Αθήνα, 8/5/2013

Σε άρθρο του Δημήτρη Σταμούλη που δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ της 4ης Μαΐου, διαβάσαμε ότι η ΟΚΔΕ «για άλλη μια φορά έγινε ‘δωρητής σώματος’ στη συγκέντρωση του ΕΚΘ», επειδή στην πρόσφατη απεργία της Πρωτομαγιάς συμμετείχε στη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Με αυτό τον ‘κομψό’ τρόπο ο συγγραφέας φαίνεται να υπονοεί ότι η ΟΚΔΕ στηρίζει την συνδικαλιστική γραφειοκρατία που βρίσκεται στην ηγεσία του ΕΚΘ, επειδή δεν συμμετείχε στην «ανεξάρτητη» χωριστή συγκέντρωση στην Καμάρα (που για πολλοστή φορά άλλωστε αποδείχθηκε αισθητά μικρότερη απ’ ό,τι συγκέντρωσε το ΕΚΘ). Σε αυτές τις τελείως λαθεμένες αντιλήψεις, η οργάνωσή μας έχει απαντήσει με τις θέσεις και κυρίως με την δράση της μέσα από τις γραμμές του εργατικού κινήματος, ωστόσο ο συγκεκριμένος απαξιωτικός χαρακτηρισμός μας υποχρεώνει να επανέλθουμε.

Τα συνδικάτα, οι ομοσπονδίες, τα εργατικά κέντρα είναι μορφές αυτοργάνωσης και όπλα των εργαζομένων, και η πάλη για να αλλάξουν οι συσχετισμοί σε αυτά σε βάρος της γραφειοκρατίας αποτελεί βασικό καθήκον για την ΟΚΔΕ και τους αγωνιστές της. Όμως, αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται με τις χωριστές συγκεντρώσεις και πορείες, που ιδιαίτερα όταν δεν μπορούν να κινητοποιήσουν κάποια υπολογίσιμα κομμάτια της εργατικής τάξης, στην καλύτερη περίπτωση δεν μπορούν να παίξουν κανένα ρόλο (βλ. χωριστές συγκεντρώσεις στην Καμάρα, στην ΔΕΘ κλπ.) και στη χειρότερη έχουν έναν διασπαστικό και καταστροφικό ρόλο (όπως στην περίπτωση του ΠΑΜΕ).

Πόσο σύνθετο είναι το ζήτημα αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι οι πάνω από 20 γενικές απεργίες στο διάστημα 2010-2012, που κηρύχτηκαν από τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, είχαν τεράστια μαζικότητα και μερικές κατέληξαν σε συγκρούσεις, όχι φυσικά επειδή καθοδηγούνταν από τους εργατοπατέρες ή γιατί οι εργαζόμενοι τους ακολουθούν. Αλλά επειδή είναι φανερό ότι η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ως Συνδικάτα/μορφές αυτοργάνωσης της εργατικής τάξης -και όχι οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές ηγέτες τους-, υπάρχουν στην ζωή και την συνείδηση των εργατών και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις κινητοποιούν σημαντικές μάζες και προκαλούν σοβαρά προβλήματα ή και παραλύουν κομμάτια της παραγωγής ή και της λειτουργίας του καπιταλισμού.

Για την ΟΚΔΕ, η ανυποχώρητη αντίθεση στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι βασικός όρος για την ανασυγκρότηση-ανασύνθεση του εργατικού κινήματος. Σε αυτή τη βάση, η ΟΚΔΕ έχει ξεκαθαρίσει στη θεωρία και στην πράξη τους λογαριασμούς της με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όχι μόνο των αστικοποιημένων ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ αλλά και των ρεφορμιστών (ΠΑΜΕ/Αυτ. Παρέμβαση), όχι μόνο στα δευτερο/τριτοβάθμια όργανα αλλά και στα πρωτοβάθμια σωματεία. Όμως, αυτή η αντίθεση δεν σημαίνει απλές καταγγελίες, ούτε διάσπαση των κινητοποιήσεων των εργαζομένων με χωριστές συγκεντρώσεις και πορείες, επειδή τις κηρύσσει η γραφειοκρατία. Σημαίνει μια συνειδητή προσπάθεια σε όλα τα επίπεδα (ενωτική πολιτική, συντονισμός και ενότητα των αγώνων, οργάνωση στη βάση, αποφασιστικές μορφές πάλης, συσσώρευση των δυνάμεων της εργατικής τάξης), για να ξεπερνιούνται στην πράξη τα δήθεν όρια του «ρεαλισμού» (δηλ. του συμβιβασμού, της ήττας και της υποταγής), που ορθώνουν κεφάλαιο, κυβερνήσεις, ρεφορμιστές και συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αυτό το δύσκολο και απαιτητικό έργο δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποκαθίσταται από απλοϊκές και εν τέλει υπεραριστερές αντιλήψεις περί χωριστών συγκεντρώσεων και πορειών στο όνομα κάποιας δήθεν «ιδεολογικής καθαρότητας» ή «ταξικότητας».

Το Π.Γ. της ΟΚΔΕ

ΥΓ. Η παραπάνω απάντηση έχει αναρτηθεί στο site της ΟΚΔΕ (www.okde.gr) και έχει σταλεί στο ΠΡΙΝ με το αίτημα να δημοσιευτεί στο επόμενο φύλλο της εφημερίδας.