Φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοσχέδιο Κεραμέως–Χρυσοχοΐδη

Οι κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοσχέδιο–έκτρωμα των Κεραμέως–Χρυσοχοΐδη

 —

Από την Εργατική Πάλη Φεβρουαρίου

Τις τελευταίες εβδομάδες, οι νεολαιίστικες κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοσχέδιο έκαναν βήματα εμπρός στο σπάσιμο των χουντοαπαγορεύσεων και της τρομοκρατίας, δίνοντας ένα χαστούκι στην κυβέρνηση. Ο συνεχής εκφοβισμός της ΕΛΑΣ προς τους φοιτητές, με χαρακτηριστική την απαγόρευση των συναρθροίσεων άνω των 100 ατόμων, επενέργησε αντίθετα, μαζικοποίησε τις διαδηλώσεις πανελλαδικά, ειδικά στις 28/1 και 4/2. Αυτές ήταν μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες κινητοποιήσεις του 2019 ενάντια στη σύνδεση «αξιολόγησης» των ΑΕΙ με την χρηματοδότησή τους.

Παρόλο που η μαζικότητα είναι αυξημένη, η συνείδηση των φοιτητών δεν έχει φτάσει στο «σημείο βρασμού», ώστε να φαίνεται ότι ξεκινάει άμεσα μια ολική σύγκρουση με την κυβέρνηση. Βαραίνουν ακόμα η απογοήτευση από τον ΣΥΡΙΖΑ, μια συντηρητικοποίηση και σύγχυση, ένα σοκ από τα λόκνταουν και την αυξημένη καταστολή. Ενώ έχουμε μαζικές κινητοποιήσεις, δεν ισχύει το ίδιο για τις Γενικές Συνελεύσεις, φανερώνοντας ότι: α) Τα κλειστά πανεπιστήμια βοηθάνε την κυβέρνηση: δεν συγκεντρώνονται οι φοιτητές, δεν δημιουργούνται κέντρα αγώνα με καταλήψεις κ.λπ. β) Το «τρίπτυχο Συνέλευση–Κατάληψη–Διαδήλωση», μόνιμη πολιτική δεκαετιών των ΕΑΑΚ, έχει γίνει στείρο και ουσιαστικά έχει περιοριστεί μόνο στο τρίτο στοιχείο, αυτή την στιγμή τουλάχιστον.

Αν δεν «γυρίζει ο διακόπτης» και οι συσχετισμοί δεν μεταστρέφονται άμεσα υπέρ του κινήματος, αυτό οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό και στην εκφυλιστική στάση των ΠΚΣ/ΚΝΕ και ΕΑΑΚ, που η στάση τους ταυτίζεται όλο και περισσότερο. Αλληλοακολουθούνται στο απόλυτο τίποτα, χωρίς τον παραμικρό σχεδιασμό. Μέσα στη θολούρα, κάνουν κοινά πλαίσια σχεδόν παντού, χωρίς καμία πρόταση πέραν της τελετουργικής συμμετοχής στην εβδομαδιαία πορεία. Έχουν κολλήσει στις «συμβολικές κινητοποιήσεις» και «συσκέψεις ΦΣ», δηλαδή μαζέματα σχεδόν αποκλειστικά αριστερών αντιπροσώπων. Μεταχειρίζονται τους φοιτητικούς συλλόγους σαν μαγαζάκια, ζήτημα αν ξέρει έστω ένας ανένταχτος φοιτητής πότε και που συνεδριάζει το ΔΣ (που εκλέχθηκε σχεδόν πριν δύο χρόνια), ποιες είναι οι «δράσεις» του συλλόγου κ.λπ.

Γραφειοκράτες σε αδιέξοδο, παλιοί (ΚΝΕ)…

Είναι χρόνια γνωστή η γραφειοκρατική λειτουργία της ΠΚΣ/ΚΝΕ στο φοιτητικό κίνημα, προσπαθώντας πάντα να το στρέψει σε «ειρηνικές διαμαρτυρίες» και εκτονώσεις, δίνοντας διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στο σύστημα. Θεωρούσε και θεωρεί το κίνημα μια υπόθεση αντιπροσώπων, που πρέπει να ελέγχονται από την ίδια – διαφορετικά υποτιμάει και δυσφημεί όποια κίνηση ή έκρηξη ξεσπάει. Η τεράστια επίθεση της κυβέρνησης καθιστά αυτή την πολιτική ολοένα πιο ανίκανη και επικίνδυνη. Οι διασπαστικές πορείες της ΠΚΣ τις πρώτες βδομάδες έδειξαν την απομόνωσή της, καθώς ήταν σημαντικά μικρότερες (ως ασήμαντες) μπροστά στον υπόλοιπο κόσμο. Αφού είδε ότι «δεν της βγαίνει», έτρεξε για κοινά πλαίσια με τα ΕΑΑΚ και να τρυπώσει στα μπροστινά πανό, παζαρεύοντας μαζί τους. Αποδεικνύοντας έτσι μεγάλη αδυναμία να διαχειριστεί την κατάσταση και ότι η ίδια βρίσκεται σε μεγάλη κρίση.

… και νέοι (ΕΑΑΚ)

Τα ΕΑΑΚ (όπου έχουν κυριαρχήσει οι αχαρακτήριστες ΑΡΑΣ–ΑΡΙΣ, πράγμα που αποκαλύπτει μια μεγάλη αποτυχία της νΚΑ), έχουν σαστίσει από τις εξελίξεις. Δεν έχουν κανένα πολιτικό εφόδιο να αντιμετωπίσουν τη ριζικά αλλαγμένη κατάσταση που διαμορφώνεται στην εκπαίδευση, τη νεολαία, συνολικά τον ελληνικό καπιταλισμό. Μετά από ένα μεγάλο διάστημα απραξίας ή «διαδικτυακής» ανάλωσης, βλέπουν πλέον… διέξοδο στη σύμπραξη με την ΚΝΕ, σε όλα τα επίπεδα, πράγμα που σφραγίζει τα πολιτικά όρια και το μέλλον τους. Εμφανίζουν φοιτητικούς συλλόγους–φαντάσματα, αρνούνται μανιωδώς έναν συντονισμό των γενικών συνελεύσεων, επιδίδονται σε «αγωνιστικές αποφάσεις των ΦΣ» συμπλέοντας με οτιδήποτε λέει η ΚΝΕ. Η ενεργοποίηση των ίδιων των φοιτητών έχει γίνει κενό γράμμα για τους κατά τα άλλα «αμεσοδημοκράτες» των ΕΑΑΚ. Επιδιώκουν να περνάνε γραφειοκρατικά τα πάντα από τα χέρια των «ΦΣ», των ΔΣ ή των «λίγων εκλεκτών και μυημένων» των πολυδιασπασμένων σχημάτων τους. Κατά τ’ άλλα, είναι οι πιο δραστήριοι στην «ηλεκτρονική πραγματικότητα» (διαδικτυακές εκδηλώσεις, υπογραφές κ.λπ.).

Το ίδιο ισχύει στη διαρκή τους αναζήτηση συμμάχων στην «εκπαιδευτική κοινότητα» (εδώ κρατάει καλά το ίσο και η ΑΡΕΝ), σε συγκλήτους και καθηγητικό κατεστημένο. Μια στόχευση το λιγότερο κοντόφθαλμη, καθώς (εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις) αυτοί δεν θα διστάσουν να εφαρμόσουν τα μέτρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί εκεί να κρέμονται οι ελπίδες της πορείας του φοιτητικού κινήματος.

Η απροθυμία των ΕΑΑΚ να καλλιεργήσουν έστω κάποιες βασικές προϋποθέσεις για το πέρασμα των αποφάσεων στη βάση των φοιτητών, με πρόσχημα ακόμα και τον… κορονοϊό (ναι, ακούστηκαν κι αυτά!), δείχνει την τραγική χρεοκοπία της πολιτικής τους. Σήμερα αυτή είναι πιο χτυπήτη από ποτέ λόγω της σφοδρότητας της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, της αντιδημοκρατικής αναδίπλωσης, της επίθεσης στην εκπαίδευση και τη νεολαία.

Ένα σχέδιο πάλης και ανασυγκρότησης

Οι νίκες των κινημάτων (χαρακτηριστικά τα φοιτητικά κινήματα 2006–07) πάντα είχαν δομές αυτοοργάνωσης που συσπείρωναν ένα δυναμικό και το προετοίμαζαν για τη σύγκρουση. Αυτό δίνει στο κίνημα άλλες διαστάσεις, μετατρέπει τον φοιτητή από «περαστικό» μιας διαδήλωσης σε μάχιμο, ενεργό υποκείμενο, δίνει αυτοπεποίηθηση σε όσους αγωνίζονται και αυτοί αφομοιώνουν καλύτερα τις εμπειρίες των αγώνων. Και ενώ σήμερα αυτά τα εργαλεία είναι απαραίτητα όσο ποτέ, γιατί η επίθεση είναι από τις πιο «μαύρες» στη μεταπολίτευτικη ιστορία, όχι μόνο έχουν παραγκωνιστεί, αλλά γυρνάμε πιο πίσω ακόμα και από τον Οκτώβρη–Νοέμβρη του 2019 (όπου αυτά τα μέσα χρησιμοποιούνταν μεν, ωστόσο ήδη στρεβλά). Ο κίνδυνος είναι σοβαρός (όπως δείχνει και η εμβληματική επίθεση διάλυσης των φοιτητικών συλλόγων από την Κεραμέως), αν το κίνημα δεν βρει απαντήσεις μέσα από τέτοια όργανα, κάποια στιγμή θα το καταπνίξει η απογοήτευση και η καταστολή.

Η ΣΣΠ έχει μια απλή, σταθερή θέση: Να σπάσουμε το αντιφοιτητικό λόκνταουν της κυβέρνησης, ανοίγοντας εμείς οι ίδιοι τις σχολές, με την Αυτοοργάνωσή μας σε συνελεύσεις, επιτροπές, συντονιστικά – Αγώνας Διαρκείας, προετοιμασία και ανύψωσή του ως το επίπεδο μιας αγωνιστικής έκρηξης–Εξέγερσης ενάντια στην κυβέρνηση. Την ούλτρα νεοφιλελεύθερη αποφασιστικότητα του Μητσοτάκη πρέπει να την τσακίσουμε, με τον μοναδικό εφικτό τρόπο: Οικοδομώντας ένα κέντρο αγώνα, που θα σχεδιάζει και θα αναπτύσσει έναν τέτοιο ανυποχώρητο προσανατολισμό. Έτσι διαμορφώνονται πραγματικοί συσχετισμοί, έτσι –στη βάση επιτροπών σε κάθε σχολή και ενός συντονιστικού γενικών συνελεύσεων– μπορούν να συσσωρευτούν δυνάμεις, να ξεδιπλωθεί ένας αγώνας διαρκείας, δράσεις σε δρόμους και γειτονιές κ.λπ.

Πάνω σε μια τέτοια ενότητα, αγωνιστική, όχι εκλογικίστικη ή γραφειοκρατικών μηχανισμών, στις συνελεύσεις και σχολές καλέσαμε σε συμπόρευση και ενιαίο μπλοκ, πέρα από ανούσιες αντιπαραθέσεις «πλαισίων». Ιδιαίτερα καλέσαμε νΚΑ, ΑΡΕΝ, Αγωνιστικές Κινήσεις σε μια τέτοια κίνηση. Δυστυχώς, με ευθύνη κυρίως των δύο πρώτων, η πρόταση αγνοήθηκε (με μικρή εξαίρεση τη Θεσσαλονίκη). Όμως, όσο κι αν πολλοί δεν το βλέπουν ή εθελοτυφλούν, άλλος δρόμος δεν υπάρχει πια, σήμερα που απειλείται να πέσει ταφόπλακα στο δημόσιο πανεπιστήμιο και τους φοιτητικούς συλλόγους. Θα συνεχίσουμε να είμαστε παρόντες σε κάθε μικρή ή μεγάλη αντίσταση, προτάσσοντας μια πραγματική ενότητα και μια έμπρακτη ριζοσπαστική πολιτική για το κίνημα – αυτή που θα φέρει την τελική νίκη!