«ΤΩΡΑ εκεχειρία, ΤΩΡΑ κράτος η Παλαιστίνη»

Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Νοεμβρίου 2023 

Συνέντευξη με τον Μιχιάρ Εκτάμι, πρόεδρο της Ένωσης Παλαιστινίων Εργαζομένων στην Ελλάδα

 

Τα χτυπήματα των σιωνιστών γίνονται όλο και πιο αιματηρά. Τι επιδιώκουν;

To κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε το 1948, έτος της Νάκμπα (Καταστροφή), μέσα από μια επιχείρηση εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων. 530 χωριά καταστράφηκαν, το 78% των εδαφών της Παλαιστίνης κατακτήθηκε από τους σιωνιστές. 800 χιλιάδες Παλαιστίνιοι εκδιώχτηκαν, έγιναν πρόσφυγες στη Συρία, την Ιορδανία, το Λίβανο. Παρά τις αποφάσεις του ΟΗΕ, δεν επαναπατρίστηκαν ποτέ. Στην ίδια τη Γάζα, το 70% του πληθυσμού προέρχεται από πρόσφυγες του 1948. Οι σιωνιστές είχαν την υποστήριξη των άγγλων και έπειτα ιδιαίτερα των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, που ήθελαν να ελέγχουν την περιοχή μέσα από ένα κράτος-φύλακα των συμφερόντων τους.

Το χτύπημα στις 7/10 ήταν μια έκπληξη για το Ισραήλ. Έδειξε ότι είναι αδύναμο, ότι κινδυνεύει υπαρξιακά. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ έστειλαν δύο αεροπλανοφόρα τους στην περιοχή (στις συνοδευτικές ναυτικές δυνάμεις συμμετέχει και η Ελλάδα), ενώ αξιωματικοί του αμερικάνικου στρατού (που έχει αντίστοιχη εμπειρία π.χ. στο Ιράκ) παρέχουν στους σιωνιστές άμεση καθοδήγηση στο πεδίο της μάχης.

Το Ισραήλ θέλει να προχωρήσει στην «τελική λύση», τη φυσική εξόντωση και τον οριστικό εκπατρισμό των Παλαιστινίων. Αυτό δεν αφορά μόνο τη Γάζα αλλά και τη Δυτική Όχθη, όπου δεν υπάρχει, ως πρόσχημα, η Χαμάς. Με διαρκή επέκταση των εποικισμών, με τρομοκρατία και δολοφονίες αρπάζουν τη γη των Παλαιστινίων, δημιουργώντας μια μη βιώσιμη κατάσταση, ώστε να τους αναγκάσουν να φύγουν.

Γι’ αυτό επίσης το Ισραήλ αυτοχαρακτηρίζεται ως «κράτος των Εβραίων», πράγμα που σημαίνει πλήρη στέρηση δικαιωμάτων για κάθε άλλο πληθυσμό και χαρακτηρισμό όλου του παλαιστινιακού λαού ως «τρομοκράτες», ώστε να δικαιολογηθεί το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».

Έτσι, είναι ωμό ψέμα και εξαπάτηση κάθε δήθεν συζήτηση για «δύο κράτη». Ούτε το Ισραήλ ούτε οι ΗΠΑ αποδέχονται και επιδιώκουν κάποια τέτοια λύση. Το αποδεικνύει περίτρανα άλλωστε η πλήρης καταπάτηση ακόμα και αυτών των Συμφωνιών του Όσλο το 1993, παρά τις τεράστιες υποχωρήσεις από την πλευρά της παλαιστινιακής ηγεσίας. Ο μόνος λόγος που κατά διαστήματα ανακινείται το θέμα των «δύο κρατών» από τις ΗΠΑ είναι για να βραχυκυκλώσει τον παλαιστινιακό αγώνα σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις, με μοναδικό πρακτικό αποτέλεσμα το κέρδος χρόνου και τη δημιουργία ολοένα καινούριων τετελεσμένων για την προώθηση του σιωνιστικού σχεδίου.

 

Ποιες δυνάμεις δρουν μέσα στο παλαιστινιακό κίνημα;

Οι δυνάμεις προέρχονται από δύο βασικά κομμάτια. Το πρώτο είναι οι οργανώσεις της PLO [1], κυρίως η Αλ Φατάχ [2], το Λαϊκό Μέτωπο [3] και το Δημοκρατικό Μέτωπο. Χαρακτηριστικό αυτών των τριών μεγάλων οργανώσεων ήταν ότι μετά τη νίκη του Ισραήλ εναντίον των αραβικών κρατών στον πόλεμο του 1967 («δεύτερη Νάκμπα») ξεκίνησαν ένοπλο αγώνα. Αυτός θεωρήθηκε ως μια σύγχρονη παλαιστινιακή επανάσταση, στηριγμένη στην πλειοψηφία των προσφύγων σε Ιορδανία, Συρία, Λίβανο. Ο ένοπλος αγώνας έδωσε λαϊκή απήχηση, οδηγώντας αυτές τις οργανώσεις να πάρουν την ηγεσία της PLO στα χέρια τους και να θέσουν έναν κεντρικό πολιτικό στόχο: αναγνώριση των εδαφών της Δυτικής Όχθης και της Γάζας ως παλαιστινιακών (και όχι πλέον ως εδαφών που ανήκουν στις αραβικές χώρες) και επιστροφή τους στους Παλαιστίνιους. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για δύο λόγους. Καταρχάς, ο τρόπος που οι αραβικές χώρες διεξήγαγαν τον πόλεμο του 1948, χωρίς να εξοπλίσουν τους ίδιους τους Παλαιστίνιους και να τους αφήσουν να πολεμήσουν, ήταν προδιαγραμμένο ότι θα οδηγούσε στην ήττα. Δεύτερο, το κομμάτι της παλαιστινιακής γης που είχε διασωθεί το 1948, δεν παραχωρήθηκε στους ίδιους τους Παλαιστίνιους, ως βάση οργάνωσης της αντίστασής τους σε ένα έδαφος πολύ μεγαλύτερο από τη σημερινή Γάζα, αλλά διαμελίστηκε ανάμεσα στις αραβικές χώρες.

Το δεύτερο κομμάτι είναι το ισλαμικό. Ιστορικά, στην ευρύτερη περιοχή κυριαρχεί η θρησκεία του Ισλάμ, η οποία έχει συνδεθεί με την ιδέα ενός ενιαίου σύγχρονου αραβικού έθνους. Στην άνοδο του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, οι ισλαμιστές (μέσα κυρίως από την Μουσουλμανική Αδελφότητα) προσπάθησαν να αποτελέσουν ένα αντίβαρο στην ενοποίηση των λαών της περιοχής κάτω από τη σημαία του παναραβισμού. Αρχικά ήταν αδύναμοι. Βλέποντας την απήχηση του ένοπλου αγώνα, τον υιοθέτησαν, με αποτέλεσμα να ενισχυθούν. Έτσι ιδρύθηκε το 1987 η Χαμάς (Κίνημα Ισλαμικής Αντίστασης).

Κάτω από τη σιωνιστική κατοχή, σε Δυτική Όχθη και Γάζα είχε αρχίσει να εμφανίζεται μια ταξική διαστρωμάτωση. Η κατοχή, η απουσία ανεξάρτητου κράτους δεν άφηνε στους Παλαιστίνιους οικονομική διέξοδο παρά για δραστηριότητες κυρίως εμπορικές. Αυτά τα αστικά στρώματα στη Δυτική Όχθη συντάχθηκαν με τη Φατάχ, ας πούμε, κάπως γενικά, με τις λεγόμενες «κοσμικές» δυνάμεις. Στη Γάζα, όπου η θέση τους ήταν ακόμα πιο επισφαλής, όπου οι Παλαιστίνιοι βρίσκονταν ουσιαστικά περικυκλωμένοι και χωρίς καμία δυνατότητα μιας στοιχειώδους ομαλής ζωής, συντάχθηκαν με τη Χαμάς και προσανατολίστηκαν στη σύγκρουση με την κατοχή. Αυτό το «πολιτικό Ισλάμ» συμμετέχει έτσι στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στην κατοχή.

Τα τελευταία χρόνια, οι ΗΠΑ, για να διαφυλάξουν την παρουσία και τα συμφέροντά τους στην περιοχή, προσπάθησαν με τις Συμφωνίες του Αβραάμ να εντάξουν τις αραβικές χώρες σε μια συμμαχία με το Ισραήλ, η οποία θα στόχευε το Ιράν και θα γινόταν ανάχωμα στη σύνδεση αραβικών χωρών με τις BRICS. Αυτές οι συμφωνίες είχαν ως απαραίτητη προϋπόθεση τον οριστικό ενταφιασμό του παλαιστινιακού ζητήματος. Το χτύπημα στις 7/10 δεν το περίμενε ούτε το Ισραήλ ούτε οι ΗΠΑ. Ήταν η ευκαιρία που περιμέναμε ώστε να θέσουμε ξανά, μπροστά σε όλο τον κόσμο, το ζήτημα του ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Ο αγώνας ήρθε σε κάθετη σύγκρουση με το Ισραήλ και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Γι’ αυτό ωθούν τα πράγματα προς την «τελική λύση», τη φυσική εξόντωση και τον πλήρη εκπατρισμό του παλαιστινιακού λαού. Γι’ αυτό ο Νετανιάχου λέει ότι στη Γάζα δεν υπάρχουν αθώοι, δικαιολογώντας τον βομβαρδισμό γυναικών και παιδιών. Γι’ αυτό αρνούνται την εκεχειρία, την κατάπαυση του πυρός.

Από όλα τα παραπάνω, βγαίνει ξεκάθαρα ότι η Χαμάς δεν ταυτίζεται με το ISIS (Ισλαμικό Κράτος), όπως επιχειρούν να παρουσιάσουν. Είναι ένα κομμάτι που βγαίνει από την παλαιστινιακή κοινωνία, όπως αυτή διαμορφώθηκε, με τα πιστεύω της. Αναγκαστικά, από τη ροή των γεγονότων και την αγριότητα της κατοχής, αποτελεί ένα κομμάτι της παλαιστινιακής αντίστασης. Σήμερα στη μάχη είμαστε όλοι ενωμένοι, από τους αριστερούς μέχρι τους ισλαμιστές.

 

Ποια είναι η κατάσταση στο εσωτερικό του Ισραήλ;

Η τελευταία κυβέρνηση αποτελείται από το κόμμα του Λικούντ και από τα ακραία θρησκευτικά κόμματα που βασίζονται κυρίως στους εποίκους. Αυτή η κυβέρνηση έχει χαρακτηριστικά όχι μόνο εθνοκάθαρσης αλλά και φασιστικά. Επιδιώκει τον απόλυτο έλεγχο των θεσμών και ιδιαίτερα της δικαστικής εξουσίας (που έχει εκτεταμένο ρόλο και αρμοδιότητες) μέσω της ενσωμάτωσής της στην εκτελεστική, με πρόσχημα την επίκληση της ιουδαϊκής θρησκείας. Βασικός λόγος γι’ αυτή την επιδίωξη είναι ότι ο ίδιος ο Νετανιάχου, που είναι υπόδικος, θέλει να γλιτώσει το τομάρι του, όπως και άλλων μελών της κυβέρνησής του που διώκονται δικαστικά.

Αυτό έχει δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στο εσωτερικό του Ισραήλ, όπως είδαμε με τις μαζικές «διαδηλώσεις του Σαββάτου» πριν από τις 7/10. Παρά τη δημιουργία μιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» λόγω του πολέμου, αυτό το πρόβλημα θα έρθει ξανά στην επιφάνεια αργότερα. Ταυτόχρονα έχει προστεθεί ένα νέο πρόβλημα, που δεν έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει το Ισραήλ, να έχει αιχμαλώτους πολέμου. Με όλα αυτά, τα θέματα με τα οποία βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπο το Ισραήλ είναι κυριολεκτικά υπαρξιακά.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος που δεν έχει ούτε Σύνταγμα ούτε σαφώς ορισμένα σύνορα. Αυτά τα δύο θεμελιακά ζητήματα οι σιωνιστές τα έχουν αφήσει σκόπιμα ανοιχτά, ώστε να τα χειρίζονται κατά το δοκούν και να επεκτείνουν διαρκώς την επικράτειά τους. Ταυτόχρονα, έχει στοιχεία που δανείζεται από το ναζισμό, όπως π.χ. η γκεμπελική προπαγάνδα που αναπαράγουν τα ΜΜΕ και βέβαια η «τελική λύση» της εξόντωσης και του ξεριζωμού των Παλαιστινίων.

 

Τι πρέπει να κάνει το κίνημα αλληλεγγύης στην Ελλάδα και διεθνώς;

Όλος ο κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει μια απλή αλήθεια. Δεν υπάρχει λύση χωρίς δικαίωση του παλαιστινιακού λαού, χωρίς επαναπατρισμό των προσφύγων στη δική τους πατρίδα, χωρίς αναγνώριση της αυτοδιάθεσής του και ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους έστω και στα εδάφη της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Χωρίς αυτά δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή μας, σε έναν κόσμο που πλέον παλεύει να γεννηθεί ως «πολυπολικός» και όπου το παλαιστινιακό ζήτημα είναι ένα κομμάτι του.

Φυσικά, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό πάει ενάντια στα συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και γενικά του στρατοπέδου της «Δύσης», των δυτικών ιμπεριαλιστών (όπως έδειξαν και στην Ουκρανία, με τη συστηματική εξώθηση των πραγμάτων ως τον πόλεμο). Όταν οι ΗΠΑ στέλνουν αεροπλανοφόρα στην περιοχή, δεν μπορεί κανείς να εκπλήσσεται αν οι λαοί απαντήσουν, περάσουν στην αντεπίθεση. Γι’ αυτό έχουν μανιάσει να ταυτίσουν τον παλαιστινιακό λαό και τον αγώνα του με τη Χαμάς και μόνο.

Στην Ελλάδα, ευτυχώς, οι λαϊκές μάζες έχουν ακόμα ισχυρά αισθήματα υπέρ του παλαιστινιακού λαού. Αυτό όμως δεν αντανακλάται στην στάση των πολιτικών κομμάτων, που επαναλαμβάνουν την γνωστή προπαγάνδα. Το κίνημα πρέπει να υιοθετήσει τα συνθήματα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Κράτος τώρα η Παλαιστίνη» και «Εδώ και τώρα εκεχειρία», επιβάλλοντας αυτή την στάση στην ελληνική κυβέρνηση.

 

Σημειώσεις

[1] Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ιδρύθηκε το 1964 από τα κράτη του Αραβικού Συνδέσμου στο Κάιρο, υπό την ηγεσία του προέδρου της Αιγύπτου Νάσερ.

[2] Ιστορικός ηγέτης της ήταν ο Γιάσερ Αραφάτ. Μετά τη δολοφονία του από τον σιωνιστικό στρατό το 2004, τον διαδέχτηκε ο σημερινός πρόεδρος της παλαιστινιακής αρχής Μαχμούντ Αμπάς.

[3] Αριστερή οργάνωση, με ιστορικό ηγέτη τον Ζορζ Χαμπάς (πέθανε το 2008).