Σύνοδος Κορυφής: μεγαλώνουν τα αδιέξοδα και οι ρωγμές

Στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιανουάριο, επιβλήθηκε από Γερ¬μανία και Μ. Βρετανία η μείω¬ση του προϋπολογισμού της ΕΕ, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Αυτό, τη στιγμή που είναι φανερά πιο αναγκαία από ποτέ η οικονομική αλληλεγγύη μεταξύ των μελών και η οικονομική χρηματοδότηση της περιβόητης «ανάπτυξης». Η απόφαση αυτή (που έχει ήδη απορριφθεί από το Ευρωκοι¬νοβούλιο!) έδειξε τις γερμανικές διαθέσεις: κλείσιμο της στρόφιγγας χρηματοδοτήσεων, επιμονή στη διαρκή λιτότητα για να πετύχει υποτίθεται η δημοσιονομική εξυγίανση.

Οι βασικές κατευθύνσεις αυτής της πολι¬τικής συζητήθηκαν στη Σύνοδο του Μαρτί¬ου, με τον τίτλο «Στρατηγική 2020»:

α) Εφαρμογή κάθε είδους ελαστικής εργα¬σίας σε όλες τις χώρες. Κινητικότητα, επα¬νακατάρτιση και διάφορα προγράμματα επι¬δότησης εργασίας, που στοχεύουν στη γε¬νίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας (κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και ραγδαία μείωση μισθών) σε όλη την Ευρώ¬πη. Επιδοτήσεις στο κεφάλαιο (π.χ. κάλυψη ασφαλιστικών εργοδοτικών εισφορών) και φτηνά έως δωρεάν εργατικά χέρια στους ευ¬ρωπαίους καπιταλιστές. Ειδικές Οικονομι¬κές Ζώνες (ΕΟΖ), όπου δεν θα ισχύει κανέ¬να εργατικό δικαίωμα και οι μισθοί θα είναι χαμηλότεροι και από τον βασικό (βλ. Ελλά¬δα). Έτσι, υποτίθεται, θα αυξηθεί η ανταγω¬νιστικότητα των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων και θα οδηγηθούμε στην «ανάπτυξη»!

β) Δεύτερος άξονας είναι η κατάρτιση και ο έλεγχος όλων των εθνικών προϋπολογι¬σμών από την Κομισιόν. Η Γερμανία θέλει οι λεπτομέρειες της διαδικασίας να κλείσουν ως τον Ιούνη, δηλαδή να καταρτίζει και να ελέγχει την εφαρμογή των προϋπολογισμών σε όλη την Ευρώπη, φροντίζοντας φυσικά να τηρείται απαρέγκλιτα η σκληρή δημοσι¬ονομική πειθαρχία («ισοσκελισμένοι προϋ-πολογισμοί») και η λιτότητα μέχρι θανάτου.

Με αυτές τις κατευθύνσεις πρέπει να θε¬ωρείται δεδομένο πως η κρίση θα συνεχιστεί και θα βαθύνει, ανεξάρτητα από τις ανόητες φαντασιώσεις του Μπαρόζο, που υποστηρί¬ζει ότι «ο δρόμος της λιτότητας είναι σωστός και αποτελεσματικός»!

Κοινωνικοί αγώνες και τα αδιέξοδα των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων

Ήδη Πορτογαλία και Ιρλανδία ζητούν επέκταση του χρονοδιαγράμματος αποπλη¬ρωμής των χρεών τους, ενώ ειδικά η Πορτο¬γαλία βυθίζεται απότομα σε ύφεση και ανερ¬γία. Η Ισπανία επιζητεί απεγνωσμένα την απόλυτη ησυχία (βλ. Κύπρο), γιατί φοβάται πως το οποιοδήποτε «κυματάκι» (τραπεζι¬κή ανασφάλεια κ.α.) μπορεί να την οδηγήσει άμεσα σε Μνημόνιο ή χρεοκοπία. Τα εκλο¬γικά αποτελέσματα στην Ιταλία έδωσαν μια μεγάλη λαϊκή μούντζα στους υποψήφιους-εκλεκτούς της ΕΕ (Μπερσάνι και Μόντι) και στην πολιτική νομιμοποίηση των οργάνων της ΕΕ. Τώρα, αδυνατεί να συγκροτηθεί κυ¬βέρνηση και η αύξηση του δημοσίου χρέους (ξεπερνά τα 2 τρις) απειλεί με δημοσιονομι¬κό κραχ. Η ίδια η Γαλλία αρνείται την εφαρ¬μογή του συμφώνου για ετήσιο έλλειμμα ως 3%. Δεν μπορεί να το πετύχει, ενώ κι αυτή βουλιάζει στην ύφεση και στην ανεργία.

Οι δραματικές κοινωνικές επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών ξεσηκώνουν σημαντικούς αγώνες. Στην Πορτογαλία και στην Ισπανία οι διαδηλώσεις γίνονται συ¬χνότερες και πιο μαζικές. Στη Γαλλία οι κινη¬τοποιήσεις γίνονται συχνά συγκρουσιακές. Στην Ιταλία το εκλογικό αποτέλεσμα έδω-σε ανάσα στο κίνημα. Στην Ελλάδα η ταξι¬κή πάλη μοιάζει με μπαρουταποθήκη έτοι¬μη να εκραγεί. Σε Βουλγαρία και Σλοβενία οι κυβερνήσεις εξαναγκάστηκαν σε παραί¬τηση μετά από μεγάλες κινητοποιήσεις. Με¬γάλες απεργιακές κινητοποιήσεις βλέπουμε σε όλες τις χώρες (Μ. Βρετανία, Βέλγιο κ.α.).

Αυτά δείχνουν πόσο εκρηκτική είναι η κατάσταση. Η εφαρμογή της γραμμής Μέρ¬κελ οδηγεί σε ύφεση, ανεργία (27 εκατ. άνερ¬γοι στην ΕΕ), φτώχεια και κοινωνικό απο¬κλεισμό. Η ταξική πάλη γιγαντώνεται, ενώ ο Γιούνκερ αναγκάζεται να δηλώσει πως «ανη¬συχεί για το ενδεχόμενο κοινωνικών εξεγέρ¬σεων και επαναστάσεων». Η ΕΕ και η πολιτι¬κή της σταθερότητα, η οικονομική της ισορ¬ροπία και το ενιαίο νόμισμα βρίσκονται σε ανοιχτή αμφισβήτηση, όχι μόνο από τους λαούς και την επαναστατική αριστερά αλλά και από μερίδες των διαφόρων αστικών τά¬ξεων (Μπερλουσκόνι, «Κίνηση για επιστρο¬φή στο Μάρκο» στη Γερμανία κ.α.).

Το παράδειγμα της Κύπρου

Οι πολιτικές και οικονομικές αδυναμί¬ες της ΕΕ εκφράστηκαν ξεκάθαρα στο θέμα της Κύπρου. Η τεράστια οικονομική ανισορ¬ροπία και σαπίλα της εκδηλώνεται περίτρα¬να στο γεγονός ότι η Κύπρος, με ΑΕΠ που αντιστοιχεί στο αμελητέο 0,2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, αποτελεί… συστημικό κίνδυνο! Η πολιτική αναξιοπιστία της φθάνει στο ζε¬νίθ: διακήρυσσαν την εγγύηση των καταθέ¬σεων (κάτω των 100.000) και μετά πρότει¬ναν κούρεμα και σε αυτές τις καταθέσεις! Η ωμότητα, ο κυνισμός, η αποικιοκρατική νο¬οτροπία αποτυπώθηκαν στον εκβιασμό της Κύπρου και στην καταστροφή της. Η ΕΕ δεν είναι παρά ένα κτήνος, μια μαφιόζικη συμ¬μορία, που όλοι πλέον μισούν.

Το κούρεμα όμως των καταθέσεων στην Κύπρο είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου της Γερμανίας για κούρεμα των καταθέσε¬ων και στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊ¬κού νότου και μεταφορά κεφαλαίων σε αυ¬τήν. Έτσι όμως, ανοίγουν οι ασκοί του Αι¬όλου, είτε λόγω τραπεζικού πανικού, είτε γιατί σπάει το αστικό ταμπού της ιερότη¬τας των ιδιωτικών καταθέσεων και της ατο¬μικής ιδιοκτησίας, είτε γιατί υποδουλώνο¬νται-φτωχαίνουν οι λαοί, είτε γιατί απειλού¬νται τα συμφέροντα τμημάτων των αστικών τάξεων της Γαλλίας, Ισπανίας, Ιταλίας κ.α. Η κατάσταση είναι έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Γι’ αυτό η γερμανική μπουρ¬ζουαζία άρχισε να συζητάει, αν όχι να σχεδι¬άζει, την έξοδό της από το ευρώ.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ – Απρίλιος 2013