Πουλώντας ψεύτικες ελπίδες για «πράσινη ανάπτυξη», «ρυθμισμένο καπιταλισμό» και άλλα παραμύθια, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του έχουν εξαπολύσει μια σταυροφορία διάσωσης του παγκόσμιου καπιταλισμού, που τρεκλίζει μέσα στην χειρότερη μεταπολεμική κρίση του. Με θηριώδη «πακέτα στήριξης», μόλις και μετά βίας σταμάτησαν την κατρακύλα, μπουκώνοντας με κρατικό χρήμα κερδοσκόπους, τραπεζίτες, πολυεθνικές. Είναι όμως θέμα χρόνου μια νέα όξυνση της διεθνούς κρίσης, καθώς έτσι συσσωρεύτηκαν βουνά από χρέη, μάλιστα στα κέντρα των ανεπτυγμένων χωρών, ενώ η παραγωγή και η οικονομία συρρικνώνονται ή βαλτώνουν.

Αυτή είναι η αλήθεια, 20 χρόνια αφότου κατέρρευσε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» και οι καπιταλιστές καυχήθηκαν για το «τέλος της ιστορίας», ότι το σύστημά τους θα είναι αιώνιο. Δεν φταίνε οι «υπερβολές» των αγορών ή τα γκόλντεν μπόις. Η τωρινή κρίση ξέσπασε παρόλα τα τεράστια μέσα που χρησιμοποίησε το σύστημα (Νεοφιλελευθερισμός, «Παγκοσμιοποίηση», Νέα Τάξη Πραγμάτων), παρόλες τις διαρκείς θυσίες και τη λεηλασία του κόσμου της εργασίας εδώ και 35 χρόνια. Η ρίζα του κακού είναι η λογική του κέρδους, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το καπιταλιστικό σύστημα και οι αντιφάσεις του. Μόνη διέξοδος για το κεφάλαιο να φορτώσει την κρίση στις πλάτες μας, με εξοντωτικές νεοφιλελεύθερες επιθέσεις, με πρωτοφανείς οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές (θέσεων εργασίας, μισθών, βιοτικού επιπέδου, παραγωγικών δυνάμεων…), που φουντώνουν την φτώχεια, την εξαθλίωση, την πείνα.

Η κρίση αποκάλυψε τεράστιες ανισορροπίες, με την ανάδυση νέων δυνάμεων (Κίνα κα.), όξυνση των ανταγωνισμών, εξάπλωση των πολέμων και επεμβάσεων (Μ. Ανατολή, Καύκασος, Λ. Αμερική, νέοι εξοπλισμοί και πυρηνικά όπλα). Οι δημοκρατικές ελευθερίες στραγγαλίζονται για την κατάπνιξη αγώνων, κινημάτων, εξεγέρσεων. Η πρωτοφανής οικολογική κρίση, αποτέλεσμα του παραλογισμού του κέρδους, γίνεται νάρκη στο μέλλον της ανθρωπότητας. Τρομακτικές απειλές συσσωρεύονται ενάντια στο προλεταριάτο και τους λαούς, κάνοντας στις αρχές του 21ου αιώνα το δίλημμα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» πιο επιτακτικό από ποτέ.

Ελλάδα: στην κόλαση του ΔΝΤ

Η προσφυγή στο μισητό ΔΝΤ σημαίνει ουσιαστικά μια κυβέρνηση κατοχής. Το ΔΝΤ δεν ήρθε να μας σώσει, αλλά να εξασφαλίσει την αποπληρωμή των χρεών στους ιμπεριαλιστές (αλλά και τους έλληνες επιχειρηματίες, ιδιαίτερα τις τράπεζες). Για να το πετύχει, θα μας γυρίσει στον Μεσαίωνα ή θα φτάσει σε κάθε είδους εκβιασμούς και απειλές (οικονομικούς, πολιτικούς ή και στρατιωτικούς). Αυτό άλλωστε προβλέπεται για την υπεράσπιση της «ελεύθερης αγοράς» από την Ευρωσυνθήκη και το ΝΑΤΟ. Επιβολή του ΔΝΤ σημαίνει εξαφάνιση κάθε ίχνους λαϊκής κυριαρχίας, ακυρώνοντας ουσιαστικά ακόμα και την ψήφο του ελληνικού λαού.

Ως άλλος δοσίλογος, η κυβέρνηση προσφεύγει στο ΔΝΤ, γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να σώσει τον χρεοκοπημένο ελληνικό καπιταλισμό με άγρια μέτρα: εκτίναξη απολύσεων και ανεργίας, κάθετη μείωση μισθών, εξάπλωση παντού των ελαστικών-δουλικών σχέσεων εργασίας (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων κλπ.), διάλυση κοινωνικών υπηρεσιών (υγεία, παιδεία…), φορολεηλασία των εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων, ταφόπλακα στην κοινωνική ασφάλιση.

Αυτός ο «ακήρυκτος» εμφύλιος πόλεμος συνοδεύεται από καταστροφή των δημοκρατικών ελευθεριών: άγρια χτυπήματα σε διαδηλώσεις και απεργίες, μαζικό φακέλωμα με προσαγωγές και συλλήψεις στο σωρό, χαφιεδοκάμερες, προφυλακίσεις και δίκες χωρίς στοιχεία, ατιμωρησία των αστυνομικών-δολοφόνων.

Το πολιτικό σκηνικό έχει χρεοκοπήσει

Η σαρωτική κρίση του ελληνικού καπιταλισμού δεν οφείλεται μόνο στα χρέη, ελλείμματα, υψηλά επιτόκια δανεισμού κλπ., αλλά κυρίως στην εξαιρετικά αδυνατισμένη παραγωγική του βάση, που τον κάνει από τους πιο αδύναμους κρίκους της διεθνούς κρίσης. Αυτή είναι και η ατράνταχτη απόδειξη ότι χρεοκόπησαν όλοι όσοι διαχειρίστηκαν την οικονομία, τους θεσμούς, την κοινωνία. Πρώτα απ’ όλα, τα αστικά κόμματα, οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που πέρασαν από τα χέρια τους αμέτρητα τρισεκατομμύρια (πχ. ευρωπαϊκά προγράμματα), έφαγαν μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα… για να μας οδηγήσουν στον γκρεμό. «Τα έδωσαν όλα» σε μια χούφτα ανθρώπων του πλούτου, έθρεψαν τα απανωτά σκάνδαλα και την ωμή λεηλασία του δημόσιου χρήματος, έκαναν την κοινωνία σκουπιδοτενεκέ της προκλητικής διαφθοράς και σήψης τους. Οι ίδιοι που σήμερα μας λένε πως «ό,τι έγινε έγινε»!! για να καταπιούμε τα οδυνηρά μέτρα και να κάνουμε τάχα «μια νέα αρχή»!

Η κρίση δεν είναι ούτε αναστρέψιμη ούτε διαχειρίσιμη, πολύ περισσότερο από ανδρείκελα τύπου Παπανδρέου και Σαμαρά, που παριστάνουν τον πρωθυπουργό και την αντιπολίτευση. Αυτό το πολιτικό σκηνικό, όσο κι αν «κρατιέται» τεχνητά από τα ΜΜΕ, με την στήριξη του ΛΑΟΣ κλπ. χάνει καθημερινά την επαφή του με την κοινωνία.

Η κρίση δείχνει όμως και την αποτυχία όσων υπόσχονταν «ανώδυνες» διεξόδους. Της άθλιας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που τη μια μέρα κάνει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και την άλλη ψελλίζει δήθεν κάτι για «αντίσταση». Του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που ούτε καν μιλάει για κρίση του καπιταλισμού, ούτε βάζει στο στόχαστρο την ΕΕ, ενώ παραδέρνει στην εσωτερική φαγωμάρα. Του ΚΚΕ, που παρά τις «ταξικές» κορώνες, παραμένει πιστό στην αλλαγή μέσα από τις εκλογές και υπόσχεται ουτοπίες για «Λαϊκή Εξουσία-Οικονομία» χωρίς ανατροπή του καπιταλισμού. Την ίδια στιγμή, καθημερινά διασπάει τους αγώνες, συκοφαντεί όσους διαφωνούν με το «αλάθητό» του, λιβανίζει τα αποκρουστικά καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Από τη μία, η οικονομική-κοινωνική ελίτ και τα «παπαγαλάκια» της στα ΜΜΕ – από την άλλη, η αγωνία της κοινωνίας: το χάσμα βαθαίνει καθημερινά και απ’ αυτό μπορούν και πρέπει να ξεπηδήσουν μεγάλοι αγώνες, όπως έχουν ξεκινήσει σε όλο τον κόσμο, από την Λατινική Αμερική μέχρι την Ασία.

Δεν χωρούν αυταπάτες. Δεν υπάρχει κανένας «Μεσσίας» που θα μας σώσει. Οι θυσίες που μας ζητούν δεν σημαίνουν έξοδο από την κρίση. Όπου έχει επέμβει το ΔΝΤ, είχαμε οικονομική καταστροφή, αύξηση του δημόσιου χρέους (αλλά κανονική αποπληρωμή του!), τσάκισμα της βιομηχανικής παραγωγής, εκτόξευση της ανεργίας, φτώχεια και εξαθλίωση… Έχουμε λοιπόν να διαλέξουμε: ή το κεφάλαιο θα σωθεί, ρίχνοντάς μας στη βαρβαρότητα – ή εμείς οι εργαζόμενοι, με αποφασιστικούς αγώνες, στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις, στην ενότητά και την αυτοοργάνωσή μας.

Δεν κάνουμε καμιά θυσία για τα κέρδη και το χρεοκοπημένο σύστημά τους. Τα ελλείμματα, τα χρέη, την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τα δημιούργησαν. Είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, οι παραγωγοί του πλούτου. Δεν ζητιανεύουμε. Παλεύουμε για τη μόνη πραγματική εναλλακτική λύση: ένα Πρόγραμμα Σωτηρίας, στηριγμένο σε μια άλλη διαχείριση της οικονομίας, στον εργατικό έλεγχο, για να ικανοποιηθούν οι επείγουσες κοινωνικές ανάγκες.

Μέσα απ’ αυτούς τους αγώνες, πρέπει να ορθώσουμε ξανά την απάντηση και τις αξίες του εργατικού κινήματος. Οι αδερφοί μας εργάτες στο Σικάγο το 1886, οι ματωμένες Πρωτομαγιές της παγκόσμιας εργατικής τάξης, δεν έφεραν μόνο το 8ωρο, αλλά κυρίως στέλνουν το μήνυμα της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, του αγώνα για μια άλλη κοινωνία. Δεν μπορούμε να σωθούμε από την κρίση αν δεν φτάσουμε στην ανατροπή του καπιταλισμού, στην εγκαθίδρυση μιας εξουσίας των εργαζομένων, ανοίγοντας τον δρόμο για μια κοινωνία δημοκρατική, ριζοσπαστική, σοσιαλιστική, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Μια σοσιαλιστική κοινωνία που τίποτα κοινό δεν έχει με τα εκτρώματα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αλλά θα θεμελιώνεται σε όργανα εργατικής δημοκρατίας και αυτοδιαχείρισης, με δημοκρατικά δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες πολύ ανώτερα κι απ’ τις πιο ανεπτυγμένες αστικές δημοκρατίες. Με μια πλήρως αναδιαρθρωμένη οικονομία, κοινωνικοποιώντας τις μεγάλες επιχειρήσεις στους τομείς-κλειδιά (τράπεζες, μεταφορές, επικοινωνίες, ενέργεια κλπ.), βάζοντας όλες τις μεγάλες κοινωνικές επιλογές (ενεργειακή και βιομηχανική πολιτική, διατροφή και υγεία, περιβάλλον και οικολογία, πολιτισμός κλπ.) κάτω από έναν συλλογικό δημοκρατικό σχεδιασμό.

  • ΑΜΕΣΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
  • Κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών και όλων των βασικών τομέων της οικονομίας, κάτω από εργατικό έλεγχο
  • Απαγόρευση των απολύσεων

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ