Απρίλης 1943, το εβραϊκό Γκέτο της Βαρσοβίας εξεγείρεται!
Μνήμη Μάρεκ Έντελμαν σοσιαλιστή ηγέτη της εξέγερσης, αντισταλινικού και αντισιωνιστή μαχητή
–
Γ.Μ.
–
Μάρεκ Έντελμαν 1919-2009
–
του Γιώργου Μητραλιά
–
Τον Απρίλη του 1943, οι ναζιστές αποφασίζουν να τελειώνουν με το γκέτο της Βαρσοβίας στο οποίο δεν απομένουν πια παρά μόνο 60.000 από τους λιμοκτονούντες κατοίκους του, καθώς οι υπόλοιποι 450.000 έχουν ήδη οδηγηθεί στα στρατόπεδα εξόντωσης. Και τότε μια χούφτα νέων, κυρίως μπουντιστών και κομμουνιστών, της Εβραϊκής Οργάνωσης Μάχης (Z.O.B.) αποφασίζουν να αντισταθούν. Είναι η ένοπλη εξέγερση του γκέτο υπαρχηγός της οποίας είναι ο 23χρονος Μάρεκ Έντελμαν: «Γνωρίζαμε πολύ καλά πως ήταν αδύνατο να νικήσουμε. Απέναντι σε διακόσια είκοσι κακο-οπλισμένα αγόρια, υπήρχε ένας πανίσχυρος στρατός. Δεν είχαμε παρά ένα μόνο πολυβόλο, μερικά πιστόλια, κάποιες χειροβομβίδες, μπουκάλια με βενζίνη και δυο νάρκες η μια από τις οποίες ούτε καν εξερράγη».
Και όμως, ο πόλεμος αυτών των 220 ενάντια στη Βέρμαχτ, στους δυο χιλιάδες Ες-Ες και στους Ουκρανούς συνεργάτες τους κράτησε τρεις ολάκερες βδομάδες! Με τον Έντελμαν επικεφαλής μετά από την αυτοκτονία του αρχηγού Μορντεχάϊ Ανιέλεβιτς. Το ναζιστικό πυροβολικό και τα τανκς ισοπεδώνουν το γκέτο, οι Ες-Ες πυρπολούν τα πάντα με φλογοβόλα σ’αυτή την επίγεια κόλαση. Λέει ο Έντελμαν; «Δεν μας νίκησαν οι Γερμανοί, αλλά οι φλόγες». Στις 10 Μαΐου 1943, ο Έντελμαν ξεφεύγει μέσα από τους υπονόμους μαζί με τους τελευταίους 13 μαχητές. Ένα χρόνο αργότερα, μετέχει στην εξέγερση της Βαρσοβίας που κοστίζει τη ζωή σε 200.000 κατοίκους της καθώς οι ναζιστές μετατρέπουν τη πόλη σε ερείπια…
Μετά το πόλεμο, ο Μάρεκ δεν μεταναστεύει στο Ισραήλ. Μένει στη Πολωνία («κάποιος έπρεπε να μείνει για να ασχοληθεί με τους σκοτωμένους»), σπουδάζει ιατρική και γίνεται γνωστός καρδιολόγος (των φτωχών) στο Λούτζ. Μπαίνει στο πολωνικό ΚΚ, αλλά το εγκαταλείπει γρήγορα, καταγγέλλει τον καθεστωτικό αντισημιτισμό και τη γραφειοκρατία, μετέχει στη παράνομη αντιπολίτευση μέσα από την Επιτροπή Υπεράσπισης των Εργατών (KOR). Το 1981 στηρίζει τις απεργίες, είναι εκ των συνιδρυτών του εργατικού συνδικάτου Αλληλεγγύη, κάνει μερικές μέρες φυλακή και αρνείται να γιορτάσει την επέτειο της εξέγερσης του γκέτο υπό το στρατιωτικό νόμο του στρατηγού Γιαρουζέλσκι.
Το κράτος του Ισραήλ μισούσε τον Μάρεκ Έντελμαν επειδή αυτός ήταν η ζωντανή άρνηση όλων των προπατορικών αμαρτιών και εγκλημάτων του. Ήταν η πιο διάσημη και εμβληματική μορφή ενός παρελθόντος, του προπολεμικού αντισιωνιστικού σοσιαλιστικού και εργατικού κινήματος της πλειοψηφίας των Εβραίων της ευρωπαϊκής Διασποράς, που ο σιωνισμός –και το Ισραήλ- έκανε και κάνει τα πάντα για να σβήσει κάθε ίχνος του από την ιστορία, ακόμα και από τις βιβλιοθήκες! Και στην ερώτηση ισραηλινής δημοσιογράφου αν φοβάται μήπως ο δικός του θάνατος κάνει να ξεχαστεί η εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας, ο Έντελμαν είχε απαντήσει: «Όχι. Αυτό το γεγονός έχει αφήσει πάρα πολλά ίχνη στην ιστορία, στη μουσική, στη λογοτεχνία και στη τέχνη. Είναι στο Ισραήλ που κινδυνεύει να σβήσει η ανάμνησή μας. Για εσάς τους Ισραηλινούς, ο πόλεμος των Έξι Ημερών (1967) ήταν το πιο σημαντικό γεγονός της σύγχρονης εβραϊκής ιστορίας. Εσείς μπορείτε να στηριχτείτε σε ένα κράτος, σε τανκς και σε ένα πανίσχυρο αμερικανό σύμμαχο. Εμείς δεν είμαστε τότε παρά 200 νεαροί με όλα κι όλα 6 ρεβόλβερ για οπλισμό, αλλά είχαμε την ηθική ανωτερότητα». Και όταν η δημοσιογράφος προσπάθησε να απαξιώσει το ρόλο των εβραίων δωσίλογων στη γενοκτονία, ένας καυστικός Έντελμαν την έβαλε στη θέση της: «Αυτά είναι η δικιά σας ισραηλινή φιλοσοφία, αυτή που συνίσταται στο να πιστεύει πως μπορείς να σκοτώσεις 20 Άραβες αρκεί να μείνει στη ζωή ένας Εβραίος. Σε μας, δεν υπάρχει χώρος ούτε για ένα περιούσιο λαό ούτε για μια Γη της Επαγγελίας»…
Το ότι ο Μάρεκ Έντελμαν δεν είναι πια ανάμεσά μας, δεν σημαίνει κι ότι ανήκει σε ένα παρελθόν που αρχίζει να ξεμακραίνει πίσω μας. Η παραδειγματική ζωή του είναι γεμάτη από μέλλον επειδή θα εμπνέει πάντα τη καταπιεσμένη ανθρωπότητα που μάχεται για τη χειραφέτησή της με σημαία τα δικά του λόγια: «Παίρνοντας τα όπλα ενάντια σε εκείνους που ήθελαν να μας εξολοθρεύσουν, γαντζωθήκαμε στη ζωή και γίναμε ελεύθεροι άνθρωποι»!
Όπως το είχε θελήσει ο ίδιος, μερικοί τζαζίστες ακολουθούσαν το φέρετρό του την ώρα που η νεκρική πομπή διέσχιζε αυτό που ήταν κάποτε το Γκέτο της Βαρσοβίας…
–
Η εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μάρεκ Έντελμαν*
Μετά από μια τόσο παραδειγματική τιμωρία του κεντρικού γκέτο και του τομέα του εργοστάσιου βουρτσών, οι Γερμανοί είναι βέβαιοι ότι οι κάτοικοι των άλλων τομέων θα τους εκκενώσουν με τη θέλησή τους. Να γιατί ορίζουν μια τελευταία διορία και σημεία συγκέντρωσης, απειλώντας όσους παρακούσουν ότι θα πάθουν αυτά που μόλις είδαν.
Με τη πέμπτη μέρα, τελειώνει η διορία που έχουν ορίσει οι Γερμανοί για τις «εθελούσιες» αποχωρήσεις. Και τότε προχωράνε στην «ειρήνευση» των τελευταίων τομέων και συναντάνε λυσσαλέα αντίσταση. Δυστυχώς, ελλείψει ηλεκτρισμού, οι από καιρό τοποθετημένες νάρκες είναι άχρηστες. Γίνονται σκληρές μάχες. Οι εξεγερμένοι, οχυρωμένοι στα κτίρια, δεν αφήνουν τους Γερμανούς να μπουν στη περιοχή τους. Και εκεί επίσης, κάθε σπίτι πολεμάει.
(…) Λαβαίνοντας υπόψη τις νέες συνθήκες μάχης, η ΖΟΒ (Εβραϊκή Οργάνωση Μάχης) αλλάζει τακτική. Επιδιώκει να προστατεύσει τις πιο πολυάριθμες ομάδες κατοίκων που κρύβονται στα καταφύγια. Δυο τμήματα της ZOB (εκείνα του Χόχμπεργκ και του Μπέρεκ) βγάζουν πολλές εκατοντάδες ανθρώπους από το καταφύγιο της οδού Μίλα 37, που κατάρρεε, για να τους οδηγήσουν στο Νο 7 του ίδιου δρόμου. Καταφέρνουμε να υπερασπιστούμε επί μια βδομάδα αυτό το μέρος όπου έχουν καταφύγει χιλιάδες άνθρωποι. Έξω, το γκέτο έχει σχεδόν ολοκληρωτικά κατακαεί. Πρακτικά, δεν υπάρχει πια ούτε ένας όρθιος τοίχος, και το χειρότερο, δεν υπάρχει πια νερό. Οι ελεύθεροι σκοπευτές κατεβαίνουν στα καταφύγια μαζί με τους αμάχους για να υπερασπιστούν ό,τι είναι ακόμα δυνατό.
Οι μάχες και οι αψιμαχίες γίνονται από εδώ και πέρα κυρίως τη νύχτα. Τη μέρα, το γκέτο είναι ολοκληρωτικά νεκρό. Μόνον όταν οι δρόμοι βυθίζονται στο σκοτάδι συναντιούνται οι περίπολοι της ZOB και οι περίπολοι των Γερμανών. Ο πρώτος που πυροβολεί βγαίνει νικητής. Οι δικοί μας περιπολούν σε όλο το γκέτο. Κάθε νύχτα σκοτώνονται πολλοί και από τις δυο πλευρές. Οι Γερμανοί και οι Ουκρανοί δεν μετακινούνται παρά σε μεγάλες ομάδες και στήνουν συχνά ενέδρες.
(…) Στις 8 του Μάη, η διοίκηση της ΖΟΒ έχει περικυκλωθεί από τους Γερμανούς και τους Ουκρανούς. Δυο ώρες άγριας μάχης. Όταν οι επιτιθέμενοι διαπιστώνουν πως δεν θα καταφέρουν να καταλάβουν τη θέση, ρίχνουν μια βόμβα αερίου μέσα στο μπούνκερ. Τότε, όποιος δεν έχει σκοτωθεί από γερμανική σφαίρα ή από ασφυξία αυτοκτονεί. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει πια διέξοδος και κανείς δεν διανοείται να πέσει ζωντανός στα χέρια των Γερμανών. Ο Γιούρεκ Βίλνερ καλεί τους μαχητές να αυτοκτονήσουν. Ο Λούτεκ Ρότμπλατ ρίχνει στη μητέρα και την αδελφή του, κατόπιν γυρίζει το όπλο καταπάνω του και πυροβολεί. Η Ρουθ ρίχνει πάνω της εφτά φορές.
Έτσι πεθαίνουν σχεδόν το 80% των μαχητών που είχαν επιζήσει και ανάμεσά τους ο Αρχηγός Μορντεχάϊ Ανιέλεβιτς (…)
* Το βιβλίο του Μ. Έντελμαν «Το Γκέτο πολεμάει» περμένει πάντα την ελληνική μετάφραση και έκδοσή του.
–
Di Shvue – Tribute to Marek Edelman
https://www.youtube.com/watch?v=KZg-5RBFjbA
www.youtube.com
The anthem of the Yiddish Bund, performed by the Workmen’s Circle chorus, as a tribute to its last and most valiant partisan. Marek Edelman (1919 – 2009) was the …
|
The anthem of the Yiddish Bund, performed by the Workmen’s Circle chorus, as a tribute to its last and most valiant partisan. Marek Edelman (1919 – 2009) was the youngest leader of the Warsaw Ghetto Uprising and one of its few surviving leaders. He remained in Poland for the rest of his long life and was able to play a significant role in the Solidarnosc movement to finally bring liberty to his long-suffering land. In his last years he spoke out in solidarity with the Palestinians, seeing the parallels between the Warsaw Ghetto and the Gaza Strip all too clearly. May God rest his soul.
–
ΠΗΓΗ: https://contra-xreos.gr/