2018: Χρονιά ανατροπών

–

Από τη στήλη “η άποψη μας” της Εργατικής Πάλης Ιανουαρίου

–

Ενώ έχει ανακοινωθεί ότι στο πρώτο δεκαήμερο του 2018 θα κατέβει προς ψήφιση στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο – βασικό προαπαιτούμενο της 3ης αξιολόγησης – που, εκτός από μια σειρά ακραίων νεοφιλελεύθερων μέτρων (πλειστηριασμοί, ιδιωτικοποιήσεις μιας ακόμη ομάδας οργανισμών και επιχειρήσεων του δημοσίου, μέτρα στήριξης των τραπεζών κ.ά.), περιλαμβάνει τα πιο αντεργατικά και αντιδραστικά μέτρα από όσα έχουν παρθεί μέχρι σήμερα, μια που χτυπάει ριζικά τον συνδικαλισμό, το δικαίωμα της απεργίας, τη συγκρότηση της εργατικής τάξης σαν τάξη κ.λπ., ξαφνικά η άθλια κυβέρνηση Τσίπρα έφερε στο τραπέζι δύο θέματα: α) την ονομασία της πρώην γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας και β) την αίτηση για την ακύρωση του ασύλου που έδωσε η δευτεροβάθμια επιτροπή ασύλου σε έναν τούρκο αξιωματικό. Ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα και των δύο θεμάτων, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με αυτό τον τρόπο προσπαθεί για ακόμη μια φορά να μετατοπίσει την πολιτική ατζέντα από τα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα, που θα επηρεάσουν καθοριστικά τη ζωή των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας.

Όμως, όσες παραπλανητικές ενέργειες και αν χρησιμοποιεί ο Τσίπρας και η παρέα του, κατά πάσα πιθανότητα φτάνουν στο τέλος της άθλιας αντιδραστικής πορείας τους. Η αστική τάξη, το μεγάλο (και το μαφιόζικο) κεφάλαιο και ιδιαίτερα η ευρωπαϊκή πολιτικοοικονομική ελίτ και οι ιμπεριαλιστές (κυρίως οι Αμερικάνοι) βρήκαν αυτούς που εξυπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα και τα σχέδιά τους. Αυτός είναι και ο λόγος που εκφράζονται με τα καλύτερα λόγια για τα οικονομικά «επιτεύγματά» τους, για τη «σταθερότητα» και την «κανονικότητα» που «βλέπουν» στην Ελλάδα, όπου γι’ αυτούς αυτά σημαίνουν ότι οι υποτακτικοί του ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζουν πιστά τα μνημόνια και τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια στην περιοχή.        

Ωστόσο, τίποτα δεν μπορεί να τους σώσει από την οργή και την αηδία των μαζών για τη μετάλλαξή τους σε μνημονιακούς, φιλοκαπιταλιστές και φιλοϊμπεριαλιστές, πολύ περισσότερο μάλιστα που η δομική κρίση του παγκόσμιου, ευρωπαϊκού και ελληνικού καπιταλισμού μεγαλώνει και χειροτερεύει.

–

Η αποσύνθεση της ΕΕ

Η κρίση και αποσύνθεση της ΕΕ ομολογείται απ’ όλους, ακόμη και από εκείνους που μέχρι χθες την παρουσίαζαν σαν παράδεισο. Οι Βρετανοί όχι μόνο άνοιξαν την πόρτα της φυγής αλλά και άναψαν το φως για τη διάλυσή της. Η χιονοστιβάδα των γεγονότων, από τους αγώνες των εργαζομένων μέχρι τον αγώνα για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, δείχνουν ότι αυτό το στρατηγείο των ευρωπαίων καπιταλιστών ενάντια στις εργατικές και λαϊκές μάζες των χωρών της ΕΕ και όχι μόνο φτάνει στο τέλος του. Το 2018 είναι πολύ κρίσιμο και όλα δείχνουν ότι θα έχουμε νέα και αποφασιστικά δεδομένα στην πορεία διάλυσης της ΕΕ και πάνω απ’ όλα της Ευρωζώνης, τουλάχιστον με τη μορφή που τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

Στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις σε Ουγγαρία, Σουηδία και κυρίως Ιταλία θα φανεί αν αυτή η πορεία θα συνεχιστεί με τους ίδιους ρυθμούς ή αν θα έχουμε μια ακόμη μεγαλύτερη επιτάχυνση στην κρίση και αποσύνθεση της ΕΕ. Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, δυσκολία σχηματισμού συμμαχικής κυβέρνησης στη Γερμανία (που μάλλον είναι η αρχή μιας σοβαρής πολιτικής κρίσης και όχι μόνο αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης), αποσύνθεση των γαλλικών παραδοσιακών αστικών κομμάτων (Ρεπουμπλικανικό και Σοσιαλιστικό), συμμετοχή της ακροδεξιάς στην αυστριακή κυβέρνηση, τα πράγματα κινούνται σε βάρος της κυρίαρχης γερμανογαλλικής πολιτικοοικονομικής ελίτ της ΕΕ. Με όλο και επιταχυνόμενους ρυθμούς, χάνει τον έλεγχο της κατάστασης και της λεγόμενης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με την οποία έλπιζε να κυριαρχήσει σε παγκόσμια κλίμακα.

Αν στην Ιταλία, στις εκλογές του προσεχούς Μαρτίου, κυριαρχήσουν οι κάθε είδους δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις και το Δημοκρατικό Κόμμα του Μ. Ρέντζι υποστεί ήττα όπως αναμένεται, τότε η πολιτικοοικονομική ελίτ θα αδυνατίσει ακόμη περισσότερο και η κατάσταση στην ΕΕ, και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη, θα χειροτερεύσουν ακόμη περισσότερο. Η κρίση του ιταλικού καπιταλισμού, του τρίτου σημαντικότερου στην ΕΕ, είναι όχι μόνο μεγάλη αλλά έχει φτάσει και σ’ ένα σημείο όπου δεν μπορεί να μείνει μέσα στην ΕΕ και κυρίως στον ζουρλομανδύα του Ευρώ, τουλάχιστον χωρίς να αλλάξουν οι σημερινές συνθήκες, πράγμα όμως εξαιρετικά δύσκολο, μια που οι όποιες αλλαγές προσκρούουν στα συμφέροντα του γαλλικού και κυρίως του γερμανικού καπιταλισμού.        

Η κρίση και αποσύνθεση της ΕΕ, αν δεν είναι η «μαύρη τρύπα» του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, σίγουρα είναι η μαύρη τρύπα του ελληνικού καπιταλισμού και του πολιτικού του προσωπικού, που έχει συνδέσει το πολιτικό του μέλλον μ’ αυτή, από τους παλαιότερους μνημονιακούς μέχρι τους νεότερους του Τσίπρα και της παρέας του.

–

Οι πολεμικές εστίες πυκνώνουν και μεγαλώνουν

Η ήττα των Αμερικανών στη σύγκρουση της Συρίας και της ευρύτερης περιοχής δεν σημαίνει ότι αυτοί οι επικίνδυνοι ιμπεριαλιστές, στην περίοδο της μεγαλύτερης κρίσης και υποβάθμισής τους μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα υποχωρήσουν και θα εγκαταλείψουν την περιοχή. Τα τελευταία γεγονότα, η υπόθεση της Ιερουσαλήμ και κυρίως η όξυνση της κρίσης στο Ιράν – για να αναφερθούμε μόνο σ’ αυτά τα δύο – δείχνουν ότι ετοιμάζουν νέα μεγάλη κρίση στην περιοχή, ίσως ακόμη και μεγαλύτερη από αυτή της Συρίας.  

Το Ιράν μαζί με τη Β. Κορέα γίνονται οι νέες μεγάλες επικίνδυνες εστίες πολέμου, που σίγουρα το 2018 θα απασχολήσουν την παγκόσμια πολιτική σκηνή, με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Χωρίς την εξουδετέρωση ή υποταγή του Ιράν, με οποιονδήποτε τρόπο, είναι αδύνατο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όχι μόνο να ανακτήσει την παλιά του κυριαρχία στην περιοχή ή ένα σημαντικό μέρος της, αλλά ακόμη και να αποφύγει να χάσει και τα ερείσματα που του απομένουν (Σαουδική Αραβία κ.λπ.), όχι μόνο υπέρ της Ρωσίας και των περιφερειακών δυνάμεων, αλλά υπέρ του βασικού τους ανταγωνιστή σε παγκόσμιο επίπεδο, της Κίνας.

Η κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος θα οξύνουν και την ταξική πάλη και θα προκαλέσουν σημαντικές και βαθιές ανατροπές στο ήδη ασταθές και ρευστό παγκόσμιο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον. Το εργατικό κίνημα και οι επαναστατικές δυνάμεις πρέπει να ετοιμαστούν μπροστά στις επερχόμενες συγκρούσεις και ανατροπές.