Η πάλη ενάντια στην καταστολή

Η πάλη ενάντια στην καταστολή

Ζήτημα ζωής ή θανάτου

Από την Εργατική Πάλη Ιανουαρίου

Όλο και πιο σκοτεινή, ανατριχιαστική γίνεται η ενίσχυση της κρατικής καταστολής, κεντρική πολιτική της κυβέρνησης, πλάι στην ενοχοποίηση της κοινωνίας με την «ατομική ευθύνη»: κατάργηση Ασύλου, απαγόρευση κυκλοφορίας και γενική πρόβα αστυνομοκρατίας με πρόσχημα την πανδημία, απαγόρευση διαδηλώσεων, χτυπήματα κινητοποιήσεων στις 17/11 και 6/12, υπερεξοπλισμός αστυνομίας και ειδικών σωμάτων, πανεπιστημιακή αστυνομία, σωρεία περιστατικών αστυνομικής αυθαιρεσίας και κτηνωδίας… ενώ ετοιμάζονται νέοι χουντονόμοι, υπαγορευμένοι από τον σκληρό πυρήνα της ΕΛΑΣ.

 –

Νέο «επιχειρησιακό σχέδιο» της ΕΛΑΣ – Nέο Ιδιώνυμο

Το επόμενο βήμα εφαρμογής της απαγόρευσης των διαδηλώσεων ετοιμάζεται. Με δήθεν πιο ήπια την παρουσία των ΜΑΤ και την χρήση των δακρυγόνων, φέρνουν στην πρώτη γραμμή τις επικίνδυνες αύρες. Επίσης, Ματατζήδες και μέλη των Δράση και ΟΠΚΕ θα έχουν ενσωματωμένες κάμερες, ώστε να γίνονται μαζικές συλλήψεις ακόμα και μετά το τέλος μιας διαδήλωσης. Η στοχοποίηση του «υπεύθυνου οργανωτή» θα είναι άμεση, διώκοντας αγωνιστές εξοντωτικά και παραδειγματικά.

Παράλληλα, εξετάζονται αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα που μετατρέπουν κάθε αδίκημα «βίας κατά της αστυνομίας» σε ειδικό (ιδιώνυμο), σκληραίνοντας τις ποινές. Ακόμα και η προσπάθεια ενός διαδηλωτή να γλιτώσει από τα γκλομπ και δακρυγόνα των ΜΑΤ ή τις μηχανές των ΔΙΑΣ, ακόμα και η εξύβριση αστυνομικού, θα μπορεί να διώκεται ως κακούργημα.

Τέτοιοι νόμοι είναι συνηθισμένοι στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, γεμάτη άλλωστε από επεμβάσεις των κρατικών μηχανισμών και πραξικοπήματα. Το 1929, ο Βενιζέλος με το διαβόητο Ιδιώνυμο στόχευσε την υποστήριξη και διάδοση των κομμουνιστικών ιδεών, αρνούμενος να το επεκτείνει στη δίωξη των φασιστικών ιδεών. Η μεταξική δικτατορία θέσπισε το δικό της αντικομμουνιστικό ιδιώνυμο και εισήγαγε τις δηλώσεις μετάνοιας. Μετεμφυλιακά κυριαρχούσε το «παρασύνταγμα», οι νόμοι του «καθεστώτος εξαίρεσης» που είχαν επιβληθεί από την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές στη διάρκεια του εμφυλίου και μετά τη νίκη τους.

Το Ιδιώνυμο καταργήθηκε το 1974, με το νέο σύνταγμα, κάτω από την πίεση των αγώνων, της μαζικής διάθεσης για μια ριζική αλλαγή μετά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ωστόσο, από το 1976 θεσπίστηκε ως ιδιαίτερα επιβαρυντική η «αντίσταση κατά της αρχής» ατόμων με «κεκαλυμμένα ή αλλοιωμένα χαρακτηριστικά». Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» έδωσε στην αντιδημοκρατική αναδίπλωση νέες διαστάσεις, που με τα Μνημόνια πλέον φούντωσαν: «κουκουλονόμοι», «αντιτρομοκρατικός» με τα ειδικά συνοδευτικά νομοθετήματα και δικαστήρια (κατάργηση πολιτικού εγκλήματος που προβλέπεται στο σύνταγμα, κατάργηση ενόρκων, εκδίκαση από επαγγελματίες δικαστές), αρχή οικοδόμησης του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης.

Το νέο ιδιώνυμου προωθείται παρότι ήδη υπάρχει το άρθρο 167 του Ποινικού Κώδικα περί «άσκησης βίας» σε πρόσωπα που ασκούν τα καθήκοντά του, πράγμα αποκαλυπτικό της αυταρχικής θωράκισης που επιχειρείται.

 –

Σοβαρός κίνδυνος…

Εξελίσσεται μια βαθιά, επικίνδυνη τομή στην πολιτική φύση του αστικού καθεστώτος. Εδώ και χρόνια, έχουμε ουσιαστικά μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα, που τώρα όμως σκίζεται αποκαλύπτοντας δικτατορικές μορφές και μεθόδους διακυβέρνησης. Η συνταγματική νομιμότητα παραβιάζεται από τις ίδιες τις αστικές δυνάμεις, μεταλλασσόμενη σε νέο «καθεστώς εξαίρεσης», που επιχειρείται να επιβληθεί ως «κανονικότητα». Δεν μιλάμε πλέον για αυθαιρεσία των μηχανισμών (που κατά περίπτωση μπορεί να ελέγχεται), αλλά για θεσμοθέτηση της ασυδοσίας τους, του μαζικού εκφοβισμού και τρομοκράτησης της κοινωνίας, των κάθετων χτυπημάτων στο κίνημα και τους αγώνες, ιδιαίτερα στις οργανώσεις και τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος, στα πιο μαχητικά και ριζοσπαστικά κομμάτια.

Πατώντας στην κρίση του εργατικού κινήματος, στις ήττες που έχει δεχτεί και στις επιπτώσεις τους, οι αστικές δυνάμεις θέλουν να δώσουν σ’ αυτά τα χτυπήματα χαρακτηριστικά στρατηγικά ή και συντριπτικά, σφραγίζοντας τους ταξικούς συσχετισμούς για χρόνια. Επιχείρηση δύσκολη, αλλά, αλίμονο, που μπορεί να επιβληθεί! Είναι ενδεικτική η καλλιέργεια μιας πλατιάς νομιμοποίησης της Αστυνομίας και του Στρατού, θεσμών μέχρι πρόσφατα βαριά στιγματισμένων εξαιτίας των εγκλημάτων τους (δικτατορίες κ.λπ.). Η αντιστροφή των δημοκρατικών ελευθεριών που κατακτήθηκαν μετά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν θα μπορούσε να είναι πιο χτυπητή. Το εργατικό κίνημα και οι οργανώσεις του, ιδιαίτερα η άκρα αριστερά, απειλούνται με φίμωση, περιθωριοποίηση, σκληρά χτυπήματα.

Επιπλέον, η διαρκής πολιτική κρίση, η απαξίωση των κομμάτων και του προσωπικού τους, η απογύμνωση του ακραία νεοφιλελεύθερου αστικού κράτους από τις «κοινωνικές» και «συναινετικές» λειτουργίες του, μαζί με τον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, τρέφουν ολοένα αυτή την αυτονόμηση των κρατικών μηχανισμών.

… απαιτητικά καθήκοντα

Οι οργανώσεις της άκρας αριστεράς έδωσαν το παρόν στην αμφισβήτηση της καταστολής. Οι Καμπάνιες–Επιτροπές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα κ.ά. (η ΟΚΔΕ συμμετέχει από την πρώτη γραμμή) δίνουν ένα πρώτο πλαίσιο οργάνωσης μιας αντίστασης ενωτικής, μαχητικής, μαζικής. Υπάρχουν όμως απουσίες και προβλήματα, κάνοντας κρίσιμα για τη συνέχεια ορισμένα σημεία:

1) Η αντιδραστική τομή θα είναι μόνιμη, εξαιτίας (βασικά) της χειροτέρευσης της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού. Η πανδημία ήταν «χρυσή ευκαιρία» για την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς καταστολής, αλλά αυτά τα «έκτακτα» μέτρα μονιμοποιούνται και χειροτερεύουν.

2) Δεν χρειάζονται αυταπάτες για τις ηγεσίες των ΚΚΕ και ΜέΡΑ25 (όσο κι αν μένουμε ανοιχτοί σε προσπάθειες ή πρόσωπα, που έμπρακτα αποδεικνύουν την ευαισθησία τους για τις δημοκρατικές ελευθερίες). Πολύ περισσότερο για του ΣΥΡΙΖΑ: ο «δημοκρατισμός» του είναι σκέτη απάτη, έχει τεράστιες ευθύνες, τα ίδια και χειρότερα θα κάνει αν του δοθεί ξανά η ευκαιρία να (συγ)κυβερνήσει.

3) Να αντιπαλέψουμε αρνητικά φαινόμενα, πιέσεις που γεννήθηκαν από την υγειονομική κρίση, την καραντίνα, την απαγόρευση της κυκλοφορίας, π.χ. τη «διαδικτυακή λειτουργία» έναντι ζωντανών κινηματικών–πολιτικών διαδικασιών. Χωρίς νομικίστικες ή λεγκαλιστικές αυταπάτες (π.χ. απανωτές δικαστικές προσφυγές), ενάντια στην οικονομική ομηρία και τρομοκρατία, να αρνηθούμε την πληρωμή των εξοντωτικών προστίμων, να παλέψουμε να διαγραφούν.

4) Να σταθούμε ανυποχώρητα και μαχητικά, για το σπάσιμο των χουντο–μέτρων και απαγορεύσεων στον δρόμο. Δεν χρειάζεται υπερτονισμός των δυσκολιών, παχιά λόγια ότι «η κυβέρνηση αυτογελοιποείται» (άλλοθι της ηγεσίας του ΚΚΕ), ότι έχουμε ήδη σπάσει τις απαγορεύσεις και υπάρχει αναβρασμός κ.ο.κ. Με υπομονή και επιμονή –κοιτώντας αντικειμενικά τους αρνητικούς, αυτή την στιγμή, ταξικούς συσχετισμούς και τον δρόμο που θα είναι μακρύς–, με ετοιμότητα ως αγωνιστές να πληρώσουμε το αναγκαίο τίμημα όταν χρειαστεί να δώσουμε ένα πρώτο παράδειγμα με την στάση μας, με ακλόνητη αποφασιστικότητα, να μην κάνουμε ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. Να προετοιμάσουμε μια μαζική αντίσταση και ανυπακοή, ιδιαίτερα τις νέες γενιές των αγωνιστών που θα τις κάνουν πράξη και εξέγερση.