Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Μαρτίου

 

Στις 24 Φεβρουαρίου 2022 ξεκίνησε η προαναγγελθείσα από τις ΗΠΑ επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», που είχε σαν διακηρυγμένους στόχους την αποτροπή συμμετοχής της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, την αποστρατιωτικοποίησή της, την απελευθέρωση των καταπιεζόμενων ρωσόφωνων περιοχών και το χτύπημα των ναζιστικών ταγμάτων. Με τη Ρωσία να επιδιώκει μια σύντομη πτώση του Ζελένσκι και την αντικατάστασή του από φιλορωσική κυβέρνηση. Οι εβδομάδες έγιναν μήνες και έχει ξεπεραστεί πια το έτος, με τη σύγκρουση να κλιμακώνεται λόγω της συμμετοχής όλο και πιο ενεργά των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ

Το σχέδιο των ΗΠΑ

Οι ΗΠΑ, έχοντας αντιληφθεί την αδυναμία τους να αντιστρέψουν με οικονομικούς και πολιτικούς όρους, την υποβάθμιση τους –έναντι ειδικά της Κίνας– αποφάσισαν να επιτεθούν στρατιωτικά. Αρχικά ροκανίζοντας την Ρωσία ώστε έπειτα να χτυπήσουν την Κίνα (ήδη έχουν προαναγγείλει τη σύγκρουση στον γεωγραφικό χώρο της Ταϊβάν).

Η περικύκλωση της Ρωσίας, ειδικά με τον έλεγχο της Ουκρανίας μετά το 2014, έγινε ασφυκτική. Η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, κύριο στόχο έχει την δημιουργία μιας αντιπυραυλικής ασπίδας στα σύνορα της Ρωσίας, που να –προσπαθήσει τουλάχιστον– «εξουδετερώνει» τα πυρηνικά της όπλα.

Αυτή ήταν η πρόκληση που έκανε αδήριτη την ανάγκη του ρώσικου ιμπεριαλισμού να επέμβει. Οι ΗΠΑ προχώρησαν στην υλοποίηση του σχεδίου τους και καταγράφουν κέρδη:

  1. Απομόνωσαν την Ρωσία από τον δυτικό κόσμο οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά. Έχουν παγώσει σημαντικά αποθεματικά του ρώσικου κράτους και έχουν αποκόψει την Ρωσία από πολλούς «πελάτες», κυρίως στην Ευρώπη. Οι ΗΠΑ καταγράφουν σημαντικά κέρδη από την πώληση LNG και αυξάνουν ραγδαία την παραγωγή και πώληση όπλων.
  2. Στρατιωτικοποίησαν την Ουκρανία σχηματίζοντας έναν ΝΑΤΟϊκό στρατό με όλο και πιο σύγχρονα όπλα, που τώρα μπορεί να μεταφέρει τα χτυπήματα και στο εσωτερικό της Ρωσίας. Πραγματοποιούν επέκταση του ΝΑΤΟ σε Σουηδία – Φιλανδία. Επανασυσπείρωσαν το ΝΑΤΟ σε σημαντικό βαθμό.
  3. Η πολιτική καθυπόταξη της ΕΕ που ξαναέγινε ουρά των ΗΠΑ στον πόλεμο ενάντια στην Ρωσία. Επανεξοπλισμός της Γερμανίας και προγράμματα εξοπλισμών από όλη την ΕΕ ώστε να υπηρετήσουν τα στρατιωτικά σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για ένα ολοκληρωτικό, αν χρειαστεί, πόλεμο ενάντια τους ιμπεριαλιστές της Ανατολής.

Η απάντηση της Ανατολής

Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός αποφάσισε να επέμβει στη ζώνη επιρροής του (πρώην ΕΣΣΔ) βλέποντας τις ΗΠΑ να σφίγγουν τη θηλιά γύρω του. Ενοποίησε στις κινήσεις του την Λευκορωσία, αναδεικνύει την αυτονομία ρωσόφωνων πληθυσμών στις γύρω του χώρες, κατέλαβε την Κριμαία και ως τώρα σημαντικό τμήμα των Ανατολικών Επαρχιών της Ουκρανίας έχοντας όμως σημαντικές απώλειες οικονομικά και στρατιωτικά. Ωστόσο αντέχει στην πίεση, ενδυναμώνει τη συμμαχία του με την Κίνα και ουδετεροποιεί σημαντικές χώρες βλ. BRICS – Τουρκία κ.α. Ακολουθεί την Κίνα στην επέκταση στο «χρυσωρυχείο» της Αφρικής, έχει γεωστρατηγική θέση στους νέους εμπορικούς δρόμους βλ. Αρκτική, διαθέτει μεγάλα αποθέματα ορυκτού πλούτου, συμμετοχή σε σημαντικές οικονομικές, νομισματικές, χρηματοπιστωτικές συμφωνίες βλ. ομάδα Σαγκάης και διατηρεί ανοιχτούς διαύλους με πολλές χώρες της Ανατολής. Ωστόσο η μακροχρόνια πίεση από τη ΝΑΤΟϊκή πολεμική μηχανή δεν μπορεί να απορροφηθεί εύκολα από το αντεργατικό καθεστώς του Πούτιν. Έτσι δεν είναι απίθανο να εξωθηθεί σε χρήση ακόμη και πυρηνικών όπλων. Κάτι που θα σημάνει ανταπάντηση από την άλλη πλευρά με όλες τις ολέθριες συνέπειες. Οι ιμπεριαλιστές της Ανατολής έχουν πλέον δυνατότητες να αντεπεξέλθουν στην πίεση των ΗΠΑ και δείχνουν αποφασισμένες να παλέψουν για την άνοδό τους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Δεν υπάρχει ειρηνικός δρόμος για μια τέτοια ανατροπή. Η σύγκρουση θα είναι καταστροφική αν δεν αποφευχθεί από την επέμβαση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων σε χώρες Δύσης και Ανατολής.

Πρόθυμα πιόνια ΕΕ και Ελλάδα

Η ΕΕ αποδείχτηκε ξανά ένας πολιτικός νάνος. Η όποια προσπάθεια να εμφανιστεί ως ανεξάρτητος πόλος που διαπραγματεύεται για την ειρήνη και την διασφάλιση των οικονομικών της συμφερόντων, κατέληξε σε φιάσκο και καθυπόταξη στα αμερικανικά προστάγματα. Ο «ενεργειακός» πόλεμος πληρώθηκε από τα λαϊκά στρώματα της Ευρώπης ακριβά, όξυνε την ταξική ανισότητα, έφερε απεργίες και αγώνες, αύξησε την πολιτική αμφισβήτηση των αστικών κυβερνήσεων της Ευρώπης.

Ο ελληνικός καπιταλισμός παρατάχθηκε στην πρώτη σειρά των πρόθυμων συμμάχων των ΗΠΑ με την μετατροπή της χώρας σε αμερικάνικη βάση για στρατό και ενέργεια, δαπανηρά εξοπλιστικά προγράμματα, διαρκείς αποστολές όπλων στον Ζελένσκι. Συνεχίζουν να τρέφουν αυταπάτες ότι με την «προστασία» των ΗΠΑ και τους συνεχείς εξοπλισμούς θα μπορέσουν να αντιπαρατεθούν με τον τούρκικο καπιταλισμό για τον έλεγχο της περιοχής ανοίγοντας συγκρουσιακές προοπτικές και για την άμεση περιοχή μας.

Η αριστερά και το εργατικό κίνημα

Τα διάφορα ρεύματα της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» αποδείχτηκαν ανίκανα να κατανοήσουν τη σύγχρονη πραγματικότητα της δομικής κρίσης του ιμπεριαλιστικού συστήματος που οδηγεί στον πόλεμο και προδοτικά αφού έσπρωξαν το εργατικό κίνημα στην αγκαλιά των δυτικών καπιταλιστικών κυβερνήσεων αναπαράγοντας την αστική προπαγάνδα για υπεράσπιση της δημοκρατίας από το ΝΑΤΟ(!). Έτσι έσυραν τις μάζες στην υπεράσπιση των δυτικών ιμπεριαλιστών, που έχουν αιματοκυλήσει τους λαούς σε όλες τις ηπείρους, τις έπεισαν να ανεχθούν και να συμμαχήσουν με τον ταξικό τους αντίπαλο που τους στερεί μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα που επιτίθεται με ΜΑΤ και καταστολή στην παραμικρή διαμαρτυρία. Έτσι χάθηκε η δυνατότητα το εργατικό κίνημα να σταματήσει πολιτικά και πρακτικά την εμπλοκή των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στον πόλεμο, που θα ήταν η χρησιμότερη συνεισφορά για την ειρήνη. Το ίδιο κατώτερη των περιστάσεων και η απάντηση της Αριστεράς στην Ελλάδα, που δεν οργάνωσε σημαντικές κινητοποιήσεις και σε μεγάλο βαθμό ενέδωσε στην πολιτική των «ίσων αποστάσεων» χαρίζοντας έδαφος στην πολεμοκάπηλη Νατοϊκή κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Ταξικά αποτελεσματική μπορεί να είναι μόνο μια αυτόνομη πολιτική της εργατικής τάξης, σε κάθε χώρα ενάντια πρώτα από όλα στη δική της αστική τάξη που πλουτίζει από την φτώχεια της, με αγώνες που να οδηγούν στην ανατροπή των αστικών κυβερνήσεων με στόχο τον σχηματισμό κυβερνήσεων των εργαζομένων. Μόνο έτσι θα διασφαλιστούν τα συμφέροντα της τεράστιας λαϊκής πλειοψηφίας και θα παραλύσουμε τους ιμπεριαλιστικούς και αστικούς ανταγωνισμούς που οδηγούν στους πολέμους. Η επαναστατική αριστερά με τις μικρές της δυνάμεις, οφείλει να σηκώσει αυτό το φορτίο.