Σημασία, επέμβαση και λειτουργία της ΟΚΔΕ

Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Απριλίου

Χτίζοντας την επαναστατική οργάνωση στο σήμερα

Για όσους δεν αντιλαμβάνονται τη ρήξη με τον καπιταλισμό διακηρυκτικά, αλλά σε όλες τις συνέπειές της, τίθεται το ζήτημα οικοδόμησης μιας μαζικής επαναστατικής οργάνωσης ή κόμματος. Μιας υλικής δύναμης που θα συγκρουστεί ιδεολογικά, πολιτικά και πρακτικά με την αστική τάξη και το κράτος της.

Δεν υπάρχουν υποκατάστατα και παρακάμψεις σ’ αυτό το καθήκον, όπως δείχνει η αποτυχία ή κατάρρευση:

α) Των παραδοσιακών μαζικών ρεφορμιστικών κομμάτων. Για δεκαετίες, η σοσιαλδημοκρατία και ο σταλινισμός έλεγχαν το εργατικό κίνημα, οδηγώντας σε αμέτρητες ήττες και προδοσίες. Σήμερα έχουν διαλυθεί ή προσχωρήσει στο αντίπαλο στρατόπεδο – ή φυτοζωούν στο περιθώριο των εξελίξεων στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα.

β) Σχημάτων που ξεκίνησαν από έναν αδύναμο ρεφορμισμό και γρήγορα κατέληξαν «προοδευτικά», συνθηκολόγησαν, ενσωματώθηκαν στις αστικές δυνάμεις. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: ΣΥΡΙΖΑ, Ποδέμος, ευρωπαϊκά «ριζοσπαστικά» σχήματα (ο απολογισμός είναι καταστροφικός), ακόμα ακόμα υποστηρικτές κάθε παραλλαγής «μικρότερου κακού»… Εκεί οδηγεί αναπότρεπτα και ο δήθεν «ρεαλισμός», όπως του ΜεΡΑ25.

γ) Των «πλατιών αντικαπιταλιστικών μετώπων» (π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Με αυτά στήθηκαν «θεωρίες» άρνησης της οικοδόμησης ενός επαναστατικού κόμματος με οδηγό τον λενινισμό. Πέρα από τους σεχταρισμούς και οπορτουνισμούς τους, μετά από πολλαπλούς κύκλους κρίσεων και αποδυνάμωσης, αυτά τα σχήματα έχουν καταλήξει καθαρά εκλογικίστικα.

 

Κατανοώντας το πρόβλημα…

Η προσπάθεια της ΟΚΔΕ έχει εντελώς διαφορετική βάση και λογική. Ξεκινώντας από την δομική κρίση του καπιταλισμού, επομένως την επικαιρότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης, δεν προτάσσουμε μια απλή επανάληψη των «ιερών κειμένων». Άλλα μια μεταβατική πολιτική, την προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης, μέσα από ένα σχέδιο απόκτησης αγωνιστικών εμπειριών και παραδόσεων σε μαζική κλίμακα και σε όλα τα επίπεδα, συγκρότησης μιας νέας πρωτοπορίας και ηγεσίας. Με κύριους άξονες τους εξής:

α. Ανασυγκρότηση-ανασύνθεση του εργατικού κινήματος. β. Ένα Πρόγραμμα Σωτηρίας, σοσιαλιστικής διεξόδου. γ. Ανάλυση των μεγάλων αλλαγών που έχουν συντελεστεί: κατάρρευση σταλινισμού, ιστορική χρεωκοπία των ΚΚ και σοσιαλδημοκρατών, αλλαγή στις σχέσεις κοινωνικής, συνδικαλιστικής και πολιτικής εκπροσώπησης των μαζών, φτωχοποίηση, «νέο σύστημα εκμετάλλευσης», πόλεμος κ.λπ. – και ακόμα των πιο πρόσφατων εμπειριών αγώνων, εκρήξεων, εξεγέρσεων αλλά και αντεπαναστάσεων.

… χαράσσοντας έναν άλλο δρόμο

Τα παραπάνω «μεταφράζονται» στα εξής κύρια χαρακτηριστικά της επέμβασης, πολιτικής και πρακτικής της ΟΚΔΕ:

  1. Συμμετοχή σε όλους τους αγώνες. Με πολιτική ενωτική και ταξικής ανεξαρτησίας. Χωρίς τεχνητούς διαχωρισμούς, σεβόμενη το επίπεδο και τους ρυθμούς της συνείδησης των μαζών. Παλεύοντας για την ανάπτυξη δομών αυτοοργάνωσης, που ενοποιούν τις μάζες πολιτικά και οργανωτικά, αποτελούν προϋπόθεση κλιμάκωσης των αγώνων.
  2. Οικοδόμηση συνδικαλιστικών επεμβάσεων, παρατάξεων, σχημάτων. Με καθήκοντα όχι προπαγανδιστικά, αλλά την οργάνωση των εργαζομένων και της νεολαίας: αναγέννηση σωματείων ή δημιουργία νέων, αναζωογόννηση φοιτητικών συλλόγων, δημιουργία μαθητικών ομάδων. Οι παρατάξεις της ΟΚΔΕ έχουν να επιδείξουν απτό έργο στην οργάνωση αγώνων σε χώρους και κλάδους όπως π.χ. εκπαίδευση, διανομείς/επισιτισμός, τηλεπικοινωνίες, φοιτητικοί σύλλογοι που «αναγεννήθηκαν» με αυτή την πολιτική, κινητοποίηση μαθητών.
  3. Επέμβαση στις γειτονιές, π.χ. με πρωτοβουλίες κατοίκων.
  4. Ανυποχώρητη στάση απέναντι στην κρατική καταστολή. Στον δρόμο, απέναντι στην αστική δικαιοσύνη, με την άρνηση πληρωμής τιμωρητικών προστίμων κ.λπ.
  5. Επίμονη και υπομονετική προσπάθεια για την ενότητα της άκρας αριστεράς στην δράση.
  6. Συμβολή στη συνέχεια και τον εμπλουτισμό της μαρξιστικής θεωρίας, με σειρά εκδόσεων. Καθήκον αναντικατάστατο για τον εξοπλισμό των αγωνιστών, όπου η ΟΚΔΕ είναι ίσως απ’ τις ελάχιστες οργανώσεις που προσπαθούν ν’ ανταποκριθούν.
  7. Συνειδητό μέτωπο ενάντια στην παρηκμασμένη αστική ηθική. Στη βαρβαρότητα και ισοπέδωση που φέρνει ο νεοφιλελευθερισμός σε κάθε αξία, στα γελοία, διεφθαρμένα και μισάνθρωπα «πρότυπά» του.

Οργάνωση συνειδητή, δημοκρατική, ανοιχτή

Μια τέτοια οργάνωση δεν μπορεί να είναι εσωτερικά μονολιθική, όπως τα σταλινικά κόμματα. Χρειάζεται το οξυγόνο μιας εσωτερικής συζήτησης και διαπάλης, που διεξάγεται δημοκρατικά. Δηλαδή και με δικαίωμα οργανωμένων απόψεων και τάσεων (όταν είναι απαραίτητο), αλλά και κοινή εφαρμογή των αποφάσεων.

Αυτό διασφαλίζεται με τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό (όχι τον γραφειοκρατικό των σταλινικών). Με βάση την στρατηγική συμφωνία των μελών, προκύπτει η συνειδητή αυτοπειθαρχία τους στη βάση αρχών: εκλογή των αγωνιστών στα όργανα – τελικός αποφασιστικός ρόλος των κεντρικών οργάνων και συνεδρίων – έμπρακτες εγγυήσεις της ελεύθερης έκφρασης απόψεων.

Εργαλείο απαραίτητο για τη νίκη

Η ΟΚΔΕ είναι η πιο παλιά οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς στην Ελλάδα. Ανήκουμε στο ρεύμα της 4ης Διεθνούς, συνέχεια του επαναστατικού μαρξισμού ενάντια στον σταλινικό εκφυλισμό, που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συνεισέφερε ανεκτίμητα στην επαναστατική θεωρία και πρακτική. Παρά τα ισχυρά πλήγματα που αργότερα δέχτηκε αυτό το ρεύμα, ποτέ δεν υποστείλαμε τη σημαία του Διεθνισμού.

Η ΟΚΔΕ είχε και έχει μια αποφασιστική ιδεολογική και προγραμματική συμβολή, με τις αναλύσεις και τα υλικά της, στην ανάδειξη κρίσιμων θεμάτων όπως π.χ. της καπιταλιστικής κρίσης, του «για ποιον σοσιαλισμό παλεύουμε». Επίσης όμως αποτύπωσε το στίγμα της, είχε και έχει ενεργό ρόλο σε κορυφαίες στιγμές του κινήματος: από την πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης μέχρι τον «κοινωνικό πόλεμο» 2010-12 και όλες τις κινητοποιήσεις της τελευταίας 4ετίας (ενάντια σε καταστολή και χουντοαπαγορεύσεις, πανεπιστημιακή αστυνομία και αντι-εκπαιδευτικούς νόμους, στην «έκρηξη» μετά τα Τέμπη, σε εργατικούς αγώνες, αντιπολεμικές πρωτοβουλίες κ.ά.).

Δεν διεκδικούμε κάποιο αλάθητο – πιστεύουμε όμως ότι οι αρχές, το πρόγραμμα, η πολιτική μας είναι η πιο ολοκληρωμένη απάντηση για όσους «δεν βολεύονται» στη σημερινή βασανιστική κρίση του εργατικού κινήματος. Θέλουμε οι ιδέες και η πολιτική μας να δοκιμαστούν, να αποδείξουν την αξία τους στην πράξη. Να τροφοδοτήσουν τον διάλογο και την κριτική, να οπλίσουν τους αγώνες και να οπλιστούν απ’ αυτούς. Να ανδρώσουν τις νέες γενιές αγωνιστών – που δεν θα υποκλίνονται στο «Δεν υπάρχει εναλλακτική», στους αναθεωρητισμούς που διαγράφουν την αγωνιστική ιστορία της εργατικής τάξης, σε ψευτοπροοδευτικές μόδες (όπως ο δικαιωματισμός). Που θα αλλάζουν τη ζωή τους παλεύοντας συνειδητά και μέχρι το τέλος ώστε να αλλάξει συθέμελα όλη η κοινωνία.