Για το μήνυμα του «Βαθύ Κόκκινο» προς την ΟΚΔΕ και εναντίον της

«Για να μην μένουν αναπάντητες ανιστόρητες αναφορές»

Για να υπερασπίσουμε τη σοβαρότητα στην ιδεολογική αντιπαράθεση

–

Η ΟΚΔΕ έλαβε στις 3/9 από το mail της ιστοσελίδας «Βαθύ Κόκκινο» ένα σύντομο μήνυμα με τίτλο Για να μην μένουν αναπάντητες ανιστόρητες αναφορές, όπου μετά από μια αρχική αναφορά στο κείμενό μας Το Σύμφωνο Χίτλερ–Στάλιν και οι σύγχρονοι απολογητές του (βλ. https://www.okde.gr/archives/5118) ο αποστολέας αναφέρει επί λέξει: «Το θεωρούμε πολυτέλεια να μπούμε σε έναν διάλογο αντικρούοντας τις ανιστόρητες [sic] απόψεις που δημοσιεύετε. Ούτε έχουμε διάθεση να κάνουμε αναφορά στην στάση των βασικών τροτσκιστικών ομάδων στην Ελλάδα κατά την εποχή της γερμανικής κατοχής. Για το στίγμα του αντεπαναστατικού ρόλου του τροτσκισμού στην σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ, είναι χαρακτηριστικό το βιβλίο του Λ. Μάρτενς, ‘Μια άλλη ματιά στον Στάλιν’, το οποίο δημοσιεύουμε σε συντροφικό ιστότοπο».

Πραγματικά, δυσκολεύεται κανείς να απαντήσει σ’ έναν τέτοιο καταπέλτη! Αν ο συντάκτης «το θεωρεί πολυτέλεια» να αντικρούσει τις ανιστόρητες απόψεις μας. Αν «δεν έχει διάθεση» να αντιπαρατεθεί για την Κατοχή. Τότε, ποιος αλήθεια είναι ο λόγος του μηνύματός του; Ποιος μπορεί να είναι ένας πραγματικά σοβαρός λόγος για ένα τέτοιο μήνυμα, ανάμεσα σε ανθρώπους που εμπλέκονται στην πολιτική και ταξική πάλη, που αναφέρονται στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα;

Ο ανήσυχος συντάκτης του μηνύματος, αν «έχει τη διάθεση», μπορεί να συμπληρώσει την εικόνα του για το θέμα της Κατοχής τουλάχιστον με τα εξής κείμενα (που εμπεριέχουν και κριτικά στοιχεία): α) Το 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ: Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω, Μέρος Α΄, Γ. Η προδοσία της ελληνικής επανάστασης 1941–49, σ. 11–22, των σ. Χ. Ζάκα–Β. Ζόγκα–Σ. Παπαδόπουλου, εκδ. Εργατική Πάλη. β) Βασικά ζητήματα του εργατικού κινήματος, μεταπολεμική έκδοση του ΚΔΚΕ (ελληνικό τμήμα της 4^ης Διεθνούς), εκδ. Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη. γ) Ο σφαγιασμός των αρχειομαρξιστών της περιοχής Αγρινίου από τον ελληνικό σταλινισμό, του Γ. Καρύτσα, εκδ. Άρδην. [Υπάρχουν πολλές αναφορές για τέτοιες δολοφονίες και σε άλλα έργα, π.χ. Αιρετικές διαδρομές, του Μάριου Εμμανουηλίδη, εκδ. Φιλίστωρ και Ιστορία του Μποσλεβικισμού–Τροτσκισμού στην Ελλάδα, του Λουκά Καρλιάφτη (Κώστα Καστρίτη), εκδ. Εργατική Πάλη]. δ) Αριστερή Αντιπολίτευση και 4^η Διεθνής στην Ελλάδα, συλλογικό έργο, εκδ. Εργατική Πάλη. ε) Από την διεθνή βιβλιογραφία εντελώς ενδεικτικά: How Trotsky and Trotskyists confronted the Second World War, του πολύ σημαντικού ιστορικού Πιέρ Μπρουέ (στο www.revolutionaryhistory.co.uk) – Trotskyists and the Resistance in World War Two, του Ερνέστ Μαντέλ (στο διαδικτυακό Marxist Internet Archives) – Η 4^η Διεθνής, Συμβολή στην ιστορία του τροτσκιστικού κινήματος, του Πιερ Φρανκ, εκδ. Εργατική Πάλη.

Αμφιβάλλουμε ότι το έχει κάνει ή θα το κάνει. Ή ότι θα μπορέσει να μάθει πολιτικά κάτι απ’ αυτά τα κείμενα. Άλλωστε κάτι θα μπορούσε να έχει ήδη διδαχτεί από το τεράστιο έργο του Τρότσκι, του Πουλιόπολου κ.ά., αντί να αναμασά σταλινικά ψέματα και άχυρα.

Το πόνημα του Μάρτενς (το οποίο έχουμε διαβάσει και μας υπενθυμίζει ο συντάκτης του μηνύματος), πρόκειται για πραγματική σακαράκα, από έναν τσαρλατάνο. Μπορεί να δει κανείς πιο αναλυτικά: Μια άλλη ματιά… σταλινικής διαστρέβλωσης, https://www.okde.gr/archives/5426.

Υπάρχουν, ωστόσο, πραγματικοί λόγοι γι’ αυτό το μήνυμα από το «Βαθύ Κόκκινο». Πρώτο, η αμηχανία και γύμνια τους, μπροστά στην τεκμηριωμένη παρουσίαση των σταλινικών εγκλημάτων, των προδοσιών του εργατικού και επαναστατικού κινήματος, της φυσικής εξόντωσης επαναστατών. Με σταθερότητα και συνέπεια, συνεχίζοντας και προσπαθώντας να εμπλουτίσουμε την παράδοση του ρεύματος του επαναστατικού μαρξισμού/τροτσκισμού και της 4^ης Διεθνούς, η ΟΚΔΕ έχει πρωτοστατήσει σ’ αυτό, με πληθώρα πολιτικών κειμένων, στοιχείων, αναφορών κ.λπ. που είναι διαθέσιμα στον καθένα, από τις εκδόσεις, την εφημερίδα (Εργατική Πάλη) και την ιστοσελίδα μας. Για να μάθουν όλοι οι αγωνιστές, ιδιαίτερα οι νέοι την αλήθεια για τον αντεπαναστατικό ρόλο του σταλινισμού – κι ας ενοχλείται, ας φωνασκεί όσο θέλει ο συντάκτης του «Βαθύ Κόκκινο» για «ανιστόρητες»(!) αναφορές.

Δεύτερο, το γεγονός ότι το ίδιο το ΚΚΕ έχει αναθεωρήσει (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει κάνει κάποια πραγματικά ταξική και επαναστατική στροφή), τουλάχιστον στα επίσημα κείμενα, σχεδόν όλες τις βασικές θέσεις όπου στηρίχτηκαν οι προδοσίες, ήττες και καταστροφές του εργατικού και επαναστατικού κινήματος (Λαϊκά Μέτωπα, αντιφασισμός, ΕΑΜ και ΔΣΕ λάθος και καταστροφικές επιλογές κ.λπ.). Αφήνοντας έτσι ορφανούς τους παραδοσιακούς λάτρεις του Σταλινισμού και του «πατερούλη», να καταφεύγουν στη βοήθεια των διαφόρων «Μάρτενς». Εκτός από μια θρησκευτική νοσταλγία για τα αρκτικόλεξα ΚΚΕ, ΕΑΜ, ΟΠΛΑ, ΔΣΕ κ.λπ. και τον «μεγάλο αρχηγό Ζαχαριάδη», εκτός από κουτοπόνηρες συναισθηματικές επικλήσεις στους ηρωικούς λαϊκούς αγώνες του παρελθόντος και τα μαρτυρικά θύματά τους, ο ιστορικός πολιτικός απολογισμός δείχνει αδιαμφισβήτητα ότι η Ελληνική Επανάσταση 1941–49 χαντακώθηκε από τον Σταλινισμό (6^η Ολομέλεια ΚΚΕ 1934 για Αστικοδημοκρατική και όχι Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα, Λαϊκά Μέτωπα, «εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας» κ.λπ.), ότι το πρώτο εργατικό κράτος της ΕΣΣΔ καταστράφηκε και εντέλει ξεψύχησε στα χέρια του Σταλινισμού. Η ιστορική δικαίωση των θεμελιακών προβλέψεων και προσανατολισμών του Τρότσκι και της 4^ης Διεθνούς (δυστυχώς αρνητική) είναι ένα αναντίρρητο γεγονός.

Βέβαια, πάντα μπορεί κανείς να μην θέλει να διδαχτεί τίποτα από την ιστορία και την πραγματικότητα – και να μένει σε κραυγές για «αντεπαναστάτες» (τροτσκιστές, μπουχαρινικούς, ζηνοβιεφικούς κ.λπ.) που έπρεπε να παταχτούν αμείλικτα, στην αγχωτική καταγραφή χιλιάδων και εκατομμυρίων αγωνιστών, επαναστατών, κομμουνιστών, απλών ανθρώπων κ.λπ. ως «εχθρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης». Αυτά όμως δεν συνιστούν ανάλυση, πολιτική, ιδεολογία – αλλά βρώμισμα των ιδεών και οραμάτων του Σοσιαλισμού/Κομμουνισμού, με την αποδοχή και δικαιολογία στημένων δικών, μαζικών διώξεων και εκτελέσεων, αποτρόπαιων γκουλάγκ κ.λπ. Έτσι, το ανοιχτό ερώτημα προς τον συντάκτη του μηνύματος (και όσων συμμερίζονται τις απόψεις του ή υπεκφεύγουν) είναι αμείλικτο: είναι υπέρ ή κατά των διαπιστωμένων εκατοντάδων (τουλάχιστον) δολοφονιών επαναστατών και αντιπολιτευόμενων από τον ελληνικό σταλινισμό π.χ. στα χρόνια της Κατοχής; Μιλήστε καθαρά, για να ξέρουν όλοι μέσα στο εργατικό κίνημα τι πρεσβεύει ο καθένας!

Σήμερα, το πρόβλημα της αντιμετώπισης του Σταλινισμού στο εργατικό κίνημα δεν είναι η άγνοια, η αδυναμία κατανόησης ενός ιστορικά πρωτοφανέρωτου φαινομένου, η έλλειψη τεκμηρίων κ.λπ., που πρόσθετα την δυσκόλευαν σε άλλες περιόδους. Μετά από τόσα χρόνια, αρχεία έχουν ανοίξει, μελέτες έχουν γίνει και –με την επίμονη συμβολή των επαναστατών μαρξιστών/τροτσκιστών και του ρεύματος της 4^ης Διεθνούς– ο αντεπαναστατικός ρόλος του Σταλινισμού γίνεται σιγά σιγά μέρος της νέας συλλογικής–ιστορικής συνείδησης πάνω στην οποία πρέπει να στηριχτεί το παγκόσμιο εργατικό και επαναστατικό κίνημα για να ανορθωθεί. Το ζητούμενο είναι η τοποθέτηση και το κέρδισμα νέων αγωνιστών/δυνάμεων στην πλευρά που είχε και έχει το ιστορικό δίκαιο, σε ένα αναγεννημένο ρεύμα του Επαναστατικού Μαρξισμού και της 4^ης Διεθνούς. Η πάλη είναι τιτάνια, ωστόσο –και αυτό πρέπει να προσέξει ο συντάκτης του μηνύματος από το «Βαθύ Κόκκινο»– διεξάγεται σε συνθήκες που έχουν αλλάξει ριζικά από τις ζοφερές δεκαετίες του ’30, του 40’ ή του ’50. Να προσέξει ότι σε παγκόσμια κλίμακα οι δυνάμεις που με τον ένα ή άλλο τρόπο αναφέρονται στον Τροτσκισμό, είναι σχεδόν οι μόνες που βρίσκονται παρούσες σε κάθε μεγάλο αγώνα ή σε προσπάθειες ανασυγκρότησης–ανασύνθεσης του εργατικού κινήματος, που αυξάνουν τις δυνάμεις τους – και πάντως δεν παίζουν αυτόν τον ρόλο δυνάμεις αποστεωμένες από τη λατρεία του Σταλινισμού ή που αναμασούν το σταλινικό κουτόχορτο για «αντεπαναστάτες»! Να συγχρονιστεί με την πραγματικότητα της εποχής μας – και να αποφύγει ξανά απρόσεκτα και άσκοπα «χτυπήματα στον αέρα» (του τύπου του μηνύματος που έστειλε). Να αναρωτηθεί αν με την προσπάθεια αναστήλωσης του Σταλινισμού που επιχειρεί (και τα συνεπακόλουθα «νέα ΕΑΜ» κ.λπ.), δεν κάνει τίποτε άλλο από το να προετοιμάζει νέες ήττες και τραγωδίες για το κίνημα.

Ευτυχώς πρόκειται για απόψεις και στοιχεία/αναφορές τόσο κραυγαλέα ανυπόστατα, τόσο ξεδοντιασμένα από την ιστορία και την ταξική πάλη, που ελάχιστη ζημιά μπορούν να κάνουν, τουλάχιστον σε διεθνή οπτική. Ωστόσο στην Ελλάδα έχουμε και αυτή την ιδιομορφία–ιδιοτροπία , που μας υποχρεώνει να επανερχόμαστε. Η συζήτηση δε με αφορμή το αντικομμουνιστικό ψευτοσυνέδριο της Εσθονίας (βλ. την σχετική ανακοίνωση της ΟΚΔΕ, https://www.okde.gr/archives/6190) έφερε δυστυχώς στην επιφάνεια και τις αντιτροτσκιστικές εμμονές στην Αριστερά (αν και σε διαστάσεις δυσανάλογες –και κυρίως διαδυκτιακές– με τον πραγματικό ρόλο στο κίνημα των δυνάμεων που τις αναμασάνε.

Η ΟΚΔΕ θα συνεχίσει και αυτό τον ιδεολογικό αγώνα της, πάντα με σεβασμό στο πολιτικό–ιδεολογικό περιεχόμενο της συζήτησης, στις αρχές της Εργατικής–Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας [ο συντάκτης του μηνύματος από το «Βαθύ Κόκκινο» ας μας πει αν την αποδέχεται σαν προγραμματική αρχή], στη σοβαρότητα που πρέπει να διέπει τις σχέσεις και το διάλογο στο εσωτερικό του κινήματος. Τα ληγμένα του Σταλινισμού δεν πείθουν και δεν σκιάζουν πλέον. Τα κατάλοιπα και το μένος του Αντιτροτσκισμού –που εντέλει είναι ένας συνεπής Αντικομμουνισμός (και αυτό ισχύει και για το συντάκτη του μηνύματος προς την ΟΚΔΕ)– θα ηττηθούν ιδεολογικά και πολιτικά, το εργατικό και επαναστατικό κίνημα θα ανοίξει νέους δρόμους μπροστά, με βάση τις αυθεντικές επαναστατικές μαρξιστικές ιδέες των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Λούξεμπουργκ, Τρότσκι. Η ιστορία είναι αμείλικτη, έχει αρχίσει να μην συγχωρεί στους σταλινικούς –αυτή τη «λέπρα του κινήματος»– για τα εγκλήματά τους ενάντια στο Σοσιαλισμό, στους επαναστάτες μαρξιστές και τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος, ούτε μια σταλαγματιά αίμα.

–

ΟΚΔΕ, 6/9/2017