8/2 – Φοιτητικός Σεισμός: ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ – ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ
Η ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΙΣ 8/2
Η πανελλαδική διαδήλωση των φοιτητών την Πέμπτη 8/2 είναι μεγαλειώδης και έχει μια τεράστια πολιτική σημασία. Δύο είναι τα σημεία που ξεχωρίζουν:
Α. Η συμμετοχή έφτασε ή ξεπέρασε τις 20.000. Αυτό σημαίνει ότι ιδιαίτερα από την Αθήνα (που αντικειμενικά είναι το κέντρο του αγώνα) η συμμετοχή ξεπέρασε αυτή στις γενικές συνελεύσεις της περασμένης εβδομάδας. Αυτό δείχνει το αγκάλιασμα του αγώνα από τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών και δίνει μια μεγάλη ώθηση για τη συνέχειά του.
Β. Η στιγμή όπου ήρθε αυτή η έκρηξη της συμμετοχής είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Γιατί η περασμένη εβδομάδα ξεκίνησε με την προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει στην επίθεση και να «τελειώσει» απότομα το φοιτητικό κίνημα. Πρώτον, με την εισβολή των ΜΑΤ στην κατάληψη της Νομικής στην Κομοτηνή. Δεύτερο, με την παρουσίαση του νομοσχεδίου. Απέναντι σε αυτή την όξυνση της κυβερνητικής επίθεσης, το φοιτητικό κίνημα όρθωσε το ανάστημά του και έτσι πέρασε μια ακόμα δοκιμασία, αφού προηγουμένως είχε πετύχει τη μαζικοποίηση των συνελεύσεων και τη σταθεροποίηση των καταλήψεων νικώντας κατά κράτος τον ελεεινό μηχανισμό της ΔΑΠ.
ΜΕΓΑΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΟΧΩΡΗΜΑΤΑ
Αυτή η μεγαλειώδης διαδήλωση αποτυπώνει όμως και βαθύτερες διεργασίες. Για μια ακόμα φορά, αυτές προχωρούσαν μέχρι τώρα υπόγεια και μοριακά ή παρέμεναν κρυμμένες ως δυνατότητες. Και για μια ακόμα φορά ήρθαν στην επιφάνεια με έναν απότομο τρόπο. Διαψεύδοντας έτσι όλες τις Κασσάνδρες της ηττοπάθειας και του σκεπτικισμού, που έβλεπαν τον Μητσοτάκη κυρίαρχο και παντοδύναμο. Διαψεύδοντας τα σχέδια της κυβέρνησης της ΝΔ για έναν εύκολο χειμώνα, όπου θα πέρναγε καταιγιστικά το ένα αντιδραστικό νομοσχέδιο μετά το άλλο. Διαψεύδοντας όμως και τα σχέδια όλων των αστικών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ), καθώς και των ρεφορμιστών και «ριζοσπαστών» (ΚΚΕ, ΜέρΑ25) για ομαλή και φυσιολογική κατάληξη των πάντων στο επόμενο εκλογικό ραντεβού (Ευρωεκλογές Ιουνίου).
Μέσα σε μόλις 1 μήνα από την έναρξη των καταλήψεων, οι εξελίξεις είναι γρήγορες, αν όχι ραγδαίες, και η απόσταση που έχουν διανύσει στη συνείδηση και την πρακτική τους οι φοιτητές δείχνει τόσο μεγάλη που «ζαλίζει».
Πρώτον, έχει τσιμενταριστεί η καθολική καταδίκη των ιδιωτικών πανεπιστημίων, ενάντια σε όλη την κυβερνητική προπαγάνδα.
Δεύτερο, είναι πια φανερό ότι οι φοιτητές δεν έχουν μόνο μια αόριστη αίσθηση αλλά μια πολύ ξεκάθαρη κατανόηση, ότι έχουν βγάλει τα πιο βασικά συμπεράσματα. Όχι μόνο για το τι σημαίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά για όλη την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της ακρίβειας, της φτώχειας και εξαθλίωσης. Ότι ο κάθε Μητσοτάκης τούς έχει προδιαγράψει ένα μέλλον αδικίας, μιζέριας και ταπείνωσης, όπου θα είναι μόνο πελάτες και δούλοι. Ότι αυτές οι κυβερνήσεις είναι άνομες και παράνομες. Ότι κυβερνούν και επικρατούν μόνο με πραξικοπήματα κάθε λογής (αντισυνταγματικά, κοινοβουλευτικά, πολιτικά, κατασταλτικά κ.ά.).
Τρίτο, πάνω σε αυτά, είναι ξεκάθαρο ότι ο φοιτητικός αγώνας έχει αντικειμενικά ενοποιηθεί με τον αγώνα των αγροτών. Μόνο τυχαία δεν είναι η σύμπτωση με τις μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις στην ΕΕ (όπου άλλωστε υπάρχει ένας νέος γύρος σημαντικών εργατικών αγώνων και απεργιών), καθώς και με τη γενική κοινωνική διάθεση απόρριψης της πολιτικής και της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα για την κυβέρνηση και γι’ αυτό φαίνεται ότι θέλει να αναστείλει το μέτωπο με τους αγρότες, κάνοντας κάποια συνάντηση μαζί τους και δίνοντάς τους, ίσως, κάποια «τυράκια».
Γι’ αυτό άλλωστε ο φοιτητικός αγώνας έχει την αμέριστη συμπάθεια και υποστήριξη του λαϊκού κόσμου, παρότι αυτό δυσκολεύεται να εκφραστεί ανοιχτά με κοινές κινητοποιήσεις στον δρόμο (εξαιτίας της διασπαστικής και συμβιβασμένης πολιτικής της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας). Γι’ αυτό επίσης η κυβέρνηση δεν μπορεί πουθενά να εμφανίσει τους μηχανισμούς του «κοινωνικού αυτοματισμού», όπως άλλωστε δεν μπορεί να το κάνει και στους αγρότες. Γι’ αυτό και μένει με μοναδικό σχεδόν όπλο τις προσπάθειες συκοφαντίας και τρομοκράτησης/καταστολής.
Τέταρτο, η αντοχή και η επιμονή του φοιτητικού αγώνα, η καθολική υποστήριξή του στο εσωτερικό των φοιτητών, είναι ο κύριος λόγος που μεγάλα κομμάτια του εκπαιδευτικού προσωπικού των ΑΕΙ (ΠΟΣΔΕΠ κ.ά.) έχουν στοιχηθεί μαζί τους, λιγότερο ή περισσότερο θερμά, ή τουλάχιστον έχουν πάρει αποστάσεις από την κυβερνητική τρομοκρατία. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να μετατρέψει το προσωπικό των πανεπιστημίων σε χαφιέδες της για το χτύπημα των φοιτητών, έχει πέσει στο κενό.
ΕΝΑ ΠΛΑΤΥ ΜΠΛΟΚ ΑΓΩΝΑ
Πάνω σε αυτές τις βάσεις, έχει διαμορφωθεί ένα πλατύ μπλοκ αγώνα από χιλιάδες φοιτητές. Αυτό το πλατύ μπλοκ δεν είναι με σαφήνεια σχηματοποιημένο γύρω από κάποια φοιτητική παράταξη ή δύναμη. Ούτε ακόμα (και αυτό είναι μια αδυναμία που πρέπει να παλέψουμε να ξεπεραστεί) γύρω από τις δομές αυτοοργάνωσης του κινήματος, από έναν σκελετό επιτροπών κατάληψης και συντονιστικών. Ωστόσο αυτό το πλατύ μπλοκ αγώνα είναι απόλυτα υπαρκτό και ορατό: διαμορφώνεται κυρίως γύρω από τις συνελεύσεις, τις διαδηλώσεις, τις αποφάσεις της κατάληψης (λιγότερο από την ενεργή συμμετοχή μέσα σε αυτές), διατράνωσε την παρουσία του στις 8/2, στηρίζει και απαιτεί τη συνέχιση του αγώνα.
Καθώς με αυτό το φοιτητικό κίνημα (παράλληλα με τις αγροτικές κινητοποιήσεις) οι βαθύτερες κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες άρχισαν να μετατρέπονται από δυνατότητα σε πραγματικότητα, έστω κατά ένα μέρος, ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει για το προχώρημα της πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας. Για να αρχίσουν να ξεπερνιούνται προβλήματα και κρίσεις που ταλαιπωρούν το φοιτητικό κίνημα (και όχι μόνο) μετά την ήττα που επέβαλλε στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα το 2015 ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ. Ένα νέο κεφάλαιο, συγκεκριμένα, με τη δυνατότητα και την αρχή:
α) Ενός πιο μόνιμου ξεπεράσματος κάθε λογής ατομικών/ατομικοποιημένων «λύσεων» και λογικών. Μιας πιο σταθερής επανασύνδεσης των νέων με τις αγωνιστικές παραδόσεις του φοιτητικού κινήματος: σύλλογοι, συνελεύσεις, δομές αυτοοργάνωσης, αγώνες κ.λπ.
β) Διαμόρφωσης μια νέας αγωνιστικής πρωτοπορίας, μιας νέας γενιάς αγωνιστών, που θα παίξει έναν καταλυτικό ρόλο στη σύγκρουση με το σημερινό καθεστώς, για μια διέξοδο στην κρίση του συστήματος.
Η πορεία προς τα εκεί δεν θα είναι εύκολη και ευθύγραμμη. Θα παραμείνει για αρκετό διάστημα ακόμα δαιδαλώδης και βασανιστική. Πολλά θα κριθούν στην σταθεροποίηση και στην ανάπτυξή της, στην ποιότητα των πολιτικών που θα επικρατήσουν. Είναι όμως γεγονός ότι έγινε ένα μεγάλο πρώτο βήμα.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΗ… ΑΛΛΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ
Η κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης έχουν αρχίσει να στριμώχνονται στα σοβαρά. Μέτρησαν τις δυνάμεις τους και είδαν ότι είναι απομονωμένοι: Η ΔΑΠ σαρώθηκε μέσα στις σχολές. Η προσπάθεια, αντάξια ενός δικτατορίσκου, να ευθυγραμμίσει την ακαδημαϊκή κοινότητα ενάντια στους φοιτητές δεν πέρασε. Η συντριπτική πλειοψηφία, όχι μόνο των φοιτητών αλλά και των οικογενειών τους και όλου του λαού, δεν πιστεύει ούτε λέξη από τη μαύρη προπαγάνδα για «αναβάθμιση» των πανεπιστημίων και για τη «νόμιμη ερμηνεία» της αντισυνταγματικής παραβίασης-κατάργησης του Άρθρου 16.
Όμως η κυβέρνηση ούτε έχει ακόμα ηττηθεί ούτε έχει παραλύσει. Υπολογίζει ότι μπορεί να επικρατήσει, οχυρωμένη στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία της, πίσω από τα ΜΑΤ και την χρυσοπληρωμένη σιωπή των ΜΜΕ. Θέλει σε περίπου 20 μέρες να ψηφίσει το νομοσχέδιο, έστω και με την παρουσία πολλών χιλιάδων κόσμου στους δρόμους – και κάπου εκεί να πετάξει στα μούτρα του φοιτητικό κινήματος το «τετελεσμένο». Σε αυτό το σχέδιο υπολογίζει, βάσιμα από τη μεριά της, σε δύο παράγοντες:
α) Υπολογίζει στη διασπαστική και δειλή πολιτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας όλων των αποχρώσεων, που μπλοκάρει την έγκαιρη γενίκευση του μετώπου με απεργίες. Δεν είναι μόνο η πλάτη που βάζει στην κυβέρνηση η αστικοποιημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ, έχοντας κηρύξει απεργία για τις… 17 Απρίλη. Είναι τα μισερά και με το ζόρι βήματα των ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, αντί να αρπάξουν την ευκαιρία, να μετατρέψουν τον αγώνα σε πανεκπαιδευτικό και έτσι να τελειώσουν μια και καλή π.χ. και με την αντιδραστική «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών. Είναι ακόμα και οι ένοχοι σχεδιασμοί π.χ. του Εργατικού Κέντρου Αθήνας για μια απεργία στις 28/2, έτσι «σκέτα» και «ξερά», χωρίς κανείς από την ηγεσία να λέει ούτε πως θα φτάσουμε μέχρι εκεί αλλά κυρίως τι γίνεται μετά.
β) Υπολογίζει στη στάση όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων, στη βαθύτερη συναίνεσή τους ή στην αναπηρία της «αντιπολίτευσής» τους. Η κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης ξέρουν ότι ΚΑΝΕΝΑ από τα κόμματα της βουλής δεν ταυτίζεται με τους φοιτητές, δεν θέλει ή δεν έχει τα πολιτικά κότσια να στηρίξει τον αγώνα τους μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη. Ξέρει ότι όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα είτε είναι απόλυτα εχθρικά στο φοιτητικό κίνημα είτε κοιτάνε μόνο την εκλογική «εξαργύρωσή» του.
Ξέροντας αυτά, η κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης λογαριάζουν να επικρατήσουν όπως και ο Μακρόν στη Γαλλία, στην πολύμηνη σύγκρουση για τον αντι-ασφαλιστικό νόμο. Ας είναι και μια απομονωμένη μειοψηφία, να στηλώσουν τα πόδια, να οχυρωθούν πίσω από τα ΜΑΤ και τα ΜΜΕ μέσα στη βουλή, να επιδείξουν «πυγμή» και μια συνειδητή, ταξική, ακραία και λυσσασμένη αποφασιστικότητα – παρουσιάζοντάς μας στο τέλος έναν ψηφισμένο νόμο ως «τετελεσμένο». Και πιστεύοντας ότι ως φοιτητικό κίνημα, ως νεολαία και ως εργαζόμενοι κάπου εκεί θα μας έχει αποστομώσει, ότι αυτός θα έχει πει την τελευταία λέξη.
ΠΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ
Όλη η συζήτηση για τη συνέχεια, κλιμάκωση κ.λπ. του κινήματος πρέπει να αναμετρηθεί με αυτό το σχέδιο της κυβέρνησης. Να επικεντρωθεί και να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις στο πώς θα το αντιμετωπίσουμε. Μεγαλοστομίες του τύπου «η κυβέρνηση έχει ήδη ηττηθεί» ή «θα κλιμακώσουμε στην περίπτωση (;;;) που το νομοσχέδιο κατατεθεί», που προέρχονται κυρίως από τη μεριά του ΚΚΕ, όχι μόνο δεν βοηθάνε αλλά σκορπάνε επικίνδυνη σύγχυση. Σαμποτάρουν τη συγκέντρωση δυνάμεων, την καλλιέργεια της αναγκαίας αποφασιστικότητας για τις επόμενες κρίσιμες εβδομάδες – και έτσι υπονομεύουν τον αγώνα, που πλησιάζει σε μια καμπή.
Πρέπει να απαιτήσουμε από όλες τις πολιτικές δυνάμεις στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος να τοποθετηθούν: Εντάξει, αν το νομοσχέδιο δεν κατατεθεί, έχουμε νικήσει κατά κράτος και έχουμε ανοίξει μια νέα σελίδα – αλλά το θέμα είναι: Τι επιπλέον κάνουμε όσο πλησιάζουμε προς τις κρίσιμες μέρες της κατάθεσης και ψήφισης του νομοσχεδίου; Τι κάνουμε αν έπειτα αυτό, δια πυρός και σιδήρου, ψηφιστεί;
Πάνω σε αυτά τα καυτά σημεία, πρέπει από τώρα να προετοιμάσουμε την απάντηση του κινήματος: Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ – ΕΜΕΙΣ ΜΕ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ – ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ. Ούτε κουβέντα ότι «νικήσαμε», απλά για να πάμε μετά σε εκλογές, φοιτητικές ή Ευρωεκλογές.
Ο ΥΠΟΥΛΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
Η ΠΚΣ/ΚΝΕ έχει βρεθεί κι αυτή στριμωγμένη σε έναν άχαρο ρόλο, όπου προσπαθεί όλο και πιο δύσκολα να ακροβατήσει.
Από τη μια, το κίνημα ξέφυγε από τον σχεδιασμό της για μια ελεγχόμενη έκταση και διάρκεια. Στον α΄ ή β΄ βαθμό, μέσα στις συνελεύσεις, της έχει επιβληθεί από τα πράγματα να βρίσκεται σε κοινά πλαίσια, που μιλάνε για τη συνέχιση των καταλήψεων και του αγώνα.
Από την άλλη, η ΠΚΣ/ΚΝΕ ούτε και μπορεί να διανοηθεί τι μπορεί να σημαίνει πολιτική σύγκρουση με την κυβέρνηση ή πολύ περισσότερο «αγώνας μέχρι τη νίκη». Γι’ αυτό και αποφεύγει αυτό το σύνθημα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ο ορίζοντάς της τελειώνει στην εκλογική ενίσχυσή της.
Γι’ αυτό προσπαθεί (με την αγαστή συνεργασία της ΑΡΙΣ) να μπερδέψει, να συγχύσει, να υπονομεύσει τον αγώνα από τα μέσα, τουλάχιστον όπου μπορεί:
=> Με σταλινικές ασχήμιες και βρωμιές στις πορείες, όπου συστηματικά χτυπάει, βρίζει κ.λπ.
=> Με προώθηση απεργοσπαστικών και αντιδημοκρατικών πρακτικών: Μέλη της συμμετέχουν προκλητικά στις εξετάσεις, όπου αυτές γίνονται. Μέσω αυθαίρετων αυθαιρεσιών στα ΔΣ αλλάζει τις μέρες και τις αποφάσεις συνελεύσεων κ.ά.
=> Με την προσπάθεια να διαλύει, να οδηγεί σε αδιέξοδο τις συντονιστικές επιτροπές.
=> Με την επαναφορά της γνωστής, δήθεν «αγωνιστικής» σαβούρας ότι «ούτε τώρα έχουμε δημόσια και δωρεάν παιδεία» (όπως έκαναν και στα Τέμπη, λέγοντας «τι κρατικό, τι ιδιωτικό, πάλι καπιταλισμό έχουμε»).
Όλα αυτά με στόχο να ερεθίσουν, να προκαλέσουν, να φθείρουν, να κουράσουν και να αποπροσανατολίσουν τους φοιτητές. Να τους οδηγήσουν μακριά από το ένα και μόνο καθήκον, που έχουμε αυτή την στιγμή: πως θα σταματήσουμε το νομοσχέδιο και θα νικήσουμε την κυβέρνηση.
Γι’ αυτό, όποιες κι αν είναι οι αδυναμίες (και δεν είναι λίγες) των επιτροπών κατάληψης και των συντονιστικών ή άλλων αριστερών δυνάμεων μέσα στον αγώνα, είναι εντελώς λάθος να κρατιούνται ίσες αποστάσεις και έτσι να «αθωώνεται» αυτός ο ρόλος της ΠΚΣ/ΚΝΕ. Ρόλος που, αντίθετα, πρέπει να μπλοκαριστεί και να εξουδετερωθεί.
Έτσι π.χ. είναι απαράδεκτη η αποχώρηση των δυνάμεων της νΚΑ / ΝΑΡ από το συντονιστικό της Νομικής την Πέμπτη 8/2.
Η αναμέτρηση με την κυβέρνηση πλησιάζει σε ένα αποφασιστικό σημείο
ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΑΣ
Το φοιτητικό κίνημα πρέπει και μπορεί να νικήσει. Νεολαία, εργαζόμενοι, αγωνιστές του εργατικού κινήματος πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις γι’ αυτή τη νίκη. Να βοηθήσουμε ολόψυχα και ολόθερμα, με όλα τα μέσα, όλους τους συναδέλφους μας, όλους τους φοιτητές, και γύρω τους πλατύτερα τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, να ατσαλώσουν τη θέλησή τους να φτάσουν μέχρι τη νίκη. Και συγκεκριμένα:
- Να επιβάλλουμε τη συνέχιση των καταλήψεων. Η τεράστια διαδήλωση στις 8/2 δείχνει ότι υπάρχει κάθε δυνατότητα γι’ αυτό.
- Να καλλιεργήσουμε τη λογική της αποχής από τις εξετάσεις και τα μαθήματα. Όλες οι αγωνιστικές δυνάμεις πρέπει να πάρουν ξεκάθαρη θέση πάνω σε αυτό. Αντίθετα, πρέπει να προωθήσουμε την όλο και πιο ενεργή, δραστήρια συμμετοχή των ίδιων των φοιτητών στον αγώνα. Όχι μόνο σε μια συνέλευση ή διαδήλωση μια φορά την εβδομάδα, αλλά καθημερινά.
- Να πιέσουμε και να καλέσουμε σε όλες τις κατευθύνσεις τα συνδικάτα, ώστε να επισπεύσουν και να επεκτείνουν την κήρυξη απεργιών και στάσεων εργασίας, που θα βγάλουν έγκαιρα και τους εργαζόμενους στον αγώνα.
- Να ανοίξουμε τον αγώνα έξω από τις σχολές: Τοπικές πορείες. Μπλόκα δρόμων. Μαζικές εξορμήσεις ενημέρωσης με μικροφωνικές. Παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς και σχολεία κ.λπ. Αυτό το σχέδιο δράσεων πρέπει να είναι απλό και συγκεκριμένο, να υλοποιείται στην πράξη, από όσο το δυνατόν περισσότερους φοιτητές – δεν χρειαζόμαστε μια ατέλειωτη και εξαντλητική «επαναστατική γυμναστική».
- Γύρω από τα παραπάνω: α) Να απαιτήσουμε οι γενικές συνελεύσεις να παίρνουν συγκεκριμένες αποφάσεις δράσης, οι οποίες να υλοποιούνται και να γίνεται απολογισμός – όχι να κλείνουν με ξεκρέμαστες γενικολογίες, από τις οποίες στην πράξη μένει μόνο το ραντεβού της επόμενης πορείας. β) Να μαζικοποιήσουμε και να κάνουμε πιο λειτουργικές τις επιτροπές κατάληψης και τα συντονιστικά. Οι συναντήσεις-συνεδριάσεις πρέπει να είναι γνωστές και προσιτές σε όλους τους φοιτητές που θέλουν να αγωνιστούν, όχι υπόθεση μόνο λίγων «μυημένων».
- Να θέσουμε από τώρα το κεντρικό ζήτημα του αγώνα, που μπαίνει στην πιο κρίσιμη φάση του: Ακόμα κι αν το νομοσχέδιο ψηφιστεί, συνεχίζουμε με καταλήψεις και πορείες για την ανατροπή του. Να ακυρώσουμε τις δόλιες σκέψεις για ένα κλείσιμο του αγώνα μέσω μιας ακαθόριστης, δήθεν «κλιμάκωσης».
———————————————————————————————————————–
Η Σοσιαλιστική Σπουδαστική Πάλη, με οδηγό τα συνθήματα
«Αγώνας Διαρκείας – Ενότητα στην Δράση – Το νομοσχέδιο ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ»
«Στον δρόμο λαέ, θα τους νικήσεις – Μπλόκα, Απεργίες, Καταλήψεις»
«Στον δρόμο θα σπάσει ο ‘τσαμπουκάς’ του Μητσοτάκη»
δίνει όλες τις δυνάμεις της μέσα στις σχολές, στις συνελεύσεις και στις καταλήψεις, για την υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης. Πάνω σε ένα τέτοιο αποφασιστικό σχέδιο δράσης, καλούμε και στην έμπρακτη συνεργασία των αγωνιστικών δυνάμεων για τη συνέχεια και το δυνάμωμα του αγώνα. ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!
