Η Άποψή μας: Όχι στο «Άουσβιτς» του σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού
Προδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Νοεμβρίου 2023
Η ιστορία της οικογένειας του Αμπού Σαντά είναι η συνηθισμένη ιστορία για μια οικογένεια της Γάζας, αλλά και ολόκληρου του παλαιστινιακού λαού. To 1948 εκδιώχθηκε βίαια από την περιοχή που σήμερα αποκαλείται νότιο Ισραήλ (ή Ισραήλ) για να εγκατασταθεί στον πυκνοκατοικημένο προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπαλία των 400 χιλιάδων(!) στην βόρεια Γάζα (ή σε ό,τι απομένει από την Παλαιστίνη ή κάποια γειτονική χώρα). Στις 22 Οκτωβρίου, το Ισραήλ τους ειδοποίησε ότι πρέπει να φύγουν και να μετακινηθούν πιο νότια. Παρότι οι βόμβες στο γκέτο της Γάζας έπεφταν μέρα νύχτα, η οικογένεια αρνήθηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της. «Δεν με ενδιαφέρει τίποτε πια» ήταν τα λόγια του 35χρονου Μπασίλ Αμπού Σαντά, ο παππούς του οποίου έφερε την οικογένεια στην Τζαμπαλία. «Αν είναι να πεθάνω ας πεθάνω» ήταν τα λόγια του. Στις 31 Οκτωβρίου οι ισραηλινοί βομβάρδισαν την Τζαμπαλία, πάνω από 400 άνθρωποι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν, κυρίως γυναίκες και παιδιά. Πιθανόν ανάμεσα σ’ αυτούς να είναι και ο Αμπού Σαντά και η οικογένειά του.
Από τα 2,1 εκατ. κατοίκων στην Γάζα, περισσότερα από 1,7 εκατ. προέρχονται από πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν ή έφυγαν στη διάρκεια του αραβο-ισραηλινού πολέμου το 1948 από τη γη τους που, στη συνέχεια, ονομάσθηκε κράτος του Ισραήλ. Περισσότεροι από 720.000 Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν σε εκείνη την σύγκρουση, την οποία περιγράφουν ως «Νάκμπα» (καταστροφή στα αραβικά), λέξη την οποία έχει ποινικοποίησει το Ισραήλ σε μια προσπάθεια να ξεχαστούν τα εγκλήματά του και να ξαναγράψει την ιστορία της περιοχής όπως το συμφέρει.
Το ίδιο «έργο» έχει παιχτεί πολλές φορές
Το Ισραήλ και οι ιμπεριαλιστές πάτρωνές του «κατηγορούν» τους ένοπλους Παλαιστίνιους και την Χαμάς (την οποία έχουν ονοματίσει «τρομοκρατική» οργάνωση, όπως κάνουν πάντα για όποιον πάει ενάντια στα συμφέροντά τους) ότι δεν επιτρέπουν στους ομοεθνείς τους να εγκαταλείψουν την βόρεια πυκνοκατοικημένη Γάζα και να μετακινηθούν στο νότιο τμήμα, όπως είναι το πρώτο μέρος του ισραηλινού σχεδίου, που στην πλήρη του ανάπτυξη έχει την οριστική και αμετάκλητη εκδίωξή τους στην Αίγυπτο. Δηλαδή μια δεύτερη Νάκμπα, με ζητούμενο την εθνοκάθαρση και μέσο την γενοκτονία! Έτσι είχε γίνει και το 1948, και τότε οι «οδηγίες» των Ισραηλινών ήταν να μετακινηθούν νοτιότερα στην Γάζα με την υπόσχεση ότι θα επέστρεφαν σε 2-3 βδομάδες — φυσικά δεν επέστρεψαν ποτέ. Έτσι έγινε και από το Νότο και τη Τζάφα και βρέθηκαν σ’ ένα στρατόπεδο προσφύγων όπου βρίσκονται ακόμη.
Ο απώτερος σκοπός του Ισραήλ – και σε αυτό έχουν συναινέσει ΗΠΑ και ΕΕ – είναι ο πλήρης εκτοπισμός των Παλαιστινίων από την γη τους, και αυτό το σχέδιο υλοποιείται με πρόσχημα την εξολόθρευση της Χαμάς. Ο ίδιος ο στόχος της εξαφάνισης της Χαμάς είναι τόσο γενικός και αόριστος που επιτρέπει στη χερσαία εισβολή να διαρκέσει βδομάδες, μήνες, για όσο καιρό η ισραηλινή κοινωνία είναι διατεθειμένη να υποδέχεται νεκρούς από την πολύ σκληρή αντίσταση που συναντούν και θα συναντήσουν τα κατοχικά στρατεύματα εντός της Γάζας, αλλά και στη Δυτική Όχθη. Οι 12.000 Παλαιστίνιοι νεκροί μέχρι τώρα, από τους οποίους η μεγάλη πλειοψηφία είναι γυναίκες, γέροντες και παιδιά, δεν αποτελούν πρόβλημα για τη Δύση… τι αξίζουν άλλωστε μπροστά στην Σάνι Λουκ.
Τα πάθημα έγινε μάθημα. Οι κάτοικοι της Γάζας δεν σκοπεύουν να προστεθούν στα 6 εκατ. των Παλαιστινίων που ζουν διωγμένοι στις αραβικές χώρες και τις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα, χωρίς κανένα δικαίωμα, ακόμη και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έχει δημιουργήσει η «πολιτισμένη και ανθρωπιστική» ΕΕ στα σημεία άφιξης μεταναστών όπως τα νησιά Λαμπεντούζα στην Ιταλία, Σάμος, Κως και πολλά άλλα στην Ελλάδα. Και είναι αποφασισμένοι να μη φύγουν, να υπερασπιστούν τα σπίτια και την πατρίδα τους, κάνοντας ό,τι μπορούν απέναντι σ’ αυτούς που 75 χρόνια τους κλέβουν τη γη και την ζωή!
Μια πρόσφατη έρευνα που έγινε στις 23 Σεπτεμβρίου στην Γάζα και στην Δυτική Όχθη έδωσε τα εξής αποτελέσματα που διαψεύδουν την χυδαία προπαγάνδα των αργυρώνητων ΜΜΕξαπάτησης. Στο ερώτημα «ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τερματιστεί η κατοχή και να ιδρυθεί ένα ανεξάρτητο κράτος», η απόλυτη πλειοψηφία, το 53%, επέλεξε τον ένοπλο αγώνα. Μόνο το 24% επέλεξε την ειρηνική αντίσταση και μόλις 20% τις διαπραγματεύσεις. Μάλιστα, το ποσοστό εκείνων που επιλέγουν τον ένοπλο αγώνα στην Δυτική Όχθη (54%) είναι μεγαλύτερο ακόμη κι από το ποσοστό της Γάζας (51%)! Συντριπτικά μεγαλύτερο είναι το ποσοστό εκείνων που επιλέγουν τον δρόμο του ένοπλου αγώνα στην απάντηση πώς θα τερματιστούν οι εποικισμοί!
Νίκη στον αγώνα των Παλαιστινίων
Αυτοί που στερούν επί 75 χρόνια το αναγνωρισμένο δικαίωμα της Παλαιστίνης να έχει το δικό της κράτος, κατασκευάζουν ένα σκιάχτρο, ότι η Χαμάς δεν αναγνωρίζει το ίδιο το κράτος του Ισραήλ, κι από θύτες παριστάνουν τα θύματα. Μόνο και μόνο για να συνεχίσουν να εφαρμόζουν το σιωνιστικό, επεκτατικό τους σχέδιο, στο όνομα της αυτο-άμυνας και να λυμαίνονται την περιοχή. Η συστράτευση όλων των ηγεσιών της «συλλογικής δύσης» πίσω από τους στόχους του Ισραήλ για να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος που έχασαν τα προηγούμενα 20-25 χρόνια και γενικά για εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει, όπως απέτυχε η εκστρατεία τους, του «ελεύθερου κόσμου» στη Ρωσία. Το μόνο που θα κατορθώσουν οι «νέοι σταυροφόροι» είναι να βαθαίνουν το χάσμα που τους χωρίζει από τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο.
Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία πρέπει να κάνουν τον ηρωικό αγώνα των Παλαιστινίων και δικό τους αγώνα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ταχθεί πλήρως στο πλευρό των σιωνιστών και των ιμπεριαλιστών και έχει μετατρέψει τη χώρα μας σε ορμητήριο ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Πρέπει να τους σταματήσουμε με όλα τα μέσα. Με διαδηλώσεις και πορείες, με κάθε είδους βοήθεια. Πρέπει να θυμηθούμε τις παραδόσεις του εργατικού κινήματος, όπως κάνουν: α) Οι άγγλοι εργάτες της πόλης Λέστερ που μπλόκαραν την είσοδο εργοστασίου όπλων ισραηλινών συμφερόντων. β) Στις ΗΠΑ, οι εργαζόμενοι σε ισραηλινή εταιρεία οπλικών συστημάτων που απέκλεισαν τα γραφεία της στο Κέιμπριτζ. γ) Στο Βέλγιο, όπου τα συνδικάτα των μεταφορών καλούν τους εργαζόμενους να αρνηθούν κάθε συμμετοχή στη μεταφορά στρατιωτικού εξοπλισμού προς το Ισραήλ.
