Η Αλεξανδρούπολη να μείνει λιμάνι των λαών
Η Αλεξανδρούπολη να μείνει λιμάνι των λαών!
Από την Εργατική Πάλη Δεκεμβρίου
Τις τελευταίες μέρες εκτυλίσσεται η μεγαλύτερη επιχείρηση μεταφοράς πτητικών μέσων και ειδικότερα ελικοπτέρων του αμερικανικού Στρατού στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Το αμερικάνικο μεταγωγικό πλοίο Ro-Ro Carrier, «ARC Independence» κατέπλευσε στις 27/11/2021, ξεφορτώνοντας αμερικανικά στρατεύματα, 120 ελικόπτερα και 1.000 οχήματα του αμερικανικού στρατού. Η Αλεξανδρούπολη αποτελεί ένα ορμητήριο των ιμπεριαλιστών και βάση για την μεταφορά μέρους αυτών των δυνάμεων και μεταφορικών στρατιωτικών μέσων σε Ρουμανία, Βουλγαρία και άλλες χώρες της Ευρώπης για στρατιωτικές ασκήσεις. Κάποια από αυτά θα μεταφερθούν στην βάση της Στρατιωτικής Αεροπορίας στο Βόλο, η οποία αποτελεί επίσημα βάση των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Στις 4/12 θα βρεθούν στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης ο υπουργός Άμυνας, Νίκος Παναγιωτόπουλος και ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ, προς επίβλεψη και επισημοποίηση της περιβόητης αμερικανικής απόβασης. Μέσα στις επόμενες ημέρες αναμένεται να καταφθάσουν κι άλλα αμερικανικά πλοία που μεταφέρουν στρατιωτικό υλικό και προσωπικό, με την επιχείρηση να εκτιμάται ότι θα ολοκληρωθεί στις 20 Δεκεμβρίου.
Το αμερικανικό φρούριο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης
Η μετατροπή της Ελλάδας σε μια αχανή αμερικανική βάση κλιμακώνεται διαρκώς. Η ελληνοαμερικανική συμμαχία, ή πιο σωστά, η πλήρης υποταγή της ντόπιας ελίτ στα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, επισφραγίστηκε εκ νέου με την ανανέωση της συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας των δύο χωρών (MDCA), την παραλαβή των 44 τεθωρακισμένων οχημάτων Μ1117 Guardian (από τα 1.200 που δώρισαν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα), με τα σχέδια για κοινές ασκήσεις ΝΑΤΟ – Ουκρανίας, και με την εξάπλωση της αμερικανικής βάσης στην Αλεξανδρούπολη. Ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ – Ρωσίας οξύνεται όλο και περισσότερο. Το στρατηγικό σχέδιο των ΗΠΑ «Atlantic Resolve» – η δημιουργία ενός αντιρωσικού τόξου στην ανατολική Ευρώπη – εμπλέκει πολλές χώρες του ΝΑΤΟ, ανάμεσα σε αυτές και την Ελλάδα, σε ένα άκρως επικίνδυνο πολεμικό παιχνίδι.
Χτυπάνε τύμπανα πολέμου
Η αμερικανική στρατιωτική βάση στην Αλεξανδρούπολη, αποτελεί μόνο ένα κομμάτι του συνολικού γεωστρατηγικού και γεωπολιτικού σχεδίου των ΗΠΑ. Η οικονομική ανάδειξη των BRICS, και ιδιαίτερα της Κίνας και της Ρωσίας τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια, αποτελούν ολοένα και μεγαλύτερο κίνδυνο για την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική σκακιέρα. Ειδικά με το δεδομένο ότι οι παραδοσιακοί ιμπεριαλιστές (ΗΠΑ – ΕΕ) έχουν πληγεί ιδιαίτερα από την οικονομική κρίση του 2008, την τελευταία δεκαετία, η εξάπλωση της Κίνας και της Ρωσίας αποτελούν κόκκινο καμπανάκι για τις ΗΠΑ. Βρισκόμαστε στο μέσο μιας νέας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης παγκόσμια και ειδικά στην Δύση, που πυροδοτήθηκε από την πανδημία και ανατροφοδοτείται από την καθίζηση της οικονομίας, που τα μέτρα ενάντια στον κορωνοϊό προκάλεσαν. Η ανάγκη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να θωρακιστεί ενάντια στον δρόμο του Μεταξιού της Κίνας και στην είσοδο της Ρωσίας στην Ανατολική Ευρώπη είναι πιο επιτακτική από ποτέ, ώστε να μπορέσει να διασώσει τα συμφέροντά του. Η άναδειξη της στρατιωτικής υπεροπλίας με την εγκαθίδρυση βάσεων και ο οικονομικός πόλεμος (π.χ. δασμοί), είναι οι βασικοί άξονες με τους οποίους κινείται η αμερικανική μπουρζουαζία.
Η περίσφιξη της Ρωσίας και της Κίνας από ξηρά και από θάλασσα είναι στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ. Από την Νορβηγία, την Λευκορωσία, την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής, μέχρι την Ουκρανία, την Ρουμανία, την Βουλγαρία και την Ελλάδα, από την Μέση Ανατολή και όσους συμμάχους της έχουν απομείνει εκεί, μέχρι την Νοτιοανατολική Ασία και τις Θάλασσες της Ιαπωνίας. Άκομη και η είσοδος της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί βασική στόχευση των ΗΠΑ για τον προσεταιρισμό των Βαλκανίων κάτω από μια μεγάλη αμερικανική ομπρέλα — μάλιστα κατηγόρησαν το VMRO για φιλορωσική στάση και προσπάθεια αποπομπής του φιλοαμερικάνου Ζάεφ.
Ο ρόλος της Ελλάδας είναι αρκετά σημαντικός στις επιδιώξεις των ΗΠΑ, με την Σούδα να αποτελεί ναυτική βάση για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, και την Αλεξανδρούπολη να αναβαθμίζεται σε ύψιστης γεωστρατηγικής σημασίας κόμβο. Αποτελεί ταυτόχρονα μια βάση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την δια ξηράς εξάπλωση των αμερικανικών στρατευμάτων προς τον βορρά, ειδικά προς την Ουκρανία, αλλά και για τον έλεγχο και την επέκταση των Αμερικανών στην Μαύρη Θάλασσα. Ο Εύξεινος Πόντος δίνει την δυνατότητα στους Αμερικανούς να ελέγχουν την έξοδο των Ρώσων προς την Μεσόγειο και τους δίνει ταυτόχρονα την δυνατότητα να εντάξουν στο «πνίξιμο» της Ρωσίας τις χώρες του Καυκάσου (Γεωργία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν κ.λπ.).
Αντιδράσεις από Ρωσία – Τουρκία.
Η Ρωσία, από την πλευρά της απαντάει κι αυτή με στρατιωτικές ασκήσεις. Την 1/12, σε εκδήλωση στη Σεβαστούπολη της Κριμαίας, ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας της Ρωσίας, Γιουνούς-Μπεκ Γιεβκούροφ, έδωσε εντολή για την έναρξη της στρατιωτικής άσκησης. Το Γραφείο Τύπου της Νότιας Στρατιωτικής Περιφέρειας της Ρωσικής Ομοσπονδίας ανέφερε ότι οι ασκήσεις θα πραγματοποιηθούν σε 30 πεδία εκπαίδευσης στις περιοχές του Ροστόφ, του Αστραχάν και του Βόλγκογκραντ, στο Κουμπάν, στην επικράτεια της Σταυρούπολης, στην Κριμαία και στον Βόρειο Καύκασο. Ο Κιρίλο Μπουντάνοφ, επικεφαλής της κύριας διεύθυνσης πληροφοριών του υπουργείου Άμυνας, έδωσε συνέντευξη στους Military Times στις 21/11, στην οποία δήλωσε ότι η Ρωσία σχεδιάζει να καταλάβει τις νότιες και ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας στα τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου 2022. Σύμφωνα με την ουκρανική «Pravda», στις 30 Νοεμβρίου, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε ότι η Ρωσία θα πρέπει να ανταποκριθεί στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, ιδίως για να αντιταχθεί στην ένταξη της Ουκρανίας.
Η Τουρκία φαίνεται αρκετά δυσαρεστημένη από την αναβάθμιση της ελληνοαμερικανικής συμμαχίας και την διεύρυνση της βάσης της Αλεξανδρούπολης. Σίγουρα η εγκαθίδρυση των ΗΠΑ σε ένα σημείο δίπλα στα ελληνοτουρκικά σύνορα και σε απόσταση αναπνοής από το νευραλγικό οικονομικό κέντρο της Τουρκίας, την Κωνσταντινούπολη, δημιουργεί ανησυχία για την τούρκικη αστική τάξη σε διάφορα επίπεδα, αποτελώντας μια περαιτέρω όξυνση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, αλλά και του αμερικανοτουρκικού (βλ. S400).
