5ο Συνέδριο νΚΑ: «Aνασυγκρότηση»(;), Σύγχυση, Bερμπαλισμός
5ο Συνέδριο νΚΑ: «Aνασυγκρότηση»(;), Σύγχυση, Bερμπαλισμός
Από την Εργατική Πάλη Δεκεμβρίου
Στις 17-19 Δεκεμβρίου πραγματοποιείται το 5ο Συνέδριο της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, με κεντρικό σύνθημα «Εμπόδιο στη ζωή ο καπιταλισμός. Επιστροφή στο μέλλον ο κομμουνισμός». 5 χρόνια από το προηγούμενο (Ιανουάριος 2017), γεμάτα εξελίξεις, αποτέλεσμα και ανατροφοδότης της πολιτικής και οργανωτικής κρίσης της νΚΑ.
Μια κριτική σε ορισμένα σημεία των θέσεων:
1) Για την παγκόσμια κατάσταση, αναφέρονται αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού, αλλά απουσιάζουν αναφορές στην προσέγγιση των ιστορικών ορίων του συστήματος (καταστροφή περιβάλλοντος, έκρηξη χρεών, παρασιτισμός κ.ά.). Κατ’ επέκταση στον εκρηκτικό χαρακτήρα αυτών των αντιφάσεων, στο αν μπορεί να αντιμετωπιστεί η κρίση με «εσωτερικούς» μηχανισμούς και μέσα («αντικυκλικές» πολιτικές κ.ά.) ή απαιτούνται «εξωγενή σοκ».
2) Μια άνοδος του ανορθολογισμού παγκόσμια αποδίδεται αποκλειστικά στην κρίση των αστικών δυνάμεων. Δεν αναφέρεται ως βασική αιτία και η –πολύ σημαντική– κρίση του υποκειμενικού παράγοντα (προδοσία και ιστορική σύγχυση/απογοήτευση από σταλινισμό, σοσιαλδημοκρατία, νεότερους «αριστερούς» και «προοδευτικούς»). Έλλειψη που αποτυπώνει τα όρια των εργαλείων της «κομμουνιστικής επανεθεμελίωσης» των ΝΑΡ/νΚΑ.
3) Επαναλαμβάνονται τα γνωστά περί «αναδιαρθρώσεων» του ελληνικού καπιταλισμού, που… ανακάμπτει, με «σχετική σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος και ανάδειξη νέου ισχυρού και πολυσυλλεκτικού δικομματισμού, χωρίς … κοινωνική σταθερότητα»! Τέτοια πίστη στις δυνατότητες της ελληνικής αστικής τάξης, δεν έχει ούτε η ίδια στον εαυτό της. Μπορεί, αλήθεια, κανείς –παρά την εμφανώς δύσκολη κατάσταση του εργατικού κινήματος– να φανταστεί τα επόμενα χρόνια χωρίς κοινωνικές εκρήξεις, όταν έχουμε: α) Τρομακτικά αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού (χρεωκοπία διαρκείας, υποβάθμιση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας κ.ά.), αδυναμία ομαλής αναπαραγωγής του; β) Συνολική αποδυνάμωση των αστικών δυνάμεων και απουσία εναλλακτικών στρατηγικών (φθορά κυβέρνησης Μητσοτάκη, αδυναμία ΣΥΡΙΖΑ);
4) Για ΚΚΕ/ΚΝΕ, λέγονται πολλά αντιφατικά, όχι όμως το κύριο: είναι ή όχι κόμμα ρεφορμιστικό, δηλ. εντέλει στήριγμα της αστικής εξουσίας; Αυτή η ασάφεια είναι σκόπιμη, άλλοθι ακολουθητισμού προς το ΚΚΕ, όπως και το ότι «συσπειρώνει ένα αγωνιστικό δυναμικό».
5) Για τους αυτόνομους/αναρχικούς, δεν αναφέρεται ότι συνολικά είναι προϊόν της κρίσης του εργατικού κινήματος, με διαλυτική επίδραση, μόνο εξυμνούνται «τα πιο σοβαρά κομμάτια».
6) Για την επίθεση στην εκπαίδευση: ενώ αναφέρονται κάποιες πτυχές (δίδακτρα, κλείσιμο σχολών κ.ά.), δεν συνδέονται με τη συνολική εικόνα, που είναι: α) Ανάγκη προσαρμογής στο καθεστώς Αποικίας Χρέους και άρα η συρρίκνωση-διάλυση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της, ο ταξικός αποκλεισμός, το πέταγμα της νεολαίας στη γρήγορη-φτηνή κατάρτιση και σύγχρονη αμορφωσιά (χτύπημα ειδικευμένης εργατικής δύναμης). β) «Τεράστιες» αρπαχτές και κερδοσκοπία από επιχειρηματίες (συμπράξεις κ.λπ.). Αντίθετα, για τη νΚΑ, κύριο στόχο αποτελεί η επιχειρηματική ανασυγκρότηση της εκπαίδευσης ως μοχλού καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Ο απολογισμός της νΚΑ
α) Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γίνεται μια χλιαρή αυτοκριτική, την στιγμή που αυτή έχει ουσιαστικά διαλυθεί προ πολλού, μισοζωντανεύοντας μόνο… στις εκλογές. Αλλά νΚΑ και ΝΑΡ παλεύουν για «την ανάπτυξη και τον μετασχηματισμό» της!
β) Σκόπιμα γενικολογούν περί σημαντικού ρόλου των ΕΑΑΚ στους φοιτητικούς αγώνες τα τελευταία χρόνια, ενώ ήταν αρνητικός. Κρύβουν την κρίση τους, όπως και συνολικά του φοιτητικού κινήματος, αλλά και τις ευθύνες της ίδιας της νΚΑ, πίσω από εντελώς στοιχειώδεις επισημάνσεις (οι φοιτητές κινητοποιήθηκαν με αδυναμίες, κλειστές σχολές 2 χρόνια κ.ά.). Ξεπετώντας στα γρήγορα το ότι στα ΕΑΑΚ «δεν ηγεμονεύει ανατρεπτική πολιτική πρόταση» (γιατί; και τι σημαίνει αυτό για τη φύση των ΕΑΑΚ πλέον;), προτείνει «ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας», κάτι διαφορετικό από τον στενό(;) στόχο «επανίδρυσης της ΕΑΑΚ», που «τόσα χρόνια η νΚΑ υπηρέτησε», αλλά… «χωρίς συνέπεια».
Ωκεανός από μισόλογα και μισοψέμματα! Στην πραγματικότητα, στα ΕΑΑΚ (που μόνο ως ταμπέλα ή σε εκλογές είναι κάτι «ενιαίο») έχουν επικρατήσει οι αχαρακτήριστες ΑΡΑΣ-ΑΡΙΣ, με μια πολιτική και πρακτική όλο και πιο γραφειοκρατική και ρεφορμιστική. Γι’ αυτό όμως τεράστια ευθύνη πέφτει στη νΚΑ, που διαρκώς υποχωρούσε για να μην δυσαρεστήσει τους «συμμάχους», χωρίς την παραμικρή σοβαρή αυτοκριτική σήμερα.
γ) Τίθεται ο στόχος «κομμουνιστικού μετασχηματισμού» της νΚΑ (αναβάθμιση θεωρητικής δουλειάς κ.ά.). Αν και αναφέρουν πτυχές της κρίσης που διέρχεται (οργανωτική στασιμότητα (στην πραγματικότητα, μάλλον αποδυνάμωση), αδυναμία συγκρότησης ΚΣ λόγω συνεχών αποχωρήσεων κ.ά.), κάνουν μετά άλματα εκτός πραγματικότητας: στον «πρωταγωνιστικό ρόλο της νΚΑ στο Πολυτεχνείο 2020» στην Αθήνα(;) ή στον 2ο διακριτό πόλο στο μαθητικό κίνημα που αποτελεί ο Ανυπότακτος Μαθητής!
Με αυτά τα δεδομένα, δεν φαίνεται η νΚΑ πως μπορεί να κάνει σοβαρές αλλαγές, όταν μάλιστα λέει ότι το συνέδριο θα κρίνει αν «θα κάνει τολμηρά βήματα σε κατεύθυνση κομμουνιστικού μετασχηματισμού ή θα καθηλωθεί σε σχετικά χαμηλές πτήσεις». Οι περισσότερες ενδείξεις τείνουν προς το δεύτερο: 1) Αδυναμία χάραξης και υλοποίησης ενός ανεξάρτητου πολιτικού σχεδιασμού, κατ’ επέκταση ακολουθητισμός πίσω από ΚΝΕ-ΑΡΑΣ-ΑΡΙΣ ή αυτόνομα σχήματα. 2) Παραίτηση από τη «μάχη επιρροής» στα ΕΑΑΚ, άλλοτε κύρια πηγή αναπαραγωγής τους. 3) Θεώρηση του λεγόμενου «έμφυλου ζητήματος» ως «οργανικού τμήματος της νεολαιίστικης πάλης»: μια υπόκλιση στον επικίνδυνο και διαλυτικό μικροαστικό, ατομικό δικαιωματισμό.
Πάνω απ’ όλα, αυτό που συνεχίζει να λείπει –και καθορίζει τα υπόλοιπα– είναι μια διάθεση ειλικρινούς επανατοποθέτησης των καίριων ζητημάτων, σοβαρού σκυψίματος πάνω στη μαρξιστική θεωρία και στη λενινιστική πολιτική οικοδόμησης μιας κομμουνιστικής οργάνωσης, αντί της ανακύκλωσης τετριμμένων φράσεων.
Για τους νέους αγωνιστές της ΟΚΔΕ και για τις παρατάξεις της, με τους συναγωνιστές της νΚΑ μπορεί και παλεύουμε να υπάρχει κοινή δράση και ενότητα μέσα στους αγώνες, για τα προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας, στη βάση της ταξικής ανεξαρτησίας. Είτε με πολιτικές πρωτοβουλίες (όπως π.χ. είχε πάρει πρόσφατα η Σοσιαλιστική Σπουδαστική Πάλη ενάντια στο ν. Κεραμέως), είτε πολύ περισσότερο μέσα από τις δομές αυτοοργάνωσης του κινήματος (επιτροπές, συντονιστικά). Θα συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια, παλεύοντας παράλληλα να επικρατούν σχέσεις πολιτικές και εργατικής δημοκρατίας ανάμεσα στις οργανώσεις, όχι συκοφαντίες και απειλές (όπως δυστυχώς έχουν εκτοξευτεί ουκ ολίγες φορές από τη νΚΑ εναντίον μας).
