσεις απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ και παραιτήσεις από ηγετικά όργανα φουσκώνουν καθημερινά. Όχι μόνο της ΛΑΕ (Λαφαζάνης), αλλά και της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, των «53», έναν μεγάλο αριθμό στελεχών και μελών, μια πιθανή κίνηση Κωνσταντοπούλου κ.λπ. Με τι κόμμα ακριβώς θα φτάσει ο Τσίπρας στις εκλογές, όσα ρήγματα κι αν φράξει με αδίστακτους αριβίστες ή λαμόγια, είναι πραγματικά ένα μεγάλο ερώτημα. Σίγουρα το επόμενο διάστημα θα υπάρξουν κι άλλες αποχωρήσεις ή πολιτικοί σχηματισμοί.

Το κομμάτια που εγκαταλείπουν το ναυάγιο του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν εμμέσεως το υγιές ένστικτο της ελληνικής κοινωνίας, να μην υποταχθεί στο (νεο)μνημονιακό καθεστώς. Δυστυχώς αυτό δεν αρκεί. Η ΛΑΕ (βλ. άρθρο «Μόνο ο Τσίπρας φταίει;») επιστρέφει στον «καλό ΣΥΡΙΖΑ», την ίδια ουσιαστικά αποτυχημένη συνταγή. Για όλα τα κομμάτια, κρίσιμο είναι αν θα εμπλακούν στον αγώνα ενάντια στο 3ο Μνημόνιο – ή θα χαθούν στους δαίδαλους των πολιτικών αδυναμιών τους και κυρίως του προσανατολισμού τους κυρίως στην εκλογική/κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Δυστυχώς, προς τα κει φαίνεται ρυμουλκείται κι ένα μέρος της άκρας αριστεράς (κυρίως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Δεν χρειαζόμαστε ανακύκλωση των ρεφορμιστικών αδιεξόδων – αλλά μια νέα επαναστατική αριστερή δύναμη. Για την οικοδόμησή της, το σταθερό πρόγραμμα, πολιτική και πρακτική της Ο.Κ.Δ.Ε. είναι η πιο χρήσιμη επιλογή, η καλύτερη δυνατή εγγύηση.

 

_________________________________________

ΚΑΜΙΑ ΨΗΦΟ ΣΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥ ΚΚΕ

Είμαστε αντίθετοι με την εγκληματική, διασπαστική και ρεφορμιστική πολιτική του ΚΚΕ, που κάνει ό, τι μπορεί για να συκοφαντήσει και να διαιρέσει τους αγώνες, ενώ δεν έχει καμία συγκεκριμένη πρόταση και πρόγραμμα για την ανατροπή των μνημονίων και το πέρασμα στον σοσιαλισμό. Η «λαϊκή εξουσία» που επαγγέλεται είναι αφηρημένη, απροσδιόριστη και παραμένει άπιαστο όνειρο.

Το ΚΚΕ δεν έχει ουσιαστικά καμία συμμετοχή στις μεγάλες κινητοποιήσεις της ελληνικής εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων από το 2008 και μετά («Δεκέμβρης» 2008, γενικές απεργίες-συγκρούσεις 2010-12, «αγανακτισμένοι» κ.α.). Εχθρεύεται με μανία τους ριζοσπαστικούς αγώνες και τις κινητοποιήσεις που δεν ελέγχει. Οι συνειδητά απομονωμένες και διασπαστικές κομματικές παρελάσεις των μελών του, όχι μόνο αδυνατίζουν αντικειμενικά το κίνημα και δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα, αλλά αποτελούν καρικατούρα κινητοποίησης στα βάρβαρα χρόνια των μνημονίων.

Δεν είναι λίγοι οι εργατικοί αγώνες τους οποίους το ΚΚΕ είτε αντιστρατεύτηκε, είτε υπονόμευσε με τη στάση του. Καλλιεργούσε την ηττοπάθεια στον μεγάλο αγώνα των καθαριστριών του Υπ. Οικονομικών, τον οποίο και δεν στήριξε-ενίσχυσε παρά μόνο σε επίπεδο δηλώσεων. Υπονόμευσε τη μεγαλειώδη απεργία-κατάληψη των εργαζομένων της ΕΡΤ, στέλνοντας τα μέλη του να εργαστούν στη ΝΕΡΙΤ «για να κάνουν εκεί συνδικαλισμό»! Με την πολιτική του οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απομόνωση και αποτυχία ακόμη και τους αγώνες στους οποίους βρίσκεται από τις περιστάσεις επικεφαλής (βλ. Χαλυβουργία).

Στα συνδικάτα, η στάση του δεν διαφέρει σε τίποτε – πολλές φορές είναι και χειρότερη – από αυτήν της σάπιας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των αστικών κομμάτων. Αποκλειστικός του στόχος είναι να ελέγχει τυπικά όσο το δυνατόν περισσότερα σωματεία, για να εξασφαλίζει θέσεις σε διοικητικά συμβούλια και εκπροσώπηση σε συνέδρια και συνδικαλιστικά όργανα. Πουθενά δεν χρησιμοποιεί τις όποιες δυνάμεις του στην κατεύθυνση ανασυγκρότησης του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, την ίδια στιγμή που συνεργάζεται με τις αστικές παρατάξεις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ προκειμένου να σαμποτάρει αποφάσεις υπέρ των αγώνων (π.χ. μπλοκάρισμα απόφασης ΑΔΕΔΥ υπέρ του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα).

Αλλά και σε κεντρικό επίπεδο, το ΚΚΕ εμμέσως πλην σαφώς τάχθηκε στο πλευρό του σιχαμερού συρφετού του «Μένουμε Ευρώπη», καλώντας σε άκυρη ψήφο στο δημοψήφισμα και επιχειρώντας να «κόψει τα φτερά» των εργαζομένων και φτωχών. Δηλώνει σε κάθε ευκαιρία ότι δεν πρέπει να βγούμε από το ευρώ, γιατί αυτό «δίχως λαϊκή εξουσία» θα ήταν ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων! Αυτή η πολιτική είναι αδιέξοδη και καταστροφική και το ΚΚΕ βαδίζει προς την οριστική απομόνωση-θάνατό του.

Οι σταλινικές δικτατορίες που συκοφαντικά βαφτίστηκαν «σοσιαλισμός», τις οποίες υπερασπίζεται το ΚΚΕ, δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αποτελέσουν το σύγχρονο όραμα των εργαζομένων για μια κοινωνία που θα αντικαταστήσει τον σάπιο καπιταλισμό. Η επικράτηση της πλήρους εργατικής δημοκρατίας, η συμμετοχή και ο έλεγχος όλων των αποφάσεων από τους εργαζόμενους είναι η ουσία του σοσιαλισμού.

_____________________________________________

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ: ΤΑ ΑΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΝΥΠΟΛΗΨΙΑ

Μετά την ήττα της σαμαροβενιζελικής χούντας στις 25 Γενάρη, και κυρίως με το μεγαλειώδες ΟΧΙ στις 5 Ιουλίου, τα βασικά αστικά-μνημονιακά κόμματα υπέστησαν βαρύ πλήγμα. Ειδικά μετά το ΟΧΙ, η ήττα μεγάλωσε, μιας και έδωσαν τα ρέστα τους κυριολεκτικά, συμμετέχοντας και ενορχηστρώνοντας μια ελληνική «Μαϊντάν», κάτω από την καθοδήγηση των ευρωπαίων και αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Το «Μένουμε Ευρώπη» ηττήθηκε κατά κράτος. Η μνημονιακή μετάλλαξη του Τσίπρα και η συμμαχία των αστικών-μνημονιακών κομμάτων μαζί του για να ψηφιστεί το 3ο μνημόνιο-τέρας μάλλον σε τίποτα δεν μπορεί να τα βοηθήσει να ανακάμψουν.

Οι εκλογές, τις οποίες κανένα από τα μνημονιακά κόμματα δεν επιθυμούσε —λόγω της βαριάς ήττας τους και της ανυπαρξίας από μεριάς τους ενός εναλλακτικού σχεδίου — ήταν αναπόφευκτες μετά τη διαλυτική κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο και αν τα αστικά-μνημονιακά κόμματα στήριξαν το πραξικόπημα του Τσίπρα και ψήφισαν μαζί του το 3ο μνημόνιο, η άτυπη συνεργασία μαζί του δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Έτσι, είναι αναγκασμένοι να δώσουν τη μάχη των εκλογών από μειονεκτική θέση και σε πλήρη ανυποληψία.

Η ΝΔ επιχειρεί να κρύψει την αποτυχία της και την πρόσφατη εκλογική και πολιτική της καταδίκη ποντάροντας στην αναξιοπιστία/κωλοτούμπα του Τσίπρα, που «δεν εξηγεί γιατί πηγαίνει σε εκλογές», «θέλει να λύσει το εσωκομματικό του πρόβλημα μετατρέποντάς το σε εθνικό» κ.λπ. Ζητά να μην γίνουν εκλογές και να προχωρήσουν σε «εθνική συνεννόηση» για να προκύψει κυβέρνηση από την παρούσα Βουλή, δηλαδή να μετατραπεί η άτυπη κυβέρνηση εθνικής ενότητας που ψήφισε το 3ο μνημόνιο σε τυπική και να ολοκληρωθεί το πραξικόπημα του Τσίπρα με τη συμμετοχή της ΝΔ.

Ο Μεϊμαράκης αποκαλεί τον Τσίπρα «αναξιόπιστο και ψεύτη». Είναι η ΝΔ, όμως, που μερικές μέρες πριν στήριζε τον «αναξιόπιστο και ψεύτη» Τσίπρα στην ψήφιση των προαπαιτούμενων και της συμφωνίας, ενώ επίχαιρε γιατί επιτέλους ο Τσίπρας προσχώρησε στη μνημονιακή πολιτική της και έγινε «υπεύθυνος και αξιόπιστος». Το 3ο μνημόνιο-τέρας είναι η πολιτική της ΝΔ, παρά τη φιλολογία ότι ο Τσίπρας δεν διαπραγματεύθηκε σωστά και πέτυχε το χειρότερο. Άλλωστε, επιχειρούν να ξεπεράσουν τον σκόπελο του μνημονίου με τη μεταφορά της προεκλογικής καμπάνιας σε άλλα θέματα, πιο πρόσφορα σε «διαφοροποιήσεις»: μεταναστευτικό, δημόσια τάξη και ασφάλεια κ.α. Αυτά κυρίως θα χρησιμοποιηθούν για να αποπροσανατολίσουν από την ουσία της πολιτικής της ΝΔ, που είναι το μνημόνιο.

Θα αποδώσουν το μεταναστευτικό στον ΣΥΡΙΖΑ και θα ισχυριστούν ότι αυτοί έχουν καλύτερη «περιοριστική» (δηλαδή θανατηφόρα) πολιτική στα σύνορα. Ο απεχθής για τις μάζες Άδωνις Γεωργιάδης έχει ήδη πιάσει δουλειά, βγάζοντας ρατσιστικές κραυγές στα κανάλια, με στόχο τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους. Παράλληλα, η ΝΔ θα τονίσει την αναγκαιότητα του «Κράτους Έκτακτης Ανάγκης», με τις ορδές των ΜΑΤ να αντιμετωπίζουν τις διαδηλώσεις-απεργίες.

Η ΝΔ προσπαθεί να εμφανιστεί ως «ήρεμη και υπεύθυνη ευρωπαϊκή δύναμη», που «έβαλε τη χώρα στην Ευρώπη και την κράτησε στην Ευρώπη». Όμως, με την πλήρη υποταγή της στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, μάλλον δεν είναι και πολύ υπέρ της τα πράγματα, καθώς οι εργατικές και φτωχές λαϊκές μάζες με το ΟΧΙ έδειξαν ότι αποτίναξαν μαζικά τις ψευδαισθήσεις για Ε.Ε. και ευρώ, συνειδητοποιώντας πλήρως ότι σημαίνουν ατελείωτα μνημόνια. Σε αυτό το σημείο υπάρχει μια ήττα στρατηγικής σημασίας για τη ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.

Το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί και αυτό τον Τσίπρα, ότι ενώ έχει μια τεράστια πλειοψηφία βουλευτών που εγγυήθηκαν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, δεν σχηματίζει κυβέρνηση ευρείας αποδοχής. Από εκεί και πέρα, επιχειρεί να πετύχει επιστροφή των ψηφοφόρων που «απογοητεύθηκαν» από τον ΣΥΡΙΖΑ και να μαζέψει ό,τι είναι δυνατόν από μνημονιακά κόμματα του «κέντρου και της κεντροαριστεράς». Σε αυτό το πλαίσιο «έκλεισε» η υποψηφιότητα του Θ. Θεοχαρόπουλου, προέδρου της ΔΗΜΑΡ, και επιχειρείται η επιστροφή του Παπανδρέου και του ΚΙΔΗΣΟ. Το τελευταίο παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες, καθώς, πέρα από τις αντιδράσεις του Βενιζέλου, υπάρχει και το παζάρι των βουλευτικών θέσεων. Το κεντρικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ είναι ότι «κανένας δεν μπορεί μόνος του να λύσει το πρόβλημα της χώρας» και ότι «η αυτοδυναμία δεν μπορεί να δώσει λύση». Έτσι, πρέπει οπωσδήποτε να συμμετέχει το ΠΑΣΟΚ στη νέα κυβέρνηση για να «συνθέσει το κοινωνικό κράτος που δεν στηρίζει η ΝΔ και την επιχειρηματική δραστηριότητα και την ιδιωτική πρωτοβουλία που δεν στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ». Μάλλον, όπως τα είχε «συνθέσει» στα χρόνια των μνημονίων, καταστρέφοντας το κοινωνικό κράτος και κάθε δικαίωμα των εργαζομένων και των φτωχών.

Το Ποτάμι φιλοδοξεί να είναι ο ρυθμιστής στην επόμενη κυβέρνηση, με τους ανθρώπους του, που «δούλεψαν πολύ και ανέβηκαν σκαλοπάτι-σκαλοπάτι»!! Ενώ λέει ότι δεν θέλει να συνεργάζεται με το παλιό πολιτικό σύστημα, λύσσαξε να συνεργαστεί με το «Μένουμε Ευρώπη», ψήφισε προθυμότατα το 3ο μνημόνιο και ξεπέρασε τους πάντες με τη θέση του ενάντια στο δημοψήφισμα, με τη δήλωση της Λυμπεράκη ότι «οι φτωχοί αποφασίζουν λάθος στις κρίσιμες στιγμές»! Μάλλον αυτού του είδους τον φασισμό θεωρεί ως μέγιστη «μεταρρύθμιση» το Ποτάμι.

Οι ΑΝΕΛ ποντάρουν στην πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και στην προνομιακή θέση που θα έχουν λόγω προϋπηρεσίας ως κυβερνητικός εταίρος! Τώρα, θα συνεργαστούν χωρίς αντιμνημονιακές κορώνες, αλλά ως εγγυητές για «το μεταναστευτικό, τα εθνικά θέματα και την προστασία των συμβόλων της ορθοδοξίας και του ελληνισμού», που θα κινδυνέψουν σε περίπτωση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ και Ποταμιού. Ωστόσο, ακόμη δεν μας έχουν εξηγήσει τι έκανε ο εγγυητής Πάνος για να μην εκτραπεί το τρενάκι του ΣΥΡΙΖΑ προς τα μνημόνια;

Κοινή πολιτική όλων των αστικών-μνημονιακών κομμάτων είναι το 3ο μνημόνιο και αυτό αποτελεί τη βασική αιτία της ανυποληψίας και της αποσύνθεσής τους. Οι εργατικές και φτωχές λαϊκές μάζες αισθάνονται σιχαμάρα και μίσος γι’ αυτές τις δυνάμεις. Αυτό έδειξε το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Γι’ αυτό και η μνημονιακή μετάλλαξη του Τσίπρα δεν τις βοηθάει ουσιαστικά να ανακάμψουν. Χρειάζονται χρόνο για να ανασυγκροτηθούν και κυρίως μια βαριά ήττα του εργατικού κινήματος.

Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να τους ξαναμαυρίσουμε στις εκλογές, αλλά και να αγωνιστούμε στους δρόμους για να μην περάσει το 3ο μνημόνιο, για έξοδο από Ε.Ε. και ευρώ, για διαγραφή του χρέους, για εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων-κλειδιών της οικονομίας και λειτουργία τους κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Να πάρουμε την υπόθεση των αγώνων στα χέρια μας με την αυτοοργάνωσή μας σε «Επιτροπές υπεράσπισης του ΟΧΙ και ενάντια στο 3ο μνημόνιο», να επιβάλουμε τις δικές μας λύσεις  με μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων.