Toποθέτηση της Ο.Κ.Δ.Ε. στο διάλογο του ΠΡΙΝ (9/2/2014)
Στο διάλογο από τις στήλες του ΠΡΙΝ, η ΟΚΔΕ κατέθεσε -όπως μας ζητήθηκε- την παρακάτω τοποθέτηση:
1. Στην Ευρώπη και την ευρύτερη περιοχή συσσωρεύονται πολλές προϋποθέσεις για ένα νέο επαναστατικό κύμα: όξυνση της οικονομικής κρίσης, υποβάθμιση της Ε.Ε ως ιμπεριαλιστικό κέντρο, αδυναμία διατήρησης (καθώς φαίνεται) του Ευρώ ως έχει. Η αστική οικοδόμηση της Ε.Ε./Ευρωζώνης (σήμερα ουσιαστικά μια «γερμανική Ε.Ε.») φαίνεται ν’ αποτυγχάνει. Οι μηχανισμοί αντιμετώπισης της κρίσης αποτυγχάνουν, οξύνοντας ενδοαστικούς ανταγωνισμούς και κεντρόφυγες τάσεις. Οι αστικές επιθέσεις πολλαπλασιάζονται σε κλίμακα και βαρβαρότητα.
Βαθαίνει η πολιτική κρίση (σε διαφορετικό βαθμό από χώρα σε χώρα): μείωση της επιρροής των αστικών κομμάτων, σπάσιμο των δεσμών τους με τις μάζες, αντιδημοκρατική αναδίπλωση, ιδιότυπος κοινοβουλευτικός βοναπαρτισμός. Ολοένα περισσότερο η αστική τάξη καταφεύγει σε ασταθείς κυβερνητικούς συνασπισμούς, ουσιαστικά κυβερνήσεις μειοψηφίας.
Στην Ευρώπη, οι μεγάλες αδυναμίες της άκρας αριστεράς, η απουσία επαναστατικής Διεθνούς, διευκολύνουν τους ρεφορμιστές και ακροδεξιούς. Η Αριστερά, όμως, σχεδόν πουθενά δεν δείχνει αξιόλογη δυναμική – εξαιτίας της βαθιά συντηρητικής πολιτικής της, της συνθηκολόγησης με Ε.Ε./Ευρώ (σημαίνει ενσωμάτωση στο αστικό καθεστώς). Ενώ η Ακροδεξιά κερδίζει απ’ τον δίκαιο μαζικό «ευρωσκεπτικισμό».
Οι αγώνες σε Αν. Μεσόγειο – Β. Αφρική και Λ. Αμερική, ΗΠΑ, Ασία, δίνουν διεθνή διάσταση στην προοπτική ενός επαναστατικού κύματος. Παρά τα προβλήματά τους, θα συνεχιστούν και θα μεγαλώσουν, με ζητούμενο να καθορίσουν τις εξελίξεις μέσα απ’ την ανασυγκρότηση/ανασύνθεση του εργατικού κινήματος.
2. Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ένα κουφάρι (ασταμάτητη οικονομική συρρίκνωση, ανεργία, τραπεζικό σύστημα εκτός λειτουργίας), «ζώντας» με έκτακτα μέτρα. Η κατάσταση θα χειροτερεύσει άμεσα: εκμηδενισμός της «ρευστότητας» (για τη διάσωση των χρεοκοπημένων τραπεζών), νέο Μνημόνιο, πλειστηριασμοί/κατασχέσεις κ.λπ.
Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε «αποικία χρέους». Κατάρρευση του “success story” και απανωτά σκάνδαλα παροξύνουν την πολιτική κρίση, συνθλίβουν αστικά κόμματα και εφεδρείες, θρυμματίζουν το αστικό πολιτικό προσωπικό. Δείχνουν έλλειψη ενός ενιαίου κέντρου για τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού και της πολιτικής ζωής, σύγκρουση κομματιών της μπουρζουαζίας (παρασιτικών στο σύνολό τους).
Το τερατώδες Κράτος Έκτακτης Ανάγκης (συμπληρωμένο κατά περίπτωση απ’ τους φασίστες), πέρα από θανάσιμος κίνδυνος, δείχνει την αδυναμία τους. Το ρήγμα διευρύνεται (καταστροφή μικροαστικών στρωμάτων κ.α.). Αυτή η αποτυχία/αστάθεια, παρά την κάμψη του κινήματος, ανοίγει νέα περιθώρια για αγώνες, εκρήξεις, εξεγέρσεις. Αυτό δείχνει και η μαζική στροφή προς τ’ αριστερά (έστω εκφραζόμενη εκλογικά σ’ ένα ρεφορμιστικό κόμμα).
3. Στο ερώτημα «ποιος θα κυβερνήσει;» (ποιος θα εφαρμόσει ένα Πρόγραμμα Σωτηρίας), οδηγός των επαναστατών είναι μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων, ενάντια σε οπορτουνιστικές και εκλογικές λογικές, στην προδοσία του ρεφορμιστικού μικροαστικού προγράμματος (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ). Δεν υπάρχει αντικαπιταλιστικό/μεταβατικό πρόγραμμα χωρίς αυτή τη θέση/πάλη για την επιβολή της, που ολοκληρώνει ως μεταβατικά όλα τα υπόλοιπα (διαγραφή χρέους, εθνικοποιήσεις, εργατικός έλεγχος κ.α.).
4. Είναι απαραίτητος στόχος η έξοδος από Ευρώ/Ε.Ε. και πάλη για τη διάλυσή τους. Αυτό δεν σημαίνει εθνικό απομονωτισμό, αλλά πρέπει να συνδέεται με τη διεθνιστική προοπτική, για μια Ευρώπη των Εργαζομένων, τις Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
5. Η καπιταλιστική χρεοκοπία επιτάσσει ως κύρια προτεραιότητα την ισχυροποίηση/συγκέντρωση των επαναστατικών δυνάμεων, την οικοδόμηση επαναστατικών κομμάτων και μιας επαναστατικής Διεθνούς (για μας, οικοδόμηση της 4ης Διεθνούς) – ειδικά μετά την κατάρρευση/εξαφάνιση πανευρωπαϊκά διαφόρων «πλατιών κομμάτων». Αυτό είναι το πρωταρχικό κριτήριο των επαναστατών. Οι εκλογικές επιτυχίες σε Αργεντινή (Μέτωπο Αριστεράς–Εργαζομένων), ΗΠΑ (σοσιαλίστρια δημοτική σύμβουλος στο Σιάτλ) και Δανία δυνάμεων του τροτσκιστικού ρεύματος ή προερχόμενων απ’ αυτό (το μόνο επαναστατικό ρεύμα σήμερα σε διεθνή κλίμακα) είχνουν τις δυνατότητες.
6. Είναι απαραίτητη η κοινή δράση πάνω σ’ ένα σχέδιο αγώνων, προωθώντας την ενότητα και αυτοοργάνωση, αυξάνοντας την επαναστατική επιρροή στις μάζες για μια πραγματική αλλαγή των συσχετισμών.
Στη συζήτηση της «μετωπικής συμπόρευσης», έχουν κατατεθεί πολιτικές που συνοψίζονται στα ιστορικά χρεοκοπημένα Λαϊκά Μέτωπα («αριστερό», «δημοκρατικό», «πατριωτικό», «αντι–Ευρώ» κ.α.), παίρνοντας διαζύγιο απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό σε θεμελιώδη ζητήματα (χαρακτήρας της επανάστασης, προλεταριακή ανεξαρτησία και ηγεμονία στις κοινωνικές συμμαχίες, τσάκισμα αστικού κράτους κ.α.). Όσο επιμένουμε στην κοινή δράση, άλλο τόσο πρέπει αυτές να καταπολεμηθούν, γιατί έχουν ολέθρια αποτελέσματα.
Το ΠΓ της Ο.Κ.Δ.Ε.
