Η άποψή μας: Παζάρια και καυγάδες «κρύβουν» τους ίδιους κινδύνους
Παζάρια και καυγάδες «κρύβουν» τους ίδιους κινδύνους
–
Από την στήλη “Η άποψή μας” της Εργατικής Πάλης Μαΐου
–
Οι δηλώσεις του Δένδια στην Άγκυρα μπροστά στο τούρκο ομόλογό του Μελβούτ Τσαβούσογλου, που κατέληξαν σε «καυγά» (και –όπως λέγεται– σε συνεννόηση με τον Μητσοτάκη), σίγουρα δεν είναι ένα γεγονός ούτε συνηθισμένο, ούτε κάτι που μπορεί να περάσει απαρατήρητο, ούτε χωρίς σημασία. Το γεγονός ότι για τον «καυγά» ήταν ενήμερος ο Μητσοτάκης ή πολύ περισσότερο ότι έγινε σε συνεννόηση μαζί του, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ήταν προσχεδιασμένος ή είχε κάποιο υπόβαθρο και δεν ήταν καθόλου τυχαίος. Όταν μάλιστα ο καυγάς ήρθε μετά τη συνάντηση του έλληνα υπουργού Εξωτερικών Δένδια με τον πρόεδρο Ερντογάν (εκτός πρωτοκόλλου), που τουλάχιστον φαινομενικά, έδειχνε ότι η Τουρκία ήθελε να αναβαθμίσει τις συνομιλίες.
Προσχεδιασμένος ο «καυγάς»; ΝΑΙ – Αλλαγή σελίδας; ΟΧΙ
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επιδεινώνονται διαρκώς και επικίνδυνα. Τα ελληνικά ΜΜΕξαπάτησης και γενικά οι αργυρώνητοι προπαγανδιστές της αστικής τάξης ρίχνουν τις ευθύνες για αυτόν τον μικρό «ψυχρό πόλεμο» που μαίνεται στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο στον «τούρκικο επεκτατισμό» και τις «νέο-οθωμανικές βλέψεις του σουλτάνου» Ταγίπ Ερντογάν. Αυτό όμως είναι μόνο ένα μέρος της αλήθειας: στη σύγκρουση αυτή δεν υπάρχει ένας «καλός» και ένας «κακός», μια «επιτιθέμενη» και μια «αμυνόμενη» πλευρά, και ο «καλός και αμυνόμενος» είναι ο ελληνικός καπιταλισμός. Υπάρχουν δυο αρπαχτικές, επεκτατικές άρχουσες τάξεις που βρίσκονται εδώ και δεκαετίες και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια σε μόνιμο ανταγωνισμό για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής – που απλώνεται από τα Βαλκάνια, το Αιγαίο, την Αν. Μεσόγειο και την Κύπρο, τη Λιβύη, την Μ. Ανατολή και φτάνει μέχρι την Ουκρανία. Αυτή η όξυνση έχει μεγαλώσει και μεγαλώνει από τρεις ακόμη παράγοντες που έχουν προστεθεί στους προϋπάρχοντες: α) Στην ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην περιοχή, κυρίως της Αν. Μεσογείου. Η μεταφορά των οποίων προς τα κέντρα της Δ. Ευρώπης (με την ταυτόχρονη μείωση της εξάρτησης από τους ρωσικούς) φαίνεται να ευνοεί την Τουρκία μετά την ματαίωση (οριστική;) του East Med, με τις συνέπειες που έχει αυτή η εξέλιξη ως προς τις ΑΟΖ Καστελόριζου, Κύπρου και κατά συνέπεια των στάσεων/συμφερόντων του Ισραήλ της Αιγύπτου κ.ά. β) Στις μεγάλες γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές αλλαγές των τελευταίων χρόνων που έχουν αναβαθμίσει γενικά τον τούρκικο καπιταλισμό και ειδικά απέναντι στον ελληνικό – και όχι μόνο, γ) Ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στους δυο καπιταλισμούς Ελλάδας-Τουρκίας έχει αλλάξει σημαντικά υπέρ του δεύτερου.
Ωστόσο, αυτή την περίοδο ο τούρκικος καπιταλισμός αντιμετωπίζει πολλά, δύσκολα και δυσεπίλυτα προβλήματα, τα οποία θέλει και κάνει μια λυσσώδη προσπάθεια να εκμεταλλευτεί το πολιτικό προσωπικό και η ίδια η αστική τάξη (οι κυρίαρχες ομάδες τους), σε μια προσπάθεια να πάρει το πάνω χέρι ή να φτάσει σ’ έναν «έντιμο» συμβιβασμό (αποτροπή περιθωριοποίησής του και εξασφάλιση κάποιων συμφερόντων του) στη σύγκρουση και στην παροιμιώδη αρπακτικότητα τους. Μερικά από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τούρκικος καπιταλισμός, η τούρκικη αστική τάξη και ο Ερντογάν είναι : α) Η διαρκής χειροτέρευση των σχέσεων με την ΕΕ και ιδιαίτερα με την Γαλλία και τις ΗΠΑ, οι οποίες έχουν επιβάλει και κυρώσεις, οικονομικές και άλλες. β) Το ψήφισμα της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου που είναι καταπέλτης κατά της Τουρκίας (Τ. Ερντογάν), όπου ονομάζει παράνομες τις τούρκικες γεωτρήσεις και ζητάει τη διακοπή … απειλεί σε περίπτωση ανανεωμένων προκλήσεων ή μονομερών ενεργειών εντός των θαλασσίων ζωνών των κρατών μελών, να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα για να υπερασπίσει τα συμφέροντά της και τα συμφέροντα των κρατών μελών της…», σε άλλα σημεία κάνει λόγο για συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…σημειώνει την ανησυχία της ΕΕ για τις διώξεις του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP) και καταδικάζει απερίφραστα την συνέχιση της φυλάκισης του συμπροέδρου του HDP Σελαχαντίν Ντεμιρτάς, ζητεί την απελευθέρωση των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (δημοσιογράφων, δικηγόρων, πανεπιστημιακών κ.ά) κ.λπ. γ) Η χειροτέρευση της οικονομικής κρίσης και η διαρκής υποτίμηση της τουρκικής λίρας. δ) Τέλος η αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από τις ΗΠΑ, αυξάνει την πίεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Τουρκία, οξύνει όλα τα προβλήματά της και μάλλον αυξάνει και τις εσωτερικές της διαιρέσεις.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνο εκμεταλλεύεται τα προβλήματα της Τουρκίας αλλά και «πατώντας» πάνω σ’ αυτά προχωράει συστηματικά σε μια σειρά ενέργειες. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε: α) Συσφίγγει όλο και περισσότερο τις σχέσεις με τους ιμπεριαλιστές, ιδιαίτερα με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, που του έχει παραχωρήσει τα πάντα. β) Έχει προχωρήσει σε σειρά στρατιωτικών συμμαχιών: με τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής (Ισραήλ, Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία –βασικό αντίπαλο της Τουρκίας για την κυριαρχία στο ισλαμικό κόσμο– όπου απέστειλε και πυραύλους Πάτριοτ), με τη Γαλλία ενώ έστειλε στρατεύματα στην υποσαχάρια Αφρική. γ) Τέλος, έχει ξεκινήσει ένα νέο πανάκριβο πρόγραμμα εξοπλισμών και έχει αποφασίσει την αύξηση της στρατιωτικής θητείας.
Αλλαγή Πολιτικής;
Μπορεί να ήταν προσχεδιασμένος ο καυγάς, ως πιο βαθμό μένει να διαπιστωθεί στο άμεσο μέλλον, αλλά είναι δύσκολο αυτό να σημαίνει και αλλαγή πολιτικής από τη μεριά της ελληνικής αστικής τάξης και σχεδόν, του συνόλου του πολιτικού της προσωπικού. Τα ελληνοτουρκικά παζάρια και οι συγκρούσεις, δυστυχώς για τους δυο λαούς αλλά και των άλλων της περιοχής, έχουν μπροστά τους πολλά και κρίσιμα στάδια. π.χ, αυτές τις ημέρες συγκαλείται, υπό τον ΟΗΕ, η πενταμερής διάσκεψη για την Κύπρο, ένα ζήτημα στο οποίο υπάρχει η γνωστή και πολύ σημαντική σύγκρουση. Ωστόσο μια πολεμική σύγκρουση, ίσως σήμερα, να μην συμφέρει καμία από τις αστικές τάξεις Ελλάδας-Τουρκίας, ούτε βέβαια και τους ιμπεριαλιστές γενικά και ειδικά στη συγκεκριμένη συγκυρία όπου όλες οι προσπάθειες τους συγκεντρώνονται ενάντια στην Ρωσία και την Κίνα.
Πάνω απ’ όλα όμως και για πάντα η σύγκρουση, οι εξοπλισμοί και ιδιαίτερα οι πολεμικές περιπέτειες δεν συμφέρουν τους δυο λαούς και όλους τους «από κάτω» της περιοχής που βυθίζονται καθημερινά όλο και περισσότερο στην φτώχεια και στην εξαθλίωση. Γι’ αυτό χρειάζεται ο κοινός αγώνας όλων των λαών και πρώτα απ’ όλα του ελληνικού και τούρκικου ενάντια στις δικές τους αστικές τάξεις και στους ιμπεριαλιστές για να μπορέσουν να ζήσουν ειρηνικά και αδελφωμένα.
