Against Europe of Capital For A Europe of the Working People

(ελληνικό κείμενο στο τέλος)

1. Europe, the EU and the Euro-zone nowadays

Nowadays, global economy is sinking deeper and deeper into the maelstrom of the structural crisis that the capitalist system has been in since 1970. All the efforts of the bourgeois cadres, governments and international organizations to tackle it have drawn a blank. The tool of quantitative easing has shown its limits and has led to uncontrollable inflation. the aggressive rising of interest rates is threatening global economy with new shocks and bankruptcies since debts have piled up in an unconceivable rate. As a result global economy is sinking in decay and stagnation.

The war in Ukraine broke out resulting from the escalation of inter-imperialistic conflicts, the inability of the western powers, the EU and the USA to impose their domination over China and Russia in economic terms. The European imperialists aligned with the American imperialism from the first moment, supporting the Nazi regime of Zelensky in every way and with all means and thus bringing grist to the mill of war. The complete alignment of the European elite and its cadres with the American imperialism crystallizes their decline. The EU has been lifting all the burden of the conflict between the West and Russia and is moving rampant on the path of its definite relegation. Most of its great countries are sinking financially, the smaller are in a permanent bankruptcy. Germany is entering a trajectory of recession. Industry is constantly weakening and the most parasitical parts of the capital are prevailing. The rising of prices in energy is feeding inflation and sealing the delegation of the EU against its rivals and foreboding a barrage of shutdowns in industry and enterprises.

            Due to the contestation of its domination from the BRICS, the EU is compelled to follow the same dead-end, ineffective strategy. While all indications forebode a new stagnation, no perspective for a change of direction is in sight. The extreme predatory character of the bourgeoisie forbids any different development. Yet, the pressure from the historic relegation will, sooner or later, restore the conditions for a disintegrating crisis in the EU/ Euro-zone or even for its break-up.

The developments after the launch of the war in Ukraine  testify the historic compression of the European imperialists between the USA and China or various emerging, strengthening forces. While the EU and the Euro had the ambition to become “the most competitive economy worldwide” and a strong pole against the USA and their competitors, today they are plummeting and are threatened to lose all their positions. In the next twenty years nit a single European country will be in the ten most powerful economies. In the geo-strategic field they have been continuously retreating (even in their traditional spheres of influence such as Africa), virtually unable to intervene in the major fronts (Asia-Pacific ocean, etc).

T bourgeois cadres insist on continuing neoliberal policies despite their complete failure, without any thought for changing strategy. Governments and elites are determined to lay the burden of war and economic crisis on the working people, the youth and the poor popular strata. Thus the true role and essence of the EU are brought out. It is an anti-labour, dark, imperialistic centre which attacks the working people with rage. European peoples are facing a historic degradation of their living standard and quality of life. The danger of a nuclear war is approaching. Environmental crisis is affecting the quality of life as it spreads death and disaster. Public wealth is being redistributed in favour of the capital. High prices exclusively burden the less privileged, diminishing people’s income.

“Bourgeois democracies” are doomed to look more and more isolated and illegitimate in the eyes of the masses. The can no way incorporate the working people and the poor strata on the basis of a decaying neoliberalism which attacks violently all sorts of rights. Therefore political crisis is diffusing all over Europe. The conventional bourgeois parties are being marginalized and disappearing (SPD, CDU, the Popular Party of Spain, etc). Bipartisanship is collapsing in a number of countries, making the bourgeois political system all the more vulnerable to shocks and crises. The European institutions are being desgraced: for example the Qatar-Gate, businesses of all the EU officials with multinationals, gifts from Pfizer to the baroness – president of the Commission Ursula von der Leyen. The problem will grow storming as the attacks to the working people and the youth advance on. The crisis of the bourgeois forces along with the crisis of the labour movement lead to the rise of the far-right, which consists a huge danger for the labour movement. Using a populist facade and carrying racism and xenophobia as their main weapon, they are trying to disorientate the working people the youth and the poor strata from looking for an alternative.

The governments more and more rely on building an Emergency State, on a “preventative counter-revolution” against anyone who disputes neoliberal policies. They advance on the working class with new blows of historic scale. The new militarized security forces, the severer punishments, the ban of circulation-demonstrations, the fierce repression of struggles, the counter-democratic, unconstitutional interventions of every kind, all these create a gloomy, Orwell-like scenery. A supplementary weapon for the disorientation and division of the labour movement is the policy of emigrant re-promotion, non issue of asylum, the racist agreements between the Eu and Turkey.

1. The Condition of the European Labour Movement

Under the pressure of the neoliberal attacks, mobilization and reaction is rising in Europe both in quantity and intensity. The struggles are constantly fed by the financial, political and social crisis that has broken out in the EU. Despite the raging bourgeois propaganda, the working people, the youth and the poor strata are not willing to “live with less”. The strike against high prices   in Britain, the mobilizations against the war in Germany, the uprising of the French proletariat against the monstrous law of the social security, and more, are all efforts of the labour movement to “come back” with struggles, or with a policy corresponding to the intensity of the class struggle. They signify the search for a way out of the disaster that the capitalist system is spreading nowadays.

However, this effort launches from a very low level. The labour and revolutionary movement is in a very deep crisis, leaving the labour class without leadership, orientation and a plan against the anti-labour headquarters of the EU. The main responsibility is laid on the reformist or “progressive” powers which have repeatedly crippled it. Such parties are Podemos, SYRIZA, etc, which betrayed people’s will in order to impose, finally, themselves neoliberal policies. They blemish the reputation of the “left”, cultivate the TINA, spread disorientation, confusion and finally disappointment to the broad masses of the working people and the youth. They are not allies of the labour movement who could be “drawn” to more radical positions; they are its sworn enemies who try to crush and cripple it. This is where the illusions about “easy” solutions or “negotiations” end up.

Major problems can be seen in the far-revolutionary left too. Organizations and parties referring to Marxism -Trotskyism: a) are distancing themselves from or quitting their class references. The labour class as revolutionary subject is replaced by all sorts of identities. References to Marx and the classics of Marxism, the revolutionary programme the 4rth International, etc are downgraded and disappear. b) They abandon the revolutionary policy and the construction of revolutionary powers/ parties, which results in their dispersion into “broad” fronts and finally leads them to bourgeois radicalism. c) They fall into a governmentalism, that is a chase of governmental positions in alliance with bourgeois powers or alliances with sole goal their parliamentary representation. d) Ideological and programmatic retreat. They have lost basic positions of the labour movement such as the struggle against the imperialistic war, on the lines of “our” camp. On the contrary, they go ahead to replace the struggle for the socialist revolution with politics for the rights and identity politics.

1. The Struggle for a Europe for the Working People

A fundamental task of the labour movement is the struggle against the EU of neoliberalism, racism, war, repression and environmental disaster. The EU is a “dictatorship” in a parliamentary cloak, against the weaker peoples and the working people. This struggle has nothing to do with the Far-rights and the” Euro-skeptisists” who, in fact do not have a different policy; they loyally serve neoliberalism and the interests of capital, as it is proved wherever they are reinforced or elected (Meloni, Lepen). On the contrary, our struggle has to be conducted on the basis of a labour, internationalist policy under the rule of the common action of movements, of the fights, the struggle of the peoples against the democracies of the rich.

The struggle for this Europe of the Working People requires certain tactical and strategic choices and ruptures, as well as the corresponding transitional demands:

1. Break with the Stability Pact and the Memorandums. Debt cancellation. Pay rises. An end to Emergency status. Ceiling to the prices – deadlock to high prices. Nationalization and labour control in the key sectors of economy. The means of production must be social property for a radically different operation of economy, in favour of the social majority, not of the capitalist profit. For a Socialist Democracy, with expansion of democratic rights and liberties, not their restraint.
2. Struggle for the disintegration of the capitalist-imperialist EU does not mean the division of the European proletariat and the European peoples but their unification. This is necessary so that the European imperialists can weaken strategically and steps can be made for the European peoples to be able to take their fates into their own hands. In order to stand on our legs and put before us a different policy we have to put forward the slogan: “Out of the Euro”, national currency, as well as the slogan “Out of the EU”.
3. With international collaboration and democratic planning for all the major issues of our times (ecological disaster, new technologies, investments, etc).
4. The struggle against the war is an absolute requirement. We are against the imperialistic war without taking the side of any of the reactionary camps which are fighting. In Europe we are not on a neutral territory, but on a NATO territory, where the European imperialists completely align with the USA. Therefore, a class independent policy, that is the only truly anti-imperialistic, internationalist one, begins with the struggle against “our own” imperialists and bourgeois -against NATO and the bases, for the disintegration of NATO. No entry of new countries into NATO – Out of NATO, struggle for its disintegration, no to the shipment of weapons to Ukraine, no to armament expenditures.

This is the base for common struggles all over Europe and for common efforts of the revolutionaries, who can and must build the Red Europe of the Working people, as well as revolutionary 4rth International. With a Government of the working people in all the countries, with the Working Class in power in alliance with the poor popular layers of society. This is how we can and we must breathe new life into the prospect of Revolution and Socialism, the only way out of the disaster that is threatening us, out of the barbarism of capitalism.

Συμβολή της ΟΚΔΕ στην διεθνιστική συνάντηση ευρωπαϊκών τροτσκιστικών οργανώσεων που συναντήθηκαν στην Γρανάδα της Ισπανίας και διαδήλωσαν ενάντια στην Σύνοδο της ΕΕ 29/30 Σεπτέμβρη

 

(Α) Η σημερινή Ευρώπη, ΕΕ και Ευρωζώνη

Η παγκόσμια οικονομία σήμερα βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην δίνη της δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που ξεκινάει από το 1970. Οι προσπάθειες των αστικών επιτελείων, κυβερνήσεων, διεθνών οργανισμών για την αντιμετώπισή της καταλήγουν στο κενό. Το εργαλείο της ποσοτικής χαλάρωσης έχει πλέον δείξει τα όριά του και οδήγησε σε έναν ανεξέλεγκτο πληθωρισμό. Η επιθετική αύξηση των επιτοκίων απειλεί την παγκόσμια οικονομία με νέα σοκ και χρεοκοπίες, μιας και τα χρέη έχουν συσσωρευτεί σε ασύλληπτο βαθμό. Ως αποτέλεσμα η παγκόσμια οικονομία είναι  να βουλιάζει στην παρακμή και την στασιμότητα.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία που ξέσπασε ως συνέπεια της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων, του αδιεξόδου των δυτικών ΗΠΑ-ΕΕ να επιβάλουν την κυριαρχία τους απέναντι στην Κίνα-Ρωσία με οικονομικούς όρους. Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές στρατεύτηκαν από την πρώτη στιγμή με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, στηρίζοντας με κάθε τρόπο και μέσο το ναζιστικό καθεστώς του Ζελένσκι, ρίχνοντας νερό στο μύλο του πολέμου. Η πλήρης στοίχιση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό αποκρυσταλλώνει την παρακμή της ευρωπαϊκής ελίτ και των επιτελείων της. Η ΕΕ σηκώνει όλα τα βάρη της σύγκρουσης μεταξύ Δύσης-Ρωσίας και κινείται χωρίς φρένα σε έναν δρόμο προς την οριστική της υποβάθμιση. Οι περισσότερες μεγάλες χώρες βουλιάζουν οικονομικά, οι μικρότερες είναι σε διαρκή χρεωκοπία. Η Γερμανία εισέρχεται σε τροχιά ύφεσης. Η βιομηχανία συνεχώς αδυνατίζει και κυριαρχούν πλέον οι πιο παρασιτικές μερίδες του κεφαλαίου. Η αύξηση των τιμών ενέργειας τροφοδοτεί τον πληθωρισμό, σφραγίζοντας την υποβάθμιση της ΕΕ έναντι των ανταγωνιστών της, προμηνύοντας μπαράζ κλεισίματος βιομηχανιών και επιχειρήσεων.

Η ΕΕ λόγω της αμφισβήτησης της κυριαρχίας της από τους BRICS είναι αναγκασμένη να ακολουθεί την ίδια αδιέξοδη και αναποτελεσματική στρατηγική. Ενώ όλες οι ενδείξεις προμηνύουν ένα νέο βάλτωμα, δεν διαφαίνεται κάποια προοπτική για την αλλαγή προσανατολισμού. Ο ακραίας αρπακτικός χαρακτήρας της αστικής τάξης απαγορεύει οποιαδήποτε διαφορετική εξέλιξη. Όμως οι πιέσεις από την ιστορική υποβάθμιση και περιθωριοποίηση της ΕΕ θα επαναφέρουν αργά ή γρήγορα τις συνθήκες διαλυτικής κρίσης της ΕΕ/Ευρωζώνης ή ακόμη και μιας διάσπασής της.

Οι εξελίξεις μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία πιστοποιούν την ιστορική συμπίεση των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα ή διάφορες αναδυόμενες, ισχυροποιούμενες δυνάμεις. ΕΕ και Ευρώ, ενώ φιλοδοξούσαν να αποτελέσουν «την πιο ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο» και έναν ισχυρό πόλο απέναντι στις ΗΠΑ και στους ανταγωνιστές τους, σήμερα κατρακυλάνε, απειλούνται να χάσουν πλήρως τις θέσεις τους. Σε μια 20ετία, καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν θα βρίσκεται στις 10 πιο δυνατές οικονομικές δυνάμεις. Γεωστρατηγικά υποχωρούν διαρκώς (ακόμα και από παραδοσιακές σφαίρες επιρροής τους όπως η Αφρική), αδυνατώντας να επέμβουν ουσιαστικά στα κύρια μέτωπα (Ασία-Ειρηνικός κ.λπ.).

Τα αστικά επιτελεία εμμένουν στην συνέχιση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών παρά την πλήρη αποτυχία τους, χωρίς να υπάρχει σκέψη για αλλαγή στρατηγικής. Κυβερνήσεις και ελίτ είναι αποφασισμένες να φορτώσουν τα βάρη του πολέμου και της οικονομικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Αναδεικνύεται έτσι ο πραγματικός ρόλος και η ουσία της ΕΕ. Πρόκειται για ένα αντεργατικό, μαύρο, ιμπεριαλιστικό κέντρο που επιτίθεται με μένος απέναντι στους εργαζομένους. Οι λαοί της Ευρώπης βρίσκονται μπροστά σε μία ιστορική υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου και της ποιότητας ζωής: Ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου βρίσκεται όλο και πιο κοντά. Η περιβαλλοντική κρίση επηρεάζει την ποιότητα ζωής, σπέρνοντας τον θάνατο και την καταστροφή. Οι αντεργατικές επιθέσεις γιγαντώνονται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η φτώχια και η εξαθλίωση καλπάζουν. Ο δημόσιος πλούτος αναδιανέμεται υπέρ του κεφαλαίου. Η ακρίβεια βαραίνει αποκλειστικά τους «από κάτω», εξανεμίζοντας τα λαϊκά εισοδήματα.

Οι «δημοκρατίες των πλουσίων» είναι καταδικασμένες να στέκονται όλο και πιο απομονωνόμενες και απονομιμοποιημένες στα μάτια των μαζών. Δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να ενσωματώσουν τους εργαζομένους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην βάση ενός παρακμάζοντος νεοφιλελευθερισμού που επιτίθεται με βία σε κάθε είδους δικαίωμα. Η πολιτική κρίση επομένως διαχέεται σε όλη την ΕΕ. Τα παραδοσιακά αστικά κόμματα περιθωριοποιούνται και εξαφανίζονται (SPD, CDU, Λαϊκό κόμμα Ισπανίας κ.ά.). O δικομματισμός καταρρέει σε μία σειρά από χώρες, καθιστώντας το αστικό πολιτικό σύστημα όλο και πιο ευάλωτο σε σοκ και κρίσεις. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ξεφτιλίζονται π.χ. Qatar-Gate, μπίζνες όλων των αξιωματούχων της ΕΕ με πολυεθνικές, δωράκια της Pfizer στην βαρόνη-πρόεδρο της Κομισιόν Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν. Το πρόβλημα θα γίνεται όλο και πιο σαρωτικό όσο προχωρούν οι επιθέσεις απέναντι στους εργαζομένους και την νεολαία. Η κρίση των αστικών δυνάμεων σε συνδυασμό με την κρίση του εργατικού κινήματος οδηγούν στην άνοδο της ακροδεξιάς, που αποτελεί τεράστιο κίνδυνο για το εργατικό κίνημα. Με ένα λαϊκίστικο προσωπείο, με κύριο όπλο τον ρατσισμό και την ξενοφοβία προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους, την νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από την αναζήτηση μιας εναλλακτικής.

6. Οι κυβερνήσεις στηρίζονται όλο και περισσότερο στην οικοδόμηση ενός Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, σε μία «προληπτική αντεπανάσταση» απέναντι σε όποιον αμφισβητεί τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Προχωρούν σε νέα χτυπήματα ιστορικής κλίμακας ενάντια στην εργατική τάξη. Τα νέα στρατιωτικοποιημένα σώματα ασφαλείας, η αυστηροποίηση των ποινών, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας-διαδηλώσεων, η άγρια καταστολή των αγώνων, οι αντιδημοκρατικές-αντισυνταγματικές παρεμβάσεις κάθε είδους συνθέτουν ένα ζοφερό-ουεργολικό τοπίο. Συμπληρωματικό όπλο για να αποπροσανατολίσουν το εργατικό κίνημα και να το διαιρέσουν αποτελεί η διάχυση του δηλητηρίου του ρατσισμού που καλλιεργείται συστηματικά από τα αστικά επιτελεία με τις επαναπροωθήσεις μεταναστών, την μη έκδοση ασύλου, τις ρατσιστικές συμφωνίες ΕΕ-Τουρκίας.

 (Β) Η κατάσταση του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος

Υπό το βάρος της πίεσης και των νεοφιλελεύθερων επιθέσεων οι κινητοποιήσεις και οι αντιδράσεις αυξάνονται σε ποσότητα και ένταση σε όλη την Ευρώπη. Οι αγώνες τροφοδοτούνται διαρκώς από την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση που έχει ξεσπάσει στην ΕΕ. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα παρά την λυσσαλέα αστική προπαγάνδα δεν είναι διατεθειμένοι να «ζήσουν με λιγότερα». Οι απεργίες στην Βρετανία ενάντια στην ακρίβεια, οι κινητοποιήσεις στη Γερμανία ενάντια στον πόλεμο, η εξέγερση του Γαλλικού προλεταριάτου ενάντια στο ασφαλιστικό έκτρωμα του Μακρόν κ.ά., αποτελούν προσπάθειες του εργατικού κινήματος να «επανέλθει» με αγώνες ή και με μια πολιτική αντίστοιχη σφοδρότητας της ταξικής πάλης. Σηματοδοτούν την αναζήτηση μιας διεξόδου από το όλεθρο που σπέρνει σήμερα το καπιταλιστικό σύστημα.

Ωστόσο, αυτή η προσπάθεια ξεκινάει από ένα χαμηλό πολιτικό επίπεδο. Το εργατικό και επαναστατικό κίνημα βρίσκεται σε μία βαθιά κρίση με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να βρίσκεται χωρίς ηγεσία, προσανατολισμό και σχέδιο απέναντι στο αντεργατικό στρατηγείο της ΕΕ. Η κύρια ευθύνη ανήκει στις ρεφορμιστικές ή «προοδευτικές» δυνάμεις που επανειλημμένα το έχουν σακατέψει. Τέτοια κόμματα είναι οι Podemos, ΣΥΡΙΖΑ κ.ά., που πρόδωσαν την λαϊκή βούληση για να εφαρμόσουν εν τέλη και οι ίδιοι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Σπιλώνουν το όνομα της αριστεράς, καλλιεργούν το ΤΙΝΑ, σπέρνουν τον αποπροσανατολισμό, την σύγχυση και εν τέλη την απογοήτευση στις πλατιές μάζες των εργαζομένων και της νεολαίας. Δεν αποτελούν συμμάχους του εργατικού κινήματος που μπορούν να «τραβηχτούν» σε πιο ριζοσπαστικές θέσεις, αλλά ορκισμένους εχθρούς που προσπαθούν να το τσακίσουν και να το ξεδοντιάσουν. Εκεί καταλήγουν εν τέλη οι αυταπάτες για «εύκολες» λύσεις ή «διαπραγμάτευση».

Σημαντικά προβλήματα σημειώνονται και στην άκρα-επαναστατική αριστερά. Οργανώσεις-κόμματα με αναφορά στον Μαρξισμό-Τροτσκισμό: α) Απομακρύνονται ή εγκαταλείπουν τις ταξικές αναφορές. Η εργατική τάξη ως επαναστατικό υποκείμενο αντικαθίσταται από κάθε λογής ταυτότητες. Οι αναφορές στον Μαρξ και τους κλασικούς του μαρξισμού, στο επαναστατικό πρόγραμμα, την 4^η διεθνή κ.ά., υποβαθμίζονται και εξαφανίζονται. β) Εγκαταλείπουν την επαναστατική πολιτική και την οικοδόμηση επαναστατικών δυνάμεων/κομμάτων, με αποτέλεσμα τη διάχυσή τους σε «πλατιά» μέτωπα που τους οδηγούν εν τέλει στον μικροαστικό ριζοσπαστισμό, γ) Υποπέφτουν στον κυβερνητισμό, δηλαδή στο κυνήγι κυβερνητικών θέσεων σε συμμαχία με αστικές δυνάμεις ή συμμαχίες με μόνο στόχο την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.  δ)  Ιδεολογική και προγραμματική υποχώρηση. Έχουν απωλέσει βασικές θέσεις του εργατικού κινήματος όπως είναι η  πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στις γραμμές του «δικού μας» στρατοπέδου. Απεναντίας, προχωρούν σε μια αντικατάσταση της πάλης για τη σοσιαλιστική επανάσταση με τους δικαιωματισμούς και τις ταυτοτικές πολιτικές (identity politics).

(Γ) H πάλη για την Ευρώπη των Εργαζομένων

Βασικό καθήκον του εργατικού κινήματος είναι η πάλη ενάντια στην ΕΕ του νεοφιλελευθερισμού, ρατσισμού, πολέμου, καταστολής, περιβαλλοντικής καταστροφής. Η ΕΕ αποτελεί μια «δικτατορία» με κοινοβουλευτικό μανδύα ενάντια στους πιο αδύναμους λαούς και τους εργαζόμενους. Η πάλη αυτή δεν έχει καμία σχέση με τους ακροδεξιούς και «ευρωσκεπτικιστές» που στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία διαφορετική πολιτική. Αυτοί υπηρετούν με ευλάβεια την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και τα συμφέροντα του κεφαλαίου όπως αποδεικνύεται όπου ενισχύονται ή εκλέγονται στην κυβέρνηση (Μελόνι – Λεπέν). Αντίθετα, η δική μας πάλη πρέπει να διεξαχθεί στην βάση μιας εργατική διεθνιστικής πολιτικής, με γνώμονα την κοινή δράση των κινημάτων, αγώνων, της πάλη των λαών απέναντι στις δημοκρατίες των πλουσίων.

Η πάλη γι’ αυτή την Ευρώπη των Εργαζομένων απαιτεί και ορισμένες τακτικές και στρατηγικές επιλογές και ρήξεις, καθώς και τα αντίστοιχα μεταβατικά αιτήματα:

1. Ρήξη με το Σύμφωνο Σταθερότητας και Μνημόνια. Διαγραφή του χρέους. Αυξήσεις στου μισθούς. Να μπει τέλος στα καθεστώτα Έκτακτης Ανάγκης-αντιδημοκρατική αναδίπλωση. Πλαφόν στις τιμές-φρένο στην ακρίβεια. Εθνικοποίηση και εργατικός έλεγχος στους τομείς–κλειδιά της οικονομίας. Τα μέσα παραγωγής πρέπει να είναι κοινωνική ιδιοκτησία, για μια ριζικά διαφορετική λειτουργία της οικονομίας, υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας, όχι του καπιταλιστικού κέρδους. Με μια Σοσιαλιστική Δημοκρατία, με διεύρυνση, όχι περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
2. Πάλη για τη διάλυση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΕΕ δεν σημαίνει διαίρεση αλλά ενοποίηση του ευρωπαϊκού προλεταριάτου και των λαών. Αυτό είναι απαραίτητο για να αδυνατίσουν στρατηγικά οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και να γίνουν βήματα ώστε οι λαοί της Ευρώπης να μπορούν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Για να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε και να προτάξουμε μία άλλη πολιτική πρέπει να προτάξουμε το σύνθημα: «Έξω από το Ευρώ», εθνικό νόμισμα αλλά και το σύνθημα «Έξω από την ΕΕ» (π.χ. στην Ελλάδα).
3. Με διεθνή συνεργασία και δημοκρατικό σχεδιασμό για όλα τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας (οικολογική καταστροφή, νέες τεχνολογίες, επενδύσεις κ.λπ.).
4. Η πάλη ενάντια στον πόλεμο είναι μια απόλυτη προϋπόθεση. Είμαστε ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο χωρίς να τασσόμαστε με κανένα από τα αντιδραστικά στρατόπεδα που μάχονται. Όμως στην Ευρώπη δεν βρισκόμαστε σε ουδέτερο έδαφος, αλλά σε έδαφος του ΝΑΤΟ, όπου οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές συντάσσονται απόλυτα με τις ΗΠΑ. Μια ταξικά ανεξάρτητη, λοιπόν, πολιτική, δηλαδή η μόνη πραγματικά αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική, ξεκινάει από την πάλη ενάντια στους «δικούς μας» ιμπεριαλιστές και αστούς – ενάντια σε ΝΑΤΟ και βάσεις, για τη διάλυση του ΝΑΤΟ. Καμία είσοδος νέων χωρών στο ΝΑΤΟ – Έξω από το ΝΑΤΟ, πάλη για τη διάλυσή του, όχι στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία, εξοπλιστικές δαπάνες.

Αυτή είναι η βάση για κοινούς αγώνες σε όλη την Ευρώπη και για την κοινές προσπάθειες των επαναστατών, που μπορούν και πρέπει να οικοδομήσουν την Κόκκινη Ευρώπη των Εργατών, αλλά και μια επαναστατική 4^η Διεθνή. Με Κυβερνήσεις των Εργαζομένων σε όλες τις χώρες, με την εργατική τάξη στην εξουσία σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Έτσι μπορούμε και πρέπει να δώσουμε νέα πνοή στην προοπτική της Επανάστασης και του Σοσιαλισμού, τη μόνη διέξοδο απέναντι στην καταστροφή που μας απειλεί, στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.