Δύο χρόνια από το Δεκέμβρη του 2008: μαζική αντίσταση στο νέο κύμα κρατικής καταστολής

Δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλ. Γρηγορόπουλου, η κρατική βία και καταστολή εντείνονται σε πρωτοφανή επίπεδα. Οι λόγοι που όπλισαν το χέρι των δολοφόνων έχουν οξυνθεί και οι υποψήφιοι συνεχιστές τους πολλαπλασιάζονται. Όχι μόνο ποσοτικά (προσλήψεις πλέον γίνονται σχεδόν μόνο στα σώματα ασφαλείας) αλλά και ποιοτικά, αφού η στρατιωτικοποίηση, η αγριότητα, η αυτονόμησή τους από την κοινωνία έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Η ένταση της κρατικής καταστολής είναι ανάλογη με την ένταση της επίθεσης στην ελληνική κοινωνία, του κύματος φτώχειας και εξαθλίωσης που σαρώνει τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία. Οι αχυράνθρωποι της μισητής χούντας ΠΑΣΟΚ και Τρόικας δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση πέρα από την ωμή τρομοκράτηση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, όλης της κοινωνίας, για να επιβληθούν τα βάρβαρα μέτρα που απαιτεί το κεφάλαιο για να σωθεί από την κρίση.

Μετά τις πρόσφατες εκλογές, χάνοντας και την τελευτία ελπίδα νομιμοποίησής της στην ελληνική κοινωνία, σ’ αυτή τη χούντα δεν απομένει παρά η ωμή καταστολή, η βία των μηχανισμών που δρουν αυτονομημένοι και με την πλήρη κάλυψη και υποστήριξη της κυβέρνησης και των δικαστηρίων, η στυγνή συκοφάντηση των αγώνων, η υπονόμευση και το χτύπημα τους με κάθε μέσο. Έτσι καταφεύγει στη βίαιη διάλυση των κινητοποίησεων, στο ξύλο και στα χημικά, στο φασιστικού τύπου μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης.

Παράλληλα, ολόκληρες γειτονιές της Αθήνας γκετοποιούνται, οι φασιστικές συμμορίες σε συνεργασία με την αστυνομία και τα ΜΑΤ αλωνίζουν χτυπώντας τα πιο αδύναμα κομμάτια της κοινωνίας. Μετανάστες βασανίζονται και δολοφονούνται στα αστυνομικά τμήματα, εργαζόμενοι και νέοι αντιμετωπίζονται ως ο «εχθρός λαός». Μαθητές οδηγούνται στα αστυνομικά τμήματα γιατί αγωνίζονται και δικάζονται με βάση τον τρομονόμο, τα χτυπήματα σε στέκια και κοινωνικούς χώρους είναι καθημερινά – και ένα πραγματικό κυνήγι μαγισσών στο όνομα της πάταξης της «τρομοκρατίας» εξαπολύεται επιλεκτικά πριν από κάθε μεγάλη κινητοποίηση.

Όποιος όμως σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες. Η φτώχεια και η οργή δεν σβήνουν με την καταστολή. Όποιος βασίζεται στην ωμή βία των μηχανισμών, έχει μετρημένες τις μέρες του – αυτή την αμείλικτη μοίρα επεφύλαξε η ιστορία και στα πιο σιδηρόφραχτα καθεστώτα, όταν πια η εργατική και λαϊκή οργή έγινε ποτάμι φουσκωμένο. Η χούντα κυβέρνησης και Τρόικας δεν είναι ανίκητη. Εργαζόμενοι και νεολαία μπορούμε και πρέπει να τους στείλουμε στον αγύριστο. Με την αυτοοργάνωσή μας, με μαχητικές μορφές πάλης, με την οργάνωση της αυτοάμυνας του κινήματος.

Πριν δύο χρόνια, ο «Δεκέμβρης» ξεγύμνωνε το ρόλο της αστυνομίας και δημιουργούσε ένα πρώτο «αντίπαλο δέος» απέναντι στο κρατικό μονοπώλιο της βίας. Έσπαγε τη βιτρίνα της «ομαλότητας», προμηνύοντας τον ολοκληρωτικό πόλεμο που αργότερα κηρύχτηκε και επίσημα με το δοσιλογικό κάλεσμα της Τρόικας από το ΠΑΣΟΚ. Ήταν η πρόγευση των μεγάλων αγώνων και εξεγέρσεων, που έχουμε μπροστά μας – ιδιαίτερα τώρα, που με την όξυνση της κρίσης, της επίθεσης ΠΑΣΟΚ-Τρόικας και της επερχόμενης χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού, το έδαφος έχει γίνει και γίνεται χωράφι καλοποτισμένο και λιπασμένο. Αυτές τις εξεγέρσεις πρέπει να οργανώσουμε αποτελεσματικά, ώστε να σώσουμε τις ζωές μας από την βαρβαρότητα του καπιταλισμού, να ανοίξουμε τον δρόμο για τη σοσιαλιστική επανάσταση.