Έξοδος από την ενισχυμένη εποπτεία: Χαίρεται και χαμογελάει η κυβέρνηση για τα Μνημόνια Χωρίς Τέλος
Από την Εργατική πάλη Ιουλίου-Αυγούστου
Στο Γιούρογκρουπ της 16ης Ιουνίου και αφού είχε προηγηθεί η «τελευταία» αξιολόγηση (2/6) και η εσπευσμένη αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ (5/4), επικυρώθηκε η έξοδος από το καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας με αρχή τις 20 Αυγούστου. Από τους ευρωπαίους αξιωματούχους εκτοξεύτηκαν οι γνωστές αερολογίες για «ιστορική(!) εξέλιξη» και για μια Ελλάδα «αξιόπιστο εταίρο». Από την κυβέρνηση, οι γνωστές ανοησίες για «επιστροφή στην κανονικότητα για πρώτη φορά από το 2010». Στο παράλληλο σύμπαν που έχει φτιάξει ο ίδιος και τα ΜΜΕ-φερέφωνά του, ο Μητσοτάκης δήλωσε: «… ανοίγει μια νέα εποχή αυτόνομων επιλογών… η Ελλάδα δεν είναι πια το ‘μαύρο πρόβατο’», είναι «ένα κράτος που δεν δέχεται υποδείξεις, αλλά συνδιαμορφώνει τις εξελίξεις». Και υπέδειξε τον επόμενο μεγάλο «εθνικό(!) στόχο» (κάτι σαν την κατάκτηση της Μικράς Ασίας το 1922, με τα γνωστά αποτελέσματα), την ανάκτηση επενδυτικής βαθμίδας, δηλ. το δημόσιο να μπορεί να δανείζεται από τις «αγορές» χωρίς να διαμεσολαβεί η εγγύηση-προστασία των θεσμών της Ευρωζώνης.
Η ενισχυμένη εποπτεία είχε ξεκινήσει τον Αύγουστο του 2018, μετά από τη «Συμφωνία του Χίλτον» λίγους μήνες πριν της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους ευρωπαίους δανειστές-ιμπεριαλιστές, το κείμενο της οποίας είχε κυκλοφορήσει μόνο στα αγγλικά με τον χαρακτηριστικό τίτλο «συμπληρωματικό μνημόνιο». Είχε παρόλα αυτά παρουσιαστεί από τους άθλιους του Τσίπρα ως έξοδος από τα Μνημόνια και μάλιστα «καθαρή», με σημαντική ελάφρυνση του χρέους. Στην πραγματικότητα ήταν η θεσμοθέτηση και παγίωση, μαζί με το Μεσοπρόθεσμο 2019-22, των Μνημονίων Διαρκείας, και η ανάληψη νέων σκληρότατων δεσμεύσεων σε βάρος του ελληνικού λαού. Όλα τα μνημονιακά μέτρα που είχαν ψηφιστεί από το 2010 (πάνω από 700 νόμοι) συνέχισαν να ισχύουν και απαγορεύτηκε η ακύρωσή τους (ρήτρα μη αντιστρεψιμότητας). Επιπρόσθετες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» ελέγχονταν από τέσσερις ετήσιες αξιολογήσεις (ιδιωτικοποιήσεις, μείωση συντάξεων, άρση προστασίας πρώτης κατοικίας κ.λπ.). Συμφωνήθηκαν δρακόντεια πρωτογενή πλεονάσματα, πέρα από κάθε οικονομική λογική (θα ξεπέρναγαν υποτίθεται το 5% του ΑΕΠ το 2022). Για την αποπληρωμή του χρέους, η δημόσια περιουσία μπήκε ενέχυρο στον ESM (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας) και τα αποθεματικά των πανεπιστημίων, νοσοκομείων κ.λπ. μεταφέρθηκαν υποχρεωτικά σε κοινό λογαριασμό του Δημοσίου στην Τράπεζα της Ελλάδας.
Μια από τις πιο σκληρές δεσμεύσεις ήταν η κωδικοποίηση όλου του εργατικού δικαίου των μνημονίων, η οποία δεν έχει γίνει ακόμα. Τώρα η κυβέρνηση έχει αναλάβει να την ολοκληρώσει μέχρι τον Οκτώβριο, μαζί με άλλες 21 «εκκρεμότητες, όπως υπενθύμισαν οι δανειστές.
Προσπαθώντας να ψελλίσει κάτι σαν «κοινωνική πολιτική», ο Μητσοτάκης ρίχνει ρουκέτες ότι το τέλος της ενισχυμένης εποπτείας και μαζί τα αυξημένα φορολογικά έσοδα επιτρέπουν πρόσθετα «στοχευμένα μέτρα στήριξης των πιο ευάλωτων», όπως έχουν βαφτίσει τα ψίχουλα που πετάνε. Ο ούλτρα νεοφιλελεύθερος Γερμανός υπ. οικονομικών Κρίστιαν Λίντνερ υπερθεμάτισε, καλώντας το ελληνικό κράτος να δίνει τέτοια ποσά «από το περίσσευμα των εισπράξεών του», δηλαδή την εξοντωτική φορολεηλασία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων!
Πέρα από τη μαγική εικόνα, που διαρκώς φτιασιδώνουν η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα, η οικονομική κατάσταση του ελληνικού καπιταλισμού είναι τρισάθλια. Το τέλος της ενισχυμένης εποπτείας δεν σημαίνει καμία «αυτονομία» –αλήθεια, πού τη θυμήθηκε ο Μητσοτάκης; Θα συνεχίσει να βρίσκεται σε αυστηρή «μεταπρογραμματική» επιτήρηση ανά 6μηνο, όπως προβλέπεται από τις συνθήκες της Ευρωζώνης για τις υπερχρεωμένες χώρες, μέχρι την αποπληρωμή του 75% των χρεών στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές – που στην περίπτωση της Ελλάδας σχεδιάζεται να ολοκληρωθεί το 2059! Φυσικά, τέτοια πλάνα δεκαετιών δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα, καθώς ιδιαίτερα μετά την κρίση του 2020 το δημόσιο χρέος αυξάνεται διαρκώς και με εκρηκτικούς ρυθμούς (το ίδιο και το ιδιωτικό), η αναχρηματοδότησή του γίνεται απαγορευτική λόγω της διεθνούς αύξησης των επιτοκίων – και έτσι ο ελληνικός καπιταλισμός οδεύει μαθηματικά προς μια νέα έκρηξη της χρεοκοπίας του, μένει καταδικασμένος σε αιώνιο καθεστώς αποικίας χρέους.
Σήμερα η ΝΔ μιλάει για μια «βίαιη» ανάπτυξη, με εκρηκτική αύξηση των επενδύσεων κ.ο.κ. Το 2018, στην τότε «έξοδο από τα Μνημόνια», ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυπτε ένα «ολιστικό» (ναι, πριν τον τρόπο ζωής του Μητσοτάκη!) σχέδιο ανάπτυξης. Παρόλες αυτές τις αρλούμπες για «επενδύσεις», η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού εξελίσσεται σαρωτικά. Η αποδυνάμωση του παραγωγικού ιστού συνεχίζεται ασταμάτητη. Ο περίφημος «ιδιωτικός τομέας» –δηλαδή οι μονίμως εξυμνούμενοι, κρατικοεπιδοτούμενοι, φοροαπαλλασσόμενοι, φοροδιαφεύγοντες καπιταλιστές και η ζάπλουτη ελίτ– κατόρθωσε από το 2009 να μειώσει το παραγωγικό δυναμικό του (μηχανολογικός εξοπλισμός κ.λπ.) κατά σχεδόν το ένα τρίτο. Είναι τέτοια η αποεπένδυση, ώστε έχουμε κάθετη πτώση της παραγωγικότητας (-20% απ’ το 2009, όταν βρισκόταν περίπου στο διεθνή μέσο όρο). Πράγμα που μαζί με τη νέα έκρηξη των εμπορικών ελλειμμάτων δείχνουν έναν ελληνικό καπιταλισμό που υποβαθμίζεται διαρκώς, ψυχορραγώντας πάνω στους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία. Όλους εμάς, που βιώνουμε στο πετσί μας την καταστροφή. Το 50% και πάνω του πληθυσμού, που ήδη πριν από την έκρηξη της ακρίβειας ζούσε γύρω από το όριο της φτώχειας, η οποία τώρα εξαπλώνεται ραγδαία…
Οι Μητσοτάκηδες και Τσίπρες μπορεί να εκλογολογούν πάνω στα συντρίμμια. Αλλά δεν θα αργήσει η ώρα που, στους δρόμους του αγώνα, θα ζητήσουμε τον λογαριασμό από όλους τους.
