Νέα γαλλική κυβέρνηση: η δεξιά στην κυβέρνηση, η ακροδεξιά στην εξουσία.
Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Οκτωβρίου 2024
Ανακοινώθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου η σύνθεση της νέας γαλλικής κυβέρνησης υπό την πρωθυπουργία του Μισέλ Μπαρνιέ, μέλους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, πρώην υπουργού στις κυβερνήσεις Σαρκοζί, Μιτεράν, και Σιράκ και επικεφαλής της ευρωπαϊκής αποστολής στις διαπραγματεύσεις για το Brexit.
Η νέα κυβέρνηση σχηματίστηκε πλειοψηφικά από την δεξιά πτέρυγα της παράταξης του Μακρόν και με μεγάλη συμμετοχή των Ρεπουμπλικάνων, οι οποίοι ελέγχουν τα Υπουργεία Εσωτερικών, Παιδείας και Έρευνας, Υπερπόντιων Εδαφών, Γεωργίας, Πολιτισμού. Είναι χαρακτηριστικό για την σύνθεση της κυβέρνησης ότι η πιο κοντινή σχέση με το αριστερό φάσμα του πολιτικού σκηνικού είναι ο Υπουργός Δικαιοσύνης, που ήταν μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος μέχρι το 2010. Από τις υπόλοιπες συμμετοχές ξεχωρίζουν ο ρεπουμπλικάνος υπουργός του Υπουργείου Εσωτερικών, Ραταγιώ, που είναι γνωστός για την πολιτική του σταδιοδρομία ως βουλευτής του Φιλίπ Ντε Βιλιέ, ενός μοναρχικού, που πάσχιζε να αναγνωριστεί ο πόλεμος στην Βανδέα ως γενοκτονία και έγκλημα της Γαλλικής Επανάστασης κατά της ανθρωπότητας.
Η κυβέρνηση έχει ενώπιον της την παρουσίαση των προγραμματικών της δηλώσεων στις αρχές Οκτώβρη καθώς και την παρουσίαση του προϋπολογισμού του 2025 στις 9 Οκτώβρη. Το ακριβές πρόγραμμά της έτσι παραμένει ακόμα άγνωστο. Η θητεία της ωστόσο ξεκινάει με συζήτηση για το δημοσιονομικό έλλειμμα, που αναμένεται να ξεπεράσει για το 2024 το 6 τα εκατό του ΑΕΠ, και συνακόλουθα η συζήτηση αφορά την υπερχρέωση της Γαλλίας, το τεράστιο δημόσιο χρέος, που άγγιξε τον Σεπτέμβριο τα 3228 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το 112 τα εκατό του ΑΕΠ, και βαίνει αυξανόμενο. Μάλιστα, η Γαλλία δανείζεται αυτό το διάστημα στις αγορές με επιτόκιο μεγαλύτερο της Ισπανίας και σχεδόν ίδιο με αυτό της Ελλάδος. Έτσι, κυκλοφορούν διάφορα μεγέθη στα ΜΜΕ σχετικά με αναγκαίες περικοπές και εξοικονόμηση πόρων περί τα 40 δισεκατομμύρια ανά έτος. Ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για έκτακτες στοχευμένες συνεισφορές των πλέον πλουσίων, όμως δεν πρόκειται παρά για στάχτη στα μάτια, την στιγμή που η εμμονή στις περικοπές των επιδομάτων ανεργίας, των κοινωνικών επιδομάτων και γενικά του κοινωνικού κράτους διακατέχει όλην την κυβέρνηση και τα κόμματα που την στηρίζουν. Μάλιστα η υποθετική αύξηση των φόρων αποτελούσε μία κόκκινη γραμμή για την μακρονική παράταξη. Εντέλει, ο λογαριασμός θα σταλεί στην εργατική τάξη, στους φτωχούς και στους μετανάστες.
Η επιλογή του πρωθυπουργού, καθώς και ο σχηματισμός της κυβέρνησης, ακυρώνουν το υποτιθέμενο Δημοκρατικό / Ρεπουμπλικανικό Μέτωπο που η παράταξη Μακρόν εκούσα-άκουσα είχε κηρύξει ενάντια στην Λεπέν κατά τις πρόσφατες κοινοβουλευτικές εκλογές. Πρόκειται για μία πρώτη μορφή πολιτικής συγκατοίκησης μαζί της. Διότι, αυτή η κυβέρνηση θα υπάρχει για όσο καιρό ο σχηματισμός της Λεπέν δεν την καταψηφίζει και συγκατανεύει στην ύπαρξη της. Εξάλλου, από τις πρώτες κιόλας μέρες της κυβέρνησης ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να τηλεφωνήσει προσωπικά στην Μαρίν Λεπέν για να της απολογηθεί, καθώς ο μακρονικός υπουργός Οικονομικών Αντουάν Αρμάν τόλμησε να δηλώσει ότι το κόμμα της Λεπέν δεν εντάσσεται στο περίφημο δημοκρατικό τόξο, δήλωση που καταδικάστηκε από τον πρωθυπουργό ως ασέβεια στην ετυμηγορία του γαλλικού λαού και μάλιστα επέβαλλε στον υπουργό συνεργασία με το κόμμα της Λεπέν στην επιτροπή προϋπολογισμού της Εθνοσυνέλευσης.
Έτσι, η Γαλλία διαθέτει πλέον μια κυβέρνηση αποτελούμενη από πολιτικό προσωπικό της σκληρής δεξιάς, υπό την πρωθυπουργία του διασπασμένου και πέμπτου σε αποτελέσματα σχηματισμού των τελευταίων εκλογών, με την ενεργή στήριξη μίας μικρής μειοψηφίας της Εθνοσυνέλευσης. Είναι μία κυβέρνηση που σχηματίστηκε από τους ηττημένους της εκλογικής διαδικασίας, ενώ η άκρα δεξιά, πρώτη σε απόλυτο αριθμό ψήφων σε πανεθνικό επίπεδο, και το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, πρώτο σε αριθμό εδρών στην Εθνοσυνέλευση, αποκλείστηκαν ή δεν συμμετέχουν. Ωστόσο, δεν είναι μία κυβέρνηση ενός κάποιου υποτιθέμενου κέντρου ενάντια “στα δύο άκρα”. Η ύπαρξή της εξαρτάται από την πολιτικάντικη ανοχή της ακροδεξιάς, η οποία ταλαντεύεται ανάμεσα στην δημαγωγικό παρουσιαστικό της αντί-συστημικής, αντί-μακρονικής δύναμης και στην περίφημη θεσμική υπευθυνότητα και σοβαρότητα που της απαιτεί πλέον η μπουρζουαζία. Είναι μία κυβέρνηση που αντανακλά την κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος, όλων των κλασσικών αστικών πολιτικών δυνάμεων, την φθορά του “ακραίου κέντρου”, που προσπάθησε να τις αντικαταστήσει, την εκλογική και πολιτική ενίσχυση της άκρας δεξιάς, και τον επισήμως πλέον αναγνωρισμένο ρυθμιστικό της ρόλο. Εκφράζει μία συνολική πολιτική και ιδεολογική μετατόπιση όλου του αστικού πολιτικού σκηνικού προς την δεξιά και αναμφίβολα ενός αξιοπρόσεκτου κομματιού της γαλλικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα, όμως είναι μία κυβέρνηση που δεν εμπνέει κανενός είδους εμπιστοσύνη, πέραν από μία προσωρινή ανακούφιση στην ανώτατη αστική τάξη, γίνεται αντιληπτή ως αποτέλεσμα παρασκηνιακών διαπραγματεύσεων, ξένη, απαξιωτική ή και περιφρονητική προς το εκλογικό αποτέλεσμα.
Είναι μία κυβέρνηση μετέωρη, εύθραυστη λόγω της συνολικής κρίσης και κοινωνικής απομόνωσης του αστικού πολιτικού συστήματος καθώς και λόγω των εσωτερικών ανταγωνισμών και πολιτικών ελιγμών της άκρας δεξιάς, των μακρονικών, της κλασσικής δεξιάς, ενώπιον των προεδρικών εκλογών του 2027. Είναι μία κυβέρνηση, που σχηματίστηκε αναγκαστικά, καθώς η καταφυγή στις κάλπες θα επιτραπεί ξανά σε 9 μήνες. Παραμένει ωστόσο επικίνδυνη για την εργατική τάξη της Γαλλίας, που οφείλει να παρέμβει ενεργητικά για να αναχαιτίσει τις επιθέσεις λιτότητας που είναι ήδη στα σκαριά και την εμπλοκή της Γαλλίας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην Ουκρανία και στην Μέση Ανατολή.
