ΣΣΠ: Η «πρώτη δύναμη» ΠΚΣ σε πανελλαδικό κρεσέντο τραμπουκισμών

ΟΧΙ στη μετατροπή των Συλλόγων σε πεδίο εκφυλιστικής αντιπαράθεσης μηχανισμών

Στις 07/6, μέλη της ΠΚΣ και του ΚΚΕ επιτέθηκαν βίαια σε σχήμα των ΕΑΑΚ στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό του ΑΠΘ. Η ΠΚΣ μάλιστα προετοίμασε την επίθεση «δημιουργώντας κλίμα» τις προηγούμενες ημέρες, με σειρά στοχευμένων καταγγελιών. Κατόπιν, αυτός ο κύκλος βίας εξαπλώθηκε, με επιθέσεις και σε άλλες σχολές πανελλαδικά (Μαθηματικό ΕΚΠΑ και ΣΕΜΦΕ ΕΜΠ).

Καθόλου δεν αποτελεί έκπληξη η πρακτική αυτή της ΠΚΣ. Είναι οι ίδιοι που σαμποτάρουν τις γενικές συνελεύσεις, λασπολογούν ακατάπαυστα και βιαιοπραγούν ενάντια σε όποιον διαφωνεί μαζί τους, διασπούν τις κινητοποιήσεις και γενικά το φοιτητικό κίνημα, προσπαθούν να κλείσουν κάθε αγώνα που δεν μπορούν να ελέγξουν ασφυκτικά. Πρέπει να σημειωθεί, όμως, ότι ο λόγος της συγκεκριμένης επίθεσης δεν είναι τόσο πολιτικός (οι πραγματικές πολιτικές διαφωνίες ανάμεσα στην ΠΚΣ και τα περισσότερα σχήματα ή δυνάμεις των ΕΑΑΚ είναι μάλλον μικρές), όσο κυρίως «ποσοτικός». Η ΠΚΣ μάλλον θεώρησε ότι δεν μπορεί να επιτρέψει σε άλλη πολιτική δύναμη να ξεπεράσει τους αριθμούς ή την επιρροή που η ίδια θεωρεί «ανεκτά». Αλήθεια, ετοιμάζοντας αυτές τις ενέργειες η ηγεσία και ο μηχανισμός της ΚΝΕ, σκέφτηκαν ότι έφτασαν μια ανάσα από το να δώσουν πρόσχημα ακόμα πιο άγριων επεμβάσεων της αστυνομίας μέσα στις σχολές;

Η γραμμή της ΠΚΣ/ΚΝΕ είναι αποτέλεσμα της πολιτικής χρεοκοπίας της. Σήμερα φαίνεται ακόμα πιο καθαρά ότι η «πρώτη δύναμη» δεν έχει καμία διάθεση ή αποτελεσματικό σχέδιο αγώνα ενάντια στην ΟΠΠΙ και το Νόμο-Πλαίσιο. Το μόνο της «σχέδιο» είναι η ανακήρυξη φανταστικών «νικών», οι «συμβολικές κινήσεις», η άρνηση να δώσει τη μάχη ενάντια στην καταστολή (π.χ. αποχή από διαδηλώσεις), η προβοκατορολογία και συκοφαντία («ασφαλίτες» κ.λπ. ακόμα και όσοι τραυματίζονται από τα ΜΑΤ), απολίτικη αυτοπροβολή ως «αντιδεξιά, αντιΔΑΠ» λύση. Και ακόμα να στοιχίζεται (στην γραμμή του ΚΚΕ) με την αστική τάξη στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, επικαλούμενη τα «κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας».

Παρ’ όλο που την κύρια ευθύνη φέρει η ΠΚΣ, δεν είναι άμοιρα ευθυνών τα ΕΑΑΚ και η συγκεκριμένη συνιστώσα τους, που βρέθηκε αυτή τη φορά στο στόχαστρο (ΑΡΑΣ). Πρώτον, επειδή στην πράξη αποδέχεται και χρησιμοποιεί η ίδια τέτοιες χυδαίες πρακτικές (π.χ. βεντέτα με αυτόνομους-αναρχικούς ή επιθέσεις σε άλλες αριστερές οργανώσεις). «Απλά» αυτή τη φορά ήταν αυτή ο αποδέκτης τους. Δεύτερον, επειδή τα ΕΑΑΚ γενικά δεν ασκούν ουσιαστική κριτική στην ΠΚΣ και σε κάθε κρίσιμη στιγμή την αναγορεύουν αγωνιστική δύναμη ή την αποδέχονται και ως ηγεσία (π.χ. το διαβόητο «δελτίο τύπου», που ένθερμα σχημάτιζαν μαζί της στις κινητοποιήσεις του 2021). Δυστυχώς, τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο τη συγκεκριμένη συνιστώσα των ΕΑΑΚ, αλλά δυστυχώς όλες λίγο πολύ οι συνιστώσες τους, σε διαφορετικό χρόνο και ένταση η κάθε μία κάνουν περίπου τα ίδια. Άλλωστε, όλες οι άλλες συνιστώσες των ΕΑΑΚ κρατάνε αποστάσεις στα γεγονότα, χωρίς να ξεκαθαρίζουν τις βαριές ευθύνες της ΠΚΣ/ΚΝΕ.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί σε μία πολιτική δύναμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι σε τραμπούκικες επιθέσεις. Αυτό ωστόσο απέχει από τη γενίκευση της βίας, με την αντιπαράταξη μηχανισμών σε μία σειρά από σχολές. Πόσο μάλλον όταν καταλήγει στο να μην γίνονται γενικές συνελεύσεις που έχουν καλεστεί (Μηχανολόγοι Μηχανικοί Αθήνας), σε μία κρίσιμη περίοδο όπου δίνεται η μάχη ενάντια στην ΟΠΠΙ.

Αυτή η απολίτικη, εκφυλιστική αντιπαράθεση, δεν έχει καμία σχέση με τις παραδόσεις του φοιτητικού κινήματος. Μονάχα επιβαρύνει τα προβλήματά του, φέρνει σύγχυση και απομαζικοποίηση. Επίσης, δεν έχει καμία σχέση με την εργατική δημοκρατία, με βάση την οποία πρέπει να λειτουργούν οι φοιτητικοί σύλλογοι. Δηλαδή, το πλήρες δικαίωμα στην έκφραση των διαφόρων πολιτικών απόψεων και στην πολιτική αντιπαράθεση και διαπάλη, χωρίς αντιδημοκρατικές πρακτικές, όπως τραμπουκισμούς και φυσική βία.

Το φοιτητικό κίνημα, κάθε νέος που αγωνιά για το μέλλον και θέλει να παλέψει, πρέπει να δώσει ένα τέλος σε τέτοιες καταστάσεις. Οι φοιτητές πρέπει να ανασυγκροτήσουμε τους συλλόγους μας, με δομές αυτοοργάνωσης όπως επιτροπές και συντονιστικά, έτσι ώστε να έχουμε συλλόγους μαζικούς και μαχητικούς. Με τον έλεγχό τους στα χέρια των φοιτητών και όχι των αυτόκλητων σωτήρων-ηγετών, που φέρνουν διάλυση και εκφυλισμό. Είναι ένα απαραίτητο βήμα για να μπορέσει το φοιτητικό κίνημα να μπλοκάρει οριστικά την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας, την ψήφιση και εφαρμογή του νέου Νόμου-Πλαίσιο – αλλά και να πάρει τη  θέση που πρέπει στον αγώνα για τη συνολική ανατροπή της επικίνδυνης κυβέρνησης Μητσοτάκη και της σημερινής άθλιας κατάστασης της ακρίβειας, της φτώχειας, της καταστολής, των πολεμικών κινδύνων.