Η άποψή μας: Εμείς είμαστε η δύναμη

Το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη (28/2/23) όπου έχασαν τη ζωή τους 57 συνάνθρωποί μας (στην πλειοψηφία τους νέοι), 85 τραυματίστηκαν (από τους οποίους 25 πολύ σοβαρά) προκάλεσε ένα κύμα διαδηλώσεων, μια έκρηξη συσσωρευμένης οργής, στην πραγματικότητα μια κοινωνική έκρηξη εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων και νεολαίων. Αυτή η κοινωνική έκρηξη δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία», ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Όσο και αν ήρθε «ξαφνικά» και με αφορμή το δυστύχημα, όπως λίγο-πολύ όλα τα μεγάλα κοινωνικά φαινόμενα, οι βαθύτερες αιτίες της είναι η ανεργία, η φτώχεια, η ακρίβεια, η καταπίεση, η αστική κρατική τρομοκρατία… η σήψη και η διαφθορά ιδιαίτερα των νεοφιλελεύθερων της ΝΔ αλλά και των άλλων μνημονιακών δυνάμεων. Έτσι, το δυστύχημα στα Τέμπη σήμαινε, επί της ουσίας, την χρεοκοπία του κυρίαρχου οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και πολιτειακού συστήματος.

Το παλιό πεθαίνει…

Είναι φανερό (παραφράζοντας λίγο την γνωστή ρήση του Α. Γκράμσι), ότι το παλιό πεθαίνει αλλά το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμη, με αποτέλεσμα να κυριαρχούν τα τέρατα. Ωστόσο τα τελευταία 10-15 χρόνια, και ιδιαίτερα στην περίοδο του κινήματος των αγανακτισμένων 2010-12 γεννήθηκε μια μορφή του νέου. Δυστυχώς η προδοσία και η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αστικό μνημονιακό κόμμα βύθισε την ελληνική κοινωνία και το εργατικό και λαϊκό κίνημα σε σύγχυση, σε βαθύτατη κρίση, στο ατομικισμό, στη ματαιότητα κ.λπ.

Η πλημμυρίδα που κατέβηκε στους δρόμους σ’ όλες τις πόλεις ακόμη και σε χωριά, ιδιαίτερα στις 8 Μαρτίου, είναι μια σαφής ένδειξη ότι τα πράγματα αλλάζουν και ότι το νέο έκανε την εμφάνισή του. Χωρίς αμφιβολία σ’ αυτό το νέο υπάρχουν ακόμη πολλά κατάλοιπα από το παλιό, την παλιά κατάσταση (ισχνή συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών, ακόμη μικρότερη συμμετοχή στη ζωή και στα μπλοκ των εργατικών συνδικάτων κ.λπ.). Παρόλα αυτά τα κατάλοιπα από το παλιό, οι αιτίες γι’ αυτή την εμφάνιση του νέου είναι οι βασικές αιτίες κάθε μαζικής εμφάνισης των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών μαζών και της νεολαίας που σημειώσαμε παραπάνω, με λίγες λέξεις η γενική δυσαρέσκεια των μαζών απέναντι στην σημερινή κατάσταση. Και όπως πάντα το σπάσιμο της απομόνωσης και του ατομισμού ή το πλησίασμα, η κοινή δράση και η αλληλεγγύη των εργατικών και λαϊκών μαζών γίνεται με τον κλασικό τρόπο, δηλαδή αρκετά διστακτικά ως που να αποκτήσουν και πάλι τη χαμένη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους.

Φαίνεται αυτή η νέα κατάσταση, αυτό το καινούργιο, να μην είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αλλά να έχει μια ευρωπαϊκή ή και διεθνή διάσταση. Ιδιαίτερα στη Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Βέλγιο, Πορτογαλία έχουμε μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις που ο πυρήνας των διεκδικήσεών τους είναι η αποτροπή της χειροτέρευσης του βιοτικού τους επιπέδου και γενικά των εργασιακών σχέσεων, το σταμάτημα των φαραωνικών ανισοτήτων, αλλά και η αλαζονεία και η αυταρχικότητα των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων όλων των αποχρώσεων και συνολικά του κεφαλαίου και της ΕΕ. Όλοι τους εφαρμόζουν πιστά το δόγμα Θάτσερ καμία συναίνεση και διαπραγμάτευση με τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα αλλά μόνο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, π.χ. σαν το ασφαλιστικό του Μακρόν ή τον νόμο Χατζηδάκη, την πανεπιστημιακή αστυνομία του Μητσοτάκη και την «αξιολόγηση» της Κεραμέως. Επιπλέον σχεδόν όλοι τους αθετούν αυτά που λένε προεκλογικά και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τη λαϊκή εντολή με αποτέλεσμα να γιγαντώνουν σ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες τα ακροδεξιά ή ακόμη και τα φασίζοντα κόμματα ή ρεύματα. Στη χώρα μας η κατάπτυστη όσο και πρωτοφανής καταπάτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ της λαϊκής ετυμηγορίας του 62% του ΟΧΙ, που έφερε ακόμη ένα μνημόνιο αντί της «δέσμευσης» για κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο, νεκρανάστησε τις αστικές δυνάμεις και έφερε στην εξουσία τους ακραίους νεοφιλελεύθερους, απατεώνες και χρυσοδάκτυλους του Μητσοτάκη μαζί με τους ά(χ)ρηστους νεοφασίστες Βορίδη, Άδωνη, Πλεύρη κ.ά. Ιδιαίτερα στη Γαλλία έχουμε μια κοινωνική εξέγερση ενάντια στην ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» (το ασφαλιστικό σύστημα στην Γαλλία είναι χειρότερο από το ελληνικό και θα γίνει χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο με την νέα «μεταρρύθμιση») και τον πρόεδρο των πλουσίων Μακρόν. Πολύ κοντά σ’ αυτή την κατάσταση και στα πρόθυρα μια κοινωνικής εξέγερσης βρίσκεται και η Πορτογαλία, όπου η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Αντόνιο Κόστα έχει οδηγήσει τον πορτογαλικό λαό σε μια πρωτοφανή φτώχεια: τρεις στους τέσσερεις Πορτογάλους δεν έχουν να πληρώσουν ούτε για τα βασικά είδη.

Η νέα κατάσταση, το νέο

Αυτή η νέα ριζοσπαστικοποίηση έρχεται ύστερα από μια πολυδιάσπαση σε πολλά κινήματα ή «κινήματα» και μια μεγάλη κρίση της αριστεράς και του εργατικού κινήματος, που παρά τα ενθαρρυντικά, πολύ σημαντικά βήματα που έχουν γίνει, συνεχίζονται ακόμη. Παρά την εξαιρετικά αρνητική και καταστροφική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα κάποιοι άλλοι που αναφέρονται στην άκρα ή ριζοσπαστική αριστερά ανακάλυψαν το MεΡΑ25 και τον Βαρουφάκη που ασφαλώς είναι ένα αστικό μόρφωμα, ούτε καν ένα ρεφορμιστικό μικρό κόμμα όπως ήταν ο ΣΥΝ, πριν προσχωρήσει ένα σημαντικό κομμάτι της άκρας αριστεράς με τη γνωστή κατάληξη. Κατά τα φαινόμενα είναι δύσκολο έως αδύνατο το MεΡΑ25 να εξελιχθεί και να παίξει τον ίδιο ρόλο όπως ο ΣΥΡΙΖΑ για δυο κύριους λόγους: α) το ίδιο δεν έχει τις δυνατότητες που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ και β) φαίνεται οι εργαζόμενοι και η νεολαία να έχουν βγάλει κάποια διδάγματα από την φρικτή εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και παρόμοιων σχημάτων ανά την Ευρώπη: Κομμουνιστική Επανίδρυση, Ποδέμος, Μπλόκο κ.λπ. Ωστόσο οι κίνδυνοι είναι πολλοί και μεγάλοι επειδή οι παραδόσεις και οι αρχές του εργατικού και επαναστατικού κινήματος έχουν εξασθενίσει σημαντικά και οι λαϊκομετωπικές απόψεις και πρακτικές παραμένουν ισχυρές.

Αυτή η κατάσταση στη χώρα μας αλλά και διεθνώς έρχεται σε μια περίοδο όξυνσης της κρίσης του καπιταλισμού, η οποία απ’ ό,τι φαίνεται θα είναι πολύ μεγαλύτερη από του 2008-09 και ίσως του Κραχ του 1929. Η ΟΚΔΕ παλεύει μέσα στους εργαζόμενους και τα κινήματα για την οικοδόμηση μιας επαναστατικής αριστεράς, προτείνοντας το πρόγραμμά της που αποτελεί διέξοδο από τη φτώχεια, την αθλιότητα των αστικών μνημονιακών δυνάμεων και την κρίση του καπιταλισμού συστήματος. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που η ΟΚΔΕ κατεβαίνει στις εκλογές, και όσο είναι δυνατό να δείξει ότι εμείς, οι εργαζόμενοι, είμαστε η δύναμη γιατί παράγουμε όλο τον πλούτο και ότι η ψήφος στο λεγόμενο μικρότερο κακό οδηγεί σχεδόν πάντοτε στο μεγαλύτερο.