Μαθήματα που παίρνουμε από τους δραπέτες παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους

Μαθήματα που παίρνουμε από τους δραπέτες παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους

 

του Αϊντάλ Έιντ, 1.10.2021

 

μετάφραση από το internationaviewpoint.org

 

Ποια είναι τα διδάγματα για εμάς τους Παλαιστίνιους, που πήραμε από την επιτυχή απόδραση των 6 πολιτικών κρατούμενων [τον Σεπτέμβρη]; Αυτή η απόδραση ταπείνωσε το «μυθικό» ισραηλινό σύστημα ασφάλειας. Όλοι οι Παλαιστίνιοι, είτε ζουν στα κατεχόμενα από το 1967 εδάφη, ή είναι τρίτης τάξης πολίτες του Ισραήλ, είτε ακόμα ζουν ως πρόσφυγες σε άθλια προσφυγικά καταλύματα και στην εξορία, έζησαν δύο εβδομάδες ενός «ονείρου ελευθερίας» δημιουργημένου από τους κρατούμενους. Ένιωσαν ότι ήταν περισσότερο ολοκληρωμένοι άνθρωποι, και ότι μπορούν να αλλάξουν αυτόν τον (άδικο) κόσμο.

Η ηρωική πράξη από μόνη της κατάφερε να καταστρέψει ένα μύθο και να φτιάξει μια νέα πραγματικότητα: τον μύθο ότι η ισραηλινή ασφάλεια είναι απαραβίαστη, και την πραγματικότητα ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν μια ανένδοτη επιθυμία για ελευθερία. Η δική μας Λίγκα της Δικαιοσύνης κατάφερε να ξεφτιλίσει ολόκληρο το σιωνιστικό σχεδιασμό και ό,τι πρεσβεύει αυτός, συγκεκριμένα, την αποικιοκρατία και το απαρτχάιντ. Εξού και η ευφορία στους Παλαιστίνιους και Άραβες και η πολύ μεγάλη υποστήριξη από προηγούμενα αποικιοκρατούμενα έθνη και υπερασπιστές της ελευθερίας.

 Μας έκαναν να ζήσουμε σε ένα «φανταστικό» κράτος που ανοίγει δρόμους για νέους κόσμους πέρα από τα ανυψωμένα τείχη του ισραηλινού απαρτχάιντ και τις βάρβαρες απάνθρωπες πολιτικές του. Ο Πάουλο Φρέιρε θα το έλεγε «αδοκίμαστη δυνατότητα», μια σύνθετη φιλοσοφία της ελπίδας που ζητά από περιθωριοποιημένες ομάδες να ξεπερνούν τα όριά τους –π.χ. οι περιορισμοί που βάζει στην ανθρωπιά μας ο Σιωνισμός– και, πιο σημαντικό, πως να ανατρέψουμε αυτές τις εχθρικές συνθήκες δίνοντας χώρο για δημιουργικούς πειραματισμούς ελευθερίας, ισότητας δικαιοσύνης. Εν συντομία, να ααπελευθερωθούμε! Επίσης γνωρίζουμε από τον Φρέιρε ότι η κάθε δράση στον κόσμο αλλάζει τον ίδιο τον κόσμο όπως τον ξέρουμε, και αυτή η αλλαγή του κόσμου επηρεάζει τον τρόπο που δρούμε εμείς μετά. Το να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία είναι ο τρόπος που ο καθένας μαθαίνει να είναι υποκείμενο που δρα πάνω σε μια δυναμική, να ανοίγει κόσμους παρά να παραμένει παθητικό αντικείμενο που ζει εν μέρει κάτω από την επίδραση των δήθεν κλειστών, αναλλοίωτων συστημάτων όπως το απαρχάιντ του Ισραήλ, της Λευκής Νότιας Αφρικής, και της Αμερικής του Τζιμ Κρόου προτύτερα, όπως μας θέλουν να πιστεύουμε. Αυτό είναι το όραμα των 6 κρατούμενων για το πως εμείς, οι αποικιοκρατούμενοι Παλαιστίνιοι, μπορούμε να ξεπεράσουμε την υποδούλωση στην Εβραϊκή ανωτερότητα.

Αυτό που μάθαμε από αυτούς τους ήρωες είναι ότι οι ιδέες της ελευθερίας δεν έχουν να κάνουν με στατικές κοσμοθεωρίες αλλά επίσης και με την αλλαγή του κόσμου, το ότι το απαρχάιντ και η αποικιοκρατία μπορούν να ηττηθούν και με το μικρότερο εργαλείο που υπάρχει: ένα κουτάλι!

Ξεχάστε την Τελευταία Έξοδο, το Prison Break και τη Μεγάλη Απόδραση… είναι αμφίβολο αν αυτοί οι έξι ήρωες είχαν ακούσει γι’ αυτές τις ταινίες. Δεν έχουν λευκό δέρμα, ξανθά μαλλιά ούτε έχουν κόμπλεξ κατωτερότητας (μαύρο δέρμα, λευκές μάσκες). Αντίθετα, είναι παλαιστίνιοι κρατούμενοι, πρόσφυγες, που τους γύρισε την πλάτη ο κόσμος και τους ανάγκασε να πληρώσουν το τίμημα για ένα πογκρόμ που συνέβη πριν από περισσότερο από 75 χρόνια στην Ευρώπη! Γεννήθηκαν από μη-εβραίες μητέρες!

Το σοκ, ακόμα και ο τρόμος, που εκφράστηκε σχεδόν σε όλα τα ισραηλινά ΜΜΕ είναι μια αντανάκλαση του βαθιά ριζωμένου ρατσισμού της σιωνιστικής ιδεολογίας και της επίδρασής του σε απλά ισραηλινά μυαλά, επειδή έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου ότι τους ανήκουν συγκεκριμένα προνόμια που πρέπει να στερούνται από τους μη-εβραίους, που έχουν πλήρως δαιμονοποιηθεί. Ένας ισραηλινός συγγραφέας προειδοποίησε ότι: «η απόδραση προκάλεσε μια μετάβαση [αναμεταξύ των Παλαιστινίων] από την κατάθλιψη στην ευφορία – και κάθε ψυχολόγος ξέρει ότι αυτό δημιουργεί μια ασταθή κατάσταση!» Στη πραγματικότητα, όπως το απάνθρωπο σύστημα απαρτχάιντ πριν από αυτό, το απαρχάιντ του Ισραήλ είναι ανίκανο να καταλάβει τον πόνο των Παλαιστινίων και τη φύση της καταπίεσης εκείνων που ζουν στην ιστορική Παλαιστίνη. Ο Ζακάρια Ζουμπέιντι, ένας από τους 6 επανασυλληφθέντες κρατούμενους, έχει να τους πει αυτό:

Τί περιμένατε από έναν άνθρωπο που ο πατέρας του λιμοκτονούσε επειδή δεν τον αφήνατε να δουλέψει ως καθηγητής, που σκοτώσατε τη μητέρα του μπροστά του –εκτελέστηκε από ελεύθερο σκοπευτή–, που σκοτώσατε τον αδερφό του και τους καλύτερούς του φίλους μαζί με 370 γιους και κόρες του προσφυγικού καταυλισμού εγκλωβισμένους μέσα σε ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο;!

Tί περιμένατε από έναν άνθρωπο που η οικογένεια του εκτοπίστηκε μαζί με τους συμπατριώτες του και που του καταπατήσατε τα δικαιώματα με τον πιο σοβαρό τρόπο – ενώ τον συλλάβατε 20 φορές και κάθε φορά βασανίσατε το σώμα του και του προκαλέσατε αναπηρία στα καλύτερα χρόνια της νιότης του;

Στις προαναφερθέντες ταινίες, οι δραπέτες κατάφεραν να κερδίζουν την ελευθερία τους, γιατί ο κόσμος έξω από τους τοίχους των φυλακών τους ήταν ένα καλοσυνάτο μέρος, ενώ στη περίπτωση της Παλαιστίνης είναι ο ίδιος ρατσιστικός κόσμος της αποικιοκρατίας. Καμιά απορία που ο αλησμόνητος Παλαιστίνιος Μαχμούντ Νταργουίς ρωτά σε ένα από τα στενάχωρα ποιήματά του: «Πού πρέπει να πετάξουν τα πουλιά μετά τον τελευταίο ουρανό;»