Φιάσκο το δημοψήφισμα Ζάεφ, Τσίπρα, Ιμπεριαλιστών – Ο λαός της γειτονικής Μακεδονίας έδωσε χαστούκι σε ΝΑΤΟ-ΕΕ (ανακοίνωση της ΟΚΔΕ)

Φιάσκο το δημοψήφισμα Ζάεφ – Τσίπρα – Ιμπεριαλιστών

Ο λαός της Μακεδονίας σήκωσε το ανάστημά του – Χαστούκι σε ΝΑΤΟ και ΕΕ

Οι λαοί έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν τις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις!

–

Η κυβέρνηση Ζάεφ στη γειτονική χώρα, οι αμερικάνοι και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές καθοδηγητές του δημοψηφίσματος, είχαν πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να περάσει ανώδυνα η διαδικασία. Δημιούργησαν προηγούμενο με τη συνυπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών από τις δύο κυβερνήσεις. Έθεσαν ένα εκβιαστικό ερώτημα. Κίνησαν ταχύτατα όλες τις πολιτικές δυνάμεις–μαριονέτες τους. Φρόντισαν να παρουσιάσουν το δημοψήφισμα ως αποκλειστικά συμβουλευτικό, ενώ τώρα λένε ότι το ΝΑΙ είναι λαϊκή εντολή! Χαμήλωσαν ακόμα περισσότερο τον πήχη, μιλώντας για επιτυχία με συμμετοχή περίπου 40%. Με δυο λόγια, σκηνοθετούν ένα ακόμα πολιτικό πραξικοπήμα.

Παρ’ όλα αυτά απέτυχαν! Η συμμετοχή ήταν αποκαρδιωτική, οριακά ξεπέρασε το 35%. Η απόλυτη υπεροχή του ΝΑΙ επί των ψηφισάντων (πάνω από 95%) δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα. Εμφανίστηκε και εδώ μια πόλωση παρόμοια με αυτή σε κρίσιμα δημοψηφίσματα σε άλλες χώρες (Ελλάδα – Ιούλιος 2015, Brexit). Για το ΝΑΙ ψήφισε ένα μέρος του πληθυσμού με χαρακτηριστικά ανάλογα αυτού που γνωρίσαμε στην Ελλάδα ως «Μένουμε Ευρώπη». Αντίθετα, στην πλατιά πλειοψηφία του, ο λαός της Μακεδονίας γύρισε την πλάτη στις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, στα διπλωματικά παιχνίδια, στα κόμματα–υποχείρια των ιμπεριαλιστών, στην κραυγαλέα εμπλοκή ΕΕ και ΗΠΑ.

Ειδικά με το διατυπωμένο ερώτημα, το αποτέλεσμα συνιστά απόρριψη της ένταξης σε ΝΑΤΟ και ΕΕ – αυτού του δηλητηριώδους «δώρου των Δαναών», που έτειναν στον γειτονικό λαό οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιες ελίτ. Είναι απαράδεκτη προσβολή να λέγεται ότι αυτός δεν είχε συνείδηση τι ψήφιζε. Με όποιες αδυναμίες στις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις του εργατικού κινήματος στη χώρα τους, ελλείψει σαφούς προγράμματος, συνθημάτων κ.λπ. (αυτά ισχύουν και στην Ελλάδα και αλλού), οι λαϊκές μάζες της Μακεδονίας έδωσαν αυτό το αποτέλεσμα, χειροπιαστό και πραγματικό. Όσο κι αν επιχειρηθεί να παρακαμφθεί/ανατραπεί ή κι αν οφείλεται, επίσης, σ’ έναν περίπλοκο συνδυασμό παραγόντων (π.χ. επιρροή και κινητοποίηση άλλων ιμπεριαλιστικών ή περιφερειακών δυνάμεων, όπως η Ρωσία και η Τουρκία – άρνηση του γειτονικού λαού να εκχωρήσει το όνομα που αισθάνεται ότι του ανήκει, μια εθνική ταυτότητα και αξιοπρέπειά του), το γεγονός παραμένει. Ο υποσχόμενος «παράδεισος» των δυτικών συμμαχιών (ΝΑΤΟ, ΕΕ) δεν μπόρεσε να πείσει τον λαό της Μακεδονίας, να αποσπάσει την υποστήριξή του – αντίθετα, φαίνεται αρκετά ξεκάθαρα η καχυποψία και δυσπιστία απέναντι στους ιμπεριαλιστές. Δεν δελεάστηκε από την προοπτική να μετατραπεί η χώρα του σε προπύργιο της αντιρωσικής επιθετικότητας των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ/ΕΕ, σε προπομπό μιας νέας, εξαιρετικά επικίνδυνης αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια από τους ιμπεριαλιστές. Το αποτέλεσμα είναι μια πρώτη έκφραση ενός αντιιμπεριαλιστικού αισθήματος – και ίσως μια επαναφορά μέρους από τη συλλογική μνήμη για τα δεινά που έχουν υποφέρει οι λαοί της περιοχής από τους ιμπεριαλιστές. Στοιχεία που μπορούν να αποτελέσουν πολύτιμη παρακαταθήκη.

Το μόνο τμήμα του πληθυσμού που προσήλθε στις κάλπες με ελαφρώς πιο ικανοποιητικά ποσοστά, είναι η αλβανική μειονότητα. Την οποία ελπίζουν, για ακόμα μια φορά, να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές για τα σχέδιά τους στην ευρύτερη περιοχή. Ακόμα κι εκεί όμως η συμμετοχή συνιστά μια αποτυχία (δεν ξεπέρασε το 50%), αν σκεφτεί κανείς ότι σύσσωμα τα  κόμματα των αλβανόφωνων έκαναν μεγάλη καμπάνια υπέρ του ΝΑΙ, ενώ ο ίδιος ο αλβανός πρωθυπουργός Ράμα δήλωσε πως όποιος Αλβανός της χώρας δεν πάει να ψηφίσει, είναι προδότης! Φαίνεται ότι αυτή τη φορά αυτοί οι αλβανοί εθνικιστές (που θέλουν να είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένοι με τους δυτικούς και ιδιαίτερα τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές) προσέκρουσαν πάνω στις διαθέσεις του πληθυσμού που θέλουν να ποδηγετούν.

Το αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος, ανεξάρτητα από τις από δω και πέρα εξελίξεις, συνιστά ήττα για ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ. Ένα εμπόδιο στα σχέδια για μετατροπή των Βαλκανίων σε απέραντη βάση τους. Μεγαλύτερη αξία παίρνει το αποτέλεσμα, αν ληφθούν υπόψη δύο ακόμα παράγοντες.

Πρώτον, το ερώτημα του δημοψηφίσματος υπονοούσε ρητά ότι χωρίς άνευ όρων αποδοχή της Συμφωνίας των Πρεσπών, αποκλείεται η ευρωπαϊκή και ευρωατλαντική πορεία της χώρας. Αποδεικνύεται αρκετά καθαρά ότι το «όνειρο» της ευρωπαϊκής ενοποίησης έχει φθαρεί πάρα πολύ στα μάτια των λαών, ως αποτέλεσμα των βαθιά αντιδημοκρατικών, αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών που επιβάλλει παντού η ΕΕ είτε τα ονομάζει μνημόνια είτε όχι. Ακόμα και σε χώρες φτωχές, που παρουσιάζονται ως «παρίες» της Ευρώπης, όπως η Μακεδονία, όπου οι ξιπασμένοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι αλλά και οι ντόπιες ελίτ φαντάζονταν ότι θα βρουν ημιάγριους Βαλκάνιους ιθαγενείς, ασπόνδυλα πρόθυμα να δεχτούν τα πάντα. Το αποτέλεσμα είναι, από αυτή την πλευρά, μη διαχειρίσιμο από τις ευρωπαϊκές ελίτ, έρχεται μάλιστα να προστεθεί σε μια μακρά σειρά εκλογικών ηττών τους (δημοψήφισμα στην Ελλάδα, Brexit, Καταλονία κ.λπ.), που σηματοδοτούν μια ανοιχτή κρίση πολιτικής νομιμοποίησης της ΕΕ και την έχουν σπρώξει ακόμα πιο βαθιά στη συνολική κρίση και αποσύνθεσή της.

Δεύτερον, δεν έλειψαν καθόλου οι εκβιασμοί από μεριάς των ιμπεριαλιστών. Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αξιωματούχοι παρέλασαν πριν το δημοψήφισμα. Το βασικό κόμμα της αντιπολίτευσης, που ήταν κατά της Συμφωνίας, το εθνικιστικό VMRO, δεν πήρε θέση υπέρ της αποχής, αλλά κάλεσε τους πολίτες να πράξουν κατά συνείδηση (αποτέλεσμα προφανώς του εκβιασμού του από τις ΗΠΑ). Οι μάζες κινήθηκαν κυρίως αυθόρμητα στο δρόμο της αποχής, χωρίς σταθερή ηγεσία, μεγάλες και ισχυρές οργανώσεις (οι μόνοι που καλούσαν ανοιχτά σε αποχή ήταν μικρές δυνάμεις της αριστεράς). Αυτό είναι μια μικρή ένδειξη για τις δυνατότητες που έχει το εργατικό κίνημα, αν ανασυγκροτηθεί.

Μέσα στο αποτέλεσμα συνυπάρχουν (όπως είναι φυσικό) διαφορετικά ή και αντιφατικά στοιχεία. Μια άρνηση για την ένταξη της Μακεδονίας στις ευρωατλαντικές ολοκληρώσεις – που εκτείνεται από την απλή αδιαφορία γι’ αυτό έως έναν «ευρωσκεπτικισμό» μέχρι και μια ανοιχτή εναντίωση (ακόμα και από ταξική σκοπιά). Μια αντίδραση στην εθνική ταπείνωση που υπογραμμίζεται τόσο από κάποιους ταπεινωτικούς όρους της Συμφωνίας (αλλαγή ονόματος κ.ά.), όσο και από την ολοένα και πιο ανοιχτή εμπλοκή των ιμπεριαλιστών στη χώρα. Μια αποστασιοποίηση των μαζών από την αστική πολιτική, που όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, φαντάζει στα μάτια τους σαν κάτι ξένο και αποκρουστικό.

Το αποτέλεσμα αλλάζει κάποιους πολύ σημαντικούς όρους. Πρώτον, δημιουργεί μια βαθιά πολιτική κρίση στη γειτονική Μακεδονία. Η «ευρωπαϊκή πορεία» της χώρας και η ένταξη στο ΝΑΤΟ αποτελούν κυριολεκτικά ολόκληρη την πολιτική της κυβέρνησης Ζάεφ. Δεύτερον, δημιουργεί ένα εμπόδιο στις ΗΠΑ για το προχώρημα των σχεδίων τους στην περιοχή. Τρίτον, δημιουργεί και μια δύσκολη κατάσταση για την ελληνική κυβέρνηση, που βλέπει μία από τις βασικότερες «εκδουλεύσεις» που ήθελε να κάνει στο «θείο Σαμ» να σκοντάφτει πάνω σε ένα απρόσμενο εμπόδιο. Τέταρτον, μεγαλώνει την αστάθεια στην περιοχή (αφήνοντας και περιθώρια για μεγαλύτερη εμπλοκή της Ρωσίας), αδυνατίζει τον έλεγχο και την ομαλότητα που θέλουν να επιβάλλουν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, πράγμα που με τη σειρά του αυξάνει τους κινδύνους για επεισόδια και αναφλέξεις κάθε είδους.

Αυτά δεν σημαίνουν ότι τα σχέδια των ΗΠΑ–ΝΑΤΟ–ΕΕ μπλοκάρονται. Ας είναι και πραξικοπηματικά, θα προσπαθήσουν να τα προχωρήσουν, κάνοντας ότι δεν τρέχει τίποτα, συγχαίροντας την κυβέρνηση Ζάεφ για την επιτυχία κ.λπ. Είναι γνωστό, οι «δημοκρατικές διαδικασίες» δεν είναι παρά μόνο μια επιλογή για τους ιμπεριαλιστές, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Ήδη οι δηλώσεις Ευρωπαίων, Αμερικανών, αλλά και του ίδιου του Ζάεφ μιλάνε για νίκη, λαϊκή εντολή υπέρ του ΝΑΙ κ.λπ.

Πρώτα βιολιά σ’ αυτή την εκστρατεία οι αχαρακτήριστοι φιλοϊμπεριαλιστές τυχοδιώκτες Συριζαίοι, οι Τσίπρας, Κοτζιάς κ.ά., που λένε «συνεχίζουμε» και «η συμφωνία δεν επηρεάζεται». Ωστόσο, το αποτέλεσμα μεγαλώνει την πολιτική αστάθεια/κρίση και στην Ελλάδα. Είτε διαλύοντας το πολιτικό σκηνικό, είτε χτυπώντας την όποια αξιοπιστία επιχειρεί να διασώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε βάζοντας τη ΝΔ μπροστά στην αγωνία αν θα χρειαστεί να στηρίξει πιο ανοιχτά τη Συμφωνία κατ’ επιταγή των ΗΠΑ. Οι εργαζόμενοι και νέοι στην Ελλάδα πρέπει να μεγαλώσουμε αυτή την κρίση, δυναμώνοντας όλους τους αγώνες μας – και στην πρώτη γραμμή τους αντιπολεμικούς–αντινατοϊκούς–αντιιμπεριαλιστικούς.

Τέλος, το αποτέλεσμα δικαιώνει εκείνες τις δυνάμεις στην Ελλάδα που τοποθετήθηκαν έμπρακτα για μια ταξική και διεθνιστική απόρριψη της Συμφωνίας, ανάμεσα σ’ αυτές και την ΟΚΔΕ. Αντίθετα, είναι κόλαφος για τις λεγόμενες «πατριωτικές» αριστερές δυνάμεις. Για το ΚΚΕ και τις «αντιιμπεριαλιστικές» φανφάρες του, που βλέπει –για πολλοστή φορά– μόνο «ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και δράση εθνικιστικών κύκλων» (αλλά πουθενά μια χαραμάδα λαϊκής περηφάνιας και ανάτασης), που συντασσόμενο με την αστική «εθνική γραμμή» αρνείται στον γειτονικό λαό το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και θέλει να τον μαντρώσει στη «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό». Για όλους εκείνους τους ρεφορμιστές (ΛΑΕ κ.ά.) που έβλεπαν παντού κυρίως τον «αλυτρωτισμό των Σκοπίων», πριν μείνουν κι αυτές άφωνες με την άρνηση του γειτονικού λαού – και που επίσης δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του. Αλλά και για τους δήθεν «αντιεθνικιστές» (από τον ΣΥΡΙΖΑ ή που έχουν αποχωρήσει), που είχαν ταχθεί ένθερμα υπέρ της Συμφωνίας (όπως και σε άλλα τέτοια σχέδια: Ανάν κ.ά.), επειδή αυτή επενδύθηκε μ’ έναν τάχα «αντιεθνικιστικό» μανδύα, ενώ στην πραγματικότητα ο πιο σκληρός, επικίνδυνος εθνικισμός (ιστορικά, πολιτικά, πρακτικά) είναι αυτός των ιμπεριαλιστών.

Οι μεθοδεύσεις των ιμπεριαλιστών για να επιβληθεί η Συμφωνία είναι δεδομένο ότι θα ενταθούν. Είτε με ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα στη Μακεδονία, με εκβιασμούς, δωροδοκίες, αποστασίες κ.λπ., είτε με μια ακόμα πιο επικίνδυνη εμπλοκή τους (ας μην ξεχνάμε ότι η ίδια η κυβέρνηση Ζάεφ είναι προϊόν μιας «έγχρωμης επανάστασης»).

Για τους λαούς και τους εργαζόμενους της περιοχής, τα δύσκολα είναι μπροστά. Ο αντίπαλος είναι μεγάλος και ισχυρός, αλλά έχει υποστεί σοβαρές ρωγμές, δεν είναι ανίκητος. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μετατρέψουμε το πρώτο βήμα, που έγινε στο δημοψήφισμα, σε ένα ενεργό και μαχητικό αντιπολεμικό–αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στην περιοχή. Σφυρηλατώντας σχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης με το γειτονικό λαό και όλους τους υπόλοιπους, αναπτύσσοντας τον εργατικό διεθνισμό, στρεφόμενοι πρώτα απ’ όλα ενάντια στις δικές μας πατριδοκάπηλες κυβερνήσεις. Να μετατρέψουμε την πολύπαθη περιοχή των Βαλκανίων από ορμητήριο των γερακιών του ιμπεριαλισμού σε κοιτίδα εργατικών και κοινωνικών αγώνων.

–

• Ταξικό–Διεθνιστικό ΟΧΙ στη αμερικανοκίνητη Συμφωνία
• Έξω ΝΑΤΟ και βάσεις απ’ τα Βαλκάνια. Έξω η Ελλάδα από ΝΑΤΟ και ΕΕ
• Κοινή πάλη των λαών σε Βαλκάνια και Ευρώπη. Ενάντια σε φτώχεια, ρατσισμό, καταστολή, πόλεμο. Εμπρός για μια Ευρώπη των Εργαζομένων, δημοκρατική, ριζοσπαστική, σοσιαλιστική
• Αναγνώριση στο λαό της Μακεδονίας του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού

–

3.10.2018

–

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ