28 Φλεβάρη: Εργαζόμενοι ενωμένοι με απεργίες για τη νίκη!
Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Μαρτίου 2024
Ένα χρόνο μετά το νεοφιλελεύθερο έγκλημα στα Τέμπη που κόστισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, η Αθήνα και όλες οι μεγάλες πόλεις της χώρας πλημμύρισαν από κόσμο στις απεργιακές συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου. Η απεργία καλέστηκε αρχικά από το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ και συμμετείχαν αρκετά πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικά κέντρα και η ΑΔΕΔΥ, όχι όμως και η ΓΣΕΕ που έχει καλέσει τη «δική της» κινητοποίηση – απεργία για τις 17 Απριλίου.
Πέρυσι, το σοκ από από τον άδικο χαμό τόσων ανθρώπων, οδήγησε σε μια έκρηξη οργής και αγανάκτησης που όμως δεν μπόρεσε να απαντήσει πολιτικά με άμεση ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων που κυριάρχησαν στις κινητοποιήσεις, κυρίως του ΚΚΕ: Που υποβάθμισαν το γεγονός ότι αιτία του «δυστυχήματος» ήταν η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ και πρόβαλαν το απολίτικο σύνθημα «όλων των νεκρών να γίνουμε φωνή» αφού «είτε με δημόσια είτε με ιδιωτικά τρένα, καπιταλισμό έχουμε». Δρώντας χωρίς σχέδιο ενίσχυσης κινητοποιήσεων, το αποτέλεσμα ήταν η φθορά του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης να είναι προσωρινή και να επανεκλεγούν λίγους μήνες μετά με ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό.
Φέτος, ένα χρόνο μετά και χωρίς να έχουν ξεπεραστεί οι αδυναμίες του κινήματος, η κατάσταση έχει κάποια διαφορετικά χαρακτηριστικά και αυτό εκφράστηκε στις κινητοποιήσεις.
Από τη μία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ιδιωτικοποιεί και διαλύει Υγεία – Παιδεία – Ασφάλιση, επιδοτεί την ακρίβεια με ημίμετρα για έλεγχο των τιμών, προγραμματίζει αυξήσεις – ψίχουλα στους μισθούς, νομοθετεί την κατάργηση της προστασίας των εργαζομένων και ανέργων με πιο πρόσφατο παράδειγμα την κατάργηση του επιδόματος επίσχεσης εργασίας, κάνοντας παράλληλα θηριώδεις εξοπλισμούς. Εντείνει την καταστολή, χτυπώντας και τη μεγάλη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη στις 28/2, συνεχίζει τις συνδικαλιστικές διώξεις και την τρομοκράτηση και ψηφίζει την αντιδραστική αναθεώρηση του ποινικού κώδικα.
Από την άλλη όμως υπάρχουν αντιστάσεις που σε μερικές περιπτώσεις είναι μακροχρόνιες. Το φοιτητικό κίνημα ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων μπαίνει στον τρίτο του μήνα. Η επιμονή και η μαζικότητα του αγώνα αυτού ενάντια στον πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού, τις ιδιωτικοποιήσεις, έχει στριμώξει την κυβέρνηση και μαζί με τις μεγάλες κινητοποιήσεις και τα μπλόκα των αγροτών τη φθείρει πολιτικά. Οι εκπαιδευτικοί με τη συνεχιζόμενη απεργία – αποχή από την αξιολόγηση την έχουν σταματήσει σχεδόν καθολικά παρά τις διώξεις.
Σε εργαζόμενους και νεολαία, η απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού και των εκπροσώπων του κυριαρχεί. Δεν μπορεί όμως να εκφραστεί συγκροτημένα, να αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων και να ανατρέψει την κυβέρνηση και την πολιτική της λόγω της υποχώρησης του κινήματος, της προδοσίας ΣΥΡΙΖΑ και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και της έλλειψης μιας οργανωμένης δύναμης που να μπορεί να συμβάλλει πραγματικά στην ανασύνθεση και ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Η συμμετοχή στην απεργία και τις διαδηλώσεις εξέφρασε την απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού πιο συγκεκριμένα, συνδέοντας τις επιμέρους πτυχές της νεοφιλελεύθερης επίθεσης με το έγκλημα των Τεμπών και αποδομώντας το άθλιο αφήγημα περί «ανθρώπινου λάθους». Δείχνει ακόμη, ότι υπάρχει τάση (όχι προς το παρόν παγιωμένη κατάσταση) προς το ξεπέρασμα της προηγούμενης έλλειψης εργατικών κινητοποιήσεων.
Αυτή η πολύ μεγάλη κινητοποίηση δείχνει τις δυνατότητες που υπάρχουν. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να δούμε και την επικίνδυνη προσπάθεια του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ να τη μετατρέψει σε κομματική παρέλαση που άνοιγε τον προεκλογικό κύκλο των ευρωεκλογών και στην ανάθεση στο ΚΚΕ να κάνει αντιπολίτευση για λογαριασμό των εργαζομένων. Στη μεγάλη συγκέντρωση στην Αθήνα πραγματοποίησε χωριστή συγκέντρωση και πορεία στα γραφεία της Hellenic Train, για εκτόνωση με συμβολικού χαρακτήρα ενέργειες όπως την αναγραφή συνθημάτων στην άσφαλτο μπροστά στα γραφεία της εταιρείας.
Όμως το πρόβλημα της διάσπασης των κινητοποιήσεων δεν αφορά μόνο το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ. Με μία σεχταριστική μορφή εμφανίζεται και στην κινητοποίηση των δυνάμεων της Άκρας Αριστεράς που πάλι επέλεξαν να κάνουν τη δική τους «ταξική» προσυγκέντρωση στα Χαυτεία, μακριά από το κύριο σώμα των διαδηλωτών. Κυριάρχησε η αδιέξοδη λογική της «πολιτικής καθαρότητας» που οδηγεί τους αγωνιστές αυτούς μακριά από τις «συμβιβασμένες» ηγεσίες των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων αλλά και μακριά από τους εργαζόμενους.
Στη χειρότερή του μορφή το πρόβλημα της διάσπασης της ενότητας και του αγώνα των εργαζομένων εμφανίζεται στην άθλια στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ που, για μια ακόμα φορά, αρνήθηκε να καλέσει απεργία και να συμμετάσχει στην κινητοποίηση. Οι αστικοποιημένοι γραφειοκράτες που ελέγχουν το κορυφαίο συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων, συνεχίζουν να το απαξιώνουν οργανώνοντας υποτίθεται απεργία για τις 17 Απριλίου και την προανείγγηλαν δύο μήνες πριν! Ενώ το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ δημοσιεύει αλλεπάλληλες μελέτες για τις δραματικές επιπτώσεις της ακρίβειας και της φτώχειας στους εργαζόμενους, αυτοί προγραμματίζουν απεργία που θα γίνει μετά την ήδη εξαγγελθείσα αύξηση του κατώτατου μισθού στις αρχές Απριλίου!
Η απεργία στις 28 Φεβρουαρίου, πέρα από τις αδυναμίες της αλλά και χωρίς να ενδίδουμε στις υπερβολικές εκτιμήσεις περί «σταθμού κλιμάκωσης των αγώνων», ήταν αντικειμενικά μία πολύ σημαντική μαζική κινητοποίηση. Ήταν ευκαιρία για την ενοποίηση στο δρόμο εργαζομένων – αγροτών – φοιτητών με τη διαμόρφωση κοινών αιτημάτων και τη σφυρηλάτηση της αλληλεγγύης τους. Πρέπει να συνεχίσουμε με μαχητικές μορφές πάλης και στηρίζοντας άμεσα και έμπρακτα με απεργίες – διαδηλώσεις – καταλήψεις τον αγώνα των φοιτητών ενάντια στον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, τις ιδιωτικοποιήσεις. Έχουμε απέναντί μας έναν αντίπαλο αποφασισμένο αλλά όχι παντοδύναμο, που χρειάζεται και τη βοήθεια των συμμάχων του, γραφειοκρατών. Και με αυτούς θα αναμετρηθούμε. Για την ενότητα των εργαζομένων και τη νίκη.
