25ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ΟΚΔΕ: Μία οφειλόμενη απάντηση σε ΝΑΡ, ΔΕΑ, ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Ιουνίου 2024
Στις 20 Μαΐου οι οργανώσεις ΝΑΡ, ΔΕΑ, ΞΕΚΙΝΗΜΑ (Θεσσαλονίκης) εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση σχετικά με το 25ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Εκεί δηλώνεται η απόφασή τους να μην συνδιοργανώσουν το Φεστιβάλ εξαιτίας «του βέτο της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας και του εκβιασμού προς τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις ότι δεν θα συμμετέχει στο φεστιβάλ αν συμμετέχει η ΟΚΔΕ, λόγω της θέσης της τελευταίας για τον ομόφυλο γάμο και την τεκνοθεσία». Η απόφαση αυτή είναι σε θετική κατ’ αρχάς κατεύθυνση. Προφανώς, η στάση της Αντιρατσιστικής αποτελεί ακραία αντιδημοκρατική και επιθετική ενέργεια, ξένη σε κάθε έννοια εργατικής δημοκρατίας και προς τον ίδιο τον μετωπικό χαρακτήρα που θα έπρεπε να έχει ένα Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, άξιο του ονόματός του.
Ωστόσο, οι τρεις οργανώσεις φαίνεται στην ανακοίνωσή τους να υιοθετούν την απαράδεκτη κατηγορία περί «κακοποιητικού λόγου» από την ΟΚΔΕ. Συγκεκριμένα αναφέρουν: «Θεωρούμε ωστόσο ότι αυτό (ενν. ότι η θέση της ΟΚΔΕ παράγει κακοποιητικό λόγο) δεν αντιμετωπίζεται με αποκλεισμούς και βέτο». Καθένας εννοείται ότι έχει δικαίωμα να διαφωνεί με τις θέσεις μας, δεν μπορεί όμως να τις διαστρέφει κατά το δοκούν, όπως κάνει η Αντιρατσιστική. Γιατί, όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, δε θα βρει τίποτα το «κακοποιητικό» ή απαξιωτικό στις θέσεις της ΟΚΔΕ για τον ομόφυλο γάμο και κυρίως για την τεκνοθεσία. Αντίθετα, ακραία «κακοποιητική» (σύμφωνα με το μεταμοντέρνο λεξιλόγιό τους), δηλαδή μισαλλόδοξη και ολοκληρωτική είναι η άποψη «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», που είναι στο DNA του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού και σταλινισμού. Η απαίτηση όλοι να συμμορφωθούν σε ό,τι ορίζει σαν «προοδευτικό» η νεοφιλελεύθερη λεγόμενη «ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα» με τις πλάτες της εξουσίας, είναι ξένη και εχθρική με τις βασικές αρχές του εργατικού κινήματος.
Με την ιδεολογία, την ιστορία και την καθημερινή πρακτική της η ΟΚΔΕ στέκονταν πάντα ενάντια στην ταξική καταπίεση, το καπιταλιστικό σύστημα και την εκμετάλλευση, και μάλιστα σε πολύ δύσκολες περιόδους στην ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Με βαθιά πίστη στην εργατική τάξη, τους ταπεινούς και καταφρονεμένους, τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους της γης, ότι μπορούν να χτίσουν μια νέα κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης, με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, χωρίς ταξικές και κοινωνικές ανισότητες. Η ΟΚΔΕ στέκεται αταλάντευτα απέναντι στους θύτες της αστικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, της βαρβαρότητας που δημιουργεί για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Γι αυτό και η θέση μας ενάντια στην εμπορευματοποίηση γυναίκας-παιδιού-αναπαραγωγής, που γενικεύεται με τον πρόσφατο νόμο, είναι αδιαπραγμάτευτη και κατηγορηματική.
Οι δήθεν αναλύσεις που επικαλούνται διαστρεβλωμένα ακόμα και τον Φρίντριχ Ένγκελς για να δώσουν κάποιο επίχρισμα νομιμοποίησης στην «καταπολέμηση των διακρίσεων» και την «ισότητα στον γάμο» είναι ψευτομαρξιστικές και αντιεπιστημονικές. Για κανέναν μαρξιστή δεν προκύπτει ότι η φύση μπορεί και πρέπει να αναιρεθεί ως υπόστρωμα, οι φυσικοί νόμοι να αγνοηθούν από την ανθρώπινη κοινωνία. Μόνο ένας ακραίος ιδεαλισμός ή μια νέα θρησκεία θα μπορούσε να επικαλείται κάτι τέτοιο. Γιατί αυτό συνιστά η νέα αστική ιδεολογία των «ταυτοτήτων», των «θεωριών του φύλου», της άρνησης κάθε ορίου στον «αυτοπροσδιορισμό», κοινωνικού, φυσικού, αξιακού. Που απειλεί την κοινωνία με αποσύνθεση σε έναν χυλό ασταθών ατομικοτήτων, χωρίς καμία κοινωνική και ταξική αναφορά ή ένταξη. Ένας δήθεν πολιτισμός του «καταναλώνω άρα υπάρχω», της εμπορευματοποίησης των πάντων, που προωθεί ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός στο στάδιο της θανάσιμης αγωνίας του. Εξ’ ού και το εμπόριο βρεφών, μήτρας (βλ. παρένθετη μητέρα), γενετικού υλικού, που νομιμοποιείται και εκτινάσσεται παγκόσμια.
Οι τρεις οργανώσεις χαρακτηρίζουν θέσεις σαν της ΟΚΔΕ «συντηρητικές» και «αντιδραστικές». Οφείλουμε να τους θέσουμε, λοιπόν, μερικά προφανή ερωτήματα: Αυτοί που σήμερα ομνύουν στην «ισότητα στον γάμο», είναι εξίσου ενθουσιώδεις υποστηρικτές της παραγωγής παιδιών κατά παραγγελία που συνεπάγεται; Της θεσμοθέτησης της εκμετάλλευσης φτωχών γυναικών ως μηχανών τεκνοποίησης για πλούσια ομόφυλα (ή ετερόφυλα) ζευγάρια; Της κατήχησης περί «κοινωνικού φύλου» και «δικαιώματος στη φυλομετάβαση» σε μαθητές δημοτικού με το πρόσχημα της «σεξουαλικής αγωγής»; Της εκπόρνευσης των πιο φτωχών και αδύναμων, με σημαία π.χ. το ταπεινωτικό σύνθημα του φετινού Pride «η σεξεργασία είναι εργασία»;
Απέναντι σε αυτά και ανάλογα αμείλικτα ερωτήματα και διλήμματα θα βρεθούν όλοι όσοι σήμερα ανάλαφρα ταυτίζονται με την «ιδεολογία» των ταυτοτήτων, που στην ουσία της είναι το νεοφιλελεύθερο δόγμα ΤΙΝΑ, δηλαδή η άρνηση της ταξικής πάλης και της σοσιαλιστικής προοπτικής. Θα ήταν σοφότερο να αναμετρηθούμε όλοι με αυτές τις απειλές και τα προβλήματα της εποχής μας, αντί να κάνουμε ανόητες νουθεσίες στην ΟΚΔΕ να διορθώσει τάχα τα λάθη της ερχόμενη «σε επαφή και τριβή με το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα».
Η ΟΚΔΕ δεν έλειψε και συχνά πρωτοστάτησε στις διεκδικήσεις των εργαζόμενων γυναικών, των αδικημένων και καταπιεσμένων, των θυμάτων βίας, με πραγματικούς όρους κινήματος και από ταξική σκοπιά. Ο σύγχρονος «έμφυλος ακτιβισμός», κενός από κάθε ριζοσπαστικό και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, επιφέρει μόνο την υποβάθμιση και εν τέλει την εξαφάνιση ενός πραγματικού κινήματος υπεράσπισης των γυναικών και όλων των καταπιεσμένων.
Ανάξιο λόγου είναι το «επιχείρημα» αυτών των οργανώσεων, ότι «ο Μητσοτάκης έφερε το νόμο για τον ομόφυλο γάμο πιεζόμενος από την Ε.Ε». Να υποθέσουμε, δηλαδή, ότι η πολεμοχαρής ελίτ της ΕΕ, που συγκροτεί το διευθυντήριο κάθε αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης, είναι αρκετά προοδευτική για να πιέσει για έναν τέτοιο νόμο. Έλεος!
Τέλος, αν και όχι λιγότερο σημαντικό, όλα αυτά τα «κινήματα των ταυτοτήτων» με κυρίαρχο αυτό της «ταυτότητας του φύλου» προωθούνται συστηματικά από την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική και οικονομική ελίτ. Αποτελούν τον αστικό δικαιωματισμό, που στη βάση του έχει το ιδεολόγημα ότι δεν υπάρχουν συλλογικά δικαιώματα. Αυτά θα πρέπει να αντικατασταθούν με τα υποτιθέμενα «ατομικά δικαιώματα», δηλαδή τις εγωιστικές θελήσεις και καπρίτσια των πλουσίων και όσων από τους «από κάτω» πέσουν θύματα αυτής της βαρβαρότητας. Με αυτούς τους όρους, μια επαναστατική μαρξιστική οργάνωση όπως η ΟΚΔΕ όχι μόνο δε συμμετέχει, αλλά έχει χίλιους λόγους να στέκεται απέναντι σε τέτοια «κινήματα».
ΟΚΔΕ, 15/6/2024