14 ΜΑΗ – Φοιτητικές Εκλογές «Οξυγόνο» με Αγώνες Μέχρι τη Νίκη Ψηφίζουμε-Στηρίζουμε ΣΣΠ

Οι φοιτητικές εκλογές επίσης έρχονται μέσα στη γενικευμένη καταδίκης της κυβέρνησης και των μαζικών αγώνων ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών. Οι ιστορικές διαδηλώσεις της 28/2 με πάνω 2 εκ. στις συγκεντρώσεις πανελλαδικά αλλάζουν τα δεδομένα. Το ποτήρι ξεχείλισε, η κοινωνία ξέσπασε ενάντια στην ασφυξία της φτώχειας και των ιδιωτικοποιήσεων, της μαφίας των κυβερνητικών και κρατικών θεσμών: Τέμπη, εκατόμβες στην πανδημία, φωτιές, πλημμύρες, εργατικά «δυστυχήματα»-δολοφονίες, ακρίβεια-τέρας κ.ά. Οι αγώνες αυτοί πέτυχαν σημαντικές νίκες: Α) Συνέτριψαν την υποτιθέμενη «δύναμη» του Μητσοτάκη, που γαντζώνεται στην καρέκλα αλλά έχει αδυνατίσει πολύ και βρίσκεται σε αποδρομή. Η πτώση του σε μεγάλο βαθμό θα οφείλεται στις κινητοποιήσεις των Τεμπών. Β) Έχουν σπάσει σε μεγάλο βαθμό οι αυταπάτες για κοινοβουλευτικές και άλλες απατηλές «λύσεις» (προανακριτικές, προτάσεις δυσπιστίας κ.λπ.). Το ίδιο και για όλο το πολιτικό σκηνικό: κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν ήθελε να οργανώσει τον αγώνα μέχρι τέλους, να εκφράσει ανάγκες και αιτήματα για μια ριζική αλλαγή. Γ) Βάλαμε ένα πρώτο φρένο, δυσκολέψαμε σοβαρά τα σχέδια για Διαγραφές και Ιδιωτικά «Πανεπιστήμια». Αυτό φαίνεται και από την ανοιχτή παραδοχή της κυβέρνησης ότι η Πανεπιστημιακή Αστυνομία πήγε «άπατη» από τους αγώνες μας.

Η ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση της δημόσιας δωρεάν παιδείας είναι στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης (και όλων των αστικών δυνάμεων), ώστε να απαλλαγεί από τη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, να στρώσει δρόμο στους ιδιώτες να κατασπαράξουν το «κουφάρι» της δημόσιας δωρεάν παιδείας, να ρίξει όλα τα λεφτά στους εξοπλισμούς, την ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής, τα «δώρα» σε κεφάλαιο-πλούσιους. Το «πανεπιστήμιο της αγοράς» σημαίνει μαζικό αποκλεισμό της νεολαίας από τα ΑΕΙ, μετατροπή της παιδείας από κοινωνικό δικαίωμα σε προνόμιο λίγων. ΕΒΕ, Τράπεζα Θεμάτων, θέματα-σφάχτες των πανελληνίων κ.λπ. συρρικνώνουν διαρκώς τον φοιτητικό πληθυσμό. Εκεί στοχεύει και η απειλή επαναφοράς των διαγραφών, να φτιάξει «πελατεία» για τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια», να δώσει ένα χτύπημα στην αυτοπεποίθηση και στους αγώνες της νεολαίας.

Μετά τις 28/2, τα δεδομένα αλλάζουν. Αναδεικνύονται τεράστιες δυνατότητες για το φοιτητικό κίνημα: Α) Μια πρώτη αποφασιστικότητα στη μαζική κινητοποίηση, μια άνοδος της πίστης των φοιτητών στις δυνάμεις τους, για να αντισταθούν στην κρατική καταστολή. Β) Ξεκάθαρη πολιτική καταδίκη και στοχοποίηση της κυβέρνησης, μαζί με το παλλαϊκό αίτημα ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ. Γ) Μια αυθόρμητη κατανόηση της σύνδεσης των «Τεμπών» με την ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση της δημόσιας δωρεάν παιδείας (αλλά και του ρεύματος, των άλλων κοινωνικών αγαθών, όπως και με την ακρίβεια κ.λπ.), με τις διαγραφές και τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια». Δ) Μια νέα αγωνιστική γενιά αρχίζει να διαμορφώνεται, με νέες εμπειρίες.

Παρά τη μεγάλη συμμετοχή των φοιτητών στις κινητοποιήσεις των Τεμπών, οι γενικές συνελεύσεις ήταν «θολές». Χωρίς μεγάλους αριθμούς (όπως στο φοιτητικό κίνημα του 2024), με πολιτική συζήτηση ήταν χαμηλού επιπέδου ή απούσα, δεν έμοιαζαν με μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες. Το φοιτητικό κίνημα έδειξε ανέτοιμο «να πάρει τη σκυτάλη» μετά τις 28/2, να δώσει στίγμα και ορμή στη συνέχεια των κινητοποιήσεων ενάντια στη συγκάλυψη, να εκμεταλλευτεί την ευνοϊκή συγκυρία για μια μαζική «επανεμφάνιση» ενάντια στα ανοιχτά μέτωπα των διαγραφών και των ιδιωτικών «πανεπιστημίων». Αυτό υποσκάπτει και την ενότητα του φοιτητικού κινήματος (π.χ. δεν «βγαίνουν» συντονιστικά των γενικών συνελεύσεων), αφήνοντας να επικρατεί μια εσωστρέφεια σε κάθε σχολή χωριστά.

Κυρίως λείπει ένα ξεκαθάρισμα της κατεύθυνσής μας. Το σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση» επικράτησε στη συνείδηση του κόσμου – αλλά οι αριστερές παρατάξεις δεν το έβαλαν στην προμετωπίδα, δεν το συνέδεσαν με κινητοποιήσεις ενάντια σε ιδιωτικοποιήσεις, διαγραφές, ιδιωτικά «πανεπιστήμια» κ.λπ. ούτε με άλλα κομμάτια της εκπαίδευσης (π.χ. την πάλη των εκπαιδευτικών ενάντια σε «αξιολόγηση» και πειθαρχικά). Λείπει οποιαδήποτε ουσιαστική αναφορά στις τεράστιες αλλαγές σήμερα, στην κρίση, τους εξοπλισμούς, την απειλή του πολέμου, τη σκλήρυνση των καθεστώτων «χούντας» που αντιμετωπίζουμε… Αυτά σημαίνουν πολιτική αποδυνάμωση του κινήματος, ότι «έμεινε πίσω» από τις εξελίξεις, έδειξε αδύναμα αντανακλαστικά στα κατασταλτικά χτυπήματα (π.χ. πρόσφατες εισβολές ΜΑΤ).

Να ρίξουμε στον κάλαθο των αχρήστων – Να μαυρίσουμε τις καθεστωτικές ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΔΙΚΤΥΟ, σπόνσορες της συγκάλυψης, της ιδιωτικοποίησης των πάντων, ενός σκηνικού σάπιου και διεφθαρμένου ως το μεδούλι.

Σύγκρουση με την «πρωτιά» αυταπατών της ΠΚΣ/ΚΝΕ, που αποτελεί όλο και μεγαλύτερο εμπόδιο στους αγώνες. Από την πρώτη στιγμή ήθελε περιορισμό και εκτόνωση των κινητοποιήσεων, σαμποτάροντας γενικές συνελεύσεις με μια ρητορική «αντικατάληψης» και «ανοιχτών σχολών». Χτύπησε με μανία κάθε αίτημα ενάντια σε κυβέρνηση και ιδιωτικοποιήσεις, με τη διαλυτική λογική «δημόσιο ή ιδιωτικό, πάλι καπιταλισμό έχουμε»). Σε όλες τις κρίσιμες στιγμές, στέκεται «φρόνιμη» και νομιμόφρονη μπροστά στο καθεστώς, συμμετέχοντας στο κοινοβουλευτικό «παιχνίδι της συγκάλυψης» (χαιρετούρες ΚΚΕ με τον μητσοτακικό πρόεδρο Τασούλα κ.ά.). Ο ρόλος της είναι: χτύπημα του κινήματος, ώστε να το ρευστοποιήσει σε ψήφους. Έχει μπει μπροστάρης για να περάσει «αναίμακτα» το κυβερνητικό σχέδιο για τις διαγραφές με τη διάσπαση των φοιτητών σε «ενεργούς και μη».

Ξεπερνάμε τη σύγχυση, την πολιτική ομίχλη, την ατολμία και τα αδιέξοδα των κατατεμαχισμένων πρώην «ΕΑΑΚ» (Ρεβάνς/ΑΡΕΝ, Αttack, ΕΑΑΚ κ.ά.) Με μια παντελή έλλειψη σχεδίου στις κινητοποιήσεις, φέρουν ευθύνη για το αδυνάτισμα συνελεύσεων, συντονιστικών, πρακτικού συντονισμού και πολιτικής κατεύθυνσης. Δεν στόχευαν ξεκάθαρα στη σύγκρουση με τη κυβέρνηση, αποφεύγοντας να πουν ξεκάθαρα ότι πρέπει να πέσει με αγώνες στον δρόμο – και ποιος είναι ο ρόλος, η ευθύνη ενός φοιτητικού κινήματος σε αυτό. Κρύβονται κάπου ανάμεσα σε χλιαρές γενικολογίες για την «κυβερνητική πολιτική» (αντί το ξεκάθαρο «Κάτω η κυβέρνηση»), σε αφ’ υψηλού γκρίνιες ότι το κίνημα για τα Τέμπη ήταν δήθεν «βουβό και χωρίς αιτήματα», στο γλυκοκοίταγμα ψήφων σε αστικά κόμματα στις εθνικές εκλογές, στη συκοφαντία κάθε εναλλακτικής πρότασης. Όπου κυριαρχούν, δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη για την αναποτελεσματική εικόνα των συνελεύσεων ή αναπαράγουν μια αντιδημοκρατική λειτουργία μέσα στους συλλόγους. Δεν εξοπλίζουν πολιτικά το κίνημα απέναντι στην οικονομική κρίση, για την πάλη ενάντια σε πόλεμο-εξοπλισμούς, τη σκλήρυνση της κρατικής καταστολής – όταν θυμηθούν να τα αναφέρουν. Φτάνουν έτσι στην αναπαραγωγή ηττοπάθειας ή αερολογιών («δεν υπάρχει κλίμα», «έχουμε νικήσει» κ.ο.κ.).

Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι – αλλά και οι ευκαιρίες! Δεν έχουμε περιθώριο να αφήνουμε αγώνες «στη μέση», ενώ ο πόλεμος χτυπάει την πόρτα, οι εξοπλισμοί ρημάζουν τις κοινωνικές δαπάνες, οι ιδιωτικοποιήσεις εξαπλώνουν τη φτώχεια και θερίζουν ζωές. Όσο δεν τα βάζουμε στο επίκεντρο, υπάρχει ο κίνδυνος αποπολιτικοποίησης και εξασθένισης της δυναμικής της 28/2 και του κινήματος. Η πολιτική των αριστερών παρατάξεων είναι εντελώς αναντίστοιχη και αντίθετη με τις δυνατότητες και τις διαθέσεις των φοιτητών, με την απαίτηση να οργανώσουμε έναν μαζικό, ενωτικό, ανυποχώρητο, αποτελεσματικό αγώνα ενάντια στη σημερινό καθεστώς.

Για μια τέτοια αντεπίθεση, χρειαζόμαστε μια ανασύνθεση-ανασυγκρότηση, ενίσχυση του σχεδίου της Σοσιαλιστικής Σπουδαστικής Πάλης:

– Είναι η μόνη παράταξη που ξεκαθαρίζει ότι για να ολοκληρωθεί η νίκη της 28/2 πρέπει να ρίξουμε την κυβέρνηση των δολοφόνων. Όχι με κάλπικα εκλογικά σενάρια αλλά με αγώνες στο δρόμο. Ένα σχέδιο που βγάζει στη σέντρα τις νεοφιλελεύθερες-μνημονιακές πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων. Που δεν τηρεί σιγή ιχθύος για τον πόλεμο, τους εξοπλισμούς κ.λπ. αλλά εξηγεί αυτή τη «μαύρη» κατάσταση ως αποτέλεσμα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος.

– Είναι η μόνη παράταξη που με όλες τις δυνάμεις της παλεύει (και όπου μπορεί επιβάλλει έμπρακτα) οι Γενικές Συνελεύσεις να μαζικοποιηθούν, να ξαναγίνουν κέντρα συζήτησης και σχεδιασμού, οι σύλλογοι να λειτουργούν δημοκρατικά. Οι σχολές να γίνουν εστίες αγώνα με επιτροπές και ομάδες δράσης. Οι αγώνες των φοιτητών να συνδεθούν με μαθητές, εκπαιδευτικούς, εργαζόμενους.

– Είναι η μόνη παράταξη που ανοιχτά συνδέει τις καθημερινές «μικρές» μάχες με τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο από το σημερινό χάος. Με την πάλη για μια άλλη κοινωνία. Όπου δεν θα μας δολοφονούν τρένα-καρμανιόλες. Όπου δεν θα πηγαίνουν δισεκατομμύρια στους εξοπλισμούς και μια χούφτα πλούσιους, αντί για τις υποδομές και τις ανάγκες μας. Όπου το δίκιο μας δεν θα χάνεται στην κοροϊδία «επιτροπών» και διεφθαρμένων δικαστικών. Όπου δεν θα μας ταπεινώνουν ανίκανα και διεφθαρμένα «ανθρωπάκια» από το κράτος, τη βουλή, τα κόμματα των πλουσίων. Μια κοινωνία με άλλη ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας, της πολιτικής, της δημόσιας ζωής, με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους εργαζόμενους και νέους – μια κοινωνία Σοσιαλιστική.

Καλούμε κάθε συμφοιτητή μας, που αγωνιά για το μέλλον, που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις, που δεν βολεύεται σε «ευκολίες» για τα προβλήματα του κινήματος, να παλέψουμε μαζί. Να δυναμώσει μια φωνή, που θα βοηθήσει αποφασιστικά να μπούμε με πολύ καλύτερους όρους στις μεγάλες μάχες μπροστά μας. Ενάντια στο σημερινό καθεστώς, χρειαζόμαστε μια ισχυρή Επαναστατική φοιτητική αριστερά – Ενισχύουμε και ψηφίζουμε ΣΣΠ.