Δεν είναι τυ­χαί­ος, λοι­πόν, ο τί­τλος από την Έκ­θε­ση «Φα­ντα­σί­ες», που γί­νε­ται στην Πι­να­κο­θή­κη Γρη­γο­ριά­δη (έως 29-4-2018). Διότι, η λέξη «φα­ντα­σία» είναι συ­νώ­νυ­μη της «φα­ντα­σί­ω­σης» είτε ως σκέψη είτε ως δη­μιουρ­γι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, που ξε­κι­νά από τη σκέψη. Άρα, έχει διπλή ση­μα­σία.

Στην ζω­γρα­φι­κή υπάρ­χουν έργα, που είναι κα­θα­ρά φα­ντα­σιώ­σεις. Όμως, υπάρ­χουν και έργα, τα οποία είναι μια απλή ανα­πα­ρά­στα­ση (π.χ. ένα απλό γυ­ναι­κείο πορ­τρέ­το). Ο καλ­λι­τέ­χνης, με το έργο του, μιλά με ένα άλλο τρόπο επι­κοι­νω­νί­ας. Μά­λι­στα, αυτό που βγαί­νει ως τε­λι­κό «προ­ϊ­όν» δεν είναι πάντα αυτό που έχει από την αρχή στο νου του. Κατά τη διάρ­κεια, ανα­κα­λύ­πτει συ­νε­χώς πράγ­μα­τα. Τον πη­γαί­νει η ίδια η τέχνη.

Η τέχνη είναι μεν μια κα­τά­στα­ση επι­λο­γής, αλλά απορ­ρέ­ει και από ψυ­χι­κά κί­νη­τρα. Είναι μια πο­ρεία προς την πλη­ρό­τη­τα. Επί­σης, ούτε το κοινό είναι ενιαίο ως προς τις προ­σλαμ­βά­νου­σες που έχει από ένα έργο. Άρα, ένα έργο είναι ανοι­κτό και επι­δέ­χε­ται πολ­λές ανα­γνώ­σεις, και ανά­λο­γα με την εποχή που το πα­ρα­τη­ρού­με. Το έργο, σχε­δόν πάντα αντα­να­κλά το δικό μας προ­σω­πι­κό βλέμ­μα (ή φα­ντα­σιώ­σεις), το οποίο συν­δυά­ζε­ται με ένα ευ­ρύ­τε­ρο πεδίο συ­νη­θειών, παι­δεί­ας, αι­σθή­σε­ων, κουλ­τού­ρας, εμπει­ριών, βιω­μά­των κλπ.

Με τον τίτλο «Φα­ντα­σί­ες», σκο­πός της Έκ­θε­σης είναι να ενερ­γο­ποι­ή­σει μία ή  πε­ρισ­σό­τε­ρες φα­ντα­σιώ­σεις. Φα­ντα­σιώ­σεις τόσο του καλ­λι­τέ­χνη που πα­ρου­σιά­ζο­νται πάνω στο έργο όσο και του κοι­νού που ενερ­γο­ποιού­νται μέσω της συμ­με­το­χής. Όπως  επι­ση­μαί­νε­ται στο Δελ­τίο Τύπου, «Εύ­κο­λα  θα ανα­ζη­τή­σου­με πιο πρω­ταρ­χι­κές φα­ντα­σιώ­σεις  που οδη­γούν σε γυ­ναι­κεία σώ­μα­τα, που  προ­βά­λουν τη μη­τρι­κή πρω­ταρ­χι­κή ει­κό­να. Εξί­σου, θα ανι­χνεύ­σου­με δια­στρο­φι­κές φα­ντα­σιώ­σεις  για το γυ­ναι­κείο σώμα, πα­ρα­λη­ρη­μα­τι­κές φο­βί­ες στη θέασή του με εχθρι­κή χροιά, αλλά και πραγ­μα­τι­κούς φό­βους στην πα­ρου­σί­α­σή του. Ας σκε­φτού­με πώς μία γυ­ναί­κα ζω­γρά­φος το ζω­γρα­φί­ζει. Τέλος, να κα­τα­λά­βου­με τις πολ­λα­πλές  ηδο­νο­βλε­πτι­κές ανα­γνώ­σεις ενός  έργου τέ­χνης: ο καλ­λι­τέ­χνης  πρώτα απ’ όλα λει­τουρ­γεί ηδο­νο­βλε­πτι­κά, το  ίδιο θα κάνει στη συ­νέ­χεια ο ορών το έργο, ακόμη κι όποιος συ­ζη­τή­σει  γι’ αυτό».

Η έκ­θε­ση φι­λο­ξε­νεί μία σειρά γυ­ναι­κεί­ων πορ­τραί­των και γυ­μνών είτε ζω­γρα­φι­κή είτε φω­το­γρα­φία είτε χα­ρα­κτι­κή είτε γλυ­πτά, δια­φο­ρε­τι­κών  πε­ριό­δων και τε­χνο­τρο­πί­ας, πα­λαιών και νέων καλ­λι­τε­χνών, Ελ­λή­νων και ξένων, γνω­στών και λι­γό­τε­ρο γνω­στών. Πα­ρου­σιά­ζο­νται έργα των Delacroix, Modigliani, Βι­κά­του, Τυ­πάλ­δου, Βα­λα­βα­νί­δη, Βα­σι­λεί­ου, Απο­στο­λία Γε­ωρ­γί­ου, Max Ernst, Vassily Kandinsky, Κα­ρα­βού­ζη, Κα­τζου­ρά­κη, Λύτρα, Μαυ­ροϊ­δή, Μαγ­γε­λά­κη, Helmut Newton, Πι­κάσ­σο, Ρασ­σιά, Σπε­ράν­τζα, Τό­μπρου, Μυ­τα­ρά, Φα­σια­νού, Φα­ρά­ντου, Φα­λη­ρέα κλπ.

Τέλος, στην εί­σο­δο την Έκ­θε­σης, σε υπο­δέ­χε­ται μια με­γά­λη ζω­γρα­φι­κή αφίσα, από έργο του Φα­σια­νού, με το από­φθεγ­μα του Κομ­φού­κιου, «Γυ­ναί­κα το μισό του ου­ρα­νού».