Ουκρανία 2014 – 2022: πως φτάσαμε στον πόλεμο

Ουκρανία 2014 – 2022: πως φτάσαμε στον πόλεμο

 

«Η Ουκρανία θα πρέπει να μην μπει στο ΝΑΤΟ… Διεθνώς, θα πρέπει να ακολουθηθεί το μοντέλο της Φινλανδίας… Αν δεν υπάρξει λύση με βάση τις παραπάνω αρχές, τότε η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη και θα γίνει σύντομα» (Δήλωση του Χένρι Κίσινγκερ το 2014 – Πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ).

«H επέκταση του ΝΑΤΟ στα ανατολικά αποτελεί το πιο κρίσιμο στρατηγικό λάθος μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου… θα δημιουργήσει την πιο σοβαρή απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ από τότε που έπεσε η ΕΣΣΔ» (Jack F. Matlock – πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Μόσχα την περίοδο 1989-1991)

 

Κάποια στοιχεία για την Ουκρανία

Η Ουκρανία είναι μια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης και συνορεύει με τη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Πολωνία, την Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τη Μολδαβία, ενώ βρέχεται από 2 θάλασσες: τη Μαύρη και την Αζοφική. Η έκταση της χώρας είναι 603.500 τ.χλμ., αποτελώντας έτσι τη 2η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της Ευρώπης, μετά τη Ρωσία. Ο πληθυσμός της είναι περίπου 44 εκ. και το ΑΕΠ της το 2020 ήταν στα 155 δισ. δολάρια, ενώ το 2021 υπολογιζόταν σε λίγο πάνω από 200 δισ. δολάρια (με βάση στοιχεία του ΔΝΤ), νούμερο που μάλλον είναι αρκετά μεγαλύτερο από την πραγματικότητα.[i] Το 16% του ουκρανικού ΑΕΠ παράγεται στο Ντονμπάς[ii] Εκεί βρίσκονται επίσης το 90% των μεταλλευτικών βιομηχανιών, το 60% της χημικής βιομηχανίας, το 100% της αυτοκινητοβιομηχανίας. Σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού είναι ρωσόφωνο, ιδιαίτερα στην Ανατολική Ουκρανία με ποσοστά που φτάνουν το 30-40%.

Η Ουκρανία έχει πόρους υδρογονανθράκων, που βρίσκονται στην περιοχή Δνείπερου-Ντονέτσκ στα ανατολικά (90% του φυσικού αερίου), στην περιοχή των Καρπαθίων στα δυτικά και στη Μαύρη Θάλασσα της Αζοφικής περιοχής στα νότια. Ωστόσο, προμηθεύεται το 80% του φυσικού της αερίου και πετρέλαιο από τη Ρωσία, ενώ αποτελεί μια σημαντική χώρα διέλευσης αυτών των καυσίμων από τη Ρωσία προς την Ευρώπη. Η αγορά της Ουκρανίας στηρίζεται επίσης σε μεγάλο βαθμό στις εξαγωγές στη Ρωσία, που αποτελούν το 40% των συνολικών εξαγωγών της (και το 25% του ΑΕΠ της), ενώ οι εξαγωγές στην Ευρώπη είναι κάτω από 35%. Μετά τα γεγονότα του 2014, περιόρισε ως και εκμηδένισε την εισαγωγή φυσικού αερίου απευθείας από τη Ρωσία, για να το εισάγει μέσω… Γερμανίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, ώστε να κερδίζουν και οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές από τις ενεργειακές «μπίζνες».

Το φυσικό αέριο αντιπροσωπεύει σχεδόν το 33% της πρωτογενούς κατανάλωσης ενέργειας της Ουκρανίας, ακολουθούμενο από τον άνθρακα με 30% και την πυρηνική ενέργεια με 21%. Το πετρέλαιο και άλλα υγρά και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αντιπροσωπεύουν μαζί το υπόλοιπο 16% της κατανάλωσης πρωτογενούς ενέργειας.

Η Ουκρανία αποτελεί τον σιτοβολώνα της Ευρώπης και όχι μόνο, καθώς καλύπτει τις επισιτιστικές ανάγκες της Κίνας, καθώς και χωρών της Μ. Ανατολής και της Αφρικής. Το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας, περίπου 54%, δηλ. πάνω από 310.000 τ.χλμ, είναι πεδινό και καλλιεργήσιμο. Καλλιεργούνται δημητριακά, ζαχαρότευτλα, ηλίανθοι (απ’ όπου παράγεται ηλιέλαιο), ενώ ανεπτυγμένη είναι επίσης η εκτροφή βοοειδών και η παραγωγή γάλακτος. Το 2018 η Ουκρανία εξήγαγε περίπου 18 εκ. τόνους σιτηρών, από τη συνολική της παραγωγή που έφτασε τα 24 εκ. τόνους, αποτελώντας τον πέμπτο μεγαλύτερο εξαγωγέα στον κόσμο.[iii]

Ως κράτος η Ουκρανία έχει υποστεί ανά περιόδους αρκετές εδαφικές/πληθυσμιακές αλλαγές. Κατά την περίοδο 600-1654 υπήρχε το Δουκάτο του Κιέβου (στη σημερινή Ζαπορίζια περίπου) και στη συνέχεια οι Τσάροι προσέθεσαν μέχρι την Οκτωβριανή Επανάσταση επιπλέον εδάφη στα Δυτικά και Βόρεια της χώρας, με την Ουκρανία να αποτελεί μέχρι τότε κομμάτι της Τσαρικής Αυτοκρατορίας. Μετά τη νίκη και επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης η Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας αποτελεί κομμάτι της ΕΣΣΔ (από την ίδρυσή της το 1922) και περιέχει τα παραπάνω εδάφη και επιπλέον εδάφη που εκτείνονται από την Οδησσό ως το Ντονμπάς και το Χάρκοβο (σημερινή Νότια και Ανατολική Ουκρανία). Μετά την νίκη της ΕΣΣΔ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο προστέθηκαν εδάφη στα Δυτικά (σημερινό Λβιβ κ.ά.). Τέλος, το 1954 το Ανώτατο Σοβιέτ για λόγους πολιτικών ισορροπιών παραχώρησε την Κριμαία στην Ουκρανία. Στις εδαφικές μεταβολές πρέπει να επισημανθούν και δυτικά κομμάτια που ανταλλάσσονταν με τη γειτονική Πολωνία, κυρίως τη δεκαετία του ’30.

 

Χάρτης με τις εδαφικές μεταβολές της Ουκρανίας ανά τους αιώνες

Η Ουκρανία ήταν μια από τις πολλές χρεοκοπημένες χώρες της Ευρώπης. ΕΕ και ΗΠΑ δεν έδιναν καμιά σημασία για τα βάσανα του ουκρανικού λαού. Αντίθετα, μετέτρεψαν τη χώρα το 2014 εντός μερικών μηνών σε μια τεράστια μαύρη τρύπα (οικονομική, κοινωνική, πολιτική κ.ά.) στην καρδιά της Ευρώπης. Έκτοτε υπέβαλαν τον ουκρανικό λαό σε μια τραγωδία από την οποία δεν φαίνεται διέξοδος στον ορίζοντα. Σαν επιστέγασμα όλων αυτών προκάλεσαν την εισβολή της Ρωσίας και προετοιμάζουν μια νέα παγκόσμια σύρραξη, έναν ενδεχόμενο Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όλα αυτά για να αντιπαρατεθούν στρατιωτικά με τη Ρωσία και την Κίνα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσουν τη ροή της ιστορίας: την ιστορική χρεωκοπία, υποβάθμιση και παρακμή τους. Ας δούμε πως φτάσαμε μέχρι εδώ.

Τα γεγονότα του 2014 – Η έναρξη του ουκρανικού εμφυλίου

Κατά το ξέσπασμα της κρίσης του 2014 τη χώρα κυβερνούσε η διεφθαρμένη φιλορωσική κυβέρνηση Γιανουκόβιτς και το «Κόμμα Περιφερειών». Από την άλλη, η φιλοδυτική αντιπολίτευση, ένα συνονθύλευμα νεοφιλελεύθερων τυχοδιωκτών, αποτελούνταν από 3 κόμματα :

1) «Ελευθερία» (Σβόμποντα) του Ολέγκ Τιαγνιμπόκ.

2) «Γροθιά» του πρωταθλητή πυγμαχίας Βιτάλι Κλίτσκο. Ο Κλίτσκο από το 2014 μέχρι σήμερα είναι δήμαρχος του Κιέβου και στηρίζεται από τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.

3) «Πατρίδα» του Αρσένι Γιατσενιούκ.

Η αντιπολίτευση αυτή με επικεφαλής τους Γιούστσενκο και Τιμοσένκο, πραγματοποίησε μια «Πορτοκαλί Επανάσταση»[iv], ένα πραξικόπημα στην Ουκρανία, που ξεκίνησε στα τέλη Νοέμβρη 2013 και ολοκληρώθηκε τον Φλεβάρη του 2014. Αυτό έγινε με τις πλάτες των ΕΕ – ΗΠΑ, οι οποίες εκμεταλλεύτηκαν τη δίκαιη δυσαρέσκεια των εργατικών και λαϊκών μαζών προς την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς. Το πραξικόπημα στηρίχθηκε κατά βάση σε ακροδεξιές, φασιστικές συμμορίες και χρηματοδοτήθηκε από ΗΠΑ-ΕΕ, ενώ σημαντικό ρόλο έπαιξαν πράκτορες της CIA και του FBI, με καθοδηγητικό το ρόλο του Πάιατ, τότε πρέσβη των ΗΠΑ στην Ουκρανία και μέχρι πρότινος στη χώρα μας.

Στις 24/11/2013 ξεκίνησαν οι πρώτες «διαδηλώσεις» στην Ουκρανία με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να ακυρώσει τη συμφωνία με την ΕΕ που είχε προετοιμαστεί να υπογραφεί στη Σύνοδο στις 28-29/11/2013[v] Η φιλοδυτική αντιπολίτευση κάλεσε διαδηλώσεις για την ανατροπή της κυβέρνησης με αποτέλεσμα πάνω από 100.000 να συγκεντρωθούν στην Πλατεία Ανεξαρτησίας (Μαϊντάν) του Κιέβου με το σύνθημα «Κάτω η συμμορία». Έγιναν συγκρούσεις με την αστυνομία και συνεχίστηκαν οι διαδηλώσεις, ενώ κάποιοι φοιτητές κατασκήνωσαν στη πλατεία Μαϊντάν. Για να δείξουν το αντικομμουνιστικό τους μένος, οι «διαδηλωτές» κατεδάφισαν το άγαλμα του Λένιν στη πλατεία Μαϊντάν κάτι που καταδικάστηκε από το 69% των κατοίκων του Κιέβου.

Τον Δεκέμβριο 2013 κλιμακώθηκε η δράση των φασιστών με συνεχείς καταλήψεις και αποκλεισμούς δημοσίων κτιρίων από τους διαδηλωτές, με αποκορύφωμα την κατάληψη του υπουργείου Δικαιοσύνης. Η κυβέρνηση στα μέσα Γενάρη ψήφισε περιοριστικά μέτρα, ποινικοποιώντας τους αποκλεισμούς κτιρίων και την απόκρυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν στις 24/1/2014 ο Γιανουκόβιτς να έρθει σε συμφωνία με την φιλοδυτική αντιπολίτευση για ολιγόωρη εκεχειρία και να τους προσφέρει τη θέση του πρωθυπουργού, την οποία αρνήθηκαν. Στις 28/1, ο πρωθυπουργός Αζάροφ παραιτήθηκε και η Βουλή ψήφισε την ακύρωση των περιοριστικών μέτρων, ενώ ξεκίνησε η συζήτηση για χορήγηση αμνηστίας στους φυλακισμένους διαδηλωτές, με αντάλλαγμα όμως το σταμάτημα των καταλήψεων και ιδιαίτερα της κατάληψης του κέντρου του Κιέβου.

Στα τέλη Φλεβάρη ο Γιανουκόβιτς ανατράπηκε και εγκατέλειψε το Κίεβο και οι φασιστικές συμμορίες της αντιπολίτευσης κατέλαβαν την εξουσία. Επέβαλαν στρατιωτικό νόμο και κήρυξαν έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο προς τους φτωχούς και εργαζόμενους, προς την αριστερά και τις πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις του κινήματος και φυσικά προς κάθε φιλορωσικό στοιχείο.

Οι εμφύλιες συγκρούσεις δεν έμειναν φυσικά στο Κίεβο, αλλά αναπτύχθηκαν σε όλη την Ουκρανία και κυρίως στην Νοτιοανατολική Ουκρανία (Κριμαία, Ντονμπάς), καθώς στις περιοχές αυτές ήδη έμεναν αρκετοί ρωσόφιλοι και ρωσόφωνοι πληθυσμοί και γι’ αυτό οι διωκόμενοι από όλη την υπόλοιπη χώρα αναγκάστηκαν να καταφύγουν εκεί. Επίσης, 2,5 εκ. ρωσόφωνοι αναγκάστηκαν να περάσουν στη Ρωσία, ως πρόσφυγες.

Στην Ουκρανία δρουν δεκάδες φασιστικές ομάδες, ωστόσο 3 είναι οι σημαντικότερες: Σβόμποντα, «Δεξιός Τομέας», Τάγμα Αζόφ. Το τελευταίο αποτελεί μια καθαρά νεοναζιστική συμμορία, η οποία εδρεύει στη Μαριούπολη στην παράκτια περιοχή της Αζοφικής θάλασσας και δημιουργήθηκε στις 5/5/2014. Ένας από τους κύριους προστάτες της ομάδας είναι ο Αρσέν Αβάκοφ, ο υπουργός Εσωτερικών της Ουκρανίας από το 2014 έως το 2021, ο οποίος επέτρεψε την επέκταση και αργότερα την ενσωμάτωση των παραστρατιωτικών δυνάμεων του Αζόφ στην Εθνική Φρουρά. Το τάγμα Αζόφ έχει κατηγορηθεί από την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OHCR) για εγκλήματα πολέμου, όπως μαζική λεηλασία, χρήση βασανιστηρίων, ξυλοδαρμούς αμάχων, απαγωγές δημοσιογράφων, ηλεκτροπληξία και εικονικούς πνιγμούς.

Οι λόγοι τους οποίους εκμεταλλεύτηκαν οι ιμπεριαλιστές και οι φασίστες για να ανέλθουν στην εξουσία είναι οι ακόλουθοι. Πρώτον, το έντονο λαϊκό μίσος για την οικονομική κυριαρχία και τις συνεχείς πολιτικές αναμίξεις της Ρωσίας στα εσωτερικά της Ουκρανίας, πράγμα που είχε συνδεθεί και με το χαμηλό βιοτικό επίπεδο. Δεύτερον, οι μάζες έβλεπαν τις κινητοποιήσεις ως ένα μέσο για να ξεφορτωθούν τον Γιανουκόβιτς και να γλιτώσουν από την οικτρή κατάστασή τους. Όπως συμβαίνει πάντα, οι επιθυμίες των μαζών αφορούν τα δικά τους συμφέροντα (βιοτικό επίπεδο, μισθοί, δημοκρατικά δικαιώματα κ.λπ.), τα οποία όμως αδυνατούν πολλές φορές να εκφράσουν καθαρά και πολύ περισσότερο να βρουν τα κατάλληλα μέσα για την ικανοποίησή τους. Τρίτον, το εργατικό κίνημα της Ουκρανίας βρίσκεται σε κατάσταση ιστορικής σύγχυσης και δεν έχει επουλώσει τις πληγές του, λόγω των σταλινικών προδοσιών και εγκλημάτων, όπως και σε όλη τη ζώνη της πρώην ΕΣΣΔ, στην Κίνα και αλλού. Έτσι άλλωστε εξηγείται και η ανάπτυξη των φασιστικών ιδεών και ενός ισχυρού σοβινισμού σ’ αυτές τις χώρες.

Στις 25/5/2014 πραγματοποιήθηκαν προεδρικές εκλογές βίας και νοθείας με τα τάγματα των νεοναζί να προχωρούν σε εκτεταμένα πογκρόμ. Η συμμετοχή έφτασε το 60%. Νικητής αναδείχθηκε ο Ποροσένκο με 54%, τον οποίο στήριζε ο Κλίτσκο. Η Τιμοσένκο πήρε 13%. Το ΚΚ Ουκρανίας ήθελε να κατέβει στις εκλογές, αλλά υπό το βάρος των πογκρόμ αναγκάστηκε να αποσυρθεί. Μόνο το 15% του πληθυσμού του Ντονμπάς ψήφισε, ενώ έγιναν διαδηλώσεις κατά των «εκλογών του αίματος». Ο Ποροσένκο διατήρησε τον μη εκλεγμένο πρωθυπουργό Γιάτσενιουκ και την κυβέρνηση του και δεν έθεσε θέμα βουλευτικών εκλογών.

Ο Ποροσένκο εξελέγη προβάλλοντας την εικόνα του «καλού ολιγάρχη» που θα πολεμούσε τη διαφθορά και θα επέβαλε την τάξη στο χάος που δημιούργησε το πραξικόπημα. Αντί αυτών και ενώ η διαφθορά οργιάζει επέβαλε δυσβάσταχτα μέτρα σε εργαζόμενους και φτωχούς. Όξυνε με το τρίπτυχο «Στρατός, Γλώσσα, Πίστη» την σύγκρουση με τους ρωσόφωνους αυτονομιστές. Οι ουκρανικές κυβερνήσεις έκτοτε (Ποροσένκο, Ζελένσκι) μετατρέπονταν όλο και περισσότερο σε μαριονέτες των ΗΠΑ – ΕΕ, ενώ παράλληλα αυτονομούνταν από τον ουκρανικό λαό.

Αποτελούν χούντες, που στηρίζονται αποκλειστικά στους ολιγάρχες, σε φασιστικές συμμορίες και φυσικά στη CIAκαι το FBI, που όλοι μαζί έχουν αλώσει τον κρατικό μηχανισμό. Εκατοντάδες διώξεις πολιτικών προσώπων (κατά βάση της Αριστεράς) εξελίσσονται με κατηγορία τη συνεργασία με «τρομοκράτες». Η κυβέρνηση Ποροσένκο με διάταγμα απαγόρευσε την είσοδο στη χώρα 400 προσώπων (δημοσιογράφων κ.ά.) προκαλώντας αντιδράσεις ακόμη και των ΕΕ-ΟΟΣΑ. 3 ήταν μέλη του ΚΚΕ. Ψήφισαν νόμους που απαγορεύουν την κομμουνιστική ιδεολογία, τη λειτουργία του ΚΚ και αριστερών οργανώσεων, τη χρήση συμβόλων που παραπέμπουν στην ΕΣΣΔ, την όποια αναφορά σε βιβλία / ομιλίες. Διέταξαν μέχρι και τη μετονομασία όλων των δρόμων, εγγράφων κτλ. που συνδέονται με την ΕΣΣΔ και την καταστροφή όλων των αγαλμάτων/ μνημείων της σοβιετικής εποχής. Γίνονται διαρκείς πολιτικές διώξεις, δολοφονίες και τρομοκράτηση του πληθυσμού με συνταγές γκεστάπο.

Στην ουσία πρόκειται για ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές, καθώς η κυβέρνηση Ποροσένκο έφερε το ΔΝΤ στην Ουκρανία, συνάπτοντας πολλά δάνεια δεκάδων δισ. δολαρίων και επιβάλλοντας σκληρά μνημόνια στον ουκρανικό λαό για την αποπληρωμή τους.

Η οικονομική και πολιτική κρίση οξύνεται διαρκώς στη χώρα. Η κυβέρνηση Ποροσένκο σε λιγότερο από 1 χρόνο (Μάιος 2014-Μάρτιος 2015) κατάφερε να προχωρήσει στην οικονομική κατάρρευση και χρεωκοπία της Ουκρανίας, με το ΑΕΠ της να μειώνεται σε 8%, η βιομηχανική της παραγωγή να συρρικνώνεται κατά 26% και το εθνικό νόμισμα –η γρίβνα– να χάνει το 30% της αξίας του! Αξίζει να σημειωθούν και τα τρομακτικά ποσά που δίνονταν σε εξοπλισμούς. Είναι αξιοσημείωτες επίσης οι στρατιωτικές ήττες των ουκρανικών κυβερνήσεων στις μάχες τους με τους αυτονομιστές του Ντονμπάς. Γι’ αυτό και οι ουκρανικές κυβερνήσεις ήταν και συνεχίζουν να είναι ασταθείς πολιτικά. Μέχρι και οι ουκρανοί ολιγάρχες είχαν διαιρεθεί, με τα πιο φασιστικά τμήματα τους να ασκούν κριτική στον Ποροσένκο πως ήταν προδότης, αφού δεν άναβε διαρκώς το φυτίλι της σύγκρουσης με τους αυτονομιστές (υπήρχαν περίοδοι κατάπαυσης των εχθροπραξιών).

Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά η Υπουργός Οικονομικών της Ουκρανίας την περίοδο 2014-2015 Γιαρέσκο[vi] : «Προτεραιότητα του Κιέβου είναι η αποπληρωμή του χρέους και οι αμυντικές δαπάνες». Αυτό είναι το δόγμα που επικράτησε στην Ουκρανία, αυτό είναι το δόγμα που επικρατεί στη χώρα μας, έτσι θέλουν να κάνουν και κάθε ευρωπαϊκό κράτος: ένα υβρίδιο πολεμικής οικονομίας και αποικίας χρέους!

Ένα ενδεικτικό γεγονός της φασιστικής κτηνωδίας αποτελεί η σφαγή στην Οδησσό τον Μάιο του 2014, από τον «Δεξιό Τομέα». Οπλισμένες ομάδες ουκρανών φασιστών επιτέθηκαν σε ολιγάριθμους άοπλους διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν στο κέντρο της Οδησσού ενάντια στην φασιστική κυβέρνηση του Κιέβου. Οι φασίστες τούς ανάγκασαν να καταφύγουν στο κτήριο των Συνδικάτων και εν συνεχεία πυρπόλησαν το κτήριο, πυροβολώντας και χτυπώντας κάθε διαδηλωτή που προσπαθούσε να γλιτώσει από την πυρκαγιά. Το αποτέλεσμα αυτής της κτηνώδους και θρασύδειλης επίθεσης των φασιστών ήταν εκατοντάδες διαδηλωτές να καούν ζωντανοί. Σφαγές από τους φασίστες και βομβαρδισμοί πραγματοποιούνταν σχεδόν καθημερινά επίσης σε Μαριούπολη, Χάρκοβο και φυσικά σε Ντονμπάς και Κριμαία.

Η διαίρεση/διάσπαση της Ουκρανίας άρχισε ντε φάκτο από την Κριμαία και συνεχίστηκε με τις περιοχές του Ντονμπάς.

 

Η αυτονόμηση της Κριμαίας – Κάποια ιστορικά στοιχεία

Ιστορικά η Κριμαία είναι γνωστή ως «φρούριο» του Εύξεινου Πόντου και είναι μια κεφαλαιώδους γεωστρατηγικής σημασίας περιοχή (ναύσταθμος ρώσικου στόλου, Μαύρη Θάλασσα, περιοχή Καυκάσου – μαλακό υπογάστριο Ρωσίας κ.λπ.). Οι Ρώσοι του Κιέβου εμφανίστηκαν στη χερσόνησο της Κριμαίας τον 10ο αιώνα. Το 1783 η Μ. Αικατερίνη κατέλυσε το μουσουλμανικό χανάτο της Κριμαίας και την μετονόμασε σε Ταυρίδα. Τον επόμενο χρόνο ο πρίγκιπας Ποτέμκιν ίδρυσε στη Σεβαστούπολη τον Στόλο της Μ. Θάλασσας, που μπορούσε να κυριαρχεί στον Εύξεινο Πόντο αλλά και να κατέρχεται μέχρι την Μεσόγειο, καθιστώντας την Τσαρική αυτοκρατορία μεγάλη δύναμη. Από εκείνη την περίοδο (τέλη 18ου) η χερσόνησος απέκτησε στρατηγική σημασία.

Το 1853 ξέσπασε ο Κριμαϊκός Πόλεμος μεταξύ Άγγλων-Γάλλων και Ρώσων, με τους πρώτους να αποβιβάζονται στη χερσόνησο και να προσπαθούν να αποτρέψουν την επέκταση της Ρωσίας προς τα εδάφη της καταρρέουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας, καταφέρνοντας να νικήσουν τη Ρωσία και να διασώσουν προσωρινά την Οθωμανική αυτοκρατορία του 19ου αιώνα. Κατά την περίοδο του Ρωσικού εμφυλίου, η Κριμαία άλλαζε διαρκώς χέρια μεταξύ των Λευκών και των Κόκκινων. Εκεί άλλωστε πολέμησαν και τα ελληνικά στρατεύματα που έστειλε ο Βενιζέλος. Την Κριμαία κατέλαβαν οι ναζί το καλοκαίρι του 1942 και την ελευθέρωσε ο Κόκκινος Στρατός τον Μάη 1944, εκεί βρίσκεται και η Γιάλτα, όπου οι «σύμμαχοι» ΗΠΑ – Μ. Βρετανία και η σταλινική γραφειοκρατία της ΕΣΣΔ μοίρασαν τον κόσμο μετά τον Β΄ ΠΠ.

Το 1954 το Ανώτατο Σοβιέτ παραχώρησε την Κριμαία στην Ουκρανία. Έτσι, το 1991 με την κατάρρευση η Κριμαία παρέμεινε ως έδαφος της Ουκρανίας. Η ρωσική πλειοψηφία των κατοίκων αντέδρασε και τελικά επήλθε μια ισορροπία με την υπενοικίαση το 1997 του ναυστάθμου της Σεβαστούπολης στη Ρωσία για 20 χρόνια. Έκτοτε ρωσικές δυνάμεις παραμένουν στη χερσόνησο.

Στις 16/3/2014 ο λαός της Κριμαίας αποφάσισε με δημοψήφισμα την απόσχιση της Κριμαίας από το ουκρανικό κράτος και την προσάρτηση της στη Ρωσία με συντριπτικό ποσοστό, της τάξης του 80%. Η Ρωσία ενίσχυσε αυτή την εξέλιξη και κατέλαβε τις επόμενες ημέρες την Κριμαία. Έκτοτε η Κριμαία αποτελεί ουσιαστικά ένα προτεκτοράτο της Ρωσίας, μια εξέλιξη που δεν άρεσε καθόλου στις κυβερνήσεις του Κιέβου από τότε μέχρι σήμερα, ούτε φυσικά στους Δυτικούς ιμπεριαλιστές. Επιπλέον, οι ρώσοι ιμπεριαλιστές το 2015 είχαν αναφέρει πως σχεδίαζαν να εγκαταστήσουν πυρηνικά όπλα στην περιοχή, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Τέλος, η περιοχή αυτή συνδέεται με τη Ρωσία με 2 τρόπους: 1) Μέσω χερσαίου εδάφους περνώντας από ουκρανικό έδαφος. 2) Μέσω θάλασσας, απευθείας με τη Ρωσία. Οι ρώσοι ιμπεριαλιστές επειδή δεν μπορούσαν να έχουν χερσαία σύνδεση κατασκεύασαν μια γέφυρα, μήκους 19 χιλιομέτρων πάνω από τη θάλασσα για να συνδέονται χερσαίως. Το κόστος της γέφυρας έφτασε τα 7 δισ. δολάρια, ενώ αποτελεί μια από τις μακρύτερες οδικές οδούς της Ευρώπης. Ωστόσο, με την εισβολή του Φλεβάρη του 2022, η Ρωσία κατέλαβε τα απαιτούμενα ουκρανικά εδάφη, ώστε να συνδέεται και χερσαία με την Κριμαία, χωρίς την ανάγκη της γέφυρας.

Η περιοχή του Ντονμπάς – Το κίνημα των αυτονομιστών

Στις επαρχίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, οι ουκρανικές μάζες που κατέφυγαν εκεί αντέδρασαν μαζί με τους ντόπιους πληθυσμούς (για ιστορικούς λόγους είχαν αριστερές καταβολές και έντονο ρωσικό στοιχείο) σχηματίζοντας ένοπλες πολιτοφυλακές και ανακήρυξαν την ανεξαρτησία/αυτονόμηση των Λαϊκών Δημοκρατιών της περιοχής τους. Στις 7/4/2014 ιδρύθηκε πρώτα η Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ με περίπου 2,3 εκ. κατοίκους και ακολούθησε η ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ στις 27/4/2014 με περίπου 1,5 εκ. κατοίκους. Επίσημη γλώσσα και στις 2 αυτές περιοχές είναι η ρώσικη και στις συναλλαγές χρησιμοποιείται το ρωσικό ρούβλι.

Στις 11/5/2014 πραγματοποιήθηκε δημοψήφισμα και στις 2 αυτές περιοχές για την αυτοδιάθεσή τους και επικράτησε το ΝΑΙ με 89% για το Ντονιέτσκ και 96% για το Λουγκάνσκ. Οι 2 κυριότεροι λόγοι για την συντριπτική αυτή επικράτηση του ΝΑΙ ήταν οι δολοφονικές επιθέσεις και τα πογκρόμ που πραγματοποιούσε στις περιοχές αυτές η κυβέρνηση του Κιέβου, μέσω και των φασιστικών συμμοριών και επίσης η τεράστια στήριξη του συνόλου σχεδόν της ουκρανικής ολιγαρχίας / αστικής τάξης σε αυτήν. Τον έλεγχο του Ντονιέτσκ κατείχαν οι λαϊκές πολιτοφυλακές. Ωστόσο, κανένα κράτος δεν είχε αναγνωρίσει τις 2 αυτές περιοχές ως αυτόνομες κρατικές υποστάσεις, μέχρι φυσικά τις 21/2/2022, που τις αναγνώρισε η Ρωσική Ομοσπονδία, καθώς κάτι τέτοιο θα σήμαινε την ντε φάκτο διχοτόμηση του ουκρανικού κράτους (όπως και γίνεται σήμερα).

Μάλιστα στις 22/5/2014 ανακηρύχθηκε το βραχύβιο κράτος της «Νοβαρασίγια» (Νέα Ρωσία) ως ένωση των 2 αυτών «Λαϊκών Δημοκρατιών». Την ονομασία αυτή είχε η Νοτιοανατολική Ουκρανία από τα τέλη του 18ου αιώνα. Η Ρωσία ξεκίνησε να αναφέρεται στις περιοχές αυτές με αυτό το όνομα κατά το 2014 και μέχρι την αυτοδιάλυση του «κράτους» τον Μάιο του 2015.

Οι περιοχές του Ντονμπάς όλα αυτά τα χρόνια δέχονταν τις τρομοκρατικές φασιστικές επιθέσεις των συμμοριών του Κιέβου: βομβαρδισμοί και εκτεταμένες καταστροφές σε κατοικημένες περιοχές, νοσοκομεία, σχολεία, παιδικούς σταθμούς, μαζικές δολοφονίες αμάχων, κόψιμο της παροχής ρεύματος και νερού σε σπίτια και βιομηχανίες, κόψιμο συντάξεων και επιδομάτων, διακοπή χρηματοδότησης βιομηχανιών και πολλά ακόμα. Φυσικά υπήρχαν και εκτεταμένες περίοδοι διακοπής των εχθροπραξιών, κάτι στο οποίο εν μέρει συνέβαλαν και οι 2 συμφωνίες του Μινσκ (βλ. παρακάτω). Συνεπώς ξεσπούσε τρομερή κρίση στο Ντονμπάς, καθώς οι κάτοικοι για μεγάλες περιόδους δεν είχαν τρόφιμα, ούτε είδη πρώτης ανάγκης!

 Αξίζει να αναφερθεί επίσης, πως όλες σχεδόν οι εχθροπραξίες που ξεκινούσε η κυβέρνηση του Κιέβου κατέληγαν σε πανωλεθρίες. Το ένα μετά το άλλο τα κυβερνητικά κτίρια έπεφταν στα χέρια του αυτονομιστικού κινήματος με ελάχιστη αντίσταση. Αξιόλογα σε αριθμό κομμάτια του στρατού και της αστυνομίας του ουκρανικού κράτους σε αυτές τις περιοχές ενώνονταν με τις λαϊκές πολιτοφυλακές. Σε ένα κάλεσμα επιστράτευσης της φασιστικής κυβέρνησης, κατά τον Μάιο 2015, μόνο το… 10% ανταποκρίθηκε. Ουσιαστικά οι μόνες πιστές δυνάμεις στην κυβέρνηση του Κιέβου ήταν οι φασιστικές συμμορίες.

Το αυτονομιστικό κίνημα του Ντονμπάς είχε στο εσωτερικό του πολλές ιδεολογικές και πολιτικές κατευθύνσεις και αρκετοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να το ελέγξουν και να το χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους. Ωστόσο, τον πρώτο καιρό μετά τα γεγονότα του 2014 χαρακτηριζόταν από τα αντιφασιστικά αισθήματα των μαζών, οι οποίες μάλιστα έθεταν και κοινωνικά, οικονομικά αιτήματα μέσα από τους αγώνες τους. Στο Λουγκάνσκ, για παράδειγμα, οι ανθρακωρύχοι απεργούσαν ενάντια σε μισθολογικές κρατήσεις για «την αποκατάσταση των ζημιών» στην πλατεία Μαϊντάν. Συνεπώς η κινητοποίηση των μαζών στο Ντόνμπας είχε πάρει ορισμένα χαρακτηριστικά λαϊκής εξέγερσης, ενώ υπήρχαν και αντικαπιταλιστικά στοιχεία.

Ειδικότερα για τις τάσεις του αυτονομιστικού κινήματος:

1) Μια συνιστώσα του αποτελούσε το μετριοπαθές κομμάτι, που ήθελε υποταγή στο ρώσικο ιμπεριαλισμό και σεβόταν την ατομική ιδιοκτησία, τον καπιταλισμό, τη σημαία της Ρωσίας κτλ

2) Ένα αξιόλογο κομμάτι όχι μόνο δεν ήθελε υποταγή στο ρώσικο ιμπεριαλισμό, αλλά πραγματοποιούσε σημαντικούς αγώνες, είχε στάση ενάντια στους ουκρανούς ολιγάρχες. Κάποιοι από αυτούς έκαναν λόγο για αναβίωση του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (έτσι είχε «ντύσει» η σταλινική γραφειοκρατία την πάλη του σοβιετικού λαού κατά των φασιστών στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) και είχε αναφορές στην ΕΣΣΔ.

3) Τέλος, υπήρχε ένα ακροδεξιό και ακραία εθνικιστικό κομμάτι που ήταν ορθόδοξοι, ζητούσαν ανασύσταση της τσαρικής αυτοκρατορίας και ένωση με τη Ρωσία.

Η συγκρότηση πολιτοφυλακών συνεχίστηκε με τη συμμετοχή αριστερών οργανώσεων, όχι μόνο του ΚΚ, μα και του «Μποροτμπά» (Αγώνας), που έχει ισχυρή επιρροή στο κίνημα στο Χάρκοβο και την Οδησσό. Συμμετείχαν επίσης και μέλη του ΚΚΟ, που έσπασαν από το κόμμα τους, γιατί αυτό δεν ήθελε τον ένοπλο αγώνα. Οι κάτοικοι υποστήριξαν καθολικά τις πολιτοφυλακές και τις εξόπλισαν. Δυστυχώς, ωστόσο, αυτό το κίνημα δεν κατάφερε να επεκταθεί και στην υπόλοιπη Ουκρανία.

Στις 9/4/2014, οι παραπάνω δυνάμεις και μεμονωμένοι αγωνιστές συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν τη συνέχιση του αγώνα και την κοινωνική του προοπτική. Κατέληξαν στον σχηματισμό ενός μετώπου που αναφέρει: μεταξύ άλλων «… μόνο ο σοσιαλιστικός τρόμος ανάπτυξης θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει με επιτυχίες τις συνέπειες αυτής της στρατιωτικής – ανθρωπιστικής καταστροφής…» Μερικοί από τους στόχους πάλης του μετώπου αυτού ήταν : 1) Εφαρμογή οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών προς όφελος των εργαζομένων, μέχρι και οικοδόμηση ενός σοσιαλιστικού κράτους. 2) Επιστροφή σε κρατική ιδιοκτησία των μεγάλων επιχειρήσεων. 3) Σεβασμός και εγγύηση των πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών – υψηλότεροι μισθοί κ.ά.

Αυτό το μέτωπο στις 8/5/2014 διοργάνωσε στο Λουγκάνσκ Διεθνές Φόρουμ Αντιφασισμού, Διεθνισμού και Αλληλεγγύης, με 200 οργανώσεις και κόμματα. Συμμετείχαν διεθνείς αντιπροσωπείες από αριστερές οργανώσεις τόσο όλης της Ουκρανίας, όσο και ευρωπαϊκών, όπως το Αντιφασιστικό Καραβάνι Αλληλεγγύης από 10 ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Η αυτοδιάθεση που προωθεί το αυτονομιστικό κίνημα όσο και αν είναι απαραίτητη δεν αποτελεί λύση στο συνολικό πρόβλημα, είτε γιατί αφήνει τον υπόλοιπο ουκρανικό λαό στα χέρια των φασιστών, είτε γιατί μετατρέπει την ΝΑ Ουκρανία σε έρμαιο της Ρωσίας. Ωστόσο, οι επαναστάτες μαρξιστές και οι οργανώσεις του εργατικού κινήματος οφείλουμε να αναγνωρίζουμε το δικαίωμα του συγκεκριμένου λαού στην αυτοδιάθεση, καθώς αυτό μπορεί να γίνει πραγματικά και μέχρι τέλους μόνο μέσω μιας σοσιαλιστικής επανάστασης.

Οι συμφωνίες του Μινσκ

Στις αρχές Σεπτέμβρη 2014 υπεγράφη στο Μινσκ της Λευκορωσίας συμφωνία εκεχειρίας (Μινσκ Ι) μεταξύ της κυβέρνησης του Κιέβου και των πολιτοφυλακών του Ντονμπάς. Ωστόσο, αυτή γρήγορα κατέρρευσε με κύρια ευθύνη της ουκρανικής κυβέρνησης και των τρομοκρατικών επιθέσεων που πραγματοποιούσε προς το λαό του Ντονμπάς. Ακολούθησε 2η συμφωνία, που υπεγράφη στις 12/2/2015 μεταξύ των 2 δυνάμεων που συγκρούονταν, μέσα από το λεγόμενο «σχήμα της Νορμανδίας» με εγγυήτριες δυνάμεις τη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Ρωσία. Οι όροι της ήταν:

  1. Άμεση κατάπαυση του πυρός.
  2. Απόσυρση του βαριού οπλισμού.
  3. Απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων και αμνηστία για όλους του μαχητές.
  4. Απόσυρση όλων των ξένων στρατευμάτων από τα ουκρανικά εδάφη και αφοπλισμό όλων των παράνομων ομάδων.
  5. Άρση των περιορισμών που είχε επιβάλει η Ουκρανία στις δημοκρατίες του Ντονμπάς (π.χ. αποκατάσταση χρηματοδότησης).
  6. Ένας από τους κυριότερους όρους: συνταγματική μεταρρύθμιση μέχρι το τέλος του 2015, που θα επέτρεπε την αποκέντρωση. Ουσιαστικά στις δημοτικές εκλογές που θα πραγματοποιούνταν, ανάλογα με τον πολιτικό αυτοπροσδιορισμό του δημάρχου, αυτός θα διόριζε τις δικαστικές αρχές, τη δική του αστυνομία κτλ. Θα εκχωρούσε επίσης ακόμη και δικαίωμα βέτο στις αποσχισθείσες νοτιοανατολικές δημοκρατίες. Από όλα αυτά ωφελημένη θα ήταν η Ρωσία, γι’ αυτό και ο όρος αυτός δεν υλοποιήθηκε ποτέ, με αποκλειστική ευθύνη της ουκρανικής κυβέρνησης.
  7. Απόκτηση από την Ουκρανία του ελέγχου των συνόρων με τη Ρωσία στο τέλος του 2015, εάν και μόνον εάν, υλοποιούνταν οι παραπάνω όροι ως τότε.

Οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν συμφωνούσαν στις συμφωνίες του Μινσκ, αλλά έκαναν και ό,τι μπορούσαν για να τις σαμποτάρουν και να τις ακυρώσουν, πιέζοντας και την ουκρανική κυβέρνηση διαρκώς να τις καταπατά, ξεκινώντας τις εχθροπραξίες μόλις σταματούσαν. Ενδεικτικά αναφέρεται πως την ημέρα σύναψης του Μινσκ ΙΙ οι ΗΠΑ είχαν ανακοινώσει την αποστολή βομβαρδιστικών και στρατού ξηράς του ΝΑΤΟ στην Αν. Ευρώπη! Εδώ φαίνεται και μια σημαντική διαφοροποίηση των ΗΠΑ με την ΕΕ. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η ΕΕ, ενιαία, ήθελε την τήρηση των συμφωνιών. Ναι μεν είχε συνδέσει τις αντιρωσικές κυρώσεις εκείνης της περιόδου (πολύ πιο ήπιες από τις σημερινές!) με την εφαρμογή των συμφωνιών. Ωστόσο δεν έκανε, ούτε έλεγε τίποτα για τη διαρκή καταπάτησή τους από την ουκρανική κυβέρνηση, για τους 14.000 νεκρούς της Ανατολικής Ουκρανίας κατά την περίοδο 2014-2022 (μέχρι την έναρξη της ρωσικής εισβολής).

Συνεπώς, το Κίεβο, με τις πλάτες των ΗΠΑ και τμήματα της ΕΕ ευθύνονται για τη συστηματική καταπάτηση των συμφωνιών, ενώ η Ρωσία αντίθετα καλούσε διαρκώς σε εφαρμογή και υλοποίηση των συμφωνιών αυτών. Αυτό εξηγεί γιατί το διάγγελμα Πούτιν για την αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς[vii] και η εισβολή που ακολούθησε βασίστηκε πάνω στη (μη) τήρηση των συμφωνιών του Μινσκ. Εξηγεί επίσης γιατί κατά την πραγματοποίηση του ο λαός του Ντονμπάς ξέσπασε σε επευφημίες, καθώς είχε μια ελπίδα (καλώς ή κακώς) ότι το μαρτύριό του θα τελείωνε!

Γιατί όμως η ουκρανική κυβέρνηση συνυπέγραψε τις συμφωνίες του Μινσκ, αφού η ίδια τις καταπατούσε; Η απάντηση είναι απλή. Αναγκάστηκε να τις υπογράψει γιατί την περίοδο εκείνη (Ιανουάριος 2015) αντιμετώπιζε μια ταπεινωτική στρατιωτική συντριβή: την απώλεια της πόλης Νταμπάλτσεβο, κεφαλαιώδους σημασίας.[viii] Μάλιστα το ηθικό του ουκρανικού στρατού καταρρακώθηκε καθώς χιλιάδες στρατιώτες (ακόμη και… φασίστες) αφέθηκαν από την κυβέρνηση να περικυκλωθούν και να εκμηδενιστούν, κατά την έξοδό τους από τον κλοιό των ανταρτών.

Έτσι, η ουκρανική κυβέρνηση πήρε μια ανάσα για να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της και τη βαθιά οικονομική κρίση της χώρας. Ωστόσο, η συμφωνία του Μινσκ ΙΙ ήταν περισσότερο ευνοϊκή προς τους αντάρτες του Ντονμπάς και τη Ρωσία, αφού αποτύπωνε σε νομικό έγγραφο τους τρέχοντες συσχετισμούς μεταξύ των αντιμαχόμενων μερίδων, δηλ. τις νίκες των μαχητών του Ντονμπάς.

Οι εκλογές του 2019

Στις 21/4/2019 πραγματοποιήθηκε ο β΄ γύρος των προεδρικών εκλογών στην Ουκρανία με νικητή τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι με 73,2 % έναντι του πρώην προέδρου Ποροσένκο με 24,45%. Η Τιμοσένκο είχε πεταχτεί εκτός παιχνιδιού από τον α΄ γύρο με 14%! Ο Ζελένσκι ήταν ένας κωμικός και τηλεοπτικός παραγωγός, μια γελοία προσωπικότητα και μαριονέτα των ΗΠΑ. Συνδέεται με τον «ολιγάρχη» Κολομόζκι που ελέγχει αεροδρόμια και αεροπορικές εταιρείες, την PrivatBank, το μεγαλύτερο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα στην Ουκρανία και είναι ιδιοκτήτης του καναλιού που προβαλλόταν η σειρά που έκανε διάσημο τον Ζελένσκι.

Προεκλογικά ο Ζελένσκι τασσόταν «κατά των ολιγαρχιών, των μονοπωλίων, της διαφθοράς στην οικονομία και υπέρ της φιλελευθεροποίησης του φορολογικού συστήματος». Επικέντρωσε το πρόγραμμα του στα θέματα της διαφθοράς, υποσχέθηκε σκληρή στάση κατά του ΔΝΤ, στενές σχέσεις της χώρας με τη Δύση, με στόχο την ένταξη σε ΕΕ-ΝΑΤΟ και ειρηνική διευθέτηση της διένεξης στην Αν. Ουκρανία. Ταυτόχρονα υπόσχονταν και ότι θα εφάρμοζε πολιτική επαναπροσέγγισης των σχέσεων της Ουκρανίας με τη ρωσική κυβέρνηση. Το πρόγραμμά του ήταν υπερβολικά γενικόλογο και αφηρημένο για να «δέσει» τις μάζες που σε μεγάλο βαθμό τον χρησιμοποίησαν ως «όχημα» απαλλαγής από το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό.

Προβλήθηκε ως «νέος και άφθαρτος» και κέρδισε κυρίως λόγω της βαθιάς πολιτικής κρίσης των αστικών ηγεσιών της Δύσης, που κυριάρχησε και στην Ουκρανία. Η αποτυχία της κυβέρνησης Ποροσένκο σε όλα τα επίπεδα (οικονομική κρίση, πόλεμος κτλ.), οι συντριπτικές επιθέσεις της σε ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες και κυρίως το αγκάλιασμά του με τις φασιστικές συμμορίες και το ΔΝΤ ήταν οι λόγοι που κέρδισε ο Ζελένσκι. Το 41% των ψηφοφόρων του Ζελένσκι δήλωσαν ότι τον ψήφισαν απλά για να «τιμωρήσουν» τον Ποροσένκο.

Μερικούς μήνες μετά, στις 21/7/2019 έγιναν και βουλευτικές εκλογές τις οποίες επίσης κέρδισε το κόμμα «Υπηρέτης του Λαού» του Ζελένσκι με 42,4%. Έχει προτείνει συνεργασία σε ένα ακόμη πρωτοεμφανιζόμενο κόμμα, τη «Φωνή» του τραγουδιστή ροκ σταρ Βακάρτσουκ που κέρδισε 6,3%. Τα υπόλοιπα κόμματα: «Πλατφόρμα της Αντιπολίτευσης» 13%, «Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη» 8,5%, «Πατρίδα» (Τιμοσένκο) 8%.

 

Αντί επιλόγου

Τα γεγονότα στην Ουκρανία του 2014, αλλά κυρίως τα πιο πρόσφατα του 2022, αποτελούν μια τομή στις διεθνείς εξελίξεις και σε κάθε περίπτωση διαμορφώνουν μια νέα κατάσταση στην οποία εισέρχεται η κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος αλλά και της ανθρωπότητας. Η «πορτοκαλί» επανάσταση του 2014 αποτέλεσε ένα σημείο τομής και έσπασε ένα σημαντικό «ταμπού», αφού οι ιμπεριαλιστές είχαν δεκαετίες να προχωρήσουν σε άμεσο πραξικόπημα σε χώρα της Ευρώπης. Έκτοτε η Ουκρανία βυθίστηκε σε ένα οικονομικό και πολιτικό χάος.

Επί προεδρίας Τραμπ, η κατάσταση στην Ουκρανία είχε μείνει στάσιμη. Η κυβέρνηση Μπάιντεν «ξαναζέστανε» το μέτωπο από την αρχή του 2021. Οι ΗΠΑ προβόκαραν διαρκώς τη ρωσική εισβολή. Όλα αυτά τα χρόνια πραγματοποιούσαν εκατοντάδες αμερικανικά γυμνάσια στη Βαλτική και στην Ανατολική Ευρώπη, αναπτύσσοντας τεράστιες στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ σε όλες αυτές τις χώρες.

Η κατάσταση που διαμορφώνουν οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές μετά την εισβολή της Ρωσίας εγκυμονεί πολύ σοβαρούς κινδύνους. πολύ μεγαλύτερους από την περίοδο του Ψυχρού Πόλεμου με πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά απ’ τον προηγούμενο. Πλέον η ανθρωπότητα βρίσκεται στα πρόθυρα ενός γενικευμένου Πολέμου, καθώς η κρίση στην Ουκρανία (όπως και σε Βαλτική, ΝΑ Ασία κ.ά.) φέρνει άμεσα αντιμέτωπες όλες τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες, κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Ο Ζελένσκι τα 3 περίπου χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία έχει διακριθεί για τη νεοφιλελεύθερη μανία του και το αντικομμουνιστικό του μένος. Όπως ανέφερε και άρθρο της Εργατικής Πάλης του Μαΐου 2019 γι’ αυτόν: «Τα γιγαντιαία προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει και τα περιθώρια υποταγής που του δίνει αυτό το πρόγραμμα τον καθιστούν επικίνδυνο». Πράγματι, δεν ήταν μόνο ένας άνθρωπος που ηγούνταν μιας ακραία νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης και ενός φασιστικού κράτους που έσφαζε και βομβάρδιζε μικρά παιδιά και αμάχους, αλλά και αυτός που επιδιώκει μια παγκόσμια σύρραξη με τα διαρκή καλέσματα προς το ΝΑΤΟ να επέμβει άμεσα. Μόνο ως κωμικοτραγική μπορεί να θεωρηθεί η ηρωοποίησή του από τα ΜΜΕ και τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, η παρουσίαση του «ηγέτη ενός λαού που αντιστέκεται»! Πρόκειται για τον ίδιο λαό που χρησιμοποιεί ως «ανθρώπινη ασπίδα», που ματώνει σε ένα πολεμικό μέτωπο που ούτε ήθελε ούτε επέλεξε ο ίδιος, που ζει υπό καθεστώς τρομοκρατίας και στρατιωτικού νόμου, που δεν έχει να φάει και προσπαθεί όπως-όπως να επιβιώσει. Ο λαός αυτός έχει σιχαθεί τον Ζελένσκι, του οποίου μόνα ερείσματα είναι οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές και οι φασιστικές συμμορίες.

Είναι επιτακτικό καθήκον και χρέος για τον ελληνικό λαό, για το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα στη χώρα μας, να συμβάλλουμε έμπρακτα στην πάλη για την ανακούφιση του ουκρανικού λαού και στο σταμάτημα της πορείας προς τον πολεμικό όλεθρο. Και αυτό δεν σημαίνει μόνο ότι είμαστε ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας, αλλά στη μετατροπή και της Ουκρανίας, όλης της περιοχής και όλης της Ευρώπης σε ορμητήριο των πολεμικών σχεδίων ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ. Καίριο καθήκον είναι να μπλοκάρουμε κάθε εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο. Να παλέψουμε για την ανατροπή της φιλοπόλεμης κυβέρνησης Μητσοτάκη και για να κλείσουν άμεσα όλες οι βάσεις του θανάτου. Σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν διαλέγουμε ιμπεριαλιστή, χτυπάμε πρώτα απ’ όλους τους «δικούς μας» (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-αστικές κυβερνήσεις) – και διαλέγουμε τον δρόμο των ταξικών αγώνων και της σοσιαλιστικής επανάστασης, την επιβίωση της ανθρωπότητας, τον σοσιαλισμό και όχι τον θάνατο.

 

[i] https://www.imf.org/en/Countries/UKR

[ii] Περιοχή στην Ανατολική Ουκρανία, που αποτελείται από τις επαρχίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, τις βασικές εστίες αντιπαράθεσης και συγκρούσεων Ρωσίας – Δυτικών ιμπεριαλιστών/ουκρανικής κυβέρνησης.

[iii] https://www.athensvoice.gr/world/747109-oykrania-giati-theoreitai-o-sitovolonas-tis-eyropis

[iv]Αντίστοιχη κίνηση είχε γίνει το 2004, μέσω της οποίας ο Γιούστσενκο  κέρδισε τις προεδρικές εκλογές του 2004 και αποτελούσε τον πρόεδρο της χώρας την περίοδο 2005-2010, όποτε και ηττήθηκε από τον Γιανουκόβιτς. Ο όρος «Πορτοκαλί Επανάσταση» οφείλεται στο ότι το χρώμα αυτό υιοθέτησε το πολιτικό στρατόπεδο του Γιούστσενκο.

[v] Η κυβέρνηση πήρε αυτήν την απόφαση επειδή αρνήθηκε να υλοποιήσει έναν από τους όρους της ΕΕ, την απελευθέρωση της πρώην πρωθυπουργού Τιμοσένκο. Η Τιμοσένκο είχε γίνει πρωθυπουργός το 2004 μετά το υποκινούμενο πραξικόπημα από ΗΠΑ-ΕΕ, κατά το 2005 και την τριετία 2007-2010. Το 2011, και αφού είχε χάσει τις προεδρικές εκλογές του 2010 από τον Γιανουκόβιτς, συνελήφθη λόγω εμπλοκής σε δεκάδες σκάνδαλα. Ελευθερώθηκε το 2014 και έκτοτε δεν έχει σταματήσει να χάνει προεδρικές εκλογές.

[vi] Η Γιαρέσκο ήταν αμερικανίδα και δούλευε για χρόνια στο Στέιτ Ντιπαρτμεντ. Πολιτογραφήθηκε Ουκρανή πολίτης την ημέρα που… ανέλαβε τη θητεία της!

[vii] https://www.ieidiseis.gr/kosmos/133378/olokliro-to-diaggelma-poytin-ston-rosiko-lao

[viii] Η πόλη Ντεμπάλτσεβο αποτελεί τον κόμβο που ενώνει τις πρωτεύουσες των 2 αυτόνομων περιοχών του Ντόνμπας (Ντονιέτσκ, Λουγκάνσκ). Συνεπώς η κατάληψή της δίνει τη δυνατότητα πλήρους ενοποίησης των περιοχών αυτών. Το Κίεβο ξεκίνησε έναν ανηλεή μαζικό βομβαρδισμό, μετατρέποντας την σε πόλη- φάντασμα.