Αυτό το χώρο καλ­λι­τε­χνι­κών εκ­δη­λώ­σε­ων, του καφέ Match Point, επέ­λε­ξε η ζω­γρά­φος Ελένη Μαν­τζο­πού­λου για να προ­βάλ­λει την Έκ­θε­σή της (έως 15 Νο­έμ­βρη) με τίτλο, «Ελένη». Και γιατί, άραγε, ο τί­τλος της έκ­θε­σης είναι «Ελένη»; Μήπως, έχει σχέση με το αντί­στοι­χο ποί­η­μα του Σε­φέ­ρη, σχε­τι­κά με τη μα­ταιό­τη­τα της πο­λε­μι­κής δια­πά­λης «για ένα που­κά­μι­σο αδεια­νό» ή με αυτό του Ρί­τσου, που πα­ρα­πέ­μπει στον αγώνα χωρίς ελ­πί­δα; Μήπως, έχει σχέση με την ωραία Ελένη της αρ­χαιό­τη­τας και την αί­σθη­ση της ομορ­φιάς; Μήπως, είναι οι ευ­σε­βείς πόθοι, το φα­ντα­σια­κό μας, γι’ αυτά που θα θέ­λα­με να είναι, παρά με το τι πραγ­μα­τι­κά είναι; Ή μήπως είναι το αντί­πα­λο δέος; Ή και τα δύο;

Τε­λι­κά, μπο­ρεί να είναι και το όνομα της ζω­γρά­φου, η οποία θέλει μέσω αυτού να εκ­φρά­σει τα δικά της βιώ­μα­τα ή και όλα τα πα­ρα­πά­νω ερω­τή­μα­τα.

Πα­ρα­τη­ρώ­ντας, τα έργα και τους τί­τλους που βρί­σκο­νται κάτω από αυτά, φαί­νε­ται πως η ανα­φο­ρά είναι γύρω από τις σχέ­σεις. Απο­τε­λούν κάτι σαν σταθ­μούς και ταυ­τό­χρο­να μια αφή­γη­ση της κρί­σης των ερω­τι­κών σχέ­σε­ων. Δη­λα­δή, για το αν ένα ζευ­γά­ρι μπο­ρεί να είναι μαζί, συμ­φι­λιω­μέ­νο, ως δύο ολο­κλη­ρω­μέ­νες προ­σω­πι­κό­τη­τες ή αντί­θε­τα σε πό­λε­μο με­τα­ξύ του, όπως ο Τρω­ι­κός πό­λε­μος, ο οποί­ος τε­λι­κά έγινε για κάτι το εφή­με­ρο, «για ένα που­κά­μι­σο αδεια­νό για μιαν Ελένη». Είναι θέμα γνώ­σης και επί­γνω­σης, συ­ντο­νι­σμός με την εσω­τε­ρι­κή μας γυ­ναί­κα ή με τον εσω­τε­ρι­κό μας άντρα, η οποία δίνει τη δυ­να­τό­τη­τα να φω­τι­στεί το μά­ταιο της δια­μά­χης. Και τότε η δια­μά­χη εξα­φα­νί­ζε­ται. Διότι, τε­λι­κά η δια­μά­χη είναι μέσα μας, η οποία αντα­να­κλά­ται προς τα έξω.

Οι πί­να­κες πα­ρα­πέ­μπουν σε ένα σχήμα δια­λό­γου ανά­με­σα στο ζευ­γά­ρι, αλλά και ένα κά­λε­σμα να νιώ­σου­με τα συ­ναι­σθή­μα­τά μας και όχι να τα απο­φύ­γου­με ή στη χει­ρό­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση να τα πο­λε­μή­σου­με.

«…σε πε­ρι­μέ­νω», γρά­φει σε ένα πί­να­κα, ενώ ανα­ρω­τιέ­ται στον δι­πλα­νό: «που είσαι;». Μάλ­λον, έχει διπλό νόημα: είναι η ανα­ζή­τη­ση και ταυ­τό­χρο­να το ψά­ξι­μο. Και κάπως έτσι, συ­νε­χί­ζε­ται ο διά­λο­γος: «να ’ρθω μαζί σου;», είναι η ερώ­τη­ση σε άλλο πί­να­κα, που δεί­χνει τον φόβο, τον πόθο, αλλά και την ανά­γκη να με αφή­σεις να σε ακο­λου­θή­σω, για να λάβει την απά­ντη­ση, «έλα», που είναι όχι μόνο το κά­λε­σμα, αλλά και η απο­δο­χή.

Προς το τέλος, έχει ένα πί­να­κα, ο οποί­ος δεί­χνει τον τρυ­φε­ρό ενα­γκα­λι­σμό-ένω­ση ενός ζευ­γα­ριού, και από κάτω την εξής στι­χο­μυ­θία:

«…φθαρ­μέ­νο σα­κά­κι ο ου­ρα­νός

φέγ­γει το σώμα

κι ο ανα­πτή­ρας σου μα να!

πως βρέ­θη­κε

στα χέρια μου τώρα;

που γί­να­με

ξίφος στη θήκη του

για τί­πο­τα

για όλα».  

Μπαί­νο­ντας βα­θύ­τε­ρα μέσα στον άλλο/-η, όπως το «ξίφος στη θήκη του», γνω­ρί­ζο­ντας τα συ­ναι­σθή­μα­τά του, τις σκέ­ψεις του, τι τον συ­γκλο­νί­ζει βαθιά, θα γνω­ρί­σου­με επί­σης και αυτά που συ­γκλο­νί­ζουν εμάς. Και δεν εν­νο­ού­με μόνο την επι­φα­νεια­κή σε­ξουα­λι­κή διείσ­δυ­ση, αλλά το βα­θύ­τε­ρο νόημά της που είναι η ψυ­χο­λο­γι­κή διείσ­δυ­ση, δη­λα­δή η αγάπη, η οποία είναι πιο ση­μα­ντι­κή και πιο αν­θρώ­πι­νη. Έτσι, οι ερα­στές θα γί­νουν κα­θρέ­φτες ο ένας για τον άλλο και τότε ο έρω­τας γί­νε­ται δια­λο­γι­σμός, όπως έλεγε ο Osho.