Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ για τις πολιτικές εξελίξεις στην Πορτογαλία

Ανακοίνωση της Ο.Κ.Δ.Ε. για τις εξελίξεις στην Πορτογαλία

–

Την Τετάρτη 10/11, η δεξιά κυβέρνηση της Πορτογαλίας (συμμαχία του δεξιού «Πορτογαλία Μπροστά» του Πέδρο Κοέλιο και των Σοσιαλδημοκρατών) δεν κατόρθωσε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή (123 ψήφους κατά και 107 υπέρ). Η κυβέρνηση ενός μήνα του Κοέλιο προέκυψε έπειτα από την πραξικοπηματική πολιτική του δεξιού Προέδρου της Δημοκρατίας Καβάκο Σίλβα, ο οποίος αρνήθηκε να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, που μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Μπλόκο της Αριστεράς κέρδισαν την απόλυτη πλειοψηφία των 122 εδρών. Η πράξη αυτή, ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά πραξικοπήματα στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, αιτιολογήθηκε με την απίστευτη δήλωση πώς δεν μπορούν να συμμετέχουν στην κυβέρνηση κόμματα που «θέτουν σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας»!! Αυτή η ωμή δήλωση δείχνει με τον καλύτερο τρόπο την ιστορική παρακμή και την αντιδραστική μετάλλαξη του αστικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος και του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Το οποίο θέλει και επιβάλει όπου μπορεί κυβερνήσεις υποτακτικές στην στρατηγική του, στην πολιτική των Μνημονίων (Σύμφωνο για το Ευρώ, δημοσιονομική προσαρμογή κ.λπ.). οδηγώντας στο τσαλαπάτημα κάθε λαϊκής θέλησης (ακόμα και εκφρασμένης με την ψήφο), στην κατάργηση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας, σε μια βαθιά αντιδημοκρατική αναδίπλωση, στο πισωγύρισμα των εργατικών τάξεων και των λαών της Ευρώπης σε υποτελείς τύπου 19^ου αιώνα.

Η καταψήφιση της κυβέρνησης Κοέλιο ήρθε σαν αποτέλεσμα της συμμαχίας/σύμπραξης του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Μπλοκ της Αριστεράς και των Πρασίνων. Η πτώση της πιο βραχύβιας κυβέρνησης στην ιστορία της χώρας, αποτέλεσμα της οξείας πολιτικής κρίσης που ξέσπασε μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην παρατεταμένη πολιτική κρίση της Πορτογαλίας. Μετά την πτώση της κυβέρνησης, ο πρόεδρος Σίλβα άρχισε συναντήσεις με «φορείς», βιομήχανους, τραπεζίτες, βιομηχανικά και εμπορικά επιμελητήρια, καθυστερώντας επίμονα να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο ΣΚ. Μάλιστα επέρεται για την στάση του, υποδεικνύοντας στους Πορτογάλους να μην ανησυχούν, γιατί ο ίδιος υπήρξε ξανά υπηρεσιακός πρωθυπουργός για 5 μήνες το 1987!

Σε αυτή τη νέα φάση μετά τις εκλογές της 4^ης Οκτώβρη, εγκυμονούνται μεγάλοι κίνδυνοι για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Η συμφωνία που υπέγραψε το Μπλοκο της Αριστεράς με το ΣΚ, κάτω από τη γενική συμφωνία της «αντιλιτότητας», στο όνομα των γνωστών «μετώπων ενάντια στη δεξιά», το οδηγεί στην ανοιχτή υποστήριξη ή συμμετοχή του στην επόμενη κυβέρνηση, μαζί με το ΣΚ (και το ΚΚ), ένα πλήρως νεοφιλελεύθερο αστικό κόμμα. Το έργο αυτό έχει ξαναπαιχτεί πολλές φορές στην ιστορία, με τραγικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους.

Λίγους μήνες ύστερα από την ντροπιαστική προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ και την μνημονιακή του μετάλλαξη, οι πορτογάλοι ρεφορμιστές ομοϊδεάτες του στο Μπλοκ δεν θέλουν τίποτα να διδαχτούν. Αντί να οξύνει περαιτέρω την πολιτική κρίση και να προετοιμάσει τους εργαζόμενους για την επερχόμενη σύγκρουση, το Μπλοκ επιλέγει να δεθεί χειροπόδαρα στο άρμα της αστικής διαχείρισης της κρίσης με το ΣΚ, βάζοντας δήθεν τις δικές του «κόκκινες γραμμές». «Κόκκινες γραμμές» που εξαφανίζονται κάθε φορά που οι αστοί επικαλούνται την «εθνική ενότητα», την «εθνική ομοψυχία», το «καλό της πατρίδας» – ή όταν οι ρεφορμιστές ανακαλύπτουν το «μικρότερο κακό», δήθεν για να μην επιστρέψει η Δεξιά. Αργά ή γρήγορα θα εμφανιστούν τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής, που η μόνη πρακτική της κατάληξη είναι να σταθεροποιήσει προσωρινά το αστικό καθεστώς, να «καθυσυχάσει» και να σπείρει σύγχυση και αυταπάτες στις μάζες, να ανακόψει την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση, να εμποδίσει την ανάπτυξη των αντιστάσεων και αγώνων. Μόνο η ανεξάρτητη επέμβαση του εργατικού κινήματος, η ανάπτυξη των ταξικών αγώνων, η πάλη για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των εργαζομένων, ενάντια στη μπορζουαζία και τα «διευθυντήρια» της Ευρωζώνης/Ε.Ε. μπορεί να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη.

Γι’ αυτή την πολιτική κατρακύλα ενός ακόμα κόμματος αριστερού, στο όνομα της «ενότητας», του «μικρότερου κακού» κ.λπ. ένα μέρος της ευθύνης η εκφυλισμένη ηγεσία της Ενιαίας Γραμματείας της 4^ης Διεθνούς. Το πορτογαλικό «τμήμα» (με ιστορία και ρίζες στην πολιτική ζωή της χώρας, ήδη από την Επανάσταση των Γαρυφάλλων του 1974) ήταν μια σημαντική «συνιστώσα» του Μπλοκο, το οποίο έφτασε στο σημείο να ψηφίσει στην πορτογαλική Βουλή υπέρ της «βοήθειας» προς την Ελλάδα στα πλαίσια του 1^ου Μνημονίου.

Μια εκφυλισμένη ηγεσία που ευθύνεται για τη διάλυση πολλών και σημαντικών τμημάτων/επαναστατικών οργανώσεων στην Ευρώπη (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Δανία κ.λπ.) και όχι μόνο, μέσα σε αμφιλεγόμενα, μικροαστικά και ρεφορμιστικά «πλατιά μέτωπα». Αυτή η εγκληματική πολιτική έχει εξαφανίσει σχεδόν τις δυνάμεις της 4^ης Διεθνούς στην Ευρώπη, συμπαρασύροντας και συνολικά την επαναστατική/άκρα αριστερά, με αποτέλεσμα το κενό να το καλύπτουν είτε ρεφορμιστικές δυνάμεις είτε ακροδεξιές/εθνικιστικές δυνάμεις. Η επιδείνωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και η τεράστια αντιδημοκρατική αναδίπλωση των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. βάζουν σαν επιτακτικό καθήκον την ανασυγκρότηση των επαναστατικών δυνάμεων στην Ευρώπη, την οικοδόμηση νέων επαναστατικών οργανώσεων/κομμάτων που θα παλευουν με όλες τους τις δυνάμεις όχι για να σωθεί αλλά για να θαφτεί το καπιταλιστικό σύστημα.