Θέσεις της ΟΚΔΕ για την Παλαιστίνη

Δεκέμβριος 2023

1. Το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεσή του, δηλαδή να αποκτήσει δικό του ανεξάρτητο κράτος, πρέπει να υποστηρίζεται πλήρως από το παγκόσμιο εργατικό κίνημα και τους επαναστάτες μαρξιστές. Γιατί, εκτός από ένα εθνικό δικαίωμα, συγκρούεται με όλη την στρατηγική και την πολιτική των Δυτικών ιμπεριαλιστών. Επομένως, δεν είναι μόνο ένα ιστορικά δίκαιο αίτημα, αλλά θα ήταν και ένα τεράστιο, μάλλον ανεπανόρθωτο πλήγμα γι’ αυτούς και μια σημαντική πρόοδος της υπόθεσης της σοσιαλιστικής επανάστασης.

2. Εδώ και δεκαετίες ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται φυλακισμένος σε μια λωρίδα γης από τους σιωνιστές και ανά τακτά χρονικά διαστήματα δέχεται δολοφονικά χτυπήματα. Ο παλαιστινιακός λαός ήταν και είναι το πρώτο άμεσο θύμα της σιωνιστικής επιχείρησης και η πρωτοπορία στον αγώνα ενάντια στον σιωνισμό. Ο άνισος αυτός αγώνας μεταξύ Δαβίδ και Γολιάθ συμβολίζει τον αγώνα που πρέπει να δώσει η εργατική τάξη όλου του κόσμου ενάντια στην αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές. Η απελευθέρωση του παλαιστινιακού λαού είναι υπόθεση όλων μας. Για τους επαναστάτες μαρξιστές, ενώ είναι αυτονόητο ότι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να μπορούν να ζήσουν στην πατρίδα τους, είναι επίσης αυτονόητο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν ηττηθεί και διαλυθεί το σιωνιστικό κράτος. Αν δεν υπάρξει μια ειρηνική συμβίωση και συνεργασία των αραβικών λαών και όλων των λαών της περιοχής, μια σοσιαλιστική Παλαιστίνη στην προοπτική μιας ευρύτερης σοσιαλιστικής ομοσπονδίας της περιοχής της Μ. Ανατολής.

3. Ο Σιωνισμός και η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Ο σιωνισμός αποτέλεσε μια ιδιόμορφη ιδεολογία, παραλλαγή του φασισμού. Επεδίωκε τη λύση του εβραϊκού ζητήματος με την εγκατάσταση των Εβραίων στη γη της Παλαιστίνης (περιοχή που σήμερα εκτείνεται από τα σύνορα της Αιγύπτου μέχρι τα σύνορα του Λιβάνου και ανατολικά μέχρι τον Ιορδάνη ποταμό). Η σιωνιστική προπαγάνδα μίλαγε για την «ιστορική πατρίδα» των Εβραίων, που ήταν –και είναι– ο «αιώνιος και εκλεκτός λαός του Θεού». Τίποτα απ’ αυτά δεν ίσχυσε ποτέ ούτε ισχύει και σήμερα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, η πλειοψηφία των κατοίκων της Παλαιστίνης ήταν Άραβες, ενώ ο εβραϊκός πληθυσμός ήταν περίπου το 10%. Το σιωνιστικό σχέδιο σήμαινε έναν εποικισμό, με τον οποίο θα έπαιρναν τη γη και θα εκδίωκαν τους Άραβες προς το Ιράκ, τη Συρία και την Υπεριορδανία (που αποτελείται από τη σημερινή Ιορδανία συν τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη).

Η Παλαιστίνη, από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ελεγχόταν από τον βρετανικό ιμπεριαλισμό, με το σύστημα της «Εντολής».[1] Οι Βρετανοί ήθελαν ένα εργαλείο διαίρεσης, ελέγχου και καθυπόταξης των ντόπιων λαϊκών μαζών των αραβικών λαών, που είχαν αρχίσει να αναπτύσσουν αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες κάτω και από την επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης. Το ΚΚ Παλαιστίνης ήταν ενιαίο, στο εσωτερικό του πάλευαν από κοινού εργάτες και φτωχά λαϊκά στρώματα Αράβων και Εβραίων. Γι’ αυτούς τους λόγους, με τη διακήρυξη του λόρδου Μπαλφούρ, το 1922, η Βρετανία υποστήριξε το σιωνιστικό σχέδιο, δηλαδή τη «δημιουργία μιας εθνικής πατρίδας για τον εβραϊκό λαό», την οποία βέβαια σκόπευαν, όπως και έκαναν, να χρησιμοποιήσουν για το γνωστό τους «διαίρει και βασίλευε».

Η υλοποίηση του στόχου του σιωνισμού προϋπέθετε να έχει την πλήρη κάλυψη και υποστήριξη του ιμπεριαλισμού. Με τα ίδια τα λόγια των σιωνιστών, να γίνει ένα «μαντρόσκυλο» του ιμπεριαλισμού στην περιοχή ενάντια στην απειλή της Αράβικης Επανάστασης, να προστατέψει τη διώρυγα του Σουέζ (κεντρικής σημασίας στον δρόμο προς την Ινδία) και τα πετρέλαια και ταυτόχρονα να απαλλάξει τις ευρωπαϊκές μπουρζουαζίες από τους εβραίους εργάτες, που συμμετείχαν ενεργά στο επαναστατικό ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα.

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, λόγω των νέων συσχετισμών που είχαν δημιουργηθεί, οι Βρετανοί αποχωρούν από την Παλαιστίνη. Παραπέμπουν το θέμα του καθεστώτος της στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και το 1947 υιοθετείται ένα σχέδιο για τη δημιουργία ξεχωριστού εβραϊκού κράτους. Ο Στάλιν υποστηρίζει ενεργά αυτή τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ και μέσω της Τσεχοσλοβακίας παρέχει κρίσιμο οπλισμό στις σιωνιστικές οργανώσεις στην Παλαιστίνη. Οι Άραβες αρνούνται και ο Μπεν Γκουριόν (πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ) κηρύσσει την ανεξαρτησία του Ισραήλ το 1948. Ακολουθεί ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος. Στις 14 Μάη 1948 ανακοινώθηκε η ίδρυση του Ισραήλ, ενώ η εβραϊκή παραστρατιωτική οργάνωση Χάγκανα (ενεργή από το 1921) αναλαμβάνει τον ρόλο τακτικού στρατού µε εξοπλισμό από Βρετανούς και Αμερικανούς.

Τα μεταπολεμικά αραβικά καθεστώτα, ιδίως κράτη-κλειδιά όπως η Αίγυπτος, η Συρία και το Ιράκ, αντιμετωπίζοντας αυξανόμενες εσωτερικές ταραχές αναγκάστηκαν να στηρίξουν τον παλαιστινιακό αγώνα. Στις 15 Μάη, στρατεύματα της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Λιβάνου, της Συρίας και του Ιράκ συγκρούονται µε τις ισραηλινές δυνάμεις. Πάνω από 15.000 Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν, 531 παλαιστινιακά χωριά και πόλεις καταστράφηκαν ολοσχερώς και περίπου 800.000 Παλαιστίνιοι (σχεδόν το 70% του παλαιστινιακού πληθυσμού) πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. Υπολογίζεται ότι σήμερα οι πρόσφυγες της «Νάκμπα» (Καταστροφή) του 1948 και οι απόγονοί τους είναι πάνω από 5 εκατομμύρια, διασκορπισμένοι στις γύρω αραβικές χώρες αλλά και σε όλο τον κόσμο, ενώ το Ισραήλ αρνείται πεισματικά να τους επιτρέψει να επιστρέψουν στη γη τους.

Έτσι, το Ισραήλ γεννήθηκε ως ένα κράτος εποίκων, που βάσιζε την ύπαρξη του στον διαρκή επεκτατικό πόλεμο και σε μια ιδεολογία ουσιαστικά φασιστική.

4. Ο πόλεμος του 1967 – Το ζήτημα των «δύο κρατών». Ο ισραηλινός καπιταλισμός δημιουργήθηκε αρχικά «εκ του μηδενός»: μια «τεχνητή οικονομία», που στηριζόταν στην εισαγωγή κεφαλαίων από το εξωτερικό και κυρίως στην οικονομική βοήθεια από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Στην ουσία, επρόκειτο περισσότερο για τη συντήρηση ενός στρατεύματος.

Το 1967, με τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ κατέλαβε και τα εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη, τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, τη Λωρίδα της Γάζας και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, καθώς και τη Χερσόνησο του Σινά από την Αίγυπτο και τα υψώματα του Γκολάν από τη Συρία. Αυτή η νίκη κατοχύρωσε την στρατιωτική ηγεμονία του σιωνιστικού κράτους στην περιοχή και αποτέλεσε μια ήττα για την αράβικη επανάσταση. Δημιούργησε μια νέα πραγματικότητα στο εσωτερικό του Ισραήλ, επιτρέποντας μια εσωτερική οικονομική ανάπτυξη και πλουτισμό, έναν τρομακτικό εξοπλισμό και την ανάπτυξη μιας δικιάς του βιομηχανίας και τεχνολογίας – και, δυστυχώς, το σταθερό αλυσόδεμα της ντόπιας ισραηλινής εργατικής τάξης στον σιωνισμό. Όλα αυτά στη συνέχεια θα εξελιχθούν στις διαρκείς εισβολές και σφαγές, στον διαρκή εποικισμό και την αρπαγή της γης των Παλαιστινίων κ.λπ.

5. Η ανάπτυξη του παλαιστινιακού κινήματος. Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) ιδρύθηκε το 1964 από τα αραβικά κράτη, θέτοντας ως σκοπό τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης. Ωστόσο αργότερα, μετά την ήττα του 1967, θα μετασχηματιστεί σε μέτωπο πολιτικών οργανώσεων της Παλαιστίνης και θα γίνει ο κύριος φορέας του αγώνα των Παλαιστινίων εναντίον του Ισραήλ. Με την δημιουργία της, για πρώτη φορά οι Παλαιστίνιοι αναλαμβάνουν οι ίδιοι τον αγώνα τους, ανεξάρτητα από τα αραβικά καθεστώτα, και για πρώτη φορά υποστηρίζουν ότι ο αγώνας θα είναι και ένοπλος. Αυτή η εξέλιξη θα αποτελέσει μια τομή στην ανάπτυξη του παλαιστινιακού κινήματος. Η ΟΑΠ χαρακτηρίστηκε από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ «τρομοκρατική οργάνωση» (μέχρι το 1991).

6. Προς τις Συμφωνίες του Όσλο (1993). Το 1980 το Ισραήλ ανακηρύσσει την «αδιαίρετη» Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά του αγνοώντας επιδεικτικά τις αποφάσεις του ΟΗΕ, που όλα δείχνουν ότι είναι αποφάσεις για το θεαθήναι. Το 1982-1983, το Ισραήλ εισβάλει και στο Λίβανο (η «Επιχείρηση Ειρήνη για τη Γαλιλαία», όπως το ίδιο την ονόμασε – αργότερα ονομάστηκε Πόλεμος του Λιβάνου) με στόχο την εκκαθάριση των βάσεων της ΟΑΠ στο έδαφός του, ώστε να εξασθενίσει η ηγεσία της και να ακολουθήσει την οδό της υποταγής. Ενεπλάκη η Συρία, που είχε αναλάβει την προστασία του Λιβάνου από το Ισραήλ και έπαιζε σπουδαίο ρόλο στα πολιτικά πράγματα τής μικρής αυτής χώρας. Μετά από σκληρότατες μάχες και μεγάλης έντασης αντίσταση, το Ισραήλ κατέλαβε το νότιο Λίβανο περικυκλώνοντας τις δυνάμεις της ΟΑΠ και τμήματα των συριακών δυνάμεων.

Το 1987 ξεκινά η πρώτη παλαιστινιακή Ιντιφάντα («Ξεσηκωµός») ενάντια στην ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας, µε πάνω από 1.400 Παλαιστίνιους νεκρούς.

Αυτή η περίοδος θα διαρκέσει μέχρι το 1993, όταν φτάνουμε στις Συμφωνίες του Όσλο[2] (οι οποίες ολοκληρώθηκαν το 2003). Για να κατανοήσουμε αυτή την εξέλιξη, πρέπει να αναφέρουμε ότι οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, σε μια περίοδο υποχώρησης του  εργατικού κινήματος και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, όπου ο παγκόσμιος συσχετισμός δύναμης έγειρε απότομα σε βάρος του προλεταριάτου, λόγω των ήδη συσσωρευμένων ηττών από τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις αλλά και της δυσφήμισης του σοσιαλισμού και της σύγχυσης που σκόρπισε στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα (και η οποία δεν έχει ξεπεραστεί μέχρι σήμερα).

Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες και τις ήττες που είχε δεχτεί το παγκόσμιο εργατικό κίνημα εκείνη την περίοδο, οι Συμφωνίες του Όσλο ήταν από την αρχή μια θανάσιμη παγίδα για τους Παλαιστίνιους και ουσιαστικά μια προδοσία της παλαιστινιακής υπόθεσης (ανάλογη ήταν η εξέλιξη πολλών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων εκείνη την περίοδο). Παραχωρούσαν στους Παλαιστίνιους μια πλασματική «αυτονομία» χωρίς καμιά πραγματική εξουσία. Ενορχηστρωμένες από τις ΗΠΑ (ήταν τότε η αδιαμφισβήτητη ηγεμονική δύναμη του καπιταλιστικού/ιμπεριαλιστικού κόσμου, που επεδίωκαν τη λύση και άλλων τέτοιων «εκκρεμοτήτων», π.χ. στην Ιρλανδία), οι Συμφωνίες του Όσλο περιλάμβαναν: α) Την αναγνώριση του σιωνιστικού κράτους. Δηλαδή όχι γενικά ενός ισραηλινού κράτους ή των Ισραηλινών (η ΟΑΠ, προς τιμήν της, είχε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, αποδεχθεί την παραμονή των Ισραηλινών στο έδαφος της ελεύθερης Παλαιστίνης), αλλά ενός φασιστικού κράτους. β) Την αποκήρυξη από την ΟΑΠ του ένοπλου αγώνα. γ) Την αναγνώριση της ΟΑΠ από το Ισραήλ ως ο μόνος συνομιλητής και εκπρόσωπος των Παλαιστινίων. δ) Δεν υπήρξε καμία αναφορά σε παλαιστινιακό κράτος. ε) Δεν υπήρξε καμία αναφορά ή δέσμευση στη μελλοντική συμπεριφορά του Ισραήλ (αν θα συνέχιζε τις επιθέσεις και τους εποικισμούς). ζ) Η ΟΑΠ ανέλαβε να αστυνομεύει τους Παλαιστίνιους κάτω από τις οδηγίες του Ισραήλ.[3]

7. Η άνοδος των ισλαμιστών – Η Χαμάς. Το 1987, στην έναρξη της πρώτης Ιντιφάντα, ιδρύεται η Χαμάς. Όταν μετά από το Όσλο άρχισε ο προδιαγεγραμμένος εκφυλισμός της ΟΑΠ και της Φατάχ (που βρισκόνταν στην ηγεσία και έφερε την ευθύνη) και η σταδιακή αποδυνάμωση των αριστερών ή αντικαπιταλιστικών οργανώσεων στο εσωτερικό της, ενισχύθηκαν οι ισλαμικές οργανώσεις, ανάμεσα στις οποίες η Χαμάς ήταν κυρίαρχη. Η Χαμάς αφενός ανέλαβε την ένοπλη αντίσταση, από τη δική της σκοπιά, αφετέρου την στήριξη του παλαιστινιακού πληθυσμού (συσσίτια, σχολεία κ.λπ.) απέναντι στην καταστολή, την οικονομική ασφυξία, την ανεργία και τις τεράστιες ελλείψεις που επέβαλε η ισραηλινή κατοχή. Αυτή η επιρροή στηρίζεται και στην κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή της θρησκείας του Ισλάμ, η οποία έχει συνδεθεί με την «ιδέα» ενός ενιαίου σύγχρονου αραβικού έθνους.

Φυσικά, σαν επαναστάτες μαρξιστές, δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με αυτή την «ιδέα». Παρότι στηρίζουμε την ένοπλη αντίσταση, δεν μπορούμε να μην αναδεικνύουμε την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης, της μόνης λύσης και ιδέας που θα μπορέσει να ενώσει όλους τους εκμεταλλευόμενους φτωχούς και καταπιεσμένους της Μ. Ανατολής όποια θρησκεία και αν ακολουθούν (μουσουλμάνους, εβραίους κ.λπ.) αλλά και που θα συγκρουστεί με τις αντιδραστικές ντόπιες αστικές και άρχουσες τάξεις.

8. Μετά το Όσλο – Οι νέες επιθέσεις του Ισραήλ. Το 1996 οι ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις προχωρούν στη σφαγή πολλών εκατοντάδων Παλαιστινίων στον προσφυγικό καταυλισμό της Κανά του Λιβάνου. Το 2002 πραγματοποιείται η δεύτερη Ιντιφάντα, ενώ την άνοιξη του 2002 το Ισραήλ εξαπολύει επίθεση και ξεκινά την ανέγερση τείχους στη Λωρίδα της Γάζας. Σήμερα το «τείχος της ντροπής» έχει μήκος 708 χλμ. Θα ακολουθήσει το 2006-2007 ο δεύτερος Πόλεμος στον Λίβανο, που κατέληξε σχεδόν στη ήττα του Ισραήλ από τη Χεζμπολάχ.

Το 2017, ο «διαβολικά καλός» αμερικανός πρόεδρος Τραµπ, αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, πράγμα που θα σηματοδοτήσει μια νέα επιθετικότητα των σιωνιστών. Τον Μάρτιο του 2018, δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι συγκεντρώνονται κοντά στα ισραηλινά σύνορα για να διαμαρτυρηθούν για τον ισραηλινό αποκλεισμό της Γάζας. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν για αρκετούς μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων τα ισραηλινά στρατεύματα χτύπησαν με πραγματικά πυρά. Τουλάχιστον 189 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 6.000 τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των διαδηλώσεων από τα τέλη Μαρτίου έως τα τέλη Δεκεμβρίου 2018.

Τον Μάιο του 2021, Παλαιστίνιοι πιστοί συγκρούονται με την ισραηλινή αστυνομία στο τέμενος Αλ Άκσα στην Ιερουσαλήμ μετά από εβδομάδες αυξανόμενης έντασης. Η Χαμάς εκτοξεύει μπαράζ ρουκετών στο Ισραήλ αφού απαίτησε από τις ισραηλινές δυνάμεις να αποσυρθούν από το Όρος του Ναού. Το Ισραήλ απαντά με αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα, πυροδοτώντας μια σύγκρουση 11 ημερών και σκοτώνοντας περισσότερους από 200 ανθρώπους.

Τον Αύγουστο του 2022, το Ισραήλ εξαπολύει αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα, σκοτώνοντας ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της Ισλαμικής Τζιχάντ και πυροδοτώντας αντίποινα με ρουκέτες από τον παλαιστινιακό θύλακα. Τουλάχιστον 40 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των μαχών που κράτησαν τρεις ημέρες.

Τον Ιανουάριο του 2023, ισραηλινές δυνάμεις σκοτώνουν εννέα Παλαιστίνιους της Ισλαμικής Τζιχάντ κατά τη διάρκεια επιδρομής σε κατεχόμενη πόλη της Δυτικής Όχθης. Οι Παλαιστίνιοι απάντησαν εκτοξεύοντας δύο ρουκέτες, προκαλώντας αντίποινα από το Ισραήλ.

9. Οι λόγοι της παλαιστινιακής επίθεσης στις 7/10. Στο πλαίσιο των ανακατατάξεων και ανατροπών της περιόδου που διανύουμε (με τον πόλεμο στην Ουκρανία να έχει σηματοδότησει την έναρξη ενός ιδιότυπου Τρίτου Παγκόσμιου Πόλεμου), μια σειρά από χώρες προχωράνε να γίνουν μέλη στις BRICS – ανάμεσά τους η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αυτές οι χώρες (παλιότερα πλήρως ελεγχόμενες από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό) συσφίγγουν τους δεσμούς τους με τις νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ρωσίας και της Κίνας (η οποία έχει και ισχυρή οικονομική παρουσία στην περιοχή της Μ. Ανατολής).

Με τις Συμφωνίες του Αβραάμ, το Ισραήλ από τη μεριά του στόχευε στην εξομάλυνση των σχέσεων με τις αραβικές χώρες, φυσικά χωρίς επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος. Στις Συμφωνίες αυτές μεγάλο βάρος έδιναν οι ΗΠΑ, που πέρα από την ενίσχυση του Ισραήλ ως παραδοσιακού γεωπολιτικού στηρίγματός τους, τις συνδέουν με ευρύτερους σχεδιασμούς στην αντιπαράθεση με την Κίνα και στο σχέδιό της για τον «Νέο Δρόμο του Μεταξιού» (που περνάει και από τη Μ. Ανατολή).

Μια τέτοια εξέλιξη, εκτός από το ότι θα αναβάθμιζε το Ισραήλ (δημιουργώντας γι’ αυτό ένα πιο ευνοϊκό περιβάλλον στην περιοχή), είχε ως σιωπηρή προϋπόθεση τον οριστικό ενταφιασμό του παλαιστινιακού ζητήματος, την πλήρη εγκατάλειψη και εξόντωση των Παλαιστινίων.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, οι Παλαιστίνιοι ήταν αναγκασμένοι να αντιδράσουν. Η κίνηση τους στις 7/10 ήταν μια κίνηση πολιτική, που προσπάθησε και πέτυχε να διακόψει τις σχέσεις των αραβικών κρατών με το Ισραήλ και να φέρει ξανά στην επικαιρότητα το ζήτημα της Παλαιστίνης. Από στρατιωτικής άποψης, η επιχείρηση στις 7/10 (που πιθανότατα οργανώθηκε μάλλον μόνο από την Παλαιστίνη) κατάφερε ένα πρωτοφανές χτύπημα στον ισραηλινό στρατό (1.400 νεκροί, χιλιάδες τραυματίες, 200 όμηροι που αναμεσά τους βρίσκονται υψηλόβαθμα στρατιωτικά στελέχη).

10. Η σιωνιστική γενοκτονία, η μηχανή της προπαγάνδας και καταστολής (πολιτικά, ιδεολογικά κ.λπ.). Το Ισραήλ, μια από τις πιο ισχυρές στρατιωτικές μηχανές στον κόσμο, ξεκίνησε μια επίθεση που αντιστοιχεί σε εθνοκάθαρση, με πλήρη στήριξη των ΗΠΑ και ΕΕ και με μια απίστευτη προπαγάνδα, βαφτίζοντας το ψάρι κρέας και ενοχοποιώντας προσχηματικά τη Χαμάς για όλα τα εγκλήματα που διαπράττουν οι σιωνιστές. Έκοψαν το νερό, το ρεύμα, τα καύσιμα, τη σίτιση (έχει εξαπλωθεί λιμός), βομβαρδίζουν ασταμάτητα και ανελέητα και ιδιαίτερα σε νοσοκομεία και σχολεία, έχοντας έτσι δολοφονήσει πάνω από 16.000 Παλαιστίνιους (οι περισσότεροι άμαχοι, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι). Ταυτόχρονα κρατούν ομήρους πάνω από 12.000 Παλαιστίνιους στις ισραηλινές φυλακές. Το σιωνιστικό σχέδιο φαίνεται πλέον ξεκάθαρα: ο πλήρης εκτοπισμός των Παλαιστινίων από τη Γάζα και στη συνέχεια η συνέχιση της ίδιας επίθεσης στη Δυτική Όχθη, με στόχο τον ολοκληρωτικό διωγμό τους.

Είναι προκλητικό το αιματοβαμμένο Ισραήλ και οι κυβερνήσεις της ΕΕ (μεταξύ αυτών και η ελληνική με τον Κ. Μητσοτάκη) να μιλάνε για «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Απεναντίας δικαίωμα στην ένοπλη αντίσταση έχουν οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι και στον αγώνα τους όλοι οι λαοί πρέπει να σταθούν αλληλέγγυοι. Το γεγονός ότι όλα ξεκίνησαν από το πογκρόμ ισραηλινών στρατιωτών και εποίκων εναντίον Παλαιστινίων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ αποκρύπτεται επιμελώς από την δυτική ιμπεριαλιστική προπαγάνδα – όπως βέβαια και οι δεκαετίες καταπίεσης, σφαγών και αρπαγών των σιωνιστών σε βάρος των Παλαιστινίων. Ταυτόχρονα υπάρχει μια τεράστια ιδεολογική επίθεση ενάντια στην αντίσταση του λαού της Παλαιστίνης. Έτσι π.χ. με τις κατηγορίες για «ισλαμικό φονταμενταλισμό» αποκρύπτεται η ιστορία και οι προοδευτικές παραδόσεις του παλαιστινιακού λαού. Επίσης ότι η Χαμάς, παρά τη θρησκευτική αναφορά της, είναι μια από τις οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης και που η μαζική της ανάπτυξη αποτέλεσε συνέπεια της χρόνιας αναποτελεσματικότητας των «κοσμικών» να οδηγήσουν στη νίκη την αντικατοχική και κοινωνική πάλη του παλαιστινιακού λαού.

11. Η στάση των υπολοίπων κρατών. Κίνδυνος ανάφλεξης στη Μ. Ανατολή και γενίκευσης του πολέμου. Τα χτυπήματα του Ισραήλ έχουν ήδη επεκταθεί σε Λίβανο και Συρία και σημαδεύουν το Ιράν, που είναι από τους πιο βασικούς ανταγωνιστές των Δυτικών ιμπεριαλιστών και του Ισραήλ. ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους στη Μ. Ανατολή και να αντιμετωπίσουν τη διαρκή υποβάθμισή τους, δεν διστάζουν να δημιουργήσουν ακόμα ένα επικίνδυνο μέτωπο (μετά την Ουκρανία), που μάλιστα μπορεί να πυροδοτήσει την γενίκευση του πολέμου. Είναι δεδομένο ότι αν οι σιωνιστές κατορθώσουν να ολοκληρώσουν τα τωρινά στρατιωτικά και πολιτικά σχέδιά τους, θα επεκτείνουν τις επιθέσεις τους στο Λίβανο και στο Ιράν (μια εξέλιξη που ούτως ή άλλως αποτελεί μέρος των σχεδίων των ΗΠΑ ενάντια στους ανταγωνιστές τους Ρωσία-Κίνα-BRICS).

Οι ανοιχτοί υποστηρικτές του Ισραήλ είναι οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, οι ηγετικές δυνάμεις και εν γένει τα μέλη του ΝΑΤΟ πλην της Τουρκίας (η οποία προσπαθεί μέσω των μουσουλμανικών πληθυσμών να προωθήσει τη δική της αυτόνομη ατζέντα και να εδραιωθεί ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη), τα κράτη-μέλη της ΕΕ σχεδόν χωρίς καμία διαφοροποίηση. Επίλεκτο ρόλο σε αυτό το ευρωατλαντικό μπλοκ επιδιώκει να παίξει η ελληνική κυβέρνηση.

Παρά την αντιπαράθεσή τους με τις ΗΠΑ και τις φραστικές διακηρύξεις τους, η Κίνα και η Ρωσία δεν στέκουν πραγματικά στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού. Κρατάνε προσεκτική στάση προς την υποστήριξη της Παλαιστίνης, ενώ είναι ξεκάθαρες στην υποστήριξη του Ιράν. Αυτό που επιδιώκουν δεν είναι μια δικαίωση των Παλαιστινίων και μια πραγματική λύση, αλλά το πολύ-πολύ ένα «ομοίωμα λύσης», που θα τους επιτρέπει να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο για να προωθήσουν τα δικά τους σχέδια και συμφέροντα (στα πλαίσια ενός διαμορφούμενου ευρασιατικού μπλοκ). Καθώς είναι δυνάμεις ιμπεριαλιστικές και αντιδραστικές, δεν πρόκειται να ταυτιστούν με την παλαιστινιακή υπόθεση. Ή πολύ περισσότερο με μια νέα ριζοσπαστικοποίηση των αραβικών μαζών και μια άνοδο του παγκόσμιου εργατικού κινήματος (λόγω μιας ενδεχόμενης νίκης των Παλαιστινίων) – κάτι που και οι «αναδυόμενες» ιμπεριαλιστικές χώρες μισούν θανάσιμα, όπως οι «παλιοί» δυτικοί ιμπεριαλιστές.

Η κίνηση της Χαμάς έβγαλε στην επιφάνεια τη σύγκρουση του Ισραήλ με τα υπόλοιπα κράτη. Στον Λίβανο (του οποίου επίσης το Ισραήλ κατέχει εδάφη), η Χεζμπολάχ, που διατηρεί στενές σχέσεις με το Ιράν, ξεκίνησε εχθροπραξίες (μικρής κλίμακας μέχρι στιγμής) με το Ισραήλ. Είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο πλήρους εμπλοκής της σε περίπτωση γενίκευσης της σύγκρουσης (ίσως αποτελεί και ένα ερωτηματικό, γιατί αυτό δεν έχει ήδη γίνει). Στη Συρία (όπου το Ισραήλ κατέχει τα υψώματα του Γκολάν) έχουν επίσης επεκταθεί οι εχθροπραξίες. Μια γενίκευση της σύγκρουσης είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ενέπλεκε και το Ιράν, κύριο περιφερειακό αντίπαλο του Ισραήλ. H Σαουδική Αραβία διέκοψε την αποκατάσταση των σχέσεών της με το Ισραήλ, στην οποία επένδυαν πολλά οι ΗΠΑ. Η Τουρκία επίσης, ενώ πάγωσε και ο σχεδιασμός μεταφοράς ισραηλινού φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας προς την Ευρώπη. Ακόμα, η αστική τάξη και το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο, η οποία κινδυνεύει να δεχτεί τον βασικό όγκο των παλαιστινίων προσφύγων, ανησυχούν καθώς έχουν θέσει εκτός νόμου τους Αδελφούς Μουσουλμάνους (συνδέονται με τη Χαμάς).

Αυτή η κατάσταση αποδεικνύει για ακόμα μια φορά την αντιδραστική φύση των αραβικών κυβερνήσεων και καθεστώτων της Μ. Ανατολής. Δεν είναι μόνο οι ιστορικές ευθύνες που έχουν για την εξέλιξη του παλαιστινιακού ζητήματος.[4] Για ακόμα μια φορά, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα αλλά στην πράξη δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν τη σφαγή (θα μπορούσαν π.χ. να κηρύξουν πετρελαϊκό εμπάργκο και αποκλεισμό του Σουέζ για τα ισραηλινά πλοία, πράγμα που θα πίεζε ισχυρά το Ισραήλ).

Πολλά είναι τα ανοιχτά μέτωπα σε όλο τον πλανήτη, πραγματικές μπαρουταποθήκες που δυστυχώς μπορούν να πυροδοτηθούν μέσω αλυσιδωτών αντιδράσεων (στον Καύκασο, στα Βαλκάνια, στην Ταϊβάν και γενικότερα στον Ινδο-Ειρηνικό όπου υπάρχουν «ανοιχτοί λογαριασμοί»), με δεδομένη και τη συγκέντρωση πολλών και ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστών στην περιοχή.

12. Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Συνένοχοι στη σιωνιστική γενοκτονία είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη/ΝΔ, τα αστικά ΜΜΕ και όλα τα αστικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ), που αναπαράγουν την πιο χυδαία, ρατσιστική και ιμπεριαλιστική προπαγάνδα ενάντια στους Παλαιστίνιους, σε πλήρη αντίθεση με τα αισθήματα αλληλεγγύης που τρέφει εδώ και χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού για τον δίκαιο αγώνα για ελεύθερη Παλαιστίνη.

Η βάση της Σούδας έχει αναλάβει επιτελικό ρόλο στην υποστήριξη της αμερικανικής πολεμικής αρμάδας με δύο αεροπλανοφόρα στη ΝΑ Μεσόγειο. Ελληνικές φρεγάτες περιπολούν σε αποστολές στη ΝΑ Μεσόγειο με ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Η 112 πτέρυγα μάχης στην Ελευσίνα έχει μετατραπεί σε προγεφύρωμα των ΗΠΑ για τη μεταφορά εφοδίων, όπλων, πυρομαχικών ακόμα και δυνάμεων υποστήριξης του Ισραήλ! Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει εμπλακεί άμεσα και βαθιά στο μακελειό!

Η στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ βρίσκεται σε εξέλιξη: κατασκευή στρατιωτικών συστημάτων, προώθηση της «αντιπυραυλικής ασπίδας» (που συζητά η Ελλάδα με Γαλλία και Ισραήλ, ειδικά μετά την επίσκεψη του αρχηγού ΓΕΕΘΑ το καλοκαίρι στο Ισραήλ και την παρουσίαση εκεί του συστήματος) κ.ά. Το ίδιο η βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στον οικονομικό – ενεργειακό πόλεμο (μεταφορά ισραηλινού LNG ως μελλοντικό σχέδιο, μεταφορά ηλεκτρικού ρεύματος κ.λπ.).

Όπως πάντα, οι συνέπειες του πολέμου χειροτερεύουν τις ταξικές επιπτώσεις για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με την όξυνση της ακρίβειας, της φτώχειας, της καταστολής. Αυτή η σκλήρυνση της κατάστασης βάζει νέα ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα στους αγωνιστές και τις οργανώσεις του εργατικού κινήματος.

13. Η απάντηση του διεθνούς αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού και εργατικού κινήματος. Σε όλο τον πλανήτη, μεγάλες διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις ξέσπασαν για την υπεράσπιση των Παλαιστινίων, που δείχνουν την ύπαρξη σημαντικών αντανακλαστικών του κινήματος καθώς και το βαθύ αποτύπωμα της παλαιστινιακής υπόθεσης στη συλλογική συνείδηση των λαών. Στις χώρες της Μ. Ανατολής και γενικότερα στον μουσουλμανικό κόσμο, οι διαδηλώσεις είναι μεγάλες, συγκρουσιακές και με ζωντανά αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Πολλά αμερικάνικα, ισραηλινά και ευρωπαϊκά προξενεία αναγκάστηκαν να κλείσουν υπό τον φόβο εκτεταμένων επεισοδίων έξω από αυτά.

Οι διαδηλώσεις στις χώρες των δυτικών ιμπεριαλιστών, πέρα από ότι είναι μαζικές, γίνονται και ενάντια σε πρωτοφανής απαγορεύσεις, ιδιαίτερα στη Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία. Στις ΗΠΑ, οι διαδηλώσεις είναι ίσως οι μεγαλύτερες, με καταλήψεις κτηρίων (ακόμα και στο Καπιτώλιο), αποκλεισμούς δρόμων, διαμαρτυρίες στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος. Πρόσφατα η UAW, το συνδικάτο της αυτοκινητοβιομηχανίας (όπου οι εργαζόμενοι κατέγραψαν μια πολύ σημαντική νίκη, κερδίζοντας σοβαρές μισθολογικές αυξήσεις μετά από μακροχρόνιο απεργιακό αγώνα), πρόσθεσε την υποστήριξή του στο αίτημα για κατάπαυση του πυρός. Είχε προηγηθεί η επίθεση της εργοδοσίας των Starbucks στο σωματείο των εργαζομένων, λόγω της υποστήριξής του προς τους Παλαιστίνιους. Ενδεικτική είναι και η κατάσταση στα αμερικάνικα πανεπιστήμια, όπου π.χ. το Columbia ανέστειλε τη λειτουργία δύο φοιτητικών συλλόγων για να κάμψει τις κινητοποιήσεις. Μαζικότατες είναι και οι διαδηλώσεις στην Αγγλία , στο Βέλγιο κ.ά. Αυτές οι κινητοποιήσεις μπορούν να συμβάλλουν στην όξυνση της κρίσης του αστικού πολιτικού σκηνικού σε αυτές τις χώρες, ανοίγοντας δρόμους για μια αναγέννηση του αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Εξαιρετικά σημαντικές είναι και οι κινητοποιήσεις έμπρακτης αντίθεσης στη συνεργασία με τους σιωνιστές, που αναβιώνουν μερικές από τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος, π.χ.: α) Οι άγγλοι εργάτες της πόλης Λέστερ που μπλόκαραν την είσοδο εργοστασίου όπλων ισραηλινών συμφερόντων. β) Στις ΗΠΑ, οι εργαζόμενοι σε ισραηλινή εταιρεία οπλικών συστημάτων που απέκλεισαν τα γραφεία της στο Κέιμπριτζ. γ) Στο Βέλγιο, όπου τα συνδικάτα των μεταφορών καλούν τους εργαζόμενους να αρνηθούν κάθε συμμετοχή στη μεταφορά στρατιωτικού εξοπλισμού προς το Ισραήλ.

Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι τις κινητοποιήσεις στηρίζουν ενεργά και εβραϊκές οργανώσεις (τουλάχιστον στις ΗΠΑ). Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, καθώς δείχνει μια κατανόηση των αδιεξόδων και των καταστροφών όπου οδηγεί ο σιωνισμός. Μια διεργασία που, ίσως, δεν εκτυλίσσεται μόνο στην εβραϊκή διασπορά αλλά έχει ξεκινήσει και στο εσωτερικό του Ισραήλ. Δείγματα γι’ αυτό είναι η αμφισβήτηση του Νετανιάχου (σχετικά με τη διαχείριση των ομήρων, αλλά αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει και σε μια ευρύτερη αμφισβήτηση των μαξιμαλιστικών στόχων του σιωνιστικού σχεδίου), καθώς και η αντίθεση στην εγκαθίδρυση ενός ακραίου βοναπαρτιστικού, μισοφασιστικού καθεστώτος στο εσωτερικό του Ισραήλ με την κατάργηση της ανεξαρτησίας της δικαστικής εξουσίας (η οποία είχε πυροδοτήσει σημαντικές αντιδράσεις, όσο κι αν αυτές διακόπηκαν από τις εξελίξεις).

Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν εξαιρετικής σημασίας, καθώς θα χτύπαγε τον πιο βασικό πυλώνα του σιωνισμού (πέρα από την υποστήριξη των δυτικών ιμπεριαλιστών). Δηλαδή την αποδοχή από τους ισραηλινούς εργαζόμενους και την ισραηλινή κοινωνία ότι η δική τους σωτηρία περνάει όντως μέσα από την καταστολή και τον διωγμό των Παλαιστινίων, τον ενστερνισμό απ’ αυτούς και την ενεργή συμμετοχή τους στον διαρκή πολέμο εναντίον των Παλαιστινίων, στους εποικισμούς κ.λπ. Και έτσι μια τέτοια εξέλιξη θα άνοιγε πραγματικές προοπτικές για μια βιώσιμη λύση, για ένα μέλλον συνεργασίας των λαών σε όλη την περιοχή, διεθνιστικό και σοσιαλιστικό.

14. Τα καθήκοντα της έμπρακτης αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Ο παλαιστινιακός αγώνας αντικειμενικά δεν στρέφεται μόνο ενάντια στον σιωνισμό αλλά και ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη σε όλο τον κόσμο, φυσικά και στη χώρα μας. Η εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, μια νίκη του Ισραήλ και του δυτικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου θα ανοίξει την κερκόπορτα για ακόμα μεγαλύτερη επιθετικότητα ενάντια σε ολόκληρη την εργατική τάξη και στους λαούς.

Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία πρέπει να κάνουν τον ηρωικό αγώνα των Παλαιστινίων και δικό τους αγώνα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ταχθεί πλήρως στο πλευρό των σιωνιστών και των ιμπεριαλιστών και έχει μετατρέψει τη χώρα μας σε ορμητήριο ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Πρέπει να τους σταματήσουμε με όλα τα μέσα. Με διαδηλώσεις και πορείες, με αποκλεισμούς και καταλήψεις, με τη συλλογή χρημάτων και ειδών αλληλεγγύης, με κάθε είδους βοήθεια, με την αποφασιστική απόκρουση κάθε προσπάθειας να ενταθεί η καταστολή (π.χ. για την χρήση της παλαιστινιακής σημαίας, όπως με τη δίωξη του 22χρονου Παλαιστίνιου). Προοπτική αυτού του αγώνα –προκειμένου πραγματικά να πιέζει για το σπάσιμο κάθε στήριξης-συνεργασίας της ελληνικής κυβέρνησης στους σιωνιστές– πρέπει να είναι η ανάπτυξη πολιτικών ενεργειών του κινήματος, των εργαζομένων και της νεολαίας, όπως στάσεις εργασίας και απεργίες, καταλήψεις στα πανεπιστήμια κ.ο.κ.

Η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας έχει τα εξής χαρακτηριστικά και παρουσιάζει σοβαρά εμπόδια για την ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος (με καθοριστική ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση των ρεφορμιστών/του ΚΚΕ και με την παρουσία/παρέμβαση των δυνάμεων της άκρας και ριζοσπαστικής αριστεράς να παρουσιάζει ανησυχητικές αδυναμίες και κενά), που πρέπει να ξεπεραστούν: α) Υπάρχουν διαδηλώσεις, ορισμένες αρκετά μεγάλες, και αυτό είναι θετικό. Όμως είναι αραιές και ακανόνιστες, δεν αρκούν για να δημιουργήσουν μια μεγαλύτερη δυναμική, μια πραγματική πολιτική πίεση πάνω στην κυβέρνηση. β) Για να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο κίνημα, χρειάζεται και συνέχεια στις προσπάθειες αλλά και ενίσχυση των πολιτικών χαρακτηριστικών τους. Π.χ. είναι χαρακτηριστική η έλλειψη τέτοιων πολιτικών ενεργειών από το φοιτητικό κίνημα (δεν έγιναν καταλήψεις ή αποχες π.χ. για την αλληλεγγύη στους συναδέλφους μας που διώκονται σε Βρετανία και ΗΠΑ, συλλογή χρημάτων για τους διωκόμενους που σήκωσαν παλαιστινιακές σημαίες, για την απαίτηση να σταματήσει κάθε συνεργασία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με τους σιωνιστές κ.λπ.) και βέβαια από τα συνδικάτα (όπου πρέπει να τεθεί σαν καθήκον και κατεύθυνση η «πολιτική απεργία», η κήρυξη στάσεων, το κάλεσμα συγκεντρώσεων κ.λπ. – κάτι στο οποίο κωφεύουν όλες οι επίσημες συνδικαλιστικές δυνάμεις και γραφειοκρατικές ηγεσίας)

Πρέπει πάση θυσία να ενισχύσουμε τις κινητοποιήσεις και να προσπαθήσουμε να τους δώσουμε ένα βασικό σχέδιο, έναν στοιχειώδη σκελετό ενότητας, οργάνωσης και συντονισμού (π.χ. μέσω και της Αντιπολεμικής Πρωτοβουλίας Οργανώσεων). Και να προτάξουμε μια σειρά από αιτήματα που ανταποκρίνονται στην ιστορική συνέχεια του παλαιστινιακού αγώνα και στη σημερινή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί:

• Άμεσο σταμάτημα της δολοφονικής επέμβασης του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη. Άμεση απόσυρση των σιωνιστικών στρατευμάτων από τη Λωρίδα της Γάζας.
• Άμεση υλοποίηση του δικαιώματος των Παλαιστινίων σε μια δικιά τους πατρίδα, σε ένα δικό τους κράτος. Να καταργηθεί το σιωνιστικό κράτος, που είναι ο σφαγέας των παλαιστινίων και ο καταπιεστής των ισραηλινών εργαζομένων.
• Για μια σοσιαλιστική Παλαιστίνη ελεύθερη από τους ιμπεριαλιστές, όπου θα συνυπάρχουν ειρηνικά Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί εργαζόμενοι, τμήμα μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας των Λαών της Μ. Ανατολής
• Να αποσυρθεί η φρεγάτα «Ψαρά», να παύσει κάθε διευκόλυνση και συνεργασία με Ισραήλ και ΗΠΑ.
• Να σταματήσει κάθε οικονομική, πολιτική, στρατιωτική συνεργασία με το κράτος-δολοφόνο Ισραήλ.
• Να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και να κλείσουν οι βάσεις του ΝΑΤΟ.

[1] Εντολή της τότε Κοινωνίας των Εθνών, που όριζε το νομικό καθεστώς, σύμφωνα με το οποίο χώρες-μέλη της ανέλαβαν τη διακυβέρνηση των πρώην γερμανικών αποικιών και περιοχών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η εντολή δινόταν σε μια ιμπεριαλιστική χώρα, ώστε «νόμιμα» να αναλάβει μια περιοχή ή χώρα του κόσμου.

[2] Η συμφωνία επήλθε μετά από τους μακροχρόνιους αγώνες που αναφέραμε, όπου στην παλαιστινιακή ηγεσία κυριαρχούσε η Φατάχ με ηγέτη τον Αραφάτ (πέθανε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες το 2004, εγκλωβισμένος στη Ραμάλα από τον ισραηλινό στρατό).

[3] Το 2004, οι σιωνιστές οδήγησαν στην εξόντωση του Αραφάτ, γιατί ήδη σχεδίαζαν να βάλουν στην ηγεσία τον «δικό τους» Αμπάς.

[4] Ξεκινώντας από τον τρόπο με τον οποίο διεξήγαγαν τον πόλεμο του 1948, μη επιτρέποντας στους ίδιους τους Παλαιστίνιους να εξοπλιστούν και να πολεμήσουν και οδηγώντας στην ήττα. Στη συνέχεια, προσπαθώντας να ελέγξουν ή να καταστείλουν τους Παλαιστίνιους ώστε να μην διαταράξουν τις σχέσεις τους με τους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και να μην αμφισβητηθούν από τη ριζοσπαστικοποίηση των αραβικών μαζών.