“Παρακολουθεί όλος ο Πλανήτης” (του Δημήτρη Κατσορίδα)

«ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΟΛΟΣ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ» 

–

Του Δημήτρη Κατσορίδα

–

Ο παραπάνω τίτλος θα μπορούσε να είναι στη θέση του τίτλου της ταινίας, «Η δίκη των 7 του Σικάγου».

Το έργο αφη­γεί­ται την δίκη 7 συλ­λη­φθέ­ντων, που ξε­κί­νη­σε στις 24 Σε­πτεμ­βρί­ου 1969, οι οποί­οι κα­τη­γο­ρού­νται με ψευ­δείς μαρ­τυ­ρί­ες ως υπεύ­θυ­νοι της αι­μα­τη­ρής δια­δή­λω­σης, που έγινε ένα χρόνο πριν στο Σι­κά­γο, έξω από το Συ­νέ­δριο του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος της Αμε­ρι­κής, με­τα­ξύ 26-28 Αυ­γού­στου 1968. Να ση­μειώ­σου­με ότι ο χώρος που θα γι­νό­ταν το Συ­νέ­δριο φυ­λάσ­σο­νταν από 11.000 αστυ­νο­μι­κούς και 6.000 εθνο­φρου­ρούς. Η δια­δή­λω­ση έγινε κατά του πο­λέ­μου στο Βιετ­νάμ, που εκεί­νη τη  χρο­νιά είχε τις με­γα­λύ­τε­ρες απώ­λειες Αμε­ρι­κα­νών στρα­τιω­τών (συν ότι στις 4 Απρι­λί­ου είχε δο­λο­φο­νη­θεί ο Μάρ­τιν Λού­θερ Κίνγκ). Ήταν μια ει­ρη­νι­κή δια­δή­λω­ση, η οποία βά­φτη­κε με αίμα, εξαι­τί­ας των προ­κλη­τι­κών ενερ­γειών τόσο των το­πι­κών αρχών να απα­γο­ρεύ­σουν τις δια­δη­λώ­σεις όσο κυ­ρί­ως των δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής, των οποί­ων η βία υπήρ­ξε πα­ροι­μιώ­δης. Δε­κά­δες άν­θρω­ποι τραυ­μα­τί­στη­καν, εξαι­τί­ας της αστυ­νο­μι­κής βίας, ενώ συλ­λαμ­βά­νο­νται ως υπο­κι­νη­τές επτά άτομα, οι οποί­οι είναι από τους επι­κε­φα­λής των δια­δη­λω­τών, με την κα­τη­γο­ρία της συ­νω­μο­σί­ας κατά του κα­θε­στώ­τος.

Η δίκη ήταν προ­σχε­δια­σμέ­νη για την εξό­ντω­ση «άνερ­γων επα­να­στα­τών και επι­κίν­δυ­νων στοι­χεί­ων για την εθνι­κή ασφά­λεια», σύμ­φω­να με τα λόγια του υπουρ­γού Δι­καιο­σύ­νης της κυ­βέρ­νη­σης Νίξον, αλλά ο βα­σι­κός στό­χος ήταν ου­σια­στι­κά η εξό­ντω­ση του αντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος, το οποίο αξί­ω­νε την απο­χώ­ρη­ση των αμε­ρι­κα­νι­κών στρα­τευ­μά­των από το Βιετ­νάμ.

Ένα δι­κα­στι­κό θρί­λερ με έντο­νη πο­λι­τι­κή χροιά, που δεί­χνει πως στή­θη­κε από το κρά­τος μια δίκη πα­ρω­δία, και έμει­νε στην ιστο­ρία ως τέ­τοια (άλ­λα­ζαν με πιέ­σεις τους ενόρ­κους, είχαν στεί­λει πρά­κτο­ρες μέσα στους δια­δη­λω­τές, φί­μω­ναν τους δι­κη­γό­ρους υπε­ρά­σπι­σης κ.ά.τ.). Μια από τις δια­ση­μό­τε­ρες δίκες, την οποία «πα­ρα­κο­λου­θεί όλος ο πλα­νή­της», όπως φώ­να­ζαν έξω από το δι­κα­στή­ριο οι δια­δη­λω­τές.

Η ται­νία κρατά αμεί­ω­το το εν­δια­φέ­ρον, είναι κα­ταγ­γελ­τι­κή, ανα­δει­κνύ­ει την αστυ­νο­μι­κή βιαιό­τη­τα και την κα­τά­χρη­ση της εξου­σί­ας δια­χρο­νι­κά, ταυ­τί­ζε­σαι με τους πρω­τα­γω­νι­στές, έχει χιού­μορ και ένα εξαι­ρε­τι­κό φι­νά­λε. Είναι μια ται­νία, η οποία επί της ου­σί­ας σκια­γρα­φεί το ση­με­ρι­νό πορ­τρέ­το της Αμε­ρι­κής, μιας χώρας που βρί­σκε­ται σε βαθιά και πο­λυ­ε­πί­πε­δη κρίση, ενώ με έμ­με­σο τρόπο επι­κρί­νε­ται ταυ­τό­χρο­να και η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση Τράμπ.

Τέλος, να θυ­μί­σου­με ότι το 1968 ήταν γε­νι­κά μια εκρη­κτι­κή χρο­νιά, σε διε­θνές επί­πε­δο, η οποία ση­μα­δεύ­τη­κε από μια σειρά κι­νή­μα­τα αμ­φι­σβή­τη­σης και έτσι έχει μεί­νει στη συλ­λο­γι­κή μνήμη και την ιστο­ρία: Από την εξέ­γερ­ση του Μάη του ’68 στη Γαλ­λία, μέχρι την Άνοι­ξη της Πρά­γας, την εξέ­λι­ξη της Πο­λι­τι­στι­κής Επα­νά­στα­σης στην Κίνα, τα αντάρ­τι­κα κι­νή­μα­τα ενά­ντια στην αποι­κιο­κρα­τία, καθώς επί­σης το αντι­πο­λε­μι­κό και αντι­ρα­τσι­στι­κό κί­νη­μα στις ΗΠΑ. Επι­πρό­σθε­τα, είναι ανα­γκαίο να επι­ση­μά­νου­με ότι αυτές οι εξε­γερ­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες δεν εντο­πί­ζο­νται μόνο στο 1968, αλλά εκτεί­νο­νται σε ένα χρο­νι­κό διά­στη­μα που ξε­κι­νά από τις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 1960 έως το 1975. Όπως εύ­στο­χα επι­ση­μαί­νει ο Στρά­τος Κερ­σα­νί­δης (Η Εποχή, 4-10-2020), «Κι αν εκεί­νη η πα­γκό­σμια εξέ­γερ­ση δεν κα­τά­φε­ρε να ανα­τρέ­ψει τις ίδιες τις κρα­τι­κές δομές και να τις αντι­κα­τα­στή­σει με κάτι άλλο, κα­τόρ­θω­σε κάτι πολύ ση­μα­ντι­κό. Άλ­λα­ξε τον τρόπο σκέ­ψης των αν­θρώ­πων κι αυτό έμει­νε ως πα­ρα­κα­τα­θή­κη για το μέλ­λον».