Τοποθέτηση της ΟΚΔΕ στην ΕφΣυν
22 Ιουνίου 2023
Ενάντια στη ΝΔ του Μητσοτάκη, με ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Εναλλακτική με μια ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ
Από το προεκλογικό σκηνικό απουσιάζει ξανά κάθε ουσιαστική συζήτηση για τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα αλλά και για τα καθολικά ζητήματα της εποχής μας: κρίση, πόλεμος, περιβαλλοντική καταστροφή…
Η ΝΔ του Μητσοτάκη, ενισχυμένη, προσπαθεί να επιβάλλει την αυτοδυναμία της. Μια δεύτερη 4ετία θα είναι καταστροφική για τον ελληνικό λαό: Με συνέχιση της ακρίβειας, εξάπλωση της φτώχειας και εξαθλίωσης, διεύρυνση των ανισοτήτων. Με ιδιωτικοποιήσεις, όπως στο νερό, το ΕΣΥ, τη δημόσια παιδεία, όπου η προσπάθεια αναθεώρησης του αρ. 16 σημαίνει πλήρη εμπορευματοποίησή της. Με ακόμα πιο σκληρή καταστολή, περισσότερους πανάκριβους εξοπλισμούς. Εργαζόμενοι και νέοι πρέπει να χτυπήσουμε την επιρροή της ΝΔ. Να μην της χαρίσουμε ούτε και μια ψήφο. Να μην αποπροσανατολιστούμε από την προπαγάνδα για «κυριαρχία Μητσοτάκη», που πατάει πάνω σε νάρκες και θα συγκρουστεί με την σκληρή πραγματικότητα. Να προετοιμάσουμε την αγωνιστική αντίσταση και αντεπίθεσή μας.
Οι τελευταίες μέρες επιβεβαίωσαν δραματικά ποια είναι η πραγματική κατάσταση: η «σταθερότητά» τους ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ. Άνθρωποι ξεψυχάνε χωρίς να φτάσουν ποτέ σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, ενώ Πνευματικοί θέλουν να τους ξεδιαλέγουν για να μειώνουν τα «κόστη». Οι θάλασσες γίνονται υγρός τάφος προσφύγων, ενώ ο Μητσοτάκης κάνει σημαία την «ισχυρή φύλαξη των συνόρων». Οι λαϊκές οικογένειες ετοιμάζονται να παραλάβουν λογαριασμούς ρεύματος χωρίς επιδότηση, αφού η Κομισιόν μας επαναφέρει στη δρακόντεια πειθαρχία του Συμφώνου Σταθερότητας, των δημοσιονομικών πλεονασμάτων –οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να πληρώσουν την κρίση και τον πόλεμο! Οι πανηγυρτζίδικες ανακοινώσεις για «ανάπτυξη» δεν κρύβουν την πτώση των παραγωγικών επενδύσεων στον ελληνικό καπιταλισμό, την αποδυνάμωση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής, τα ατυχήματα-δολοφονίες εργατών… την περιστροφή όλης της οικονομίας γύρω από την κερδοσκοπία στα ακίνητα, από το νεοφιλελεύθερο φετίχ της «μείωσης φόρων». Μια χώρα οφσόρ για κεφάλαιο-πλούσιους, γαλέρα και γκιλοτίνα για την εργατική τάξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει προς οριστικό διαζύγιο με τα λαϊκά στρώματα. Δεν έχει κάνει καμία αυτοκριτική για τα πολιτικά εγκλήματά του μετά το 2015. Επιμένει ως «κόμμα εξουσίας», δηλαδή συνεχίζοντας στην ίδια πολιτική. Ο εκβιασμός ότι αποτελεί μοναδική ψήφο ενάντια στην «παντοκρατορία Μητσοτάκη», είναι μια ξέπνοη και καταδικασμένη παραλλαγή του «μικρότερου κακού», που άνοιξε τον δρόμο στην ενίσχυση της ΝΔ. Μαζί με το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο έχουν ψηφίσει δεκάδες μέτρα της ΝΔ, αλλά κυρίως έχουν (εκτός από ασήμαντες διαφορές) την ίδια στρατηγική και πολιτική με αυτήν: «ελεύθερη αγορά», Μνημόνια και ΕΕ, πρόσδεση και συμμετοχή στα σχέδια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ…
Μόνο οι ταξικοί αγώνες θα σταματήσουν τον κάθε «Μητσοτάκη», τα τέρατα που γεννάει η κρίση του συστήματος, τις πολιτικές που τη φορτώνουν στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Αγώνες που απαιτούν, ωστόσο, τομές: στην ενότητα, οργάνωση και συντονισμό τους – στην ενεργή συμμετοχή, μέσα από συνελεύσεις και επιτροπές – στη μαχητική κλιμάκωση, διάρκεια και αποφασιστικότητά τους – στην ανασυγκρότηση των εργατικών συνδικάτων και των φοιτητικών συλλόγων. Ώστε να σπάσουμε το αδιέξοδο των «συμβολικών» μόνο κινητοποιήσεων.
Αυτό απαιτεί σύγκρουση με τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, τη λογική της ανάθεσης, που καλλιεργεί και το ΚΚΕ, επενδύοντας σε μια επικοινωνιακή εικόνα, υπερπροβάλλοντας την κοινοβουλευτική ενίσχυσή του ως μοναδικό στήριγμα για το λαό. Αγωνιστές, εργαζόμενοι, νέοι δεν πρέπει να συγχωρήσουν ότι ψήφισε τα 600 ευρώ στους μηχανισμούς καταστολής, ότι λειτουργεί αντιδημοκρατικά, διασπαστικά μέσα στο κίνημα. Εξίσου ανήμπορα είναι σχήματα ξέφτια του «παλιού» ΣΥΡΙΖΑ, αρχηγικά ή εντελώς ασυνάρτητα (Πλεύση, ΜεΡΑ25), που θέλουν μόνο να αποτελούν «φωνές» ή «πρόσωπα» στη βουλή.
Απέναντι στη δομική «πολυκρίση» του συστήματος, στις εξαιρετικά σκληρές μέρες που βρίσκονται μπροστά μας, στις ζοφερές «δημοκρατίες των πλουσίων» και στο δόγμα ΤΙΝΑ που μάς ορθώνουν ως αδιαπέραστο τείχος, εργαζόμενοι και νέοι χρειαζόμαστε κάτι πολύ πιο συνολικό και στέρεο από μια «διαμαρτυρία» ή «αντιπολίτευση», από μια εκλογικίστικη συγκόλληση. Χρειαζόμαστε μια εργατική-κομμουνιστική δύναμη, μια Αριστερά Επαναστατική. Που είναι μακριά από την επίσημη πολιτική σήψη, σταθερά στην πρώτη γραμμή των αγώνων – αλλά κυρίως που οικοδομεί τη μόνη Εναλλακτική, τη μόνη ως το τέλος «συνεπή αντιπολίτευση»: τη ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα, την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, τον Σοσιαλισμό. Αυτός είναι ο αγώνας, η χρήσιμη επιλογή της ΟΚΔΕ.
